#TDSAChapter02
“It’s you again?” biglang unas niya sa akin.
Matagal ko na itong tinititigan pa, kasi mukhang artistahin talaga, basta nakakaatract ang itsura niya. Nang napatulala ako dahil sa sinabi niya.
“O-oh!” kinakabahang, at mahinang unas ko.
‘Wag naman sanang pabayarin niya ako.
Mahal pa naman ang cake na iyon.
Inilayo ko kaagad ang tingin ko sa kanya.  Ibinaling sa kasama niyang lalaki na kanina lang nakangiti habang nakatingin na ngayon ay nakaharap na sa akin.
Hindi ko sila kilala pero narinig ko na tinawag siya nung kasama niyang lalaki na.
Paterio?
What’s his name again.
Patio?
I give up, hindi ko talaga maalala. But the look at him is more than gorgeous of what I think ganun siya kagwapo.
“Patrick?” tawag sa kanya ng kasama nito. Kaya napangiti ako sa isip ko dahil Patrick nga ang pangalan nito.
Yes, he’s Patrick na naka poker face lang. Tipid na ngang magsalita, ilap pang ngumiti hindi ko pa nga nakitang ngumiti and besides parang nakita ko na sila noong Senior highschool pa lang ata kami. Basta they look familiar to me.
“Follow me!” I said when the atmosphere is getting somewhere. Para akong tangang nakatayo dito sa harapan nila.
They did not respond yet, pero para akong aligaga na nakatayo dito sa harap ng mga estudyanteng kaklase ko. Naunang naglakad ‘yung supladong si Patrick at nakasunod lang din ‘yung lalaki na kasama niya.
Sinundan ko lang siya ng tingin habang papunta sa mga hilerang upuan, saka umupo kasama ang lalaking laging nakabuntot sa kanya.
“Ms, Lopez take your set now,” ana ng professor. Ilang ulit itong tumikhim bago ako nakaramdam ng hiya sa sarili ko.
Doon lang ulit bumalik ang tino ko. ‘alam na pala nila kung saan sila pwepwesto? Tapos pinap-guide pa ako ng professor namin?’
Kung hindi lang ako pinapabalik ay baka hindi pa rin ako nakaalis sa harap. How that self-esteem man like him acted that way?
Nararamdaman kong may kakaiba sa kanya. Kahit ngayong araw ko lang din silang nakita ay may kakaibang awra silang hatid. Not me but to everyone. They seems to be mysterious human being.
Parang ang mundo nila ay wala lang sa kanila. They just flowing by the flow.
Wala sa sarili kong bumalik sa inupuan ko. I’m done reciting kaya makakarelax na ako. Hindi na rin ako nagulat na  nasa likod ko pala ang dalawa.
They’re presence is like disaster, hindi man sa sinasabi ko na parang gulo lang ang hatid but in the bery beginning na malaking gula lang talaga kung mapapalapit ako sa kanila.
Dahil nasa likod ko sila ay hindi ako makapagfocus sa gagawin ko. Kahit isang isip ko pa ay hindi talaga dahil ang daldal nung katabi niya.
Nothing more sense naman ang pinaguusapan nung kasama dahil hindi siya pinapansin ni Patrick.
“You know, Patrick?” tanong niya sa kaibigan.
“What?” sagot niya lang sa mahinang boses. Napatingin ako sa harap at ongoing pa rin ang recitation kaya haharap na sana ako pero narinig ko na pinaguusapan nila ako.
“Yung girl na kanina, she’s front of us!” mahinang sigaw niya sa kasama.
“So, what should I do, Rem?” tanong sa kasama.
“Just apologize to her, kung ano ‘yung pinapakita mo.. your behavior earlier.” sabi naman ng kasama nito.
Again!
“Why should I? Remus?” tanong nito, “that’s not my fault anymore, but again don’t mend me again about that Rem.. I told you.”
Like he said no one’s fault kaya walang dapat humingi ng tawad.
I did not focus kong ano ang ginagawa ko. Na konsensya ako dahil sa nangyari. Kung ibang tao bug deal na iyon pero sa kanila ay wala lang talaga.
Kasi ‘rich kid’
Inabala ko na ulit ang sarili na hindi sila pansinin dahil kailangan pa naman ito sa susunod na klase. Kaya ang ginawa ko ay lumingon ako sa kanila. Tapos naramdaman ko nalang ang sarili na pinayuhan sila.
“Excuse me,” I stated. “Can you please, minimize your voice a little, for matter lang din naman, I can’t focus on what I’m doing.” sabi ko.
Since mga englishero naman ito ay nagamit ko nalang din ang kakaunting kaalam ko.
Kita ko ang gulat ng reaksiyon nung kasama ni Patrick umana na Remus ang pangalan, pero agad ring ngumiti sa akin.
“Sorry Ms, Lopez” sabi nito sa last name ko.
Bakit niya ako kilala?
Did I introduce myself to him?
“Why did you know me?” I asked.
I’m not famous kaya wala masyadong nakakilala sa akin. So, bakit niya ako kilala? Nakapagtataka lang na kilala niya ako nang hindi ko sinabi ang pangalan ko.
“Just overheard your name.. when our professor, called you earlier.” he explained.
I’m being lie low here, kahit may mga nakakilala sa akin ay hindi ko na lang din inaabala dahil natatakot ako na baka pagbuntungan ako ng masasakit na salita.
But again, ayaw ko na may nakakakilala sa akin. As myself not to others dahil ayaw ko na may manggugulo sa akin. I’ve been there when somebody chased me. At pinaranas talaga nila kung paano ako nabreak down dahil sa mga maling akala noon.
Kaya ngayon ay lumalayo na ako. Maga-adjust na ako para wala nang gulo.
Dahil noon ako ang pinagdidiskitahan ng mga tao. Kayo ngayon may isip na ako lalayo na lang para walang gulo.
Hindi na ako sumagot and I only just nodded as my respond. Dahil wala naman akong ibang masabi o sasabihin. Tumingin ako sa kaibigan nito na Patrick ang pangalan. Ganun parin ang ekpresyon niya. Hindi ba ito marunong ngumiti?
Their good looking lalo na itong si Patrick, as I said. Para nga siyang artista. Pero hindi yung palaging naka poker face. Siya kasi poker face lang as usual.
Kailan pa ako nagkaroon ng paki sa mga tao sa paligid ko?
Natapos rin ang klase at ngayon naman ay sa computer lab naman dahil may gagawin kaming presentation about touring. We’re just making our own presentation kung paano makikipaginteract sa mga tao especially ang mga turista.
“Excuse me, is the chair vacant?” someone asked me.
I’m about to answer but when I saw him again wala akong masabi, No! As in. Pero here again, si Patrick?
Why is he here?
I’ve been wondering, bakit nandito na naman si Patrick? I thought na hindi kami magkapareha ng course?
Don’t tell me? Do we have similarities in our subjects? He’s a Tourism Student?
“O-oo…” utal kong sabi. Nahihiya dahil sa sinabi ko kanina.
“Mmm, can I occupy this chair?” tanong niya tapos tipid na umismirk. Wow that’s nice of him. Kahit hindi ngumiti ay okay na basta nakasmirk siya sa akin kanina.
“Of course.” I just said.
Hindi naman big deal sa akin.
Inilagay niya lang ang gamit niya sa lamesa at saka tumabi sa aking umupo. Hindi naman ganun kalayo ang agwat namin kaya naaamoy ko ang pabango niya. I’m not familiar pero alam ko na pangmayaman ito.
Hello!
Walang magtataka kung bakit pangmayaman ang mga gamit nila dahil sa mga pangmayaman na school talaga ito. I’m just scholar here.
Nagaaral lang naman ako dahil scholar ako at sadyang may inima-maintain na grade lang talaga ako dahil full scholar ako sa school.
Mahirap kapag mawawalan ako ng scholar kaya tudo sikap ako para makapagtapos lang talaga.
Kahit kailan hindi ko binalingan ng tingin ang lalaki dahil pamumulahan lang ako ng pisngi.
Hindi tuloy ako nakapagfucos sa gagawin ko dahil nandiyan siya. Busy with something. I don’t know pero nung tumingin ako ay may iginuguhit siya. Busy siya sa pags-sketch ng kung ano. Ibinalik ko nalang din ang mga tingin ko sa harap. Wala pa man din ang professor kaya may time pa kaming maghanda.
And I’m sure na hindi naman ako matatawag ngayon dahil ang layo pa ng L. Kaya ang ginawa ko ay nagsulat nalang ng mga tula.
I like writing poems, lalo na tungkol sa tao. Doon ko lang kasi naiipakita at naipaparamdam kong ano ang tunay na kaligayahan. When I’m writing or creating some poem, I felt relief and happiness. Yung mood ko talaga ay nag-iba.
Hindi ko alam kong bakit tourism ang kinuha kong course. Baka ito rin ay isa sa mga gusto kong course dahil pangarap kong makapunta sa south Korea. Pero aside sa mga ito ay gusto kong magsulat dahil hobby ko na rin ito.
“Wala ang professor natin ngayon class, so we’re free to do our businesses.” biglang anusyo nung kapapasok lang na si Mary.
Biglang umingay ang mga kaklase ko. Ang iba ay lumabas, since iba naman ang college sa highschool, sa college ay pwede mong gawin kung ano ang gusto mo unlike sa highschool. Pero kahit ganun ay parang highschool parin ako dahil hindi ko magagawa ang kadalasang ginagawa ng mga college student.
“Patrick?” tawag ulit ng kasama nitong Remus ang pangalan base sa pagkakasabi ni Patrick sa kanya. Napatigil sa pagguguhit ang lalaki at saka ito napakamot na humarap sa isa ring lalaki.
“What are you doing here Remus?” Tanong ni Patrick  kay Remus.
“Just here, wala pa naman akong ibang kakilala sa school kaya sasamahan muna kita.” Sagot nito.
Nung nakalapit na ito sa lamesa namin ay tumingin ito ulit sa akin. Kaya inabala ko ang sarili sa pagliligpit at saka inilagay na sa loob ng bag ko.
“Ms, Lopez?” prenting tawag nito. Kaya takang napatingin ako sa kanya.
Kahit nakakahiya ay tumingin pa rin ako sa kanya. Hindi alintana na ngumiti na pala ito sa akin at pabalik balik ang tingin sa aming dalawa ni Patrick.
“Ikaw, Patrick ah! Kabagong bago mo pa dito, here you now, sitting aside with Ms, Lopez.” biro nito sa lalaki.
Hindi ko alam kung ano ang pinagsasabi niya. Pero pinamulahan yata ako. Hindi naman mainit pero ang init ng atmosphere dito dahil sa mga lalaking kasama ko.
“Shut up, Remus. You make her uncomfortable. Just get out of here.” Sabi naman ni Patrick sa lalaki.
“Anong sabi mo? I’m just being nice to her.” biwelto naman ni Remus sa lalaki.
“No, you’re not, again why are you here, isn’t you have your class?” tanong nito.
“Aren’t you heard the girl announced earlier?” he asked.
Nagpalitan lang sila ng salita at ako naman ay hinintay na umalis ang dalawa. Magkaklase kaming tatlo pero hindi ko nakita itong si Remus.. mukhang sa likod umupo.
Wala na rin sa kanila ang tingin ko. Dahil naiilang ako na ako ang pinaguusapan nila. Hindi ako sanay na pinaguusapan ng mga tao. Lalo na sa mga kaklase ko. May mga humor noon tungkol sa akin pero hindi rin naman tumatagal dahil wala rin naman ang may pakialam.
“Wala kaming klase, and besides I want to introduce myself to her.” sagot niya sa lalaki.
Ngayon ay humarap na ito sa amin at nakiupo narin sa katabing upuan na inuupuan ko, silbi napagitnaan nila ako.
“Ms, Lopez I’m pressure to meet you, I’m Remus Jorge Rodrigo.” Pakilala nito sa akin. “You can call me RJ,”
I don’t know how to response.
Bastos naman kong hindi ako mapapakilala sa kanya. Since ang bait niya naman pero nakakainis naman kung minsan.
“N-nice to meet you too…, I’m Anne Patricia Lopez.” pakilala ko sa kanya.  Medyo may hiya parin.
“Nice name, I think I..” komento nito at napatigil saglit, saka ulit ay bumalik sa harap ng lalaking nasa kaliwa ko. “Patrick introduce yourself to her.” sabi niya sa lalaki.
“Hindi naman kailang—” again he cut me off.
Bakit palagi nalang siyang ganyan.
“No, I’ll introduce my cousin to you, he’s Patrick Ke—” he cut him off.
“I can introduce myself to her, you idiot.” sabi naman ni Patrick kay RJ.
“Go ahead ang sungit sungit naman! Gusto lang naman magpakikila.. nagsusungit pa.”
“Patrick Keenan Rodrigo,” maikling pakilala nito sa akin.
“Nice to know you,” I said but he never look me again.
Wala na ulit siyang sinabi at muli ay bumalik sa ginagawa.
Naramdaman ko nalang ulit ang presenya ni Remus na tumabi sa akin.
“Don’t mind him, sadyang ganyan lang talaga iyang si Patrick, medyo suplado, pero mabait ‘yan.” Pagbibida ng pinsan niya sa akin habang pabulong.
“No, it’s okay.. Okay lang naman sa akin.” sagot ko.
And by that, bakit niya sinasabi sa akin ang mga bagay na iyon. I know na mabait si Patrick dahil hindi niya ako pinababayad sa cake na natapon ko kanina. Pero nang sabihin niya ang ganyan I know na may ibang ibig sabihin pa talaga siya.
“Don’t disturb her, Remus.” biglang sabi ni Patrick sa pinsan. “Go back to your seat, idiot!” he said but Remus just struggled
Alam niya pala na may ginagawa ako? Kaya nung tinignan ko ang guhit niya ay napamaang nalang rin ako ng natapos na niya ito.
“He’s an artist, pero mas pinili niya pa ring maging tourism. I don’t know what came up to his mine pero kung nasaan siya ay doon na rin ako.” sabi naman ni Remus ng mapansin na nakatitig ako sa guhit niya.
Yung guhit niya, parang may pagkakatulad ng gusto kong marating.
Yung may sasakyan tapos maraming puno at bulaklak na bagong sibol pa ang mga dahon. Yung may pagkakaibang kulay. Pero ang kadalasang makikita ay pink na dahon. Hindi paman nakukulayan pero ramdam ko na ganun parin ang kulay.
Parang gusto kong itanong kung ano ang iginuguhit niya. Pero parang ang lungkot ng pagkakaguhit niya dahil sa other side ay may dalawang tao naman na nagyayakapan at saka ang lalaki ay unti unting nawawala into small pieces.
“Tungkol saan ang ginuguhit niya?” hindi na mapigulang tanong ko kay Remus.
Since kanina niya pa ako kinakausap. I’m so curious, para yung nasa isip ko lang din ay naisasabuhay niya gamit ang likhang talento sa pagguhit.
“I don’t know, pero ganyan talaga siya, kung ano ang maisip ay iguguhit.” sagot naman ni Remus.
Hindi na ako sumagot at nagtanong ulit dahil, bigla nalang hinablot ni Patrick si Remus mula sa pagkakaupo.
“I’ll mind you if you’d take a look my masterpiece, for a little bit.” Sabi ni Patrick.
“Me?” tanong ko. Wala namang ibang tao kaya malamang na ako. Tumango naman siya. “Can I hold this?” tanong ko ulit.
Para akong dinadala sa lugar ng ginuhit niya nung tumango siya. Hindi ko na ulit sila pinansin at kinuha ko ang guhit kamay niya na obra. Nakaalis na sila, habang hawak parin ni Patrick ang balikat ni Remus.
Ilang ulit kong sinulyap sulyapan ang obra. Hanggang sa bumalik na rin sila.
Bakit, parang ang gaan sa pakiramdam?
Mula nung nakita ko ang guhit kamay niyang obra ay mas may naging inspiration pa akong mag aral ng mabuti para makapunta talaga sa lugar na iyon. Dahil para sa akin ay totoo ang nasa obra na ginuhit niya. Ramdam ko.
Inilagay ko na ulit ang guhit niya.
Nasa illustration board kasi ito kaya ang laki.
“Thank you,” sabi nito sa akin.
Ilang minuto narin ang lumipas at lumabas na rin ako sa lab, wala naman akong schedule na klase ngayon kaya pumunta nalang ulit ako sa tindahan.
“Anna? Uuwi ka ngayon?” Bungad na tanong sa akin ni Ate Freda.
“Oo sana, wala kasi ang mga professor namin dahil may meeting daw. Hanggang mamaya pa ito Kay early dismissal.” sagot ko.
“Kung ganun ay uuwi ka nga ng maaga?” tanong ulit ni Ate Freda.
“Opo, Ate… Pumarito lang ako para kunin ang gamit ko.” sagot ko kay Ate Freda.
I need to take a look of Nanay. Baka naglalaba na naman iyon, mas lalo lang ding lalala ang sakit kung hindi pipigilan.
Tumango lang siya, alam kong naaawa lang sa akin si Ate kaya laking pasasalamat ko na nandiyan siya at binigyan ako ng trabaho. Agad kong kinuha ang isang saplot ng cellophane na ang laman ay gamit ko rin.
“Aalis na po ako Ate,” paalam ko sa kanya at saka lumabas na sa loob ng tindihan.
Mabuti nalang at hindi masyadong mainit ang klima kaya hindi ko na inaalala ang maglakad na lang. Pagkalabas ng pagkalabas ko ay nakasalubong  ko na naman ulit Patrick.
“We bumped again? You’ll going home now?” tanong niya sa akin.
May bibilhin ata sa store. Pero gulat parin ako nang magsalita ito sa akin. At saka bakit wala si Remus? Baka may ginawa.
“Ah.. Oo.” sagot ko kay Patrick.
Usually hindi parin ako sanay na may kausap kaya nag excuse na ako sa kanya at saka naglakad na sana pero nagsalita siya ulit.
“I’m sorry about earlier, Anne and nice to meet you.” he said then finally I saw how he smile at me.
***
Second Chapter Ahead