"Pasensya ka na, may naalala lang kasi akong tao na kahawig mo." Ani ni Furi kay Matt, habang pinupunasan ang luha sa mata niya.
"Ahh kaya pala, well it's alright. Madalas nga rin nila akong pagkamalan ng ibang tao. Siguro importante s'ya sa buhay mo kaya bigla ka naging emosyonal."
Hindi ba talaga niya ako na-aalala? tanong ni Furi sa kaniyang isipan habang nakatingin siya kay Matt.
"By the way, nagustuhan ko yung mga wedding gowns na napili mo. Siguro puwede natin gamitin yung iba para sa photoshoots n'yo." Ang sabi ni Matt sa kaniya pero tila naglalayag ang isipan nito at nakatitig lang siya sa binata.
"Okay ka lang ba, Ms. Furi? nga pala, baka nagtataka ka kung bakit ako nandito-"
"Yes, i already know. Pinapunta ka rito ng fiancé ko, hindi ba?"
"Ye-yes, your fiancé." Naiilang niyang sabi at iniwasan niya kaagad ng tingin si Furi.
Paano siya naaksidente? anong nangyari sa kaniya? saan at bakit? kamusta na kaya siya ngayon? maayos na kaya ang kalagayan niya? halo-halong katanungan sa kaniyang isipan.
"I think mas bagay ito sa'yo," sabay itinuturo ni Matt yung fitted gown sa kaniya.
"Gusto mong i-try ko?" pagkasabi ay bigla niya pinakuha yung gown at kaagad siya nagtungo sa fitting room.
"Ah wait!" tawag niya pero agaran naman itong nakapasok sa loob. Kaya hinintay na lamang niya itong lumabas at inaayos ang kaniyang camera.
Kamusta na kaya siya? ano ba kasing aksidente ang nangyari sa kaniya? bakit hindi man lang nila ipinaalam sa akin ang tungkol doon? bulong niya sa sarili habang namumugto ang kaniyang mga mata.
Sandali siya napaupo sa sahig at kahit anong pilit niyang paatrasin ang luha niya sa mata ay kusa pa rin itong tumutulo. Napapaluha na lang siya bigla kapag na-aalala niya ang mga sinabi nito sa kaniya kanina lalo na ang tungkol sa pagkawala ng alaala nito.
"Tumigil ka na nga, Furi! ikakasal ka na! malapit ka nang ikasal kaya kalimutan mo na rin s'ya!" mangiyak-ngiyak niyang sabi sa sarili habang nakatingin siya sa harap ng salamin.
"Bakit parang ang tagal naman yata n'ya?" sabay napatingin naman sa relo si Matt at palakad-lakad siya habang naghihintay sa paglabas ni Furi.
"Ano naman kung naaksidente s'ya. Ano naman kung nawala ang mga alaala n'ya. Hindi ba't mas maganda nga 'yon dahil hindi niya ako makikilala pero bakit ka pa rin umiiyak, Furi? nakaraan mo na nga s'ya hindi ba? nakalimutan ka na n'ya. Nakalimutan na niya ang lahat-lahat sa inyong dalawa. Hindi ka na n'ya natatandaan pa, kaya kalimutan mo na rin siya." Aniya sa sarili at patuloy pa rin ang pag-agos ng kaniyang mga luha sa mata.
Matiyaga namang naghintay sa labas si Matt, habang isa-isa niyang kinukuhanan ng litrato ang mga wedding gowns na napili nito kanina.
Maya-maya lang ay lumabas na ito at suot ang fitted gown na itinuro niya kay Furi. Dahan-dahan namang napalingon ang binata sa kaniya at halos natulala siya sa kagandahan nito, lalo na nung isinuot niya yung gown.
Pinicturan naman niya ito kaagad at nilapitan niya si Furi.
"Look, i think mas lalong mai-inlove si Sir. Nash sa'yo kapag nakita niya ang picture na ito, hindi ba?" ang sabi ni Matt at ipinapakita niya yung litrato ni Furi na naka-wedding dress, ngunit hindi ito nakikinig sa kaniya bagkus ay nakatingin lang ito sa mukha niya.
"Anong masasabi mo, Ms. Furi?" aniya at napalingon siya sa dalaga na may pangingilid ng luha sa mata.
"Are you alright, Ms. Furi?" tanong niya at syaka niya ito inaabutan ng panyo. Subalit tinanggihan lamang siya nito at bumalik na lang sa loob ng fitting room.
Umupo siya sa loob no'n at isinandal ang kaniyang ulo sa pader habang tinatakpan ang kaniyang bibig upang hindi siya marinig nitong umiiyak.
"Ms. Furi, may pupuntahan lang ako sandali. Don't worry, babalik rin ako kaagad." Rinig niyang sabi ni Matt mula sa labas ng fitting room.
Ilang saglit lang ay humupa na ang bigat sa kaniyang dibdib. Nagbihis na siya kaagad at narinig niyang nag-ring ang cellphone niya.
Pagkatingin niya sa phone screen ay nakita niyang si Kim pala ang tumatawag, ang bestfriend niya.
"Hello, prenny? nasaan ka ngayon? tara punta tayo sa-" sandali siyang natigilan sa pagsasalita nang marinig niya ang mabigat na paghikbi ni Furi mula sa kabilang linya.
"Furi? ayos ka lang ba?" nag-aalalang ani ng dalaga sa kaniya.
"H..hi.. hindi." Humihikbing aniya.
"Nasaan ka ngayon? pupuntahan kita d'yan. Sabihin mo nasaan ka?"
"K-kim, anong gagawin ko? nakita ko s'ya."
"Nakita? sino?" usisa nito.
"Kim, naguguluhan ako. Parang gusto kong maawa sa kaniya at yakapin siya ng mahigpit. Pero hindi pwede. Dahil nakalimutan na niya ako. Anong gagawin ko, Kim?" aniya kasabay ng pagtulo ng luha sa kaniyang mata.
Samantalang nasa gilid naman si Matt at tahimik na nakikinig sa kaniya. Napayuko na lamang ito at syaka naglakad palabas ng shop.
×××××××××××
From the past.
(Matteus Xenos's pov)
Habang naglalakad ako ay may napansin akong isang babaeng studyante na lumabas mula sa classroom namin.
Siguro mga 6:30 am pa lang no'n at madalas din na ako palagi ang nauunang pumasok sa klase namin. Nakasanayan ko na rin kasi ang pumasok parati ng maaga at dahil ito lang din ang free time ko upang makapag-isip isip.
Masyado na kasing toxic sa loob ng bahay namin, palagi na lang nag-aaway ang mga magulang ko at kaunti na lang talaga ay malapit ko na din maranasan ang pagkakaroon ng broken family.
Pagkapasok ko sa loob ng classroom ay may napansin akong parang maliit na envelop na nakapatong sa upuan ko.
"Ano 'to?" tanong ko sa sarili sabay ibinaba ko sandali ang aking bag sa upuan. Nagtungo ako malapit sa may bintana para itapon sana ang bagay na iyon, pero naisip ko na hindi lang ito ang unang beses na nakatanggap ako ng ganito.
Kaya naman binuksan ko iyon at nakita kong may stationary paper sa loob.
"So, love letter pala para sa akin?" binasa ko yung nakasulat at naisip ko na baka yung babaeng nakita ko kanina at yung taong laging nag-iiwan sa akin ng kung anu-ano sa aking locker ay iisa lang?
Bumaba ako sandali sa may locker room at may nakita na naman akong isang babae na kahawig din sa babaeng nakita ko kanina sa classroom. Binuksan ko kaagad yung locker ko at katulad ng dati ay may palagi akong nadadatnan na vitamilk sa loob.
Kung hindi vitamilk, chocolates or kung anu-ano pang mga pagkain na paborito ko.
Gayunpaman ay binalewala ko lang ito nuon dahil hindi ko rin naman madalas ginagamit yung locker ko. Pero ngayon ko lang naisip, paano niya pala nalaman ang password nito?
Sumunod na araw ay naisipan kong pumasok ng mas maaga pa at syaka ako nagtago sa pinakadulong upuan, upang abangan yung babaeng palaging nag-iiwan ng sulat sa aking upuan.
Ilang minuto lang ay narinig kong bumukas na yung pintuan. Sumilip ako ng bahagya at nakita kong patungo na naman siya doon sa upuan ko.
Pinakatitig ko ng maigi ang kaniyang mukha pero hindi ko talaga siya makita. Nakasuot siya ng itim na sumbrero at nakatakip ng mask ang bibig niya.
Alam kaya niyang nandito ako kaya nag-disguise siya?
Pagkaalis niya ay lumapit ako sa aking upuan at may nakita ulit akong love letter.
Siya nga na yung babaeng hinahanap ko. Sinundan ko siya sa labas pero bigla naman siya nawala.
Kaya naisipan kong bumaba na lang ulit sa locker room dahil baka doon siya patungo ngayon. Pagkarating ko doon ay nadatnan ko namang paalis na siya, kung kaya't tumakbo ako na ako upang lapitan siya.
"Sandali lang!" sigaw ko habang hinahabol ko pa rin siya pero bigla ko naman nakasalubong si Trixie, nakasumbrero din itong kulay itim gaya ng babaeng nakita ko sa classroom.
"Matt?" gulat niyang sabi.
"Ikaw, Trixie?" noong una inakala kong si Trixie nga ang babaeng iyon. Pero may nakalimutan pala akong detalye tungkol sa kaniya. Naka-mask nga pala ang bibig niya at syaka ko lang din napagtanto na walang suot na mask si Trixie ng araw na iyon.
Pagsapit ng hapon ay bigla naman bumuhos ang malakas na ulan. Nakasilong lang ako sa isang tabi habang naghihintay sa pagtila ng ulan.
Maya-maya lamang ay may biglang huminto sa harapan ko at naka-bisikleta siya. Pinagmasdan ko siya mula ulo hanggang paa. Nakasuot siya ng P.E uniform ng aming school habang nakasumbrero siya ng kulay itim at mask.
Lumingon siya sa akin at inabutan niya ako ng payong. Nagtama ang mga tinginan namin sa isa't-isa at tanging yung mata lang din niya ang nakikita ko dahil naka-mask ang bibig niya.
Siya ang babaeng 'yon! nagulat ako nang mapagtanto kong siya na nga ang babaeng iyon na madalas nagpupunta sa classroom namin. Pipigilan ko sana siya pero kaagad din naman siyang nakaalis pagkatapos niyang iabot sa akin yung payong.
Sumunod na araw, tuwing naglalakad ako sa campus ay napapalingon na lang ako sa mga babaeng nakakasalubong ko. Nagbabakasakaling makikita ko siya doon. Palagi ko rin dala-dala yung payong niya para kung sakaling magkita kami ulit dalawa ay mapasalamatan ko man lang siya ng personal.
Habang naglalakad ako patungo sa principal office ay may bigla naman akong natamaan ng bola sa likod ng aking ulo. Na-out of balance ako at napahiga na lang sa lupa.
"Omg! ayos ka lang ba? sorry, sorry talaga hindi namin sinasadyang matamaan ka." Paulit-ulit niyang sabi sa akin habang nanlalabo pa ang mga paningin ko dahil sa lakas ng pagkakatama ng bola sa akin.
Pero ilang sandali lang ay unti-unti ko nang nakikita ang kaniyang mukha. Nakahiga pa rin ako habang nakayuko naman siya sa akin.
Natulala na lang ako nang makita ko ang mga mata niya at dahan-dahan kong itinaas ang aking kanang kamay upang takpan ang bibig niya.
I found her! bulong ko sa aking isipan.
"Furi! ayos lang ba siya?" biglang lingon niya sa babaeng tumawag sa kaniya.
I finally found you!