“Nasa lupain ka ng mga Yanis,” aniya.
Ano kamo? Lupa ng Panis?
“Lupain ng Panis? Is it still part of Manila?” Kinakabahan kong tanong. Baka mamaya sa kakatakbo ko nasa ibang lugar na pala ako at hindi na maka-uwi. Naku! Kapag nagkataon mananawagan talaga ako sa telebisyon. Magrereklamo ako! ‘Yung mga lasinggero na kumuyog sa akin!
“Ang sabi ko lupain ng mga Yanis hindi Panis. Maglinis ka nga ng tainga. Siguro, puno nang tutuli ang utak mo! Pati sarili mo tingnan mo ang dugyot mong tao! Babae kapa man din. Bakit? Naiwan ba sa kung saan ang utak mo!” Galit niyang sabi. Tuloy na sermunan pa.
Aba'y walang hiyang bata!
“And, anong pinagsasabi mong Manila?” Lito nanaman ulit niyang tanong. Ano ba naman itong batang ‘to? Kahit Capital ng Pilipinas hindi alam! Lakas maka sermon na ang dugyot ko siya nga kahit kapital ng Pilipinas hindi alam.
Mas matanda pa rin ako sa kaniya kaya kahit saang aspeto ng buhay dapat ni-rerespeto niya ako. Kaso ‘yun nga lang, matabil ang dilang batang ito. Kung sana p’wede kong putulin ang dila niya kanina ko pa ginawa.
“Oo! Capital ng Pilipinas! D’yos ko mag-aral ka nga ng mabuti!” Asik ko sa kaniya saka napakamot sa ulo.
Ako ang nakakaramdam ng problema sa utak ng batang ito. Para bang walang alam patungkol sa Pilipinas baka nga kahit ang pambansang bayani hindi nito alam?
“Kilala mo ba si Jose Rizal?” Tanong ko dito na agad ikinakunot ng kaniyang noo. Kita mo na! Pati bayani hindi alam na kahit nga one year old na batang pinsan ko kapag tinanong kilala ang ating pambansang bayani.
“Hindi ko kilala ang tinutukoy mo. Walang kaharian dito na may haring nagngangalang Jose Rizal dito,” sabi nito. Agad umasim ang mukha ko sa sinabi niya. Ang ilong ko naman pakiramdam ko may biglang itim na usok na lumalabas ganoon din sa tainga. 
Tàkte kailan pa naging hari ang ating bayani? Malamang malala na ang saltik ng batang ‘to, o baka uso sa kanila ang suminghot ng katol.
“Hoy! Si Dr. Jose Rizal siya ang pambansang bayani ng Pilipinas! Dapat alam mo ‘yan dahil itinuturo iyon sa mga paaralan!” Galit kong paliwanag. How dare him para hindi kilalanin ang ating dearest Philippine national hero. 
“Hindi ko kilala ang pinagsasabi mo. You're weird also, ang iyong kasuotan hindi ko pa nakita kahit kanino,” seryuso niyang sabi. Umiling siya ng tatlong beses saka nilaro gamit ang daliri sa kaniyang baba.
Ano kamo ngayon lang siya nakakita nang uniform? Sinasabi ko na nga ba! Ilang kartong katol kaya ang sininghot ng batang ‘to?  Baka aksidente itong nahulog sa duyan noong bata pa? 
“Bakit ano ba ang sinusuot ninyo kapag papasok kayo sa paaralan brief lang?” Sarkastiko kong sabi.“Naguguluhan ako sa sinasabi mo. Nasaan ba talaga ako?” Dagdag ko pa
“Nasa Exousía ka,” seryuso niyang sabi saka tinukod ang likod sa punong kahoy. Nakakainis na bata ito! Kung ano-anong bagay na pinagsasabi, sarap ibalik sa sinapupunan ng nanay! May lugar ba na Exousia sa Pilipinas? Utak hangin talaga ang batang ‘to!
Galit ko siyang tinalikuran. Walang ambag! Hindi pa naman siguro ako patay? Wala naman sigurong maduming ilog sa langit at masukal na kagubatan? Hindi naman siguro dugyot ang langit? At hindi naman siguro tamad ang mga angel para hayaang madumi ang langit?
Langit nga ba talaga ito o sa impyerno ako bumagsak? Pero bakit walang apoy? Ano ba ang dami ng tanong na na-stuck  sa utak na hindi ko rin kayang sagutin!
Gusto ko nang umuwi paniguradong halos mabaliw na si mama at papa maging ang mga kapatid ko sa kakahanap sa akin. Baka ni-report na nila sa pulisya ang pagkawala ko?
“Uri baka may mapa ka o cellphone–
Naputol ang sasabihin ko nang subukan kong balingan ang likod. Wala na ang bata. Nasaan na ‘yon? Astig na bata ‘yon may sa maligno. Ang bilis mawala. Tumalikod lang ako nang sandali naglaho na? 
Napakislot ako nang tumusok ang bato sa talampakan ko. Kailan ba matatapos itong parusa sa akin? Ultimo malinis na tubig wala man lang akong makita para man lang sana malinis ko ang katawan ko dahil baka maimpeksyon na ang mga sugat ko.
Hindi kaya namamaligno ako? Malabo. Pero, ang turo ni lola sa akin kapag pinaglalaruan ka ng maligno at niligaw ka niya dapat baliktarin ang damit. Pero, hindi naman ako naniniwala do’n kasi matandang pamahiin na iyon. Patay na ang paniniwala sa ganiyan.
Nagugutom na ako plus ang bantot ko na. I wish there was at least clean water o may makasalubong akong matinong tao, hindi katulad ng mga taong lasinggero na kumuyog sa akin isama mo pa itong batang ma-attitude. Ewan! Ang gulo ng buhay ko ngayon parang gusto ko na lang umakyat ng puno sabay sigaw ng tiktilaok!
Napangiti ako nang matanawan sa ‘di kalayuan ang isang malinis na batis. Ang bait naman ni Lord. 
Sinilip ko sa dala kong bag kung anong p’wede kong magamit. I saw a white t-shirt and a jumper shorts inside apart from my school supplies, siguro si mama nito ang naglagay baka akala niya makikitulog ako sa bahay nila Soleil, pero ito ako ngayon hilong-hilo na sa kakahanap ng daan palabas dito sa gubat.
Sinimulan ko nang hubarin ang suot kong uniform. Siyempre hindi ko hinubad ang underwear ko maybe, someone saw me naked. Naku! Hindi ko kakayanin lalo na kung lalaki ang makakita ng katawan ko.
Lulusong na ako sa tubig nang lumitaw ang h*nayupak na bata. Nakangisi siya nang pasadahan ako ng mapang-asar na tingin. B*wesit dati ba siyang kabute? Bigla na lang susulpot tuloy wala sa oras na napalusong ako sa tubig. Ang lamig pa naman!
“Nice body,” aniya. Aba'y manyak na bata. Humanda ka mamaya! Dudukutin ko ang mata mo!
L*tse! Binigyan ko lamang siya ng nanliit na matang titig. Makuha ka sa tingin!
“Kaso nga lang kinulang ka sa hinaharap,” dagdag pa nito bago ako ulit talikuran. Ang sama ng ugali! Matapos akong laitin aalis man lang ng walang pasabi. Madapa ka sana, tapos masungi!