Pagkatapus ng klase ay umuwi na ako sa bahay. As always, still lonely as a cloud. Walang Mama’t Papa na sasalubong sa akin. Paano? They are busy for their work na kung tanungin ko laging sabi para daw sa kinabukasan ko. Buti pa iyong kinabukasan ko iniisip nila. Paano naman ako na kailangan ng yakap at kalinga nila?
Napabuntong-hininga ako.
“Ang lalim nun ah, may problema ka ba apo?” Ani ng isang matandang nasa isang upuan.
Since, I was in first year high school my Mama and Papa left me in my Lola’s arm. Well, hindi ko naman kasi sila masisi sabi nga nila its for my own good.
“Lola, kailan uuwi sina Mama at Papa?” tanong ko dito sabay upo sa tabi niya. “Mayroon kasing program iyong school namin at kailangan iyong presensya nila.”
Tuwing taon kasi ay maroon talagang programa sa eskwelahan namin kung saan dapat kasama mo iyong mga magulang mo. Doon daw kasi makikita ng mga guro ang environment na kinalakihan ng mga estudyante. Isa pa, doon din daw nila malalaman kung bakit ganoon na lamang ang behavior o iyong trato ng estudyante sa mga guro o kapwa nila mag-aral.
“Iyan ang hindi ko alam , apo. Hindi pa kasi sila tumatawag isa pa-“
“Tao po! Tao po!” Sigaw ng nasa labas dahilan upang maputol ang sasabihin ni lola.
Tumayo ako mula sa pagkakaupo saka binagtas ang pintuang di naman kalayuan sa kinaroroonan namin ni Lola.
“Sino po iyan at ano po kailangan niyo?” tanong ko ng malapit na ako sa pintuan naming gawa sa kahoy.
Hindi malaki ang bahay namin pero hindi mo rin masasabing maliit ang bahay namin. Kumbaga, sakto lang sa pang-animan na tao. Unlike,sa kapitbahay namin which is bahay nila ni Ryan na kung titingnan parang palasyo ang laki. Hanggang fourth floor kasi iyong bahay nila, kunsabagay may-ari kasi ng isang agency company ang mga magulang nito. Unlike sa kanila Mama at Papa na nagtatrabaho lang sa isang company.
“An-Jayna!” Tawag nito sa pangalan ko ng buksan ko ang pintuan namin. “Nandyan ba sila ni Tita?”
“R-Ryan, bakit? Ano kailangan mo kina Mama at Papa?” Nauutal kong sabi.
Napakamot naman ito sa ulo saka yumuko. Dios na mahabagin bakit napakagwapo ng nilalang nasa harapan ko? Bakit kahit na palagi niyang nire-reject ang confession ko ay lalo akong nahuhulog? Hindi na yata ito simpleng gusto eh, pagmamahal na nga yata ito.
“Wala, gusto ko lang sabihin na dadating sina Mommy at Daddy and I just want to invite them. Alam mo na, matagal na rin mula nung nag-dinner tayo na sama-sama.” Ani habang nakatingin sa mga mata ko.
Don’t look at me like that! Geez, feeling ko matutunaw ako because of his gazed.
“Ah,” tatango-tango kong sabi saka niluwagan ang puwerta ng bahay. “Wala sila dito eh, saka gusto mong mag-juice?”
“Uhm, no thanks pumunta lang talaga ako dito para dyan.” Tumalikod ito. “Paano, una na ako. See you in school.” Dugtong nito sabay lakad palayo sa bahay namin.
Habang tinitingnan ang likod niyang papalayo ay hindi ko maiwasang ngumiti ng malungkot. Ganito na ba iyong magiging papel ko sa buhay niya? Confess-reject-gazed him secretly, bakit ganun? Hindi ako pinanganak sa mundo para maging isang asong sunod nang sunod sa taong mahalaga sa kanya. Gusto ko ring maramdaman na importante ako na mahalaga ako sa isang tao.
Dapat ko na bang i-let go ang nararamdaman ko sa kanya?
Napahugot ako ng hangin mula sa dibdib ko saka dahan-dahang isinara ang pintuan namin. Siguro nga, oras na para ibaling sa iba ang mata at puso ko sa taong handang tanggapin iyong totoong ako.
“Sino iyon apo?” Ani lola na hindi ko namalayang nasa likod ko na pala.
Lumingon ako dito saka ngumiti ng matamis. Ayokong makita ni lola na nasasaktan ako na sa edad na kinse ay alam ko na kung paano masaktan at magmahal.
“Ah, si Ryan po iniimbitahan sina Mama at Papa for dinner. Kaso, malabo yata iyon alam niyo na busy ang dalawa.” Malungkot ngunit nakangiti kong sabi.
Narinig kong napabuntong-hininga si Lola. “Alam mo bang magkababata iyang Papa mo at iyong Mommy ni Ryan?”
“Po?” tumango ito. “Paano? Eh, sabi nila Papa at Mama nagkakilala lang daw sila sa isang gathering.”
Tumawa si Lola. “oh iyan ba sabi nila?” tumango ako. “Gusto mo marinig ang totoong kwento?”
“Hindi ba magagalit si Papa kapag ikukwento mo sa akin?”
Tumawa ulit sa Lola dahil sa sinabi ko. “Nope, actually may mas malala pa siyang ginawa but I don’t have a right. So, tanging magagawa ko lang ay iyong ikwento iyong totoong nangyari sa buhay nilang apat.”
Pagkatapus sabihin ni lola ang mga iyon ay inakay niya ulit ako sa harden na ginagawa namin tuwing sabado at lingo. And, I guess its worth it.
“Rico and Yuna was known as a childhood sweetheart.” My Papa name is Rico and the name of Ryan’s Mom is Yuna. “Lagi silang magkasama, minsan nga lagi pa naming sinasabi ng lola ni Ryan na balang-araw mamatay kaming dalawa na masaya kapag ang dalawa ay nagkatuluyan.”
“Tapus po?” tanong ko saka kinuha ang bulaklak na malapit sa akin.
“Then, your Papa meet your Mama. Natawa pa nga iyong Lolo mo kasi todo kontra ako sa gusto ng Papa mo kasi pumasok nasa kukute ko na sila ni Yuna ang magkakatuluyan. Isa pa, umamin si Yuna sa akin noon na may crush siya sa Papa mo.”
Nang marinig ko iyon ay tumawa ako nang mahina. Ang tapang pala nang Mommy ni Ryan.
“Nag-confess ba si Tita kay Papa?”
“Iyon nga ang problema, hindi siya umamin kay Papa mo pero sa akin siya umamin. Bilib din ako sa babaeng iyon. Ang tapang umamin sa Mama ng taong napupusuan niya.” Natatawang sabi ni Lola. “Pero kahit anong combine ng love force namin hindi. Hindi nagbago o bumaling sa iba ang mata ni Rico.”
Well, I can’t blame Papa. Si Mama kasi iyong tipo ng babae na maiinlab ka talaga kahit na wala siyang ginagawa ay maiinlab ka talaga. Of course, she is my Mom.
Parang gusto ko tuloy magpaturo kung paano mang-akit.
“Tapus naalala ko noon sabi ng Lolo mo. It must be love at first sight and we cannot changes nor force someone to love another kasi no one can’t beat the power of love at first sight. After nun, I-no we including Yuna respect his decision. And, I guess hindi pinagsisihan iyon ng Papa mo like Yuna.”
Nang matapus kong marinig iyon ay napaisip ako. So, history repeat on us huh? Ang pagkaiba nga lang sa amin walang girlfriend si Ryan pero kahit ganoon iyon buo na desisyon ko at iyon ay iwasan na lamang si Ryan.