It was Friday, Louise can still remember that to this day.
She was busy counting her coins that she earned from her part time job that she had just only noticed the black van pulling up next to the pavement that she was walking on.
She heard the van door slide open, and someone jumped out. Hindi niya ito nilingon. Sa halip, mabilis siya na naglakad palayo roon.
"Louise Zara Quinn Isabella?" A man's voice called out. She froze. Her heart began to pound from fear.
She slowly turned to see the person who had just jumped out of the van. Isang lalaki ang nasa harapan niya. The boy was around 18 or 19, he had a red hair that was short at the sides, but long enough to spike up slightly at the top. His face was mascular, and his skin was tanned.
"P-Paano mo nalaman ang pangalan ko?" Louise stuttered.
The smirked he had on his face however made everyone of her instincts screamed at her to run.
"Sa Boss ko," he told her.
"S-Sino ka?"
"My name is Marco," he said, his smirk growing wider on his face. "And you, Louise Zara Quinn Isabella, have just been recruited."
She turned her heel and took off running, trying to lose the psycho behind her. She heard him chuckle slightly before he began running after her.
Mas binilisan pa ni Louise ang pagtakbo kahit nahihirapan na. Ang bag na may lamang limang libro ay nasa likod niya at nakasuot pa rin siya ng uniform niya.
She could hear him gaining behind her. With every ounce of strength she had, she pushed her legs to make her run faster, swinging her arms to give her a little extra push. It was times like this where she wish she did more sports. She swore to herself if she made it out of this alive, she was joining a track and field in her school.
Before she knew it, he had caught up with her and tackled her to the floor. Bumagsak siya. Ang paldang suot-suot niya ay napunit. Ang magkabila niyang siko at tuhod ay gasgas at dumudugo.
"Ano ba, hindi kita sasaktan! Kumalma ka nga!" He almost yelled to her.
This stranger who chased her and tackled her down to the floor was not going to hurt her. Yeah right.
"Hindi kita—"
Hindi nito natapos ang sasabihin dahil ubos lakas niya itong sinuntok. Pinatamaan niya ang kaliwa nitong mata. She quickly pushed him off and got to her feet, running away from him once again.
Natatanaw na ni Louise ang bahay nila. Konting na lang. She almost bursted into cheers as she realized was mere minutes away from being in the comfort of her own home, away from this scary psychopath who was going to recruit her.
What the hell does recruit mean anyway? Hindi kaya, ito iyong nababalita ngayon na mga nawawalang babae? Iyong hinihinalang pinagtatrabaho bilang pang-aliw sa mga lalaki, lalo na sa mga dayuhan?
She never reached their front door.
As she was feet away from it, she suddenly felt an arm wrapped around her waist and pulled her back. Ang sigaw na dapat kakawala mula sa bibig niya para humingi nang tulong ay hindi natuloy, dahil mabilis tinakpan ang bibig niya ng panyo.
Louise could smell the strong scent of some liquid stuff on it. Ganito na ganito ang mga napapanuod niya sa mga palabas. At ganito ang nangyayari ngayon. . .
She suddenly did not have the energy to struggle anymore. Unti-unti, nararamdaman niya ang pagbigat ng mga talukap ng kanyang mga mata.
"Ayusin mo ang buhat mo, Alec!" She heard Marco's voice. "Tsk. I was wondering why she was chosen to be recruited. Sigurado ba si Boss Lorenzo rito?"
"Sigurado siya. The punch on your eyes definitely answered to your question." Tawa ng isa pang boses.
Louise eyes began to flutter open as she woke from the deepest sleep. She looked around and saw the unfamiliar room.
She shot up on the bed, scanning her eyes around the room. Para siyang nasa kulungan—The tin rock hard mattress she was currently on was on top of some sort of shelf coming of the stone walls.
Bigla niyang naalala ang nangyari. Bumilis ang tibok ng puso niya.
Nakidnap siya!
“Gising ka na pala,” anang tinig ng isang lalaki mula sa kanyang likuran.
Agad itong nilingon ni Louise. Umatras siya at siniksik ang sarili sa kanto. Tumingin siya sa lalaki na naroon ang kaba at takot. Hindi ito ang lalaki na kumidnap sa kanya. Ang lalaking ito ngayon ay ka-edad na ng kanyang ina. Bilugan ang muka nito, matangkad, at mahaba ang buhok. May hawak itong plato na puno ng pagkain sa kabilang kamay. Samantala, ang isa naman nitong kamay ay may hawak na baso na puno ng tubig.
Naglakad ang lalakk papunta sa hinihigaan niya kanina at inilapag ang mga dala. “Kumain ka muna, alam kong gutom ka,” sabi nito.
She stared at the plate in disbelief, then back up to him.
“Walang lason yan.” Malakas itong natawa sa reaksyon niya. "Kung hindi mo kakainin yan, magtatampo ako. Ako ang nagluto niyan."
“S-salamat, ” she said quietly.
The man walked over to the wooden chair, pulling it out at inupo ang sarili. “Kumain ka na.” Napansin nitong hindi niya pa rin ginagalaw ang plato.
“N-nasaan ako?” she finally snapped.
“You're at the Agency,” simpleng sagot nito.
She looked at him confused. “Agency?"
"Yes. You're at the Agency."
"Like prostitution?!" sigaw niya.
The man bursted out laughing, leaning back against the chair and putting a fist to his mouth to muffle his laughter.
He stopped laughing slightly, but his body is still shaking. "No,”  sagot nito.
Hindi niya alam. . . pero hindi maalis ang kaba roon sa dibdib niya.
"Uuwi na ako," deklara niya.
Muling tumawa ang lalaki. "Hindi ka basta-basta makakalabas dito sa hideout."
Hideout?!
Hindi ba't kasasabi lang nito na nasa Agency siya nila?
"A-Anong hideout?"
"Hideout, a place where someone, such a criminal, hides to avoid being found or captured."
Her eyes widened at his words. “Kriminal ka?” she croaked.
“Kriminal?" Nakangiting tinuro ng lalaki ang sarili. “Ako? Sort of.”
Her eyes widened. “I-ilan na ang napatay mo?” Hindi niya alam kung bakit iyan ang lumabas sa bibig niya. Huli na nang mapagtanto niya ang kanyang sinabi.
His eyes bore into her, studying her next reaction. Louise caught her breath and felt her heart began to beat frantically.
His eyes grew cold at her words. “Hindi ko na mabilang,” pag aamin ng lalaki sa kanya.
Sunod-sunod ang naging paglunok ni Louise. Ibig sabihin, marami na itong napatay!
“The Agency is a firm of assassins. We kill people. . .but only ones that have it coming. People who break the law and put lives in danger.”
Hindi siya makapagsalita. Matagal bago tinanggap at naproseso sa utak niya ang sinabi nito.
“Join us, Louise.”
Napalunok na naman siya. “A-At ano naman ang mapapala ko kung sasali ako sa inyo?” matapang kunwari niyang tanong.
Kahit pa kasi sabihin nito na masasamang tao naman ang pinapatay, hindi pa rin ito tama. May korte! May pulis! Dapat ay hinahayaan ito sa mga iyon. Hindi dapat inilalagay sa kamay ang batas.
He smirked. "Bukod sa magkakapera ka, magagamit mo lahat ng matututunan mo rito balang araw.”
Hindi ito maintindihan ni Louise. Ang huling dalawang salita na binitawan nito ay may diin, tila ba nagpapahiwatig.
Napabalik sa ulirat si Louise dahil sa sunod-sunod na busina ng van sa likuran niya. Hindi niya namalayan na naka GO signal na pala.
Napapikit siya sa inis nang muli na naman bumisina ang van sa likuran niya. Nilingon niya ito sandali, bago nagpatuloy sa pag-drive pauwi.
Hindi pa rin siya makapaniwala na wala na si Lorenzo. It was mazing how much her life can change so suddenly dahil sa tulong nito. Sobrang nakakalungkot na wala na ito.
Nagsalubong ang magkabila niyang kilay nang tumambad sa kanya ang tatlong itim na sasakyan sa labas ng bahay nila. Ang kilala lamang niyang may sasakyan na bumibisita rito sa kanila ay sina Yella, Faith, Marco, at Alec. Pero tiyak siyang hindi pagmamay-ari ng mga kaibigan niya ang mga sasakyan na narito.
Kinabahan siya nang maalala ang kanyang ina na nasa loob ng bahay nila. Kaya mabilis siyang bumaba ng motor niya at inalis ang helmet.
“I-I’m sorry. . .”
Napahinto si Louise sa pagpihit ng doorknob nang marinig ang isang lalaki sa loob.
“I was just. . .just blinded on Stephen's death." Gumagaralgal ang boses ng nagsalita.
“That's why you put a blame on me?” malamig ang tono ng kanyang ina.
Sino si Stephen? Bakit ang kanyang ina ang sinisi sa pagkamatay nito?
Gusto ni Louise na pumasok sa loob para tingnan kung sinong kausap ng kanyang ina, ngunit ayaw niya maging bastos. Hindi niya ugali ang makinig sa usapan ng iba dahil iyon ang itinuro ng ina sa kanya. Pero ayaw makisama ng mga paa niya sa paghakbang paatras. Tinatamaan talaga siya ng curiosity ngayon. Kaya sa halip na hintayin lumabas ang naroon sa loob at wag makinig ng usapan, kasalungat ang ginawa niya.
“I am sorry, Lora.”
“Sorry?” Her mother repeated in disbelief.
Nakadikit ang tainga ni Louise sa pinto para mas marinig niya pa lalo ang pag-uusap sa loob.
“You took my daughter’s right for 20 years!”
Nagitla si Louise sa sigaw ng kanyang ina. Sino ba kasi ang kausap nito? Anong daughter's right? Anong ibig nitong sabihin?
“That's why I am here.
”
“Too late now for your sorry—”
“Denmark needs their Queen, Lora.”
Denmark? Queen?
Anong namang koneksyon ng reyna ng Denmark sa kanyang ina? Walang maintindihan si Louise.
Nagkaroon ng sandaling katahimikan sa loob, bago muling nagsalita ang lalaki. “Lad mig tilbagebetale dig.”
Translation: Hayaan mo ako bumawi sainyo.
“Du ved det er hvad du vil have Stephen.”
Translation: Alam mong ito rin ang gusto ni Stephen.
Louise blinked. Mas lalo siyang walang naintindihan. Anong lenggwahe iyon?
Kung kasama niya lamang sana si Yella ngayon ay maiintindihan niya ito dahil maraming alam na lenggwahe ang kaibigan niya. Matalino si Yella at totoo ang sinabi ng kanyang ina na nasa hospital dapat ito ngayon. Kaya lamang, mas pinili nito ang trabaho na kasama sila.
“Lora, jeg beder dig. . .”
Translation: Lora, nakiki-usap ako. . .
Nagkaroon ulit ng katahimikan sa loob. Wala ng marinig si Louise na kahit ano. Handa na sana siyang pasukin ang loob dahil baka kung ano na ang nangyari sa kanyang ina. Subalit narinig niya ang ingay ng kawayan nilang upuan, tanda iyon na tumayo na ang umupo roon. Kaya nagtago siya gilid.
Nang bumukas ang pintuan nila at iniluwa noon ang isang. . .matandang lalaki.
Napatitig si Louise sa matanda. The man was wearing black suit and he looked well presented and powerful. He had his hand in his pocket, showing a very shiny gold Relox. May katandaan na ito, ngunit hindi niya maitatangi na guwapo pa rin ito. Muka itong foreigner.
Mula sa likuran ng matanda ay sunod-sunod naman lumabas mula sa loob ng bahay nila ang hindi lalagpas sa kinse na mga lalaki. Lahat ito ay pormal ang mga suot. Naunang naglakad ang isang lalaki papunta sa isang sasakyan sa tatlong nakaparada sa harapan nila, at binuksan ito. Tumingin pa muna ang matanda sa nakasarado nilang pintuan at saka naglakad papasok sa sasakyan kasunod ang mga lalaki.
Hinabol ni Louise ng tingin ang umaandar na mga sasakyan. Nang mawala na ito sa paningin niya ay umalis na siya sa pinagtataguan. Ilang sandali pa siyang nakatayo sa labas nila bago pumasok sa loob.
Pagpasok niya sa loob ng bahay nila ay wala na sa sala ang kanyang ina. Nilingon niya ang silid nito na narito sa ibaba. Siguro ay pumasok na roon.
“Ma?” tawag niya. She stood in front of it and knocked lightly. “Ma, narito na ako.”
Hindi sumagot ang ina niya kaya pumasok na siya sa kwarto nito. Naabutan niya itong nakaupo sa kama, nakatalikod sa pinto.
“Ma,” tawag niya ulit at naglakad papalapit dito. “Kagigising mo lang?” painosente niyang tanong na parang walang narinig sa usapan kanina.
Pinulot ni Louise ang ilang mga damit na nakakalat sa sahig at inilagay iyon sa lalagyan ng labahan malapit sa bintana. Napahinto siya nang marinig ang mahinang iyak ng kanyang ina.
“Ma, bakit ka umiiyak? Anong nangyari?” Hinawakan niya ito sa balikat. “Anong nangyari?” Naupo siya sa kama kaharap ito.
Naisip ni Louise ang matanda. Nasisiguro niha na may kinalaman ang matandang iyon kung bakit umiiyak ang kanyang ina ngayon.
“Ma, anong nangyari?” tanong niya pa ulit, nag-aalala na talaga.
“Uuwi ka na. . .Kailangan mo na umuwi."
She froze. “Uuwi?”
Tumango ang kanyang ina.
Ano bang sinasabi nito? Saan siya uuwi? Nakauwi na siya, hindi ba?
“Sa Denmark. Uuiw ka na sa Denmark."
Saan raw siya uuwi?!
“Hindi totoong hindi ako pinanagutan ng Papa mo,” mahinang ani ng kanyang ina, sapat lang iyon para marinig niya.
Napanganga si Louise. Parang nabingi pa.
Hindi totoong ano?!
“Hindi totoong. . .hindi totoong hindi ka pinanagutan ni Papa?” pagkokompirma niya, naguguluhan. “P-Pero bakit—bakit wala siya rito? Bakit iyon ang sinasabi mo tuwing tinatanong kita?” sunod-sunod niyang tanong. Naguguluhan talaga ang isip niya.
Matagal bago sumagot ang kanyang ina. Tumulo na ang luha nito. “Isa akong Domestic helper sa Copenhagen nang makilala ko ang Papa mo.” Pinunas ng kanyang ina ang luhang tumutulo mula sa mga mata. “Hindi ko alam na isa siyang prinsepe roon—na papalit sa hari.”
Kumabog ang dibdib ni Louise. Hindi niya magawang makapagsalita dahil sa narinig.
“You took my daughter's right for twenty years!”
“Denmark needs their Queen, Lora.”
Naaala niya ang usapan kanina. She literally cannot find words to say as the shock of everything sunk in. She must have been frozen like that for quite a while, because her mother was the one to finally break the silence.
“Mabait ang pamilya ng Papa mo. . .Hindi sila nahirapan tanggapin ako para sa Papa mo kahit ganito lamang ako,” pagputuloy ng kanyang ina. “D-dalawang linggo bago ang kasal namin. . .” Bigla na lang ito humagolhol kaya niyakap niya ito. “D-dalawang linggo bago ang kasal namin ay. . .ay hiniling ko sa kanya na umuwi kami rito para dalawin. . .a-ang puntod ni Mamay at Papay." Hirap magsalita ang kanyang ina dahil umiiyak. Hinaplos niya ang likuran nito. “Papunta na kami sa nakaabang na eroplano nang mawalan ng preno ang sinasakyan naming van. . .”
Agad na napabitaw si Louise. Daig niya pa ang binuhusan ng isang baldeng malamig na tubig. Her heart dropped. She blinked several times. Her mother last word echoed around her head. Ayaw niya pangunahan, pero may konklusyon na ang utak niya.
“D... D-dead on arrival ang Papa mo."
Louise felt the tears came to her eye after hearing those words.
“Ako ang sinisi ng Lolo mo kaya pinalayas niya ako sa Denmark.”
Her tears slowly rolled down to her cheeks as she furiously wiped them away. All her life, sabik siyang magkaroon ng isang ama. Dumating pa sa punto na nakwestiyon niya ang mundo kung bakit parang ang unfair? Hindi patas. Ang iba may tatay. . .Pero bakit siya ay wala? Ang ibang mga kaklase niya noon ay kompleto sa family day. Samantala siya, sila lamang dalawa ng kanyang ina.
Gustong-gusto niya rin maranasan iyon. Kung paano ang may tatay. Kung anong pakiramdam. Gusto niya rin maramdaman kung paano ang may masusumbungan sa t'wing pagagalitan siya ng kanyang ina kapag nagkakamali.
“Bumalik ako rito sa Pilipinas mag-isa."
Ayaw tumigil ng mga luha ni Louise. She couldn't help the sob that escaped.
Hindi niya alam na ganito pala ang pinagdaan ng kanyang ina. Hindi niya ito masisisi kung inilihim nito ang tungkol sa kanyang ama. Masyado iyong masakit para i-kuwento sa kanya.
“Dito ko na lang nalaman na buntis pala ako. . .”
Hinahangaan ni Louise ang ina noon pa man. At mas lalo niya pa itong hinahangaan ngayon sa tapang nito lagpasan lahat ng pinagdaanan nito.
“Louise Zara Quinn Isabella—iyan ang gustong ipangalan ng Papa mo sa anak niyang babae.”
Kaya pala sobrang haba ng pangalan niya. Naiinis pa siya noon sa t'wing pinapasulat siya rito sa bahay ng pangalan dahil mahaba iyon at nakakangawit iyon sa kamay. Siya rin parati ang pinakahuling umuwi noong nasa elementarya pa lamang siya dahil nahuhuli sa pagsusulat.
“Ang dami niyang pangarap para sa aming dalawa." Mapait na ngumiti ang kanyang ina. Sunod-sunod at parehong bumabagsak ang mga luha nila sa mga sandaling iyon. "Isa na roon ay ang maging isang huwaran, mabuti, at magaling na hari o kaya reyna ang anak niya.”
Muling bumilis ang tibok ng puso ni Louise.
"At gusto ko. . .tuparin mo iyon para sa kanya.”