[Fal]
Ako si Fujiko, o teacher Fal kung tawagin nila. Nang dumating ako sa Pilipinas wala akong ibang gustong gawin kung di ang gampanan ang trabaho ko bilang guro, ang magtuturo sa kanila ng tamang asal para sa magandang buhay sa hinaharap. In short, patinuin ang dapat patinuin. Pangaralan ang dapat pangaralan at disiplinahin ang dapat disiplinahin. Ang hindi ko napaghandaan ay yung, natagpuan ko sa Pilipinas ang isang kayamang kailan man ay hindi ko ipagpapalit sa ginto o diyamante. Bagkos, handa akong itaya ang buhay ko para sa kanila. Ang S-H-I-N. This is the family of troubles I've learned to love and care for.
But big catastrophes are about to come. Sa buong buhay ko ngayon lang ako nakaramdam ng takot. Not for me... but for the people I loved. Kailanman man ay wala akong laban na inuurongan. Kahit kailan ay hindi ako nakaramdam ng takot kahit gaano kalaki o karami ang kalaban. Maliban sa ngayon. I started to feel doubt about myself. Of what I'm capable of. Or will that be enough to save them? The BIG QUESTIONS that always haunt me are... Can I save them all from dying? Can I see myself winning? Can I have a happy ending? Paano ko mapapangalagaan ang dozen of troubles kasama ang anak ko na kailan ko lang nakilala at ang lalaking iniibig ko kung ako mismo ang dahilan kung bakit sila masasaktan? Is Rella alive? Will President Elizar Shin pull it through altogether in place? Do we still have more time left? Will this be a happy ending for everybody? Or there are more secrets to reveal? Another twist maybe? Will the troubles remain troubles? Will they put everything they learned from me in their mind, heart, and soul? Will they grow to be a good citizen I always want them to?
For me... Wherever I go. Whatever hardships I may face ahead or who I may meet along the way...the SHIN troubles will always remain in my heart. Forever.
[Eli]
"I love you Fal..."
"I love you too Z..."
Were about to kiss when Queen entered the room crying, with a bloody hand. She is shaking, feels like she is scared of something. "Queen... what's wrong?"
"I killed a cat. I killed a cat." Tila baliw na sabi ni Queen saka tumingin sa akin at nanlilisik ang mata. "I will kill that cat again if they hurt me!" Nagsisigaw-sigaw si Queen kaya niyakap ko siya hanggang sa makatulog. Pagtingin ko nawala si Fal. Hiniga ko ang nakatulog an si Queen. Hinanap ko si Fal, nakarinig ako ng tawanan ng mga bata sa kusina nang biglang sumabog. Tumilapon ako kung saan. Hinanap ko sila pero sobrang mausok. Nawasak ang buong mansion. Saka ko naalala si Queen. Wala na siya sa sofa, ang naiwan na lang ay maraming dugo.
"Queen....Queen...." Para akong baliw na hinanap si Queen. Hinawi ko ang mga bagay na nakaharang sa akin pero wala akong makitang Queen.
"Eli..."
Bigla akong nakarinig ng may tumawag sa akin. Hinanap ko ang pahina hinang boses na tinatawag ang pangalan ko. Natagpuan ko ang duguang katawan ni Fal pero ang hindi ko inaasahan ay ang makita ko si Queen na hawak ang patalimsa duguan niyang kamay.
"What have you done Queen?" Nanlilisik ang mga mata ni Queen na nakatingin sa akin. Itinaas niya ang patalim at sa harapan ko mismo ay sinaksak niya ulit si Fal. "NO...! NO...! Queen NO...!" iyak na sigaw ko.
"SHE DESERVED TO DIE! SHE MUST DIE! HAHAHAHA..." Tinalon ko si Queen at naagaw ko ang patalim pero bago ko pa naagaw ng tuluyan ay sinaksak niya ang kanyang sarili. "THIS—-IS—ALL—YOUR—FAULT BECAUSE YOU—MAR-RY—-HER...." mahinang sabi niya habang yakap ko.
"NO... Queen... I just love her so much, please don't say that."
Queen just look at me and smile then she died. Iyak ako ng iyak hindi ko alam kung bakit nangyari ang lahat ng ito. Naghanap ako ng mahihigaan niya. Saka ko nahanap ang kusina. Nakita ko ang mga kapatid kong duguan na naka bulagta. Hindi ko alam kong sino sa kanila ang una kong yayakapin.
"Ku-ya... ka-sa-lan-an mo ang lahat..." nabigla ako ng marinig ko si Princess.
"Princess? Baby wake up!"
"She will kill us... she meant for us to die... She is evil...she will—-"
Nalagutan ng hangin si Princess. Iyak ako ng iyak. Sinisisi nila ako sa lahat. "Baby wake up! Please wake up! Bakit nangyari ang lahat ng ito. Bakit! Bakit....!"
"Dahil ayaw mong makinig! Pera lang ang habol ng babaeng yan! Mangyayari din ang lahat nang nangyayari sa kapatid mo sayo dahil hangal ka sa pag-ibig."
Kitang-kita ko ang mukha ni Leandro. May hawak siyang baril at nakatutok sa akin. Tumatawa siya na parang demonyo."Patayin muna ako!"
"Patayin? Kita? Hindi Eli... ang babaeng yan ang papatay sayo!"
Biglang nawala si Leandro at ang nakita ko naman ngayon ay si Fal na duguan pero may hawak siyang baril. "Fal..." naiyak ako habang nakatitig sa kanya. "Ayokong isipin na mali ako dahil minahal kita. Pero mahal kita Fal... mahal na mahal kita."
"Mahal din kita Eli... tandaan mo yan mahal kita. Kahit ano pa ang sabihin nila mah—-*BANG!*" Naputol ang sasabihin ni Fal nang makarinig ako ng putok ng baril. Akala ko binaril niya ako pero wala akong makapang sakit. Ni walang dugo sa katawan ko. Pagtingin ko kay Fal ay ngumiti siya sa akin. Saka ko nakita ang dugung umaagos na nagmumula sa puso niya. "Ma—-ha—-l—-ki——ta——Zach!"
Tinakbo ko siya pero huli na ako. Natumba si Fal. Ginising ko siya pero hindi na siya nagising pa. "FAL! FAL! WAKE UP FAL! GOD DAMNIT I SAID WAKE UP! DON'T LEAVE ME LIKE THIS! PLEASE FAL! PLEASE... I NEED YOU! HUWAG MO AKONG EWAN! FAL!!!"
"Eli... Eli...Eli... WAKE UP!" Nagising ako sa malakas na sigaw ni Fal. "God your sweating! What happen to you?" Saka ko lang napagtantong panaginip lang pala ang lahat. Tumayo ako sa kama at lumabas sa terrace. Saka ako sumagap ng hangin. Sobrang lakas parin ng kabog ng dibdib ko. "Eli....."
"Just leave me alone Fal. Please, I need to catch my breath!"
"Do you need anything?"
"I SAID LEAVE ME ALONE DAMNIT!"
"Eli, what's wrong with you?"
"Just leave me. I'm not in a mood to talk."
[ Fal ]
Kauuwi lang namin from a very happy vacation sa Palawan. Doon sinulit namin ang isang linggo na puro masasaya at tila walang problema. Mas maaga akong natulog kay Eli kasi masakit ang ulo ko sa sipon. Pero nagising nalang ako dahil sa sakit nang pagkakahampas ni Eli sa kanyang braso sa akin. Nagising ako sa mga ungol at sigaw ni Eli. "He's having a nighmare." Pinagpawisan siya nang magising. Pero nang malaman niyang panaginip lang ang lahat ay bigla nalang siyang tumayo at iniwan ako sa kama. Nasasaktan ako sa inasal nya. Kitang-kita kong balisa siya habang humihinga. Hindi ko kayang tingnan siyang ganyan. "Ano ang nasa panaginip niya at tila takot na takot siya?"
"Just leave me alone Fal. Please, I need to catch my breath!"
"Do you need anything?"
"I SAID LEAVE ME ALONE DAMNIT!"
"Eli, what's wrong with you?"
"Just leave me. I'm not in a mood to talk."
Napaiyak ako dahil sa malamig na pakikitungo ni Eli sa akin. Ni hindi niya sinabi kong ano ang panaginip niya. I understand that he needs space. Pero ang tratuhing iba ay masakit sa puso. Ito ang isa sa mga kinakatakutan ko. Pag hindi na ako kailangan ni Eli. "Aalis ba ako ng bahay pag ayaw na niya sa akin? Pag hindi na niya ako kailangan?" Pinahid ko ang luha at nilisan ang kwarto niya. Nadaanan ko ang orasan at nakita kong alas dos pa lang ng madaling araw. Imbis na matulog ay bumaba ako. Nasa garden ako ni Fifth. Oo garden niya kasi marami siyang itinanim dito at ito ang lugar kung saan makakahinga ka dahil sa mga mababangong amoy ng bulaklak at may duyan, mahangin din dito at kitang kita dito ang maliwanag na buwan pero walang bituin. Tiningala ko ang terrace ng kwarto ni Eli at andoon parin siya naka upo at nakatulala.
"Anong problema Eli? Bakit ka balisa? Bakit ka malungkot?"
[Seohki]
Maaga akong nagising dahil ako ang naka assign na gagawa ng breakfast today. Habang naka salang ang kanin ay naisipan kong mag exercise sa labas ng bahay nang makita ko na may tao sa garden ni Fifth. Nilapitan ko ito at nakita kong si mama pala. Nakaupo siya at nakatulog pero may natuyong luha sa mga mata niya.
"Bakit ka umiiyak Ma? May problema ba?" Naawa ako sa kanya. Imbis na gisingin siya ay bumalik ako sa loob at kumuha ako ng kumot. Binalabal ko sa kanya at niyakap ko siya. "Mama, siguro malungkot ka. Siguro may gumugulo sayo. Mama, alam kong matapang ka pero alam ko rin ngayon nasasaktan ka. Mama, kahit anong mangyari ipagtatanggol kita. Kahit na kaninong mananakit sayo." Niyakap ko siya at naiyak din ako. Ramdam kong may mabigat siyang pinapasanan na ayaw niyang sabihin. Alam kong hindi ko siya kayang tulungan pero gusto kong maramdaman niya na andito lang ako para sa kanya.
"Seohki...anak?"
"Mama?" unti unti na naman siyang umiiyak kaya pinahid ko ang luha na papatak. "Mama...malungkot ka ba? Nag-aaway ba kayo ni papa?" Hindi niya ako sinagot. Tumingala lang siya sa kwarto nila papa saka ngumiti at tiningnan ako na malungkot.
"Seohki... kung karadating ang araw na hindi na ako kailangan sa bahay na ito, sasama ka ba sa aking pag-alis?"