Chapter 6: She's My Girl
"Yes. I am Queen. Queen of everything. But I don't have Q in my name."
Pakanta-kanta lamang siya habang nagbubunot ng sahig. Natawa naman ang kaniyang inay Natty.
"May kakaiba bang nangyare anak? Ang saya-saya mo ah."
Puna ng kaniyang inay. Medyo kakaiba talaga ang atmosphere ng paligid niya.
"Inay. After insident na nasa clinic kami. Nagconfess si Hasmin ng madly deeply friendship niya para sakin tapos si Facundo po kasi yung nakita kong sagot sa litanya ni Hasmin."
Naweirduhan na ang kaniyang ina sa kaniyang pinagsasabi.
"Palagay ko nay. Si Facundo na ang supplement ko. I think Facundo is deserving guy for me. I think he's gonna be a great medicine for me."
Sabi niya.
"How about Mariana & Maiana?".
Nanlake ang mga mata niya.
" Inay. How did you know?".
Niyakap siya ng inay Natty niya.
"I know it from the start. It's 29 years ago na. And they won't leave you. Ang dapat mong gawin. You know how to control your 2 little sisters and you know how to manage your mind."
Nagulat talaga siya. Napayakap nalang siya ng mahigpit kay inay natty niya.
"Hirap na hirap na ako inay. Lalo pa si Mariana lumilitaw madalas, tapos ang sama ng ugali. Naiinis na ako sa inaasal niya. Even Mika always shock kapag lumilitaw ang dalawang kapatid ko. They harrast my Mika."
Natawa nalang ang kaniyang inay.
"I know you're feelings. We're the same before. I have twin sister. We have one body but two head. She's still here."
Turo ng ina sa lokasyon ng puso nito.
" But here soul is dead now. Pinakasalan na kasi ako papa mo. Before nung magsweetheart palang kami. Nally is in my left neck she's always with me. Pero nung dumating ang papa mo we decide na magpasurgery. Nally said na icut na ang ulo niya sa leeg ko. Your tita Nally sacrifice everything para lang maging masaya ako. Kaya lagi akong nakaturtle neck it because of my scars from surgery. Your Tita Nally is dead but she's still in my neck and heart."
Hindi niya alam na may ulo pala sa neck ng mama niya akala niya ay simpleng peklat lamang iyon.
"If you love someone be practical too. Siguraduhin mong hindi ka sasaktan. Piliin mo yung hindi titingin sa panglabas na kaanyuan mo. Piliin mo yung mas matapang pa sa kapeng barako yung kaya kang ipaglaban kahit anung meron ka na kakaiba."
Her Inay Natty was starting to cry. Niyakap niya ang kaniyang inay. Ayaw pa naman niyang nakikitang umiiyak ito.
"Tama na inay. Okay lang naman ako. Matapang ako, kayang-kaya ko to. Yung empe nga naitutumba ko ng walang kalaban laban e. Saka inay kaya ko din ione shot ang pag-inom ng empe. Basic lang sakin yun inay."
Napailing nalang ang kaniyang nanay dahil sa kalokohan niya.
"Inay, I told you makakahanap din ako ng mas the best kaysa kay Anthony. At yung dalawa kong kapatid. Balang araw mauunawaan din nila ako."
Tumango lang ang kaniyang ina.
"NANAY!!!".
**
NANAY! Pero inay talaga ang tawag sa kaniya ni Marina? 'Sino naman kaya ito?'. Tanong nito sa sarili.
" NANAY. Bakit parang gulat na gulat kayo?".
Hindi na niya matandaan kong ano ang tawag sa kaniya ng kaniyang dalawang anak dahil hindi naman ito lumaki sa poder niya kundi sa lola ng mga ito.
"Marina—".
Pinutol ni marina ang kaniyang sinasabi at biglang nalaglag ang kaniyang hawak na pamaypay dahil sa sinabi nito.
" Si Mariana ito nanay? Bakit naman gustong-gusto mo kaming mawala na ng tuluyan ni Maiana tulad ni Tita Nally? Napakawalang kwenta mo naman."
Sa bigla niya sa sinabi ng kaniyang anak ay nasampal niya ito.
"Ouch, inay bakit mo po ako sinampal?".
Bigla nalang siyang napaluha. Sinampal niya ang mukha ni Marina hindi ang mismong mukha ni Mariana.
" Sorry anak. Nabigla lang ako."
Niyakap naman siya ng kaniyang anak. At nagsimula nang umiyak.
"Sorry anak, sorry talaga. Si Mariana kasi, lumitaw siya. At nadidinig niya lahat ng sinasabi ko. Marina, huwag kang magpapatalo sa kasamaan ng ugali ng kapatid mo. Binatos niya ko anak. Galit na galit sa sakin dahil ipinamumukha ko sa kaniya na saiyo itong katawan at hindi sa kanilang dalawa."
Napasinghap si Marina. At bigla nanaman nagbago ang tinig.
"Mama!! Bakit po kayo umiiyak."
Nanlaki ang mga mata niya.
"Maia, ikaw ba iyan. Diyos ko, anak patawarin mo si Mama.. Hindi ko naman ginusto na mangyare sainyo to ni Ate Mariana mo e."
Paliwanag niya sa bunsong anak. Kitang-kitang niya ang pag-itim ng brown na mata ni Marina. Tanda na Maiana ito. Si Mariana naman kulay itim din ang kulay nang mata pero bilugan di gaya kay Marina mana sa kaniyang mata na medyu chinita.
"Mama. Galit na galit si ate Mariana ikaw daw ang may kasalanan. Kung hindi mo daw kami pinabayaan kunin ni papa. Edi sana buhay pa kami ngayon. Ma, Hindi ako galit sayo. Si ate Mariana lang. Gustong-gusto niya angkinin ang katawan ni Ate Marina at gustong-gusto niya din na agawan ng kaligayahan si Ate Marina."
Paliwanag nito sa kaniya.
"Tulungan mo ang ate mo.. Lahat ng tao inaakala na baliw siya dahil sa inyong dalawa."
Tumango si Maia.
"Susubukan kong kumbinsihin siya. Ayoko na din kasi ng ganito. Pero si Ate Mariana ang humila sa akin para guluhin ang utak ni Ate marina. Kung tutuusin si Ate Mariana naman ang may kasalanan kung bakit kami namatay.. Ewan ko ba bakit si ate Marina lagi sinisisi niya."
Nabigla siya. Hindi niya alam ang sasabihin dahil sa narinig.
"Kung hindi tinakpan ni Ate Mariana ang mata ni Papa hindi sana mahuhulog ang kotse na sinasakyan namin. Kung hindi sana ko nakasama sa aksidente at hindi nangyare iyon baka masaya tayo tulad ng iba."
Sabi pa nito.
"MANAHIMIK KA MAIANA."
sigaw ni Mariana.
"Totoo naman ah."
Sabi naman ni Maia. Nakatikim nanaman ng malutong na sampal si Mariana. Sa pagkakataong iyon. Ito na mismo ang tinamaan, si mariana na ang nakaramdam ng sampal ng ina.
"Ano masaya kana na wala na kami. Sige sampalin mo ko ulit. Itong pinakamamahal mong anak naman ang mawawala saiyo."
Nagtangis ang kaniyang mga ngipin dahil sa sobrang galit sa anak. Hindi niya alam kung klaseng dyablo ang lumukob sa pagkatao at bakit kailangan siyang itorture ng ganon.
"Hindi kita mapapatawad kapag may nangyare sa ate mo. Akala mo hindi masakit sakin yung nangyare sa inyo. Nanay ako kaya alam ko yung pakiramdam ng namatayan ng anak. Akala niyo lang na wala akong pakielam, pero di niyo lang alam sobrang sakit nun sakin. Dahil hindi lang kayong anak ko ang nawala. Pati ang papa ninyo. Bakit kailangan mong sisihin ang ate. Samantalang wala naman siyang kinalaman sa nangyare sa inyo noon."
Galit na galit na siya. Pero pinipigilan niya pang huwag magalit nang sobra dahil baka kung anong magawa niya sa katawan ni Marina. Nakakatakot kasi siyang magalit, kung walang pipigil ay talagang makakapatay siya ng tao.
"Lubayan mo ang ate. Nakikiusap ako saiyo."
Pumalakpak naman si Mariana.
"Nakiusap ka din ba sa diyos na huwag kaming mawala ni Maia?".
Sabi nito. Nakita niyang pumasok ng dahan-dahan sa pintuan si Hasmin at may dala itong flower vase. At dahan-dahan lumapit sabay hampas ng vase. Agad nawalan ng malay ang kaniyang anak. Agad niya itong nilapitan at tinulungan naman siya ni Hasmin na buhatin ito para maihiga sa sofa.
"Nay Natty, iyan po ginagawa ko sa anak ninyo kapag nilulukuban ni Mariana at Maia. Pasensya napo kayo ilang beses ko na nasasaktan ang anak ninyo kakahampas ng matitigas na bagay para lang himatayin siya."
Laking pasasalamat niya at dumating si Hasmin, kung hindi—..
"Salamat at dumating ka Hasmin, kung hindi baka pati ang kaibigan mo ay mapatay ko na sa sobrang galit ko sa kapatid niyang si Mariana."
Sabi niya dito.
"Nay natty. Chill lang kayo. Baka bigla nalang kayong atakihin. Alam niyo naman high blood kayo."
Paalala nang dalaga sa kaniya.
"Salamat sa pag-alala."
Sabi niya dito.
"Inay anong nangyare? Ang sakit ng ulo ko nay."
Gising na ulit si Marina habang hawak ang nabukulang ulo. Hindi niya mapigilan ang luha nasasaktan ang anak niya kagagawan ng sarili nitong kapatid at isip. Hindi niya alam kung paano gagamutin ang anak. Hindi niya na alam kung anong mangyayare kapag tuluyan maagaw ni Mariana ang buhay ni Marina. Baka maaga siyang mamatay dahil sa suwail nitong anak. Hindi niya alam kung bakit naging ganoon ito.
--End of Part 6--