"โอ๊ย! นี่มือคนหรือเท้าช้าง หนักขนาดนี้เนี่ย หรือว่านายจงใจแกล้งให้ฉันเจ็บกว่าเดิมใช่ไหม"
คีตะช่วยประคบน้ำแข็งตรงศีรษะด้านหลังที่มันปูดขึ้นมาให้ โดยที่ฉันนั่งอยู่บนเตียง ส่วนเขานั่งบนเก้าอี้ แต่เขากดมือแรงจนฉันคิดว่าเขาแกล้งทำหรือเปล่า
"ถ้าบ่นนักก็ทำเองเลย"
"งั้นก็เอามาสิ"
แต่พอจะแย่งถุงน้ำแข็งมาประคบเอง เขากลับชูมันขึ้นเหนือศรีษะจนฉันเอื้อมไม่ถึง
"เอาถุงน้ำแข็งมาสิ ฉันทำเองก็ได้"
"จะทำอะไรก็ประมาณตนหน่อย นั่งนิ่งๆ แล้วหุบปาก ห้ามบ่น ห้ามงอแง จะได้ประคบให้เสร็จ แล้วจะได้ทายา"
"นายก็ทำเบาๆ สิ มือหนักขนาดนี้จะให้ฉันนั่งเฉยๆ ไม่แหกปากได้ยังไง"
พูดมาได้ว่าให้นั่งนิ่งๆ นายลองมาเป็นฉันดูไหมล่ะ อีตาบ้า
"ไม่แกล้งแล้วก็ได้ นั่งนิ่งๆ"
ในที่สุดก็ยอมรับนะว่าจงใจแกล้งกัน อย่าให้ถึงคราวฉันบ้างก็แล้วกัน
ฉันนั่งนิ่งให้คีตะประคบน้ำแข็งให้ อือ...มือเบาขึ้นมาหน่อย ถือว่าใช้ได้
"รู้สึกยังไงบ้าง ดีขึ้นบ้างรึเปล่า" 
เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ซึ่งไม่บ่อยนักที่จะได้ยิน ฉันเองก็ไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน เลยบันทึกเสียงไว้ไม่ทัน
"อืม ดีขึ้นแล้วล่ะ แต่ก็ยังเจ็บอยู่ แล้วนายล่ะ เจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่า"
ฉันเป็นคนมีมารยาทหรอกนะ เลยถามกลับพอเป็นมารยาท ไม่ได้เป็นห่วงอะไรหรอก อย่าเข้าใจผิดซะล่ะ
"ฉันสบายดี ไม่เจ็บตรงไหนเลย ถามแบบนี้เป็นห่วงฉันหรือไง หรือว่าหลงเสน่ห์ฉันเข้าแล้ว"
นั่นปะไร! ว่าแล้วต้องมีคนเข้าใจผิด ฉันเลยขยับหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับเขา
"อย่าเข้าข้างตัวเองให้มากไปหน่อยเลยน่ะ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงสวยใสไร้สมองเหมือนนักเรียนหญิงพวกนั้นหรอกนะ ที่จะได้เห็นนายเป็นพ่อเทพบุตร วิ่งตามกรี๊ดกันเป็นพรวน"
ฉันว่าพลางเบ้ปาก
"ใช่ซี้ ฉันลืมไปว่าเธอเกลียดขี้หน้าฉันจะตายนี่นา"
พูดเฉยๆ ไม่พอ ยังทำหน้าบูดเป็นตูดหมึกซะด้วย คิดว่าฉันจะสนเหรอ แต่เอ๊ะ! นั่นมันคำพูดของฉันเมื่อเช้านี่นา ไม่คิดว่าเขาจะเก็บมาใส่ใจ แต่พอจะอ้าปากถาม คีตะก็ชิงพูดขึ้นมาซะก่อน
"เธอเกลียดขี้หน้าฉัน ไม่ชอบฉันขนาดนั้นเลยเหรอ"
น้ำเสียงและใบหน้าเคร่งเครียดอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก แต่พอเห็นแบบนี้แล้ว ฉันก็เริ่มกลัวขึ้นมานิดๆ แล้วนะ
"เอ่อ..."
ตอบว่าไงดีวะ...คิดสิคิด เอาวะ! เพื่อความอยู่รอด ขอผิดศีลมุสาอีกสักครั้งก็แล้วกัน
"เอ่อ...เรื่องเมื่อเช้า ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นนะ และที่จริงแล้วฉันเองก็ไม่ได้เกลียดขี้หน้านายอะไรมากมายหรอก"
ฉันพูดถูกรึเปล่าว้า ทำไมหน้าเขายิ่งดูเครียดกว่าเดิมอีกล่ะ
"จริงๆ นะ มันเป็นแค่ข้ออ้างขอย้ายโต๊ะเท่านั้นแหละ ฉันไม่ได้เกลียดนายเล้ย"
แล้วฉันจะเสียงสูงไปไหนเนี่ย เดี๋ยวก็ถูกจับได้หรอกว่าโกหก
"พอเถอะ เธอนี่มันโกหกไม่เนียนจริงๆ"
นั่นไง...เขาว่าพร้อมกับดีดหน้าผากฉันหนึ่งที ฉันรีบหลับตาปี๋เพราะกลัวจะมีครั้งที่สองตามมาอีก แต่ก็ไม่มีนี่นา...
คุณพระ! 
แต่พอลืมตาขึ้น ก็เห็นคีตะกำลังจ้องหน้าฉันอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย ในระยะประชิดซะด้วย ทำให้ฉันเกิดสะอึกขึ้นมาเสียดื้อๆ
ทะ...ทำไมต้องใกล้ขนาดนี้ด้วย
"อึก...อึก..."
หมอนั่นนั่งมองฉันที่สะอึกไม่หายสักที และแล้วอยู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือมาบีบจมูกฉัน
"อื้อ!"
ฉันดิ้นหนีแต่เขาก็ตามมาบีบจมูกอีก แขนข้างหนึ่งก็ล็อกคอฉันไว้กันหนี จนฉันหมดหนทางต่อสู้ คิดว่าตัวเองต้องตายแน่ๆ 
แต่แล้วเขาก็ยอมปล่อยมือ ฉันจึงรีบสูดอากาศยกใหญ่ รอบที่สองของวันนี้แล้วนะ ที่ฉันเกือบจะตายเพราะอากาศหายใจ
"ฉันจะฟ้องคุณป้าว่านายพยายามจะฆ่าฉัน!"
"ใครจะฆ่าเธอ"
ยัง...มันยังไม่รู้ตัวอีก
"ก็นายนั่นแหละ ในโลกนี้คงจะมีแค่นายคนเดียวนั่นแหละที่อยากให้ฉันตาย"
"ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ คนอุตส่าห์ช่วย กลับมากล่าวหากันว่าพยายามจะฆ่าซะงั้น"
"ช่วยเหรอ? บีบจมูกจนฉันหายใจไม่ออกนี่นะเรียกว่าช่วย"
อันนี้เขาไม่ได้เรียกว่าช่วยโว้ย! สมองกลับรึเปล่าเนี่ย
"แล้วหายไหมล่ะ"
"หาย? อะไรหาย"
หมอนี่พูดเรื่องอะไร ฉันชักจะงงๆ แล้วนะ
"สะอึกไง หายแล้วนี่ เห็นรึยังว่าฉันช่วยเธอต่างหากยัยเตี้ย"
คำก็เตี้ย สองคำก็เตี้ย เตี้ยแล้วมันหนักส่วนไหนของนายไม่ทราบ แต่ก็จริงนะ เมื่อกี้ฉันกลัวจนหายสะอึกเลย มันเป็นวิธีช่วยที่บ้ามากจริงๆ
"ก็ใครจะไปรู้เล่า นึกว่านายจะฆ่าฉันนี่นา แล้วก็ไม่บอกกันดีๆ"
"ถ้าบอกมันก็ไม่ได้ผลน่ะสิ เอาล่ะๆ ถือว่าเธอติดหนี้บุญคุณฉัน"
"ได้ไงล่ะ นายนั่นแหละที่ติดหนี้ฉัน"
"อย่างฉันเนี่ยนะติดหนี้คนอย่างเธอ ไม่มีทาง"
คนอย่างฉันแล้วมันทำไมยะ
"ตอนที่กลับบ้านมา คุณลุงกับคุณป้าถามหานาย ฉันก็อุตส่าห์แก้ตัวให้ว่านายต้องอยู่ช่วยครูต่อที่โรงเรียน ไม่ใช่ว่าไปเถลไถลกับเพื่อน ไม่งั้นนายโดนคุณป้าบ่นหนักกว่านี้อีก"
"เรื่องแค่นี้ฉันไม่ถือเป็นบุญคุณหรอก อย่าคิดว่าตัวเองมีความสำคัญขนาดนั้นนักเลย"
"งั้นแค่ที่ช่วยให้ฉันหายสะอึก ก็ถือว่าไม่ใช่บุญคุณเหมือนกัน สรุปว่าเราหายกัน ไม่มีอะไรติดค้างซึ่งกันและกัน ทีนี้ก็ออกไปได้แล้ว"
ฉันไล่เขาพร้อมกับชี้ไปที่ประตู
"เธอไล่ฉันเหรอ"
หมอนั่นตะโกนถาม ทั้งที่ก็อยู่ใกล้ๆ กัน ฉันไม่ได้หูหนวกนะเว้ย
"ไม่ได้ไล่ แค่เชิญให้ออกไป ฉันอยากนอนแล้ว"
"งั้นก็นอนให้พอใจไปเลย ยัยหมูขี้เซา!"
คีตะตวาดใส่หน้าฉันแล้วรีบออกไปจากห้องทันที แต่ครู่หนึ่งก็กลับเข้ามาแล้วปีนออกไปทางระเบียง เหมือนตอนที่เข้ามา
"อะไรของเขา ประตูก็มีแต่ไม่เข้า คิดว่าตัวเองเป็นสไปเดอร์แมนรึไง"
[คุยกันดีๆ ได้ไม่เกินสองคำจริงๆ ต้องกัด เอ๊ย! ทะเลาะกันอยู่เรื่อยเลยสองคนนี้ ขอกำลังใจให้คีตะกับต้นเตยด้วยนะคะ คอมเมนต์มาพูดคุยกันได้ค่ะ]