Chapter Four: The Monster Has A Name
After the encounter with the pervert stranger. Isang buwan akong hindi napadpad sa dalampasigan o sa gubat man lang. Kahit pa gustong-gusto kong makatapak sa mga tuyong mga dahon sa gubat at maramdaman muli ang kalayaang hatid ng dagat pero mas nanaig ang takot ko. Inaamin ko, natatakot ako na muli kong makita ang lalaki. What if the first encounter was just my lucky day kaya nakauwi pa ako ng ligtas? Pa'no kung sa susunod na pagkakataon ay lumulutang na ang bangkay ko sa dagat?
Pero siguro naman safe na ulit akong bumalik don? One month is already a torture! I guessed it's enough. And so...here I am again, climbing the steel ladder, holding tightly on the branch of the tree and exhaled the familiar scent of the forest. Gosh! It's been a while!
Nang makita ang kumikinang na dagat, ay tila paslit akong tumakbo at basta't iniwan ang tsinelas at diretso lusong sa tubig.
Free like a bird!
Maikot-ikot ako sa tubig na parang sawa dahil sa sobrang saya. Mahigit isang oras na ata akong nagtatampisaw pero di pa rin ako nakakaramdam ng konting pagod. Sumisid ako at nag-ala sirena sa paglangoy palapit sa pampang.
Pero agad nawala ang ngisi ko't pumutok na parang bula ang sayang naramdaman dahil sa lalaking masama ang tingin sa'kin na nakakrus ang mga braso sa dibdib.
He's here.
Hinanap ng mata ko ang kinaroroonan ng tsinelas ko. Napalunok ako. Kung bibilisan ko ang pagtakbo ay malaki ang tyansang makakauwi ako ng buhay. Hindi ito gumalaw, kaya napagdesisyunan kong umahon at pupuntahan na sana ang tsinelas nang maunahan ako ng lalaki at walang pagdadalawang isip na hinagis ito sa malalim na parte ng dagat.
Napaawang ang bibig ko sa ginawa niya. "Ba't mo tinapon ang tsinelas ko?!" Nanggagalaiting sigaw ko.
I don't care anymore! I am so mad!
"Di ba sinabihan na kitang wag ka ng pupunta rito lalo na't mag-isa ka lang? Bobo ka ba?"
Pagak akong natawa. Baliw ba siya? Ba't ko naman siya susundin?!
"Ano ba'ng problema mo? Inaano ba kita? Mapahamak na kung mapapahawak, just freaking leave me alone!" Puputok na ata ang mga ugat ko sa katawan sa pagkakahigh-blood sa lalaking 'to. Pati siguro mga taba ko sa katawan ay kumukulo.
Di ito sumagot. Mas dumilim lang ang mga mata. Ang kapal! Siya pang galit?!
"Sino ka ba? Pagmamay-ari mo ba 'tong public beach na'to?" I sarcastically asked him while putting emphasis on the word 'public'.
"No."
Tumawa ako sa sagot niya. Pero mas lumamang ang inis. I brushed my wet hair in annoyance and face him again. "Yon naman pala! Kaya sino ka ba sa akala mo, ha?!"
Tila kalmado lang niya lang akong tinaasan ng kilay. Nakakainsulto!
"A concern citizen." Ani nito.
"Walang kwenta! A concern citizen? Pinapasuka mo ba ako?" Tumawa ako saka agad ring natigil at walang ganang tiningnan siya. "A concern citizen who threatened to rape me? A concern citizen who just threw my slippers? Wow, dude! That's bullshit!" Napapikit ako sa sobrang inis.
I'm sorry, Lord. I won't cussed again! Sobrang inis ko lang po talaga!
"Are you that dumb not to find the logic I'm warning you? Babae ka. Hindi ka dapat gumagalang mag-isa."
My irritation skyrocketed!
"Pero kung lalaki, pwede? Tanga ka ba? Twenty-first century na po! Equal rights!"
"Nag-aaral ka ba? Di ba naturo sa'yo na walang kwenta ang rights sa katulad mong mahina? Nakikita mo ba ang sarili mo? A ten year old boy could punched you straight."
How dare him insult me like this?!
"I hate you!" I stormed out and went straight to the private property.
Sige, panoorin mo akong mag-trespassed. I'm not weak!
~✧~
Ten years ago
Ramdam na ramdam ko ang init ng araw sa balat ko. Mas ngumiti pa ako at ibinuka ang dalawang braso pahiga sa mainit na buhangin. Ngunit agarang kumunot ang noo ko nang maramdaman ang malambot na bagay na nakapatong sa katawan ko.
I squinted my eyes and saw his form.
"You're really so stubborn." Dismayadong turan nito.
I rolled my eyes at naghanda sa panibago na namang sermon session. I sat upright at nakita ang kulay puti na tuwalya na ngayon ay dumulas sa may bandang balakang ko. "And you're annoying in minding someone else's business."
Dumako sa tuwalya ang pansin ko ulit. Hinagod ko ito at napangiti sa lambot nito. Kung wala lang ang lalaking 'to ay kanina ko pa binaon ang mukha ko sa lambot ng tuwalya.
He only clicked his tongue and sat beside me. Diretso agad ang tingin nito sa dagat. He's knees are in pointed angle, nakalaylay naman ang mga braso nito sa magkabilang tuhod.
Sometimes I wonder what's going in his head. Bakit parang parati siyang galit? Parang yong normal na expression niya ay ang sumimangot, galit, at gaya ngayon, impassive. But his eyes are throwing daggers on the innocent water.
Silence reigned between them.
Tumingin rin ako sa kalmadong dagat at may napagtanto. Mailang beses nang nagkrus ang mga landas namin. The usual scenarios are fiilled with our bickers, dahil walang gustong magpatalo. Siya sa panay pangangaral at pang-iinsulto...ako, sa katigasan ng ulo. Pero minsan naman ay katulad ngayon...tahimik.
I want to know something. My curiosity is urging me to asked what's on my mind. Tumikhim ako at hinila ang tuwalya pabalot sa'kin hanggang leeg. I crouched and leaned my chin on my knees.
"I need...your name. Pero wag mong isiping interesa—"
"Then, don't bother ask." Madiing pagputol nito sa'kin.
Lumingon ako sa kaniya at pinaglaruan ang sariling mga kamay. "Pa'no pag...pag tanungin ako ng mga awtoridad sa pangalan ng suspect, tapos wala akong maibibi—"
Napatikom ako ng bibig nang marahas itong lumingon sa'kin. "Pangalan ng suspect?" He scoffed.
Umiwas ako sa mga mata niya at sa dagat na lang tumitig.
"Well...aside from my family. Ikaw lang naman ang madalas kong nakakasalamuha..." Napakagat labi ako.
I should stop knowing his name right? I began to sound desperate.
"Hmm..."
Napapikit ako sa pagkapahiya. Why did I bother?! Ano ngayon kung di ko alam ang pangalan niya?!
"N-Nevermi—"
"James..."
Napalingon ako sa kaniya at nagtama ang aming mga mata.
"My name's James Avren."
James Avren. Kumunot ang noo ko dahil tunog pamilyar ito. I'm not sure if I heard Dad mentioned that surname one time over dinner. Pero baka namali lang ako ng rinig sa mga oras na 'yon.
"Care to tell the victim's name?" He gently asked.
Napalunok na naman ako at umiwas ng tingin. Gosh, I'm not crushing this brute!
"Uhm...A-Angelie,"
"Angelie..." Dahan-dahan nitong bigkas sa pangalan ko.
Napasinghap ako nang tumaas ang mga balahibo ko sa katawan. There's this funny thing in my stomach too. I sensation I don't want to name. Umiling ako't tumayo.
"I... I need to go." Inabot ko rito ang tuwalya.
Tumingala lang ito sa'kin at supladong ibinalik sa dagat ang mga mata.
"Use it on your way home." Ani nito.
Nanginginig man ay isinabit ko ang tuwalya sa braso ko at napakagat labi. "P-Pero...l-limang tuwalya mo na ang nasa bahay..." Oh, shocks! Ang mga towels niya pala! I slapped my forehead. "Ibabalik ko na sa susunod ang mga towels mo. Pasensiya na't parati kong nakakaligtaan."
Tumayo ito bigla. Napaatras ako't napatingala sa kaniya.
"Sa'yo na ang mga iyon. Since, I presumed, you don't have any at your home."
Umawang ng kusa ang bibig ko. Kaya ba parati niya akong dinadalhan ng towel dahil akala niya wala kaming towel sa bahay?!
"Well, for your information. Madami kaming tuwalya sa bahay, noh! Ayoko lang magdala dahil mas gusto ko na walang hawak-hawak pag pumupunta rito." Hinagis ko ang puting towel nito sa kaniya na agad namang nasalo ni James.
Tinalikuran ko siya at handa ng umalis kaso hinawakan niya ang magkabilang balikat ko at hinarap sa kaniya.
Nanlalaki ang mga mata ko sa ginawa niya. Hindi pa nga ako kumalma sa gulat ay agad na pinalibot ni James ang tuwalya sa'kin at tumigil sa bandang dibdib ko.
"Hold it firmly and head straight home."
Hindi ko mahagilap ang mga salita kaya napipiping tumango na lang ako at walang ni 'ha' ni 'ho' na umalis.
Malakas ang kalabog ng puso ko. Huminga ako ng malalim saka napailing dahil sa kalituhang namumuo sa isip.