MAS LALONG nadagdagan ang pagtataka sa isip ni Vince. Gulat sa narinig na matinding digmaan. Nais niyang mang magtanong ngunit kulang ang kasagutang kanyang makukuha. Marahan niyang hinahawakan ang espada. Nang makulong ng mga daliri, nagliwanag ang kanyang mga mata. Naramdaman niyang muling humapdi ang marka sa kanyang kaliwang dibdib.
"Hihintayin namin ang iyong nakatakdang pagbabalik, mahal na prinsipe Zion." Unti-unting humihina ang tinig mula sa kay Jerson.
"Hah..." mahaba't malakas na sigaw ay napabalikwas ng bangon ang binata.
"Anak? Ayos ka lang ba?" unang nagtanong ang inang may hawak pang bimpo na binasa sa maligamgam na tubig.
"Ano po ang nangyari?" pinagmasdan pa ni Vince ang kinalalagyan. Nasa kanyang kuwarto siya at inaalagaan ng ina.
"Nakita ka ng iyong ama kanina. Hinimatay ka raw yata at sobrang taas ng lagnat mo. Mabuti na lang at naagapan ko at ito, patuloy kang pinupunasan upang bumalik sa normal ang temperatura ng katawan mo. Bakit ba kasi bigla kang hinimatay? May masakit ba sa 'yo? O may nararamdaman ka bang kakaiba?" paliwanag at sunod-sunod na tanong ng kanyang ina.
Hindi agad nakapaglabas ng tinig si Vince. Napatakip siya ng mukha at napapahawak sa ulo. Hindi siya maaaring magkamali o sabihing panaginip lamang ang lahat. Alam niyang nakarating siya sa dalawang daigdig na sinasabing prinsipe siya. Alam niyang totoo ang mga nakita ng kanyang dalawang mata.
"Mayroon akong hindi maunawaan at maipaliwanag, Inay." Hinubad niya ang damit upang ipakita ang marka at magtanong. "Saan po galing ang markang ito? Inay, may dapat po ba akong malaman?" seryosong tanong ni Vince upang alamin ang sinasabing may iba siyang tunay na pamilya.
"Anak? Ba't mo naitatanong ang ganyan." Tumalikod ang kanyang Ina upang basain ang bimpo at umiwas sa katangungan ng anak. "Ang markang iyan ay talagang nandiyan na mula ng ikaw ay ipanganak." Pinupunasan nito ang ulo ng anak.
"Ipanganak? At sino po?" seryoso pa rin ang tinig.
Biglang napatigil ang Ina at tumitig sa mga mata ng anak na nagtatanong. Ayaw niya na sanang ilihim pa ang tunay nitong pagakatao ngunit may edad na ang anak at marahil ito na ang tamang panahon.
"Anak..." mahinang boses at napayuko ito.
May kung sino ang pumasok sa pinto na sandaling ikinagulat ng dalawa.
"Vince." Hinihingal na tawag ni Toby. "Kanina ka pa namin hinihintay. Mag-uumpisa na ang laro. Bilisan mo!" mataas ang boses na pagkakasabi.
Nagbitaw ng malungkot na titig ang binata sa Ina bago bumangon sa simpleng papag. Sinuot niyang muli ang damit at diretso ng humakbang.
"Anak, masama pa ang pakiramdam mo," wika nito.
"Okay na po ako. Salamat. Kailangan ko pong humabol. Alis na po ako. Pakisabi na lang din kay Itay." Mabibilis na hakbang ang ginawa ng dalawa.
Napahinga ng malalim si Jean. Ayaw pa nitong matuklasan ng anak ang katotohanan. Baka layuan sila nito at hanapin ang tunay na mga magulang. Mayamaya'y pumasok si Reynald.
"O, 'asan na si Vince?" agad nitong tanong.
"Magaling na anak natin kaya't nagmadaling umalis upang humabol sa laro nila sa bayan." May lungkot nitong tugon at ibinalik ang bimpo sa maliit na palangganang may tubig.
"Ba't naman yata malungkot ka?" muling tanong ng asawa.
Yumakap ng diretso si Jean dito at humikbi. "Reynald, nais ng malaman ng anak natin ang totoo. Nagtatanong na siya at nahihirapan akong magsinungaling. Ano na ang gagawin natin?" patuloy nitong iyak.
Hinimas-himas ng asawa ang likod nito. "Wala tayong magagawa kung malaman niyang hindi natin siya tunay na anak." Tangi nitong tugon sa malungkot na tinig.
"Paano kung tanungin niya rin kung sino ang kanyang mga tunay na magulang at saan siya galing? Wala tayong maisasagot." Maririnig na paghinga nito ng malalim.
"Sa ngayon, dapat ay maiwasan nating makapagtanong siya." Tumango ang asawa.
-----
NAGAGANDAHAN ang kambal na sina Airam at Aira sa damit na ibinigay ng kanilang lola, ang matandang mangkukulam. Asul at mahabang damit na napapalamutian ng ilang diyamante at ginto ang suot ni Airam. Kulay pula naman ang kay Aira at pareho rin ng disensyo sa suot ng kambal.
"Napakaganda po nito." Tanging nasabi ni Airam dahil sa pagkatuwa.
"Maraming salamat po talaga, lola." Bigkas naman ni Aira.
"Ang inyong mga suot ay hindi pangkaraniwang damit. Ang mga disenyong bumubuo sa ganda nito ay simbolo ng isang mahalagang nilalang." Paunang paliwanag nito at napatigil ang kambal sa pagtingin ng kanilang damit.
"Po? Ano'ng nilalang iyon?" nakangiting taong ni Airam.
"Mga nakatakda ring kasama ni Prinsipe Zion sa hinaharap. Ipinakita sa akin ng propesiya na may kambal siyang mga kanang kamay at kayo iyon." Namangha ang dalawa.
"Talaga po?" pabigla ni Aira at nakipag-apir kay Airam.
"Siyang tunay aking mga apo. Mayroon ding tatlo pang mga Prinsipeng mandirigma at iyon ay galing Zenerus. Sila ang mga anak ng reynang namumuno roon. Kayong lima ang magiging gabay din at kasamahan sa lahat ng pagdadaanan ng itinakda." Paliwanag pa ng matandang mangkukulam.
Kakaibang kasiyahan ang nararamdaman ng kambal nang malamang nakatakda rin silang tutulong sa pagsugpo ng kasamaang paparating. Sa bawat sandali, hindi tumitigil ang dalawa sa pag-eensayo upang maging mahusay sa paggamit ng mahikang tinataglay. Mga salitang bibigkasin upang bumuo ng ilusyon at kapangyarihan.
-----
ISINALAYSAY din ng matandang mangkukulam sa tatlong prinsipeng nasa Zenerus ang nais iparating ng propesiya. Labis ang katuwaang nararamdaman ng hari at reyna ganoon din sa tatlong mga anak.
"Isang napakagandang balita. Gagawin pa naming mahusay ang aming mga sarili upang maging handa sa pakikipaglaban." Matapang na bigkas ni James.
"Itaas ninyo ang inyong mga espada." Utos ng matandang mangkukulam.
Sinunod iyon ng tatlong prinsipe. Itinaas din ng matanda ang mahiwagang baston at nagliwanag ng pagkalakas-lakas. Binigkas nito ang mga salita upang basbasan ang mga sandata at ang tatlo. Nang mawala ang liwanag, nagbago ang suot ng mga ito.
"Napakagandang damit panlaban." Ngiting sabi ni Paul.
"Tunay nga, aking mga kuya. Matibay at nakatataas ng aking kakayahan." Nakangiti ring sabi ni Daniel.
"Bakit po ninyo ibinibigay at ibinabalita ang ganito?" tanong ni Reyna Eureka.
"Sapagkat nalalapit na ang panahon. Pinaghahanda ko na rin ang Zifornum. Ihanda niyo na rin ang malalakas na hukbo ng Zenerus. Humihina na ang kapangyarihang bumabalot sa ating mga daigdig at kapag nangyaring tuluyan itong mawala, maaari na tayong mapasok ng masasamang nilalang na mula sa itim na mundo." Paliwanag nito at napatingin ang lahat sa kalangitan.
"Kung ganoon, ang itinakda ay dapat ng turuan at hubugin. Sa kanya nakasalalay ang lahat." Bigkas ni Haring Ronel.
"Tama. Babalitaan ko siya at unti-unting ipatutuklas ang katotohanan. Matapos iyon, ipapadala ko sa mundo ng Melenzam ang itinakda kasama ng kambal at ng iyong tatlong anak. Doon sila hahasain at huhubugin." Tugon nito at itinataas-baba pa ang baston.
"Ang Melenzam. Ang mundo ng mga pagsubok." Mahinang pagkakasabi ng Reyna.
-----
KUMPLETO na ang panglarong suot nila Vince. Nasa gitna na sila ng laro. Sa kanyang mga mabibilis na galaw at matalas na paningin, hindi nakakalusot ang bola ng kalaban.
"Ang galing mo talaga!" sigaw ng mga tao nang muling magbigay ng malakas na Spike ang binata at parang sasabog ang bola.
Hindi naka-score ang kabila kahit isa. Ilang oras din ay natapos sila. Limang team ang kanilang pinatumba na mula pa sa iba't ibang lugar.
"Isa kang alamat, Vince. Iniimbitahan ka namin upang isali sa International volleyball game bilang panlaban ng Pilipinas. Nais mo ba?" tanong isang lalaking may suot na toxedo.
Naghiyawan ang mga tao nang tumango si Vince. Ngunit kailangan niya pang ipaalam sa kanyang mga magulang. Papauwi na siya at may dalang mahigit sampong libo.
"Salamat po rito panginoon." Dasal niya habang tinatahak ang kalye patungo sa kanilang lugar.
May papasalubong na limang kalalakihan.
IPAGPAPATULOY...