Abala si Zam sa pagguhit ng bagong pattern for her latest Summer collection designs ng tumonog ang kanyang telepono. Tiningnan niya muna saglit kung sino iyon. Nang makita kung sino ay malamya itong napabuntong hininga.
Ang kanyang Mommy Amelia na naman kasi iyon. Kahit hindi niya sagutin ang tawag ay alam na niya kung ano ang dahilan ng pagtawag nito sa kanya. Siguradong kukulitin na naman siya nitong sumama sa kanyang Auntie Sally sa Pilipinas para magbakasyon.
She doesn't like the idea of having a vacation on the Philippines. Don't get her wrong. Yung idea lang talaga nasa Leyte raw magbabakasyon, ang hindi niya gusto. Pero kung sa Cebu, Boracay, Palawan etc. iyon ay baka lumipad na siya agad-agad. Actually noong bata siya ay isa ang Surigao sa mga paborito niyang lugar, not until nang maghiwalay ang parents niya.
Ilang segundo lang mula ng ma-off ang ringtone ng ang telepono ay muli na naman itong tumunog.
"Zam! Sagutin mo nga 'yang telepono mo. Kanina pa yan umaatungal, e." Napalingon si Zamantha sa kanyang Aunt Sally at kasabay nang palingong iyon ay hindi niya maiwasang mapailing nang makita ang hitsura nito. Her Auntie was wearing her Hello Kitty headband. Actually, there was nothing wrong with the headband. It was the age of her Aunt that made the picture of herself looked awful.
Mula sa kanyang mini work table na nasa kaliwang bahagi ng kanyang kama ay tumayo siya at lumapit sa tiyahin. "Tah, ano na naman ba 'yan?" sabi niya habang marahang inaayos ang headband sa ulo nito. Halos matabunan na kasi ang mga mata nito sa lapad at dahil sa hindi maayos na pagkakasuot no'n. Kasalukuyan kasi itong abala sa pag-aayos ng mga damit na nilabhan sa closet niya.
Lumabi ito sa kanya saka ibinaba sa kama ang bitbit na kulay gatas na laundry basket. Dumistansiya ito nang kaunti at inirapan siya. "Aba'y bakit? Masama bang magganire?" sabi nito. Saka inabot rin ang kanyang ulo.
Napakamot si Zamantha nang kilay dahil sa sinabi nito. "Hindi po masama pero hindi lahat ng kulay pink ay bagay sa inyo," sabi niya. "Sa dami ba naman ng nakasabit kong headbands d'yan sa vanity mirror, itong Hello Kitty pa talaga ang napili mo?" reklamong sabi niya sa tiyahin.
"Aba't ka bastos mong bata ka," anito. Saka namaywang. "Hoy! Zamantha Sanchez! Skl, naman sayo Hija. Dalaga rin naman akong katulad mo, ah. So bakit hindi pwede sa akin 'to? Makalait ka naman sa Pasyon sens ko wagas!"
Gustong matawa si Zam sa sinabi ng kanyang Auntie. Bukod sa pag-aaccent bisaya nito ay may nalalaman pa itong pa 'skl' ngayon. Totoo iyon dalaga pa rin ang kanyang Aunt Sally hanggang ngayon. Sa edad na fifthy five ay hindi na ito nag-asawa sa kadahilanang wala itong nagustuhan sa mga manliligaw daw nito noon. Mapili kasi ito masyado.
Nag-iisang kapatid ito ng kanyang mommy. Magkakasama na sila sa bahay simula pa noong ten years old pa lang siya. Silang dalawa ang madalas na magkasama simula pa noon. Abala kasi ang kanyang mommy sa negosyo nito at madalas itong mag-travel.
Sasagot pa sana siya ng muling mag ring ang kanyang telepono. Ugh! Ang kulit talaga ni Mommy. She decided to answer the call para manahimik na ang Mommy niya.
But to her surprised, It's her brother's name who appeared on the screen.
It had been three years since they last saw each other, nang bisitahin siya nito sa Australia at umatend noon ng first ever fashion show ng Company brand na pinag-tatrabahuan niya. Matagal-tagal na rin, but they call and chat each other often.
"Hello, dear brother," aniya sa nasa kabilang linya.
"How are you?"
She rolled her eyes. Kung makapag salita naman ito ay akala mo hindi sila madalas mag-usap na dalawa. "I'm fine," sagot niya bago tuluyang umupo sa kama at sumandal sa headrest nito. Habang ang Auntie Sally naman niya ay nagpatuloy sa ginagawa nito kanina. Pero sigurado siyang naka all ears ito ngayon para makinig sa usapan nilang magkapatid.
"Zam, it's about time na ikaw naman ang bumisita rito sa atin," saad ng kuya niya.
Oh my! Isa pa 'to. Bukod sa mommy niya ay isa rin si Marco sa panay ang kumbinsi sa kanya na magbakasyon siya sa bahay nila sa Surigao. Well, bahay naman talaga iyon ni Marco dahil ang buong lupain nila roon ay ipinamana ng yumao nilang ama rito. Hindi na siya nagtaka sa huling testamentong iyon ng kanyang papa. Bukod sa wala naman siyang interes sa farm ay may mabigat na dahilan. She knew the reason behind her father's last will.
"Look, Marco..." aniya. Nasanay siyang hindi tawaging 'Kuya' ito. Kahit na anim na taon ang tanda nito sa kanya. "I can't —"
"And why is that?" putol nito sa sasabihin niya.
"I... I just simply can't," she replied.  Hindi na niya kailangan pang sabihin dito kung bakit tuluyan na siyang tinabangang umuwi sa kanila sa Mindanao. That place had a lot of bitter memories. Mga alaalang ayaw na niyang balikan pa. "I mean, Haller! I have work here. Marami akong dapat tapusin na trabaho. Specially for the upcoming summer," dagdag sabi pa niya sa kapatid.
"Common brat," iyan ang bansag nito sa kanya dahil masyado raw siyang spoiled ng lahat. Maliban sa Daddy niya. "I know you can do something about it. Besides pwede mo naman dalhin kahit saan 'yang sketch book at pencil mo. Malay mo mas mamotivate ka pa at maka-isip ng mas maraming designs while you're on vacation," mahabang saad nito sa kanya.
Yes she can... But she reffer to say no pa rin.
Tumikhim muna siya bago mag salitang muli. "I'm sorry my dear brother, but I really can't go. Maybe nexttime," ito na naman siya sa halos gasgas na niyang linya sa kapatid tuwing ganito ang topic nila.
"Well, I'm sorry too little sis, but I already asked Aunt Sally to arrange and booked a flight for you too," anito sa kabilang linya.
Awtomatikong napatingin siya sa tiyahin. Sakto naman na lumingon ito sa kanya at ngumiti nang hilaw. Pinanlakihan niya ito ng mata. Nag-aantay ng sagot, confirmation about what he's brother said a while ago. Bahagya lamang tumango at nagkibit balikat ang tiyahin niya na tila naunawaan agad kung bakit siya napatingin dito.
There, so totoo nga!
"No way! You can't do that to me, Marco." Halos mangiyak-ngiyak na sabi niya.
"I already did lil sis. Again, I'm sorry, See you in four days!" Iyon lamang at nawala na si Marco sa kabilang linya. Hindi man lang siya nito inantay na sumagot pang muli.
Na pa face-palm si Zam ng ma-off ang tawag. "Oh my God!" nasambit niya.
Lumapit si Sally sa pamangkin at umupo sa gilid ng kama. "I'm sorry, Zam. Minsan lang humingi ng pabor ang kuya mo sa 'kin kaya hindi ko natanggihan," paliwanag ng Aunt Sally niya.
Hindi na siya nakasagot rito. Besides mukhang wala na rin siyang magagawa. Pagbibigyan na lang niya ang kapatid sa gusto nito.
"Kailan at anong oras ang flight natin Tah?" wala sa isip na natanong niya sa tiyahin.
"Sa twenty-seven ang alis mo," simpleng sagot nito. Twenty three pa lang ngayon. Kaya mayroon pa siyang apat na araw para magpaalam sa boss niya at mag-ready.
"Wait lang— bakit alis mo? Hindi po ba dapat natin, magkasama tayo 'di ba?" nagtatakang tanong niya.
"No, mauuna ako. At saka, sa Biliran ako dideretso 'di ba? Iyong Alumni namin remember?" paalalang saad nito. "Don't worry, I'm sure susunduin ka naman ng kuya mo sa airport."
Tapos ngayon wala pa siyang kasama? Ugh!
Mukhang kailangan niya rin atang kaladkarin ang Bestfriend na si Maddy papuntang Surigao.
Kaya hindi na siya nag aksaya pa ng oras at tinawagan ang kaibigan. Nakaka dalawang ring pa lang ay sumagot na agad ito.
"Hello, Zam?"
"Mad, I need a favor," agad na deretsahang sabi niya.