Flashback 20 years ago
Erica was sitting alone at a park with a faraway look on her brown eyes. This had been her daily routine after class. She's still mourning for her mother's death and as a child, she had a lot of unanswered questions. She badly misses her mother and every corner of their house reminds her of their happy moments together.
It's been two weeks since her mother's death and everytime she remembers sadly will consume her whole being. She never met her father and losing her only parent took a tool on her. What makes her even more miserable were the people who looks at her with obvious pity and sadness in their eyes. She doesn't need their pity. Words are not enough to express her true feelings and even if she would drown herself with self-pity, it wouldn't bring back her mother.
Erica heaved a deep sigh as she looked up the clear blue sky. She wondered if her mother was looking down at her. Lola Sonya said that her mother is watching her from heaven and someday if she will grow up to be a good person they might see each other again. How she wish for it to come true, she badly misses her mother's embrace and warm smile. The pain of her lost lingers in the core of her being and she doesn't know when the pain will fade away.
She felt a hand tap on her shoulder which brought her back to reality. Turning her head to the right, she saw Lerma holding a pizza box.
"Ate Lerma, ano'ng ginagawa niyo po dito?" Takang tanong ng batang si Erica.
"Binibisita kayo ng lola mo. Galing ako sa inyo at sabi ng lola mo sa park ka raw parating tumatambay pagkatapos ng klase mo." Lerma said as she opened the pizza box. She bought two boxes of pizza, the other one was given to Erica's grandmother. Since the accident, Lerma had become their friend and would visit them after her class. Lerma is a 3rd year college student taking up Secondary Education.
"Gusto mo? Masarap 'to." Kumuha si Lerma ng isang slice ng pizza at inilapit ito sa bibig parang inaakit si Erica na kumuha rin ng pizza.
Napalunok naman si Erica at nahihiyang kumuha ng isang slice. "Salamat ate."
Napangiti naman si Lerma ng magsimulang kumagat si Erica ng pizza. They ate in silence and Lerma would offer her tumbler so Erica could drink water.
Sadyang magiliw si Lerma sa mga bata at may kung ano kay Erica na gustong-gusto niyang makita ito at alagaan.
"May dumi ba ako sa mukha, ate?" Inosenteng tanong ni Erica napansin niya kasing kanina pa nakatitig sa kanya si Lerma.
Napakurap si Lerma sa narinig at napakamot sa leeg. "Wala naman, Erica. I just remembered my niece. Magkasing-edad lang kayo."
Napatango si Erica at kumagat muli sa pizza. Naka-apat na slices na rin siya kung hindi dumating si Lerma ay hindi niya mapapansin ang gutom. Minsan kasi ay natutulala siya at parang lumilipad ang isip sa mga panahong buhay pa ang ina. Naiintindihan naman ng guro niya kung bakit siya ganoon kaya hindi na rin siya pinapagalitan. Matalino namang bata si Erica at masipag mag-aral sadyang may kinakaharap lang na problema.
"Mabuti at magana ka ng kumain. Sabi kasi ng lola mo kaunti lang ang kinakain mo at matamlay ka raw nitong mga nakaraang araw." Puna ni Lerma sabay kagat sa pizza. Malapit na nilang maubos ang isang box pareho silang maganang kumakain habang nagkukwentohan. Ito rin ang isang dahilan kung bakit pinupuntahan ni Lerma si Erica, nakita niya kung paano ito napahagulgol ng mawala ang ina at lubos siyang nahabag sa bata. Gusto niyang tulungan si Erica sa abot ng kanyang makakaya.
Nilunok muna ni Erica ang kinakain bago siya sumagot. Mababakas sa magandang mga mata nito ang lungkot at pangungulila. "Nalulungkot lang po kasi ako, ate Lerma. Dati po kasi sabay-sabay kaming tatlong kumakain, ngayon kami nalang ni Lola."
Lerma looked at Erica and saw the sadness and pain in the depths of her brown eyes. She couldn't even imagine the pain the child was feeling. For such a young age, she had lost a mother because of a reckless driver who didn't even have the audacity to show himself and confess his crime. Seriously? Does he even have a conscience? If only Lerma had seen the driver's face back then or even the plate number of the car, it would've been a big help to identify the person behind the wheel.
Nasasaktan si Lerma sa nakikitang emosyon sa mukha ng bata na pilit pinipigilan ang luha kaya pinasigla niya ang boses at saka hinawakan ang kamay nito. "Alam mo, Erica. Ganyan talaga ang buhay kahit gaano man natin kagusto mapanatili ang isang tao sa buhay natin kung nakatakda na siyang kunin ni Lord. Wala na tayong magagawa kundi ipagdasal nalang siya na sana masaya na siya ngayon at kung saan man siya naroon ay wala ng sakit at paghihirap siyang mararamdaman."
Tahimik lamang na nakamasid si Erica kay Lerma. Napatingin naman ang dalaga sa bata na puno ng kuryosidad ang mga mata. Napangiti nalang siya at binitawan na ang kamay nito. "Bata ka pa hindi mo pa lubos na nauunawaan ang mga sinasabi ko pero lagi mo'ng tatandaan na mahal na mahal ka ng mama at lola Sonya mo."
Erica smiled and nodded her head. "Mahal na mahal ko rin sila."
Lerma let out a relieved sigh and smiled affectionately. "Ganyan nga, marami ang nagmamahal sayo. Tulad ko, mahal na mahal kita, Erica."
"Mahal din kita, ate. Thank you po sa pizza." Sagot naman ni Erica na may malawak ng nakangiti.
"You're welcome. Malakas ka kaya sakin." Napangiti na rin si Lerma sa nakikitang kasiyahan sa mukha ng bata. Nang mapasulyap siya sa wrist watch at nakita kung anong oras na ay pinababa na niya sa bench si Erica at sabay silang naglakad paalis ng park. Tinapon ni Lerma ang box ng pizza sa nadaanan nilang basurahan bago bumaling ulit kay Erica.
Good thing Erica's house was near the park so it only took them 15 minutes to arrive. "Lola, nandito na po kami." Erica said as they went inside the house.
Lola Sonya heard her grandchild's voice and quickly went to the living room. "Nandito na pala kayo, apo." Nagmano agad si Erica sa lola niya.
"Lola, kumain po kami ni ate Lerma ng pizza sa park." Masayang kwento ni Erica habang tinatanggal niya ang school shoes. Napangiti ang matanda dahil bumalik na ang pagkabibo ng bata.
"Mabuti naman, apo." Tiningnan niya si Lerma. "Salamat Lerma sa pizza at sa pagbisita sa aming munting tirahan."
Lerma smiled. "Walang anoman po, lola. Hinatid ko lang po si Erica. Paano po? Aalis na po ako kailangan ko na din po kasing umuwi."
"Ingat sa pag-uwi, Lerma. May susundo ba sa'yo?" Tanong ng matanda.
"Opo. Nandito na po ang driver ko." Magalang na sagot ni Lerma.
Tumayo naman agad mula sa pagkakaupo si Erica at binigyan ng isang mahigpit na yakap si Lerma. "Ingat sa pag-uwi, Ate Lerma. Balik ka, ha?" Nanglalambing na aniya ng bata.
Napatango si Lerma at yumakap pabalik. "Oo naman. Bibisita ako ulit sa sabado."
Kumalas naman sa pagyayakapan ang dalawa at sabay na napangiti. "Aalis na po ako. Ingat kayo."
Hinatid ng mag-lola si Erica sa labas ng bahay nila at ng masiguradong nasa loob na ng sasakyan ay nakita pa nilang bumaba ang bintana ng kotse at dumungaw si Lerma sabay kaway sa kanila. Kumaway naman si Erica at magiliw na napasigaw. "Ingat, ate!"