February became the busiest month for all of us and each day was filled with surprises as well. Ilang araw na lang din at Valentines Day na kaya dagsa ng tao itong shop mula umaga hanggang gabi. Mabuti na lang at nakauwi na rin si mommy galing sa probinsya kaya kahit paano ay hindi kami nangangarag. Kung kami lang ni Kuya ang nasa shop, baka umiyak na lang kami sa sulok sa sobrang taranta.
Our mother really knows how to work under pressure unlike us. Iyon siguro ang dapat naming matutunan pa ng kapatid ko mula sa kanya.
Umaga palang ay sobrang abala na kami sa kanya-kanyang gawain na nakatoka sa amin. Ilang oras nang sunod-sunod ang pagdating ng mga customers at online orders kaya hingal kabayo na ako kaka-sales talk at kakasagot ng tawag sa phone. Nang maubos ang tao sa shop, doon lang ako nakakuha ng pagkakataon na maupo sa wooden chair sa lounge area. Pagal kong isinandal ang likod ko sa matigas na sandalan at ipinatong ang mga paa ko sa coffee table.
"Pagod ka na niyan?" kantyaw ng kuya ko habang inaabutan ako ng isang baso ng tubig.
"Nakakahingal kayang dumaldal," katwiran ko, himas-himas ang tiyan kong kumakalam. Tanghali na kaya ramdam ko na ang gutom.
"Kelly, put your feet down," suway ni Mommy mula sa counter nang masulyapan niya ang mga paa kong nakapatong sa coffe table.
Umiling ako kaya pinandilatan ako ng mga mata ni Mommy. Natatawang nag-peace sign na lang ako sa kanya at dali-daling ibinaba ang paa ko nang angatan na niya ako ng isang kilay.
"Good afternoon, ma'am. Delivery po!"
Napalingon kami ng kapatid ko sa front door nang may pumasok na isang lalaki na nakasuot ng green long sleeve shirt at black pants. Kumunot ang noo ko nang dumako ang tingin ko sa dala niyang green na delivery bag.
"Hindi naman po kami umorder kuya," sambit ko.
Napakamot sa ulo si kuyang delivery boy habang palipat-lipat ang tingin sa akin at sa bitbit niyang delivery bag. "Pero ma'am dito pa kasi naka-address."
Nilapitan ito ni Kuya Mike upang i-check ang form. Nagsalubong pa ang dalawang kilay nito habang sinisiyasat din nang mabuti ang resibo. "Dito nga sa shop naka-address at bayad na rin siya."
"Talaga?"
Tumango ito saka kinuha na 'yong mga pagkain na para daw sa amin. Nang makaalis 'yong nag-deliver ay napapakurap-kurap na lang ako habang nilalapag ni Kuya sa aking harapan ang isang bucket ng fried chicken, isang box ng pizza, family pan ng spaghetti at tatlong klase ng milk tea.
"Kanino naman kaya galing 'to?" takang bulalas ko.
"Sigurado ba kayong sa atin 'yan? Baka mamaya nagkamali pala," sabat ni Mommy.
"Sa atin talaga, Mommy. Address ng shop natin kalagay eh, tapos kay Kelly nakapangalan."
Nagmamadaling lumabas naman si Mommy mula sa counter at isa-isang binusisi ang mga pagkain sa mesa. Inamoy-amoy pa nga niya ito.
"Wala naman sigurong lason ang mga 'to, 'no?" she asked, a bit cautious.
Natawa na lang ako. "Kain na lang tayo Mom, gutom na 'ko."
Habang tahimik kaming nananghalian ay bigla namang nang-ingay ang cellphone ko. Wala sana akong balak na sagutin ito kaso wala itong tigil sa pagtunog. Dinukot ko na lamang ang phone ko sa bulsa ng aking shorts at saglit na sinilip ang screen ng phone ko. Nag-alangan pa ako dahil hindi ko kilala ang nakarehistrong numero.
"Itapon mo na lang ang cellphone mo kung ayaw mong sagutin," anas ni Kuya.
Binelatan ko lang siya bago magpasyang sagutin na kung sinuman itong tumatawag.
"Hey, natanggap niyo ba 'yong pinadeliver ko?"
"Brix!" masayang bati ko nang mabosesan ito.
Napatakip naman si Kuya sa magkabilang tainga niya. Napalakas pala ang boses ko. Sorry naman.
"Easy, Kels. Ako lang 'to."
"Nakabalik ka na? Kailan pa? Bakit hindi ka nagsabi? At saka bakit iba na ang number mo?"
"Sorry, hindi na kita na-update. Nawala rin kasi ang phone ko. Kahapon pa ko dumating kaso dumiretso na ko agad ng ospital para mag-report," paliwanag niya.
"I see," napapatangong tugon ko. "Uy, thank you sa food, ha. Nag-abala ka pa."
"No problem, Kels. Naalala ko lang kasi na ganitong month busy kayo. Baka kako hindi pa kayo kumakain kaya nagpa-deliver na ako. Wala rin akong nabiling pasalubong kaya 'yan na lang muna ang pambawi ko...Ah, sige Kels, tawag na lang ulit ako mamaya. Duty na ako ulit. Regards pala kina Tita."
"Okay. Thank you ulit."
"Kain ka na. Daan ako diyan kapag may free time. Ingat!"
After I hang up, doon ko lang napansin na tumigil sa pagkain sina Mommy upang panuorin ako.
"Bakit?"
"Nakabalik na si Brix? Pasalubong ko?" tanong ni Kuya.
"Wala. Ito na lang daw. Hindi siya nakabili, eh."
Galing kasi sa U.S si Brix, may nursing congress siyang pinuntahan. Halos isang buwan din siyang nag-stay doon.
"Invite him for a dinner anak kapag may free time siya, para naman makapagpasalamat ako sa kanya. Nakakatuwa talaga ang batang 'yon. Napaka-sweet," giliw na giliw na puri naman ni Mommy.
And I couldn't agree more. Brix was such a nice guy, tapos sobrang dedicated pa sa trabaho niya. Nagmana siya sa parents niya na ubod ng sipag at mababait din.
Parehas na doctor ang parents ni Brix. Every month ay nagsasagawa sila ng free medical check up sa bawat barangay. Bilang pasasalamat din ni mommy sa mga tulong ng magulang niya sa amin, once a month kung padalhan niya ang mga ito ng bulaklak.
Akala ko nga magdodoktor din si Brix upang sundan ang yapak ng parents niya, pero hindi na ito tumuloy sa Med School nang maging license nurse ito. Masaya na raw siya sa trabaho niya at suportado naman siya ng parents niya kung anong klaseng landas man ang tahakin niya.
Nakakatuwa talaga ang pamilya niya. Kaya hindi na ako nagtataka na naging responsableng tao si Brix. The apple doesn't really fall far from tree, I guess.
***
8:00 p.m
Danika:
Kels! OMG! Inaccept na ni Aiyah at ng mga kabanda niya ang friend request ko. Finally!
Syeeeet na malagkit! Friend ko na ang Capotes. Huhu
Kelly:
Nice.
Danika:
Sayang talaga hindi ako nakapagpa-picture sa kanila noong nameet ko sila. Inggitin ko sana mga friends ko.
Kelly:
Hahaha. Okay lang 'yan. May next time pa naman.
Danika:
Mabuti na lang talaga may friend akong kaibigan nila. Hihi.
Balitaan mo ko kapag binisita ka ni Aiyah, ha.
Kelly:
User. Haha 
Danika:
HOOOOOY! Ang sakit naman. Me is crying na.
Kelly:
Adik mo. Hahaha.
Danika:
Balik ka na sa social media.
Ay joke. Huwag na pala. Erase erase!
Kelly:
Wala naman talaga akong balak bumalik.
Danika:
Good! May makikita ka lang na hindi kaaya-aya sa paningin.
Nilapag ko sa tabi ko ang cellphone ko at hindi na nag-reply pa kay Danika nang makaramdam ako ng bigat sa dibdib ko. Marahang minasahe ko na lang ito upang maging maayos muli ang pagdaloy ng hangin sa aking haba at isinandal ang likod sa sofa.
Ilang taon na akong naka-deactivate sa lahat ng social media account ko at hindi ko na rin naman gugustuhing bumalik pa. Nakaranas kasi ako ng cyber-bullying noon after ng break up namin ni Gabriel kaya mas minabuti kong maglaho na lang na parang bula.
Kilala kasi si Gabriel sa university namin. Siya iyong tipo ng tao na hindi mahirap pakisamahan. Marami siyang kaibigan, kinagigiliwan at hinahangaan. Kaya naman nang pumutok ang issue namin ni Brix, maraming tao ang nagalit sa akin. Lahat sila ako ang sinisi sa pag-drop out ni Gabriel sa university upang tumungo sa Amerika at doon na magpatuloy sa pag-aaral.
Akala ko paglipas ng ilang araw, linggo at buwan, makakalimutan na rin nila ang maling nagawa ko pero taliwas sa inaasahan ko ang nangyari. Kalbaryo ang naging buhay ko noong college. Halos lamunin ako ng lungkot at gusto ko nang sukuan ang naging kapalit ng padalos-dalos kong desisyon. Kundi lang dahil sa mga natitira ko pang kaibigan, baka bumigay na ako noon.
Araw-araw, ako ang laman ng mga usapan ng bawat estudyante. Hindi sila nagsasawa sa pagpaparinig sa amin. They were calling me names; slut, malandi, social climber at kung ano-ano pang masasakit na salita.
Araw-araw, mga mapanghusga at mapanuring mga mata nila ang sumasalubong sa akin. Araw-araw pinaparamdam nila na basura ang tingin nila sa akin. Hanggang sa hindi ko na kinaya ang mga ginagawa nila kaya tumigil muna ako sa pag-aaral ng isang taon upang makapagpahinga. Para mahanap din ang peace of mind ko.
I deactivated all my social media accounts dahil gabi-gabi akong hindi makatulog noon. Panay hate messages ang natatanggap ko na parang napakasama kong tao sa paningin ng iba. Wala naman silang alam sa totoong nangyari at kung bakit nagawa ko kay Gabriel iyon.
Malalim akong napabuntong-hining at bumalik na lang sa panunuod ng movie. Hindi ko na dapat na inaalala pa ang pinakamadilim na parte ng nakaraan ko. Tapos na 'yon, Kelly.
"Anak, matulog ka na," sita ni Mommy nang maabutan pa ako sa sala.
"Maaga pa naman, Mommy!" ungot ko. "Tapusin ko lang 'tong pinapanuod ko.
"Ayan, ang tigas na naman ng ulo niyan, Mom. Ang hilig-hilig na naman magpuyat. Kaya hindi ka na tumataba, eh." singit ni Kuya na nasa likod ko lang pala. "Pagalitan mo na nga 'yan, Mommy."
Epal naman nito.
"Sige na, Kelly. Sleep ka na para naman makapagpahinga na 'yang katawan mo," buong suyong pakiusap ni Mommy.
Wala naman akong magawa kundi ang sumunod na lang sa kanya.
***
Dumoble ang bilang ng mga taong dumagsa sa shop namin pagsapit ng araw ng Valentines. At sa araw ding 'yon, hindi ko inaasahan na makakatanggap ulit ako ng isang surpresa. Hindi na 'yon galing kay Brix. Wala akong kamalay-malay sa surpresang ang tadhana na mismo ang naghatid sa akin.
"Thank you for coming! Balik po kayo," matamis ang bawat ngiti ko sa mga customer na pumapasok at lumalabas sa shop.
Nakakatuwa dahil malaki ang sales namin ngayong araw at halos paubos na ang mga bulaklak sa aming shop. Mayamaya siguro ay magsasara na kami.
My brother and I planned to watch a movie with our mom. Tutal parehas naman kaming walang date ni Kuya, kaya kaming tatlo na lang nila mommy ang lalabas. Kuya Mike already bought a movie ticket for us kaya naman kanina pa ako excited.
Pakanta-kanta pa akong nagpupunas habang wala pang customers na bumibili. Ilang sandali pa ay tumunog ang chime sa front door. Magiliw kong hinarap ang bagong dating na customer habang hawak pa rin ang maliit na ceramic vase na pinupunasan ko.
"Good afternoon, sir!" bati ko sa customer.
Isang lalaki na blonde ang buhok ang tumambad sa paningin ko. Kinailangan ko itong tingalain upang makita ang buong mukha nito. Foreigner siguro siya dahil green ang mga mata nito at mamula-mula ang magkabilang pisngi. Mapapalaban ata ko ng english dito. May isa siyang kasama ngunit hindi ko ito masyadong makita dahil nasa likuran ito ng green eyes.
"How can I help you—" napaawang ng malaki ang labi ko kasabay nang panandaliang pagtigil ng oras. Tila kinapos din ng hangin ang baga ko nang lumantad sa aking harapan 'yong lalaking kasama ng bagong dating na customer. "H-how can I help you, sir?"
Nang sandaling iyon ay bigla akong binalot ng lamig. Bahagya pa akong napaatras nang magtama ang mga mata namin. His cold stare sending shivers in every fiber of my being.
"G-Gab," wala sa sariling bulalas ko.
Nagpatuloy sa panginginig ang buong katawan ko kaya nawalan ako ng kontrol sa aking kamay at nabitawan ko ang basahan at vase na hawak ko. Ang pagbagsak nito sa sahig ay gumawa ng napakalakas na ingay sa gitna ng katahimikan ng flower shop.
"Kelly, ano 'yan?" naalarmang tanong ni kuya nang lumabas siya sa design room.
Hindi ko magawang kumibo. Hindi ko na rin namalayan ang paglapit niya sa akin. Mukhang maging siya ay nagulat sa taong nadatnan niya dahil narinig ko ang malakas na pagsinghap niya.
"G-Gabriel! Nakabalik ka na pala. Kumusta?" My brother tried to strike a casual conversation but to no avail. Gab just stared blankly at him.
"You know them?" tanong ng lalaking kasama ni Gab.
"No," he replied coldly.
Sa puntong 'yon, parang gustong malaglag ng puso ko sa sahig at sumama sa mga nagkalat na basag-basag na piraso ng vase.
Napatiim ang bagang ni Kuya at kumuyom ang kanyang kamao kaya mabilis ko itong inabot. I looked at him and pleaded through my eyes, as I gave him a slight shake of my head. Mariin na lang siyang napapapikit at malalim na napabuntong-hininga. He was trying his best to calm down and compose himself. 
"Anong kailangan niyo?" diretsong tanong niya. Sa kabila ng ngiti niya, hindi nakawala sa paningin ko ang inis na bumabalatay sa boses niya.
"I want a bouquet of roses, for my girlfriend." Gab replied not looking at me.
"For me, I want a bouquets of white tulips. Make it pretty, alright?" tugon naman ng lalaking kasama ni Gab. Oblivious at the building tension between the three of us. 
Tumango lang si Kuya at sinulyapan ako. Nang mapansin niya ang paghahabol ko ng hininga ay masuyong hinawakan niya ang kamay ko upang pasunurin sa kanya patungo sa design room. Mabuti na lang at wala pa si Mommy, hindi niya makikita kung paano ako naging miserable sa harapan ni Gab.
Nang makarating kami sa design room, pakiramdam ko ay tuluyan nang bibigay ang lakas sa mga tuhod ko. Agad akong sumandal at humawak sa mahabang lamesa para maalalayan ang sarili ko. Ayokong ipakita kay Kuya ang panghihina ko.
Nagprisinta siya na siya na lamang ang gagawa ng mga bouquet at manuod na lang daw ako, pero sadyang matigas ang ulo ko at marahil masokista ako.
Ako ang gumawa ng bouquet ni Gabriel—ang bouquet na ibibigay niya sa girlfriend niya.
Akala ko magiging masaya ako kapag nalaman ko na naka-move on na siya sa akin. Akala ko hindi na ako masasaktan kapag nagkrus muli ang landas namin pero parang pinaplastik ko lang pala ang sarili ko. 
Ang sakit. Ang sakit-sakit pala.
Labis ang pagpipigil ko sa sarili ko na hindi maiyak habang tinatanggalan ng mga tinik ang rosas. Nanlalabo na ang paningin ko kaya napatingala na lang ako para pigilan ang pagtulo ng nangingilid kong luha.
I fought so hard to keep my emotions at bay and thankfully, I succeeded. Kahit hanggang sa matapos ko ang bouquet na ginagawa ko, hanggang sa makabalik ako sa counter para muling humarap kay Gabriel at hanggang sa makaalis na sila sa shop, hindi ako bumigay. 
Tagumpay akong nakapagpanggap sa harapan niya, na parang hindi ko rin siya kilala.
I felt my brother lightly tap me on my shoulder. Napalingon ako sa kanya.
"Iiyak mo na," masuyong sambit niya.
Tuluyang bumuhos ang luha ko na kanina ko pa pinipigilan. Kaming dalawa na lang ang nandito kaya malaya na akong hubarin ang maskarang nagtatago sa sakit na nararamdaman ko.
Hinila ako ni Kuya palapit sa kanya para ikulong ako sa mga bisig niya habang maingat na hinahagod ang likuran ko. "Pakawalan mo na."
Mas lalo akong napahagulgol. Dapat dati pa. Dapat noon ko pa ginawa. Ako naman ang may kasalanan kung bakit kami humantong sa ganito.
Mahal ko pa siya pero hindi na pwede. Matagal nang hindi pwede.
***
"Hey man, are you alright?" curious na tanong ni Smith sa kaibigang si Gabriel habang nagmamaneho.
Kanina niya pa napapansin ang pananahimik ng kaibigan mula nang manggaling sila sa flower shop.
"Nothing," tipid na sagot ni Gabriel. Hawak-hawak niya ang isang bulaklak ng anemone na napansin niyang nakaipit sa gilid ng bouquet ng mga rosas. At alam na alam niya ang sinisimbolo ng bulaklak na 'yon—it means goodbye.
Pagak siyang natawa. He doesn't need a goodbye from her. Hindi niya kailangan ng kahit anong closure mula pa sa kanya. Matagal na siyang naka-move on kahit hindi nito ibinigay ang closure na nais niya.
Binuksan ni Gabriel ang bintana ng kotse at walang pag-aalinlangang itinapon niya ang bulaklak sa gitna ng kalsada.