บทที่4.แรกพบสบตา...
          ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ ลอออรไม่เคยคิดว่าเธอจะตื่นเต้นได้มากขนาดนี้ เพียงแค่สบตาสีมรกตคู่นั้น แค่สายตาคู่คมตวัดผ่าน เธอกลับรู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้น สรรพสิ่งรอบกายเหมือนทำงานช้าลง เวลาของเธอเคลื่อนที่อย่างอืดอาด เธออยากชักสายตากลับ แต่ทำได้อยากเหลือเกิน
ลอออรถอนใจอย่างเหนื่อยล้า...
มองภาพตรงหน้าด้วยดวงตาเป็นประกาย วันนี้เควินสวมชุดสีดำเหมือนเคย และคงมีเขาแค่คนเดียวละมั้ง ที่ไม่ว่าชุดที่สวมใส่จะทุเรศขนาดไหน พอใช้ไม้แขวนตราเควินชุดนั้นก็กลับปังได้
เสื้อเชิ้ตด้านในสีเทาหม่น ติดกระดุมยันคอ คลุมด้วยสูทผ้าหน้าสีดำเข้มที่ยาวกรอมเท้า กับกางเกงสีดำผ้ามันตัวโคร่ง หากผู้ชายคนนั้นหุ่นไม่ดีจริงคงมองว่ารุ่มร่าม แต่เควินที่สูงเกินร้อยแปดสิบเซนติเมตรกลับเห็นว่าสง่าจนชักสายตากลับไม่ได้
วงหน้าขรึมๆ สีหน้านิ่งๆ มีแค่แววตาเท่านั้นแหละที่คมกริบจนสะกดสายตาคนมองได้อย่างชะงัด
ลอออรกลั้นลมหายใจ มือเธอจิกลงบนหัวเขา เพื่อลดความตื่นเต้น จากที่เคยแอบฝันหวานมาตลอด จากที่เคยทำได้แค่ชะเง้อมองผ่านจอทีวี ห่างไปไม่ถึงหนึ่งเมตร เควินตัวเป็นๆ ยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ไม่ได้ยิ้ม แต่แค่วงหน้านิ่งๆ เธอก็แทบละลาย
“อ้าว นิก้า คุณไม่ได้อยู่โรมเหรอ?”
เควินเอ่ยทักเวโรนิก้าที่วิ่งมาดักหน้าเขาไว้
“ฉันเพิ่งกลับมาค่ะ” เวโรนิก้าตอบสั้นๆ ไม่ได้เล่าให้เควินฟังว่าเพราะอะไรเธอถึงยกเลิกโปรแกรมงานที่เหลืออยู่
ชายหนุ่มเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง เขาไม่ได้หยุดเดิน เพื่อไปประจำที่ตัวเอง
เสียงใครสักคนเชิญเควินให้ขึ้นไปทักทายเด็กฝึกงานชุดใหม่ในโครงการสานฝันครั้งนี้ ชายหนุ่มพยักหน้ารับ เขามาที่ซาลูวันนี้ ก็เพราะความค้างคาจากเมื่อคืนก่อน
ผู้หญิงปริศนาที่ทำให้หัวใจเขาเต้นระทึก ต้องอยู่ในกลุ่มคนจำนวนนี้แน่
ที่เขาต้องทำก็แค่ควานหาหล่อน เขาอยากรู้ว่าแรงเต้นของหัวใจในครั้งนั้นเกิดขึ้นเพราะอะไร
เควินขึ้นไปยืนบนเวที เขาทักทายตามมารยาท หลังจากนั้นก็ค่อยๆ กวาดตามองทีละแถว เพื่อค้นหาใครบางคน
ชายหนุ่มกัดริมฝีปากล่าง เขาจำหล่อนได้...จำได้แม้แต่ผ้าพันคอสีซีดๆ นั่น เควินหรี่เปลือกตาลง พยายามเพ่งมองหญิงผู้นั้นให้ชัดๆ เขาเริ่มหงุดหงิดตัวเอง คงเป็นเพราะอายุที่มากขึ้น ประสาทการรับรู้ด้วยสายของเขาจึงไม่ชัดเจนเหมือนเก่า
เอะ...หรือว่าหล่อนนั่งอยู่ไกลเกินไป
เท้าไวเท่าความคิด เควินฉวยไมล์โครโฟนออกจากแท่น เขาก้าวลงจากเวที เดินฝ่ากลุ่มเด็กฝึกทั้งหมด ท่ามกลางเสียงกรี๊ดกร๊าด
“อรๆ คุณเควินกำลังเดินมาทางนี้”
ลอออรกำลังตัวแข็งทื่อ เธอกะพริบเปลือกตาถี่ๆ มองวงหน้าของเควินตาค้าง แต่แล้วสติที่กระเจิดกระเจิงของเธอก็กลับคืนมาเพราะปานแขฟาดมือใส่แขนเธอแรงๆ
“ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?” เสียงอื้ออึงดังอยู่รอบตัว
เควินยังคงชวนคุย เขาพูดเสียงเรียบ ท่าทางสบายๆ พยายามเฉียดเขาไปใกล้เป้าหมาย โดยที่พยายามไม่เกิดพิรุธ
แต่เพราะเวโรนิก้าเคยเห็นคลิปสั้นๆ ที่ผู้หวังดีส่งให้มาก่อน เธอยืนตัวเกร็ง กำมือแน่น กวาดตามองหาสิ่งเดียวกับที่เควินพยายามค้นหา
เจอแล้ว...
แววตาเวโรนิก้าโชนแสงขึ้น ผู้หญิงคนหนึ่งนั่งรวมอยู่ในกลุ่มคนทั้งหมด หล่อนไม่ได้โดดเด่นอะไรเลย ท่าทางหล่อนดูย่ำแย่ด้วยซ้ำ หากเทียบกับบรรดาผู้คนรอบตัว รสนิยมการแต่งกายของหล่อนติดลบ เวโรนิก้าเผลอเหยียดปาก ยิ้มสมเพช คู่แข่งของเธอไม่ได้น่ากลัวสักนิด ผู้หญิงประเภทนี้หิวเงิน หนทางกำจัดหล่อนคงไม่ยากเท่าไหร่
ที่เธอควรทำคือการดึงความสนใจจากเควินมาจากจุดนั่น
เวโรนิก้ารู้นิสัยเควินดี เขาเป็นคนขี้เบื่อ อีกไม่นานหรอก หล่อนคนนั้นก็จะถูกสลัดทิ้งเหมือนถุงยางอนามัยหลงเขาได้ทุกอย่างสมใจ
สมองเวโรนิก้าหมุนเร็วจี๋ เธอฉวยไมล์โครโฟนจากทิโมธีมาดื้อๆ ก่อนจะพูดเสียงเข้มๆ ผ่านไมล์โครโฟน “เควินคะ คุณไม่ควรทำให้เด็กพวกนี้แตกตื่น กลับขึ้นมาประจำที่ของคุณเถอะค่ะ”
เควินชะงัก อีกไม่เกินสามก้าวเขาจะเดินไปถึงตรงจุดนั้นแล้ว
เขาไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่เคยใจร้อน เขาควรควบคุมตัวเองได้ และไม่น่าลุกลน
ชายหนุ่มไหวไหล่ กล่าวแก้เก้อ “ขอโทษที ผมก็แค่อยากให้ทุกคนรู้สึกสบายใจ”
เวโรนิก้าแสร้งหัวเราะเสียงพลิ้ว “คุณกำลังทำให้สาวๆ หลายคนฝันหวานต่างหากละคะ”
“เอางั้นก็ได้ สบายๆ นะครับ ซาลูยินดีต้อนรับ”
เควินยอมถอย เขาควรมีเวลาตั้งรับกับความแปลกใจของตัวเองมากกว่านี้ ชายหนุ่มชำเลืองมองจุดที่ตัวเองเกือบพุ่งเข้าสาสุดตัวด้วยแววตาเสียดายนิดๆ เขาเจอหล่อนแล้ว ครั้งนี้หล่อนไม่มีทางหลุดมือไปแน่ๆ
ลอออรถอนใจดังพรวด เธอกลั้นใจนานเกือบหนึ่งนาที
“เสียดายจัง กะจะกระโดดกอดเลยนะ ถ้าเดินมาใกล้ฉัน”
ปานแขบ่นอุบ น้ำเสียงทะเล้นจนลอออรดุไม่ลง
เธอเองก็ไม่ต่างอะไรกับปานแขหรอก ลอออรไม่แน่ใจ เธอจะควบคุมตัวเองได้ไหม หากเควินอยู่ใกล้ๆ แค่เอื้อมมือถึง
“สนใจกันหน่อย อย่าให้ดุบ่อยนักสิ”
เพราะการปรากฏตัวของบิ้กบอส สมาธิของเด็กฝึกจากทุกที่จึงแตกซ่าน พนักงานที่ดูแลเลยเดินเข้ามาปราม เพื่อให้แผนงานดำเนินต่อ
มันเป็นเซอร์ไพรส์แน่ๆ ...
ลอออรตื่นเต้นอีกครั้งแล้ว ตั้งแต่มาเหยียบปารีส หัวใจของเธอทำงานหนัก และหากหัวใจของเธอล้มเหลวก่อนกลับประเทศไทยก็คงไม่แปลกนัก
ทิโมธีประกาศเซอร์ไพรส์ของเควิน
เป็นเกมคัดเลือกเด็กฝึกที่อยู่ในหมวดพิเศษ แต่คนเหล่านั้นจะต้องผ่านการคัดเลือกระดับปัญญา เพื่อจะได้ไม่เป็นตัวถ่วงสำหรับดีไซเนอร์หลัก
ที่ทุกคนต่างกระตือรือร้น ก็เพราะมีโอกาสได้เข้าใกล้เควินเพิ่มมากขึ้น
ทุกคนรู้ดี ฤดูกาลแฟชั่นที่จะถึงนี้ เควินไม่เคยอยู่ห่าง ทุกครั้งเขาจะควบคุมใกล้ชิด และเป็นคนที่ตัดสินใจเด็ดขาดขั้นสุดท้าย
ต่อให้มีสองเสียงจากทิโมธีและเวโรนิก้า แต่หากเควินไม่เอา ผลงานชิ้นนั้นก็ถูกโล๊ะทิ้งอยู่ดี
เป็นเกมง่ายๆ ที่ทุกคนในที่นี้มีสิทธิเท่าเทียมกัน
ลอออรใจจดใจจ่อ เธอฟังเงื่อนไงที่ทิโมธีบอก และรีบทำความเข้าใจ
ไม่ง่ายเลยกับโจทย์ที่คนเลือกคือเควิน
ผลงานใครเข้าตาเขา ห้าคนนั้นจะได้เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของคอลเลคชั่นใหม่ของฤดูกาลแฟชั่นที่จะถึง
“โหยยยยย ยากจัง” การตัดสินใจขึ้นอยู่กับเควินคนเดียว
คัดเลือกจากเด็กฝึกทั้งหมด โอกาสหนึ่งในร้อยเชียวแหละ
สามนาทีกับผลงานสดๆ ที่กลั่นออกมาจากสมอง...
หากมีเสียงเข็มสักเล่มตก ช่วงเวลาที่เด็กฝึกทุกคนก้มหน้าก้มตาขีดเขียนผลงานตัวเองลงกระดาษ ทุกคนในห้องประชุมคงได้ยิน
“นึกสนุกอะไรขึ้นมาคะเควิน” ไม่มีแผนงานนี้ในแผนงานที่ร่างไว้คร่าวๆ เวโรนิก้าเลยกระซิบถาม
“นั่นสิ คุณนึกสนุกอะไรขึ้นมาเหรอ?”
ทิโมธีเองก็แปลกใจ เขาเอียงตัวเข้าไปกระแทกหัวไหล่เพื่อนกึ่งเจ้านาย
“คุณเองก็สมองตันไม่ใช่หรือไงทิโมธี นี่ไง...ผมกำลังหาแรงบันดาลใจให้คุณอยู่”