Mirasol Driana
 
Nang maipark ni Samuel ang kotse sa gilid ay agad akong nagpasalamat sa kaniya. “Thank you ulit, Sam. By the way, why didn’t you join us? Busy ba kayo?”
Sandali siyang nag-isip, “Hmm, ako hindi naman. How ‘bout ya, Kai?” Baling niya kay Kai.
“Same.” Maikli niyang tugon.
Dahil nga hindi naman sila busy pareho, inaya ko na sila sa loob. To my surprise, the house was full of decorations including balloons. Walang confetti dahil baka magulat si ate Rossah. Mahirap na. She may experience palpitations. Mas okay nang maging sure.
“Happy birthday ulit, Mira!” Ate Rossah greeted me with an embrace. Actually, hindi ko na alam kung pang-ilan na niyang sinabi ‘yan. Mula pa 12 am hanggang ngayon, bati sila nang bati.
“Again, thank you, ate.”
“Oh, Kai.” Lumipat ang tingin niya kina Kai. “SJ! Long time no see!” Mula kay Kai ay lumipat ulit ang tingin niya kay Samuel. Mabuti pa si ate Rossah, di nakalimutan si Samuel.
“Hi.” He simply said and smiled. “Yeah, it’s been a decade since we last met, I guess? Sa Saipan pa ‘yon, diba?”
Ate Rossah nodded, “Oo. I was 12 years old that time while you, Mira, DM and Jam are all 10 years old.” Tumawa pa si ate dahil sa naalala. “Oh, by the way, tara sa loob, join us to celebrate our dear Mirasol’s celebrate.”
Dumiretso na sila sa kusina habang nagpalit naman ako ng damit ko. Naka-uniform pa kasi ako, eh. Nagsuot lang ako nang simpleng short at oversized shirt. I also wear my specs. Sumunod rin naman agad ako sa dining room. Nang naroon na ako ay napatigil ako nang maramdamang nagvibrate ang phone ko. Napatingin tuloy sila sa akin dahil sa biglaan kong pagtigil sa paglalakad.
May message…
Galing kay DM!
From : Dahlia Maigelle
 
Happy birthday, Mira! Happy birthday satin! I love you always, sistah! Mwaps;)
 
-          DM igop
Sa simpleng message niyang iyon ay napakalaki ng naging epekto sa akin. I thought she already forget na birthday namin ngayon. Yes, we’re twins. Nagreply rin kaagad ako, sending my greet.
“Are you okay, Mira?” I felt a warm embrace while I’m wiping my tears. Si Jam pala. Kakarating lang ata. “Ano ba ‘yan, kakarating ko lang eh! Hoy, huwag ka na umiyak, oh! Naiiyak din ako! Bakit ka umiiyak?! Shush, sweetie…” She tried to calm me down.
“Okay lang ako, Jam.” I gave her a forced smile. Napatingin ako sa kanila, they’re all looking to me, curious. I gave them an assuring smile.
After kong sumabay sa kanila kumain, agad rin akong napaalam na pupunta na sa kwarto ko. I also apologized dahil hindi ko na sila masasamahan pa at naiintindihan din naman daw nila ‘yon.
Nakahiga lang ako ngayon sa kama, nakatitig sa kisame. Heto na naman ako. Ilang beses ko na bang ginagawa ‘to?
Bumalik lang ako sa reyalidad nang may marinig akong katok. Pumipikit-pikit pa ang mata ko nang buksan ko ang pintuan. Hindi ko gaanong nakilala ang tao sa harapan ko. Si Jam yata, ‘to.
“Hmm? Jam, bakit nandito ka? Join Kai and Samuel there… if you don’t mind.” Sabi ko sa kaharap ko habang inaayos ang buhok ko.
“Yeah, Jam’s there, talking to Sam.” Napamulat ako bigla nang boses lalaki ang narinig ko imbes na ang boses ni Jam.
“K-Kai!” Gulat kong tawag sa kanya. I didn’t expect that. “A-Anong ginagawa mo rito?”
He shrugged his shoulder, “Uh, I just wanna check up on you. I know you’re not fine. What’s the problem?” Sunod-sunod niyang pagbigkas.
“Uhm,” Hindi ko alam kung paano ko iyon sasabihin sa kaniya. Pumasok ako sa loob na siya namang sinundan niya. Nag-indian sit ako sa gilid at sumandal sa pader, nakapikit ang mga mata. I felt his presence in my right side. “I don’t know if my twin is fine or not right now. Masyadong mabilis ang pangyayari, eh. But I hope she’s fine and happy.” ‘Yan na lang ang katagang lumabas sa bibig ko.
“Why, what happened?” I glanced at Kai. Nakayakap siya sa kaniyang tuhod. Staring at the pictures na nakaframe. Ikinwento ko sa kaniya ang nangyari kay DM these past few weeks.
“Baka nagkasakit lang talaga siya. You know, baka sobrang puyat siya because of schoolworks…” Iyan din ang sabi ni DM sa akin nung tumawag ako sa kaniya.
“Maybe…” Maikli kong sagot. As of now, hindi ko alam kung alin talaga ang totoong nangyayari. Hindi naman sa hindi ko sila pinagkakatiwalaan, I just sensed that something’s wrong.
“Who’s that girl?” He pointed at a picture frame.
“It’s… the 10 year old me.” Sagot ko. I was in the beach that time, which is malapit lang sa residence namin.” Pagkukuwento ko pa. It’s like having a living diary.
“Woah, that was one of my dream. I wanna live along the seashore.” His eyes lit up. Parang makikita mo talaga na masaya siya. “Your promise, ha. Diba isasama mo ako roon when the vacation comes?”
Nanlaki ang mga mata ko, “Natatandaan mo pa ‘yon?”
He chuckled first before nodding, “Of course, I do. I don’t know pero pagdating sayo at sa mga sinasabi mo, wala akong nakakalimutan.”
What? Anong… anong ibig niyang sabihin?
I just let out a smile. Ang awkward, eh.
“Awkward?” He asked and I nodded. “Don’t be.” He gave me a pat on my head. It felt like déjà vu. I remembered doing the same thing to him noong papunta kami sa Bahay-Ampunan. Nakakahiya pala.
Nakatulog ako nang magpaalam na sa akin si Kai na uuwi na. I thanked him for staying with me that evening. Nakakagaan sa pakiramdam.
Today was a normal school day. Inienjoy ko na dahil next month, which is isang araw na lang, ay magsisimula na ang training namin. Dagdag pa ang ibang subjects na related sa Criminology. Mahirap talaga pero… kakayanin. Kung sana nandito si DM, dalawa sana kami na nagtetraining. Ang lungkot.
Nang matapos ang klase ay niyaya naman ako ni Jam na magshopping. Hindi ko alam kung magshoshopping kaming dalawa o isasama niya lang talaga ako dahil wala siyang kasama. Ayoko ko rin namang gumastos kaya ayos lang din kung hindi ako bibili.
“Aalis na ba tayo?” Tanong ko kay Jam. Nasa loob na kami nang kotse at nasa parking ng school pero hindi parin kami umaalis.
She shook her head, “Nah. May hinihintay pa tayo, eh.” Tingin siya nang tingin sa phone niya. Parang may hinihintay na text, tawag o chat.
I glanced at the car’s window when someone knocked. Alam ko na agad kung sino ito.
“Hi, Samuel!” Jam smiled at him as he sat in the shotgun seat. “Where’s Kai?” Follow up na tanong ni Jam.
Kai?! Kasama siya?
Di tuloy ako mapakali habang nasa biyahe. Bakit ba ako nagkakaganito?!
“Are you okay, Chammy? You look pale. May sakit ka ba?” Samuel looked at me with worried eyes.
Jam shot me a glance through the rear view mirror. “Oo nga ‘no? I have medicines here. Samuel can you please ㅡ”
“I’m fine, Jam, Chammy. I am really fine.” I assured them. They just nodded.
Nagising ako nang maramdaman kong huminto na ang sasakyan. We’re infront of a mall. I thanked Samuel nang pagbuksan niya rin ako ng pinto. He’s indeed a gentleman.
“What’s up?” A man approaced us. He’s also still wearing his uniform like Samuel’s.
“Hey, bro.” Samuel tapped Kai’s shoulder. Kai did the same.
Bumeso naman si Jam sa kanya. When Kai looked at me, I just smiled and gave him a tap on his shoulder. Mukhang nabigla siya. Gusto kong matawa sa reaksyon niya, buti na lang napigilan ko. Sanay na kasi ako dahil halos lahat ng tropa namin ni DM sa Saipan ay mga lalaki, kasama na si Samuel doon. We tapped each other’s shoulder as a greet. Ganoon kami roon.
“Shall we go inside?” Jam broke the silence.
Pumasok na kami sa mall at nagkanya-kanya. Actually, hindi naman as in na nag-iisa lang, unfortunately, by pair ang nagyari. I was with Kai. Saan ba kami papunta?
“Uhm, saang section mo gustong pumunta?” Tanong ko sa kaniya.
“Depends on you.” He answered, using his deep, cold voice.
I know it’s weird but I want to have that kind of voice.
Dahil nga sa sinabi niya, kung saan-saan na lang kami napadpad. Pumunta na kami sa clothing section pero wala naman kaming binili. Until an idea popped on my mind.
“Kai.” I called him, which made his head turned to my side. “Let’s go to the kid’s section. I wanna buy something.” I plastered a smile on my face.
“Hmm, what do you want to buy, Driana?” He asked when we arrived at the kid’s section.
Here we go again. Driana, Driana, Driana.
“Mira nga kasi.” Reklamo ang isinagot ko imbes na ang sagot sa tanong niya.
“I’m asking you, Driana.” He said calmly but there’s a hint of coldness in his voice.
“Yeah, I know.” Naiinis na ako kaya’t tinalikuran ko na lang siya at pumunta ng kid’s section mag-isa.
Bakit ba ako naiinis sa napakaliit na bagay? Hindi naman ako ganito dati, ah? May nga tumawag rin naman sa akin na Driana dati pero hindi naman ako ganito madaling mainis.
Namili na lang ako ng mga laruang robot, mga espada, barbie, bola, mga stuff toy at iba pa. Thank goodness, I still have savings.
“What should I get her?” Bulong ko sa sarilu ko.
“She seems to like this one.” Kai stepped nearer to me. Inabot niya ang isang teddy bear na kulay puti. May nakasulat na ‘A’ sa gitna noon. “You wanna give this to Amir, am I right?” He asked, no reaction at all.
“Hmm.” I answered. “I’m planning to go there tomorrow after my noon class. Sama ka?” I asked.
“Yes, of course. It’s kinda bit stressful and I want to relax myself by playing with the kiddos.” He crossed his arm. That’s… cool.
Nang saktong 6 pm, nagdecide na lang kaming kumain sa isang restaurant. Dinner date daw, as what Jamilla calls it. We bid goodbyes to each other nang matapos kaming kumain. Sumabay na si Samuel kay Kai. When we got home, I noticed that ate Rossah is isn’t in her usual spot ㅡ the couch in the living room. Doon kasi siya madalas magbasa ng mga books niya. She graduated last year but due to her case, hindi siya pwedeng magtrabaho. She can’t be tired and shock. Siguro’y hindi napansin ni Jam iyon dahil diretso lang siyang naglakad papunta sa kwarto niya. I saw ate Rossah on the rooftop. Talagang hinanap ko pa siya. She may have problems right now. Dahan-dahan akong naglakad papunta sa kaniya, iniiwasang magulat siya.
“Oh, Mira.” She calmly said. “What are you dion’ here?”
“Chineck ko lang kung nasaan ka. You’re not on your usual spot po kasi eh.” I answered honestly.
She chuckled, “Gusto ko lang ng fresh air… at peace of mind.” Tumingin siya sa malayo. Kitang-kita ang city lights dito. Stars are also showing themselves.
“Do you have problems?” I straightforwardly asked.
Umiling siya at saka ngumiti, “I don’t know, Mira. Maybe… or maybe not. Hindi ko alam kung matatawag bang problema ‘to.”
“Problem or not, tell me. I will listen.” Tiningnan ko siya ng marahan. A tear escaped from her right eye. I immediately hugged her, hoping that it’ll help her to feel better.
 “Mira…” Her eyes were full of sorrow. “Is falling in love a sin? Why would he hates me a lot? Am I that worthless?” She calmly asked.
Naawa ako bigla sa kaniya. Kahit hindi ako ang nakaramdam, masakit para sa akin. May namuong galit sa aking isipan. What if may nangyaring masama kay ate dahil doon? She can’t be stressed out!
“Who’s that guy, ate? I wanna teach him a lesson.”