Limang araw na akong walang tigil na sunusundan ni Riyu. Kahit yata sa gabi ay binabantayan nya kami ni Bel. Hindi naman ako tatakas. Wala naman akong pupuntahan kaya hindi ko alam kung ano bang kinakatakot nya at bantay sarado nya ako.
"Magandang umaga, binibini ko." Nakangiti nyang bungad.
Kakabukas ko pa lang ng pinto, sya na agad ang makikita ko.
"Mukhang hindi yata maganda ang gising mo." sabi nya at nawala ang malaking ngiti sa mukha nya.
Sino ba naman kasi ang gaganda ang gising kung sya kaagad ang makikita?
Sinenyasan ko sya ng tabi. Mabilis naman syang gumilid at binigyang daan ako.
Nako Mahabaging Bathala! Agang aga po ay nabubwisit ako.
"Pampaganda ng umaga, binibini ko." harang nya ulit sa harapan ko pero ngayon may hawak na syang bulaklak.
Tinaasan ko ng kilay si Riyu pero mas malapad na ngiti naman ang sinagot nya sakin. At dahil ayaw kong kunin ang bulaklak nya, kinuha nya na lang ang kamay ko at nilagay doon ang bulaklak.
"Mabango yan binibini ko, pinili ko talaga yung pinakamabango para sayo."
"Riyu." Tawag ko sa kanya pero sa bulaklak ako nakatingin.
"Alam mo para akong itong bulaklak na binigay mo."
"Alam mo ba kung ano ka naman?"
Parang bata si Riyu na tuwang tuwa na nabigyan ng atensyon. Ngiting ngiti ang lalaki.
"Ikaw naman, para kang bubuyog. Maingay at sunod ng sunod sa bulaklak na to! Agang aga sinisira mo ang araw ko." sabi ko sa kanya at naglakad na diretso sa kubo ni Bel.
Binati ako ng magandang umaga ng dalagita. Inabutan nya ako ng isang baso ng tsaang ligaw. Sa halos isang linggo ko na dito, nasanay na din ako na palaging tsaa ang iniinom sa umaga.
Madami ng sinabi si Bel sakin tungkol sa mga halamang gamot na dapat daw ay palagian kong iinumin. Kailangan din daw ay matandaan kong lahat ng iyon ng sa ganon ay may maisasagot ako kapag inisa isa sakin ni Mathilda ang mga halaman.
Hindi ko naman akalain na may paquizz din pala si Mathilda about halamang gamot.
Kinuha ni Bel ang bulaklak na nasa tabi ko at inipit yon sa aking kanang tainga. Inayos nya din ang pagkakaipit ng buhok ko at mayamaya pa ay pumalakpak at tuwang tuwa sa nakita nyang ayos ko. Hindi ko na sya napigilan at hindi ko na din tinanggal ang bulaklak dahil sa nakita kong saya sa mukha ng dalagita. Kahit na medyo naiilang ako dahil galing kay Riyu iyon.
"Bagay na bagay sa inyo ang bulaklak na iyan binibini! Bumagay sa maganda at maamo nyo pong mukha."
Napatango na lang ako at singaw sa ilong na 'Oo nga' na lang ang naisagot ko.
Pagkaubos ko ng tsaa ay kinuha na din ni Bel ang baso. Para bang hinihintay nya talaga na maubos ko yun.
Nilingon ko ang kubo ko at napatingin sa paligid.
Nasan si Riyu?
"Umalis na po ang Ginoo, binibini." Mapanuksong sabi ni Bel.
"H-hindi ko sya hinahanap no!" dipensa ko. Kasi hindi naman talaga. Nagtaka lang ako. Bigla syang nawala.
"Inaway mo kasi binibini kaya umalis na."
Tinuro ko si Bel at pinandilatan ko.
"Kinokunsensya mo ba ako? Kung oo, pwes..." nakukunsensya yata ako.
"Pwes?" pang-aasar ng dalagita.
Aba! Mukhang tinutukso din ako ng isang ito.
"Pwes hindi! Ilang araw na akong naiinis sa kanya. M-mabuti yung lubayan nya muna ako!" Sabi ko at tatayo na sana kaso narinig ko si Bel na mahinang tumatawa.
"Bat ka tumatawa?"
Napatakip muna saglit si Bel ng bibig bago nagsalita. "Kasi po binibini ngayon lang po kayo nautal ng ganyan."
Tinalikuran ko na sya at mabilis na naglakad pabalik sa kubo ko. Muntik pa akong matalisod. Kung bakit ba biglang nagkabato doon!
----
Magdadapit hapon ay nagpadala ng kalapati si Mathilda. Pinapapunta nya na naman ako sa dambana. Nauna na maglakad si Bel. Bago ako sumunod ay nilingon ko muna ang daan papunta sa kanluran.
"Binibini?"
Kinapa ko ang bulaklak sa kanang tenga ko at sumunod na kay Bel.
Kanina pa ako iniikutan ni Mathilda.
Hindi ko gusto ang tingin nya sakin. Mula ulo hanggang kuko yata ng paa ko ay hinuhusgahan ng tingin nya.
Hindi ko alam kung may galit ba si Anastasia kay Mathilda o sadya mainit ang ulo ko sa kanya dahil nakikita ko si Zia sa kanya.
Magkamukhang magkamukha kasi sila. Pero imposible pa din dahil base sa kwento ni Bel ay dalawang taon palang si Anastasia ay punong babaylan na sya.
Kaya bakit ganitong napakabata nya pa ring tingnan?
"Manalangin ka sa mga Bathala, Anastasia." may diin ang bawat salitang binitawan nya.
"Huwag mong pansinin ang ginagawa ko. Ituon mo ang sarili mo sa pananalangin at pagpapalakas ng kapangyarihang ispiritual."
Sino ba kasing makakapagfocus habang tinitingnan na parang hinihimay ang bawat detalye ng katawan?
Kahit labag sa loob ko at nakakunot ang noo ay nagsimula padin akong manalangin.
Ilang minuto na akong nananalangin na sana ay pauwiin na kami ni Mathilda dahil ayaw ko na marinig ang mga utos nya sakin. Kung ano ano na lang ang hinihingi ko sa mga Bathala na pinaniniwalaan nila.
"Walang laman ang panalangin mo pero talagang kinalulugdan ka ng Bathala."
May panunuya sa boses nya. Alam ko yun. Kahit pa sabihin na hindi ko nakikita ang ekspresyon sa mukha nya ay rinig sa boses nya ang panunuya.
Maasar ka pa Mathilda. Maasar ka pa hanggang sa utusan mo na kaming umuwi.
"Bumalik ka dito bukas ng madaling araw."
Pagkasabi nya noon ay bigla nyang dinampot ang bulaklak na nakasipit sa tenga ko.
Nanlaki ang mga mata ko ng durugin nya yun sa palad nya. Hindi pa yata natuwa ang gurang dahil inihulog at inapak-apakan nya pa ito sa lupa hanggang sa maglasog lasog ang bulaklak at maging kakulay na din ng lupa.
"Maari na kayong bumalik sa tahanan nyo, Bel."
Nakaluhod pa din ako sa harap ng nakapahigang malaking bato ngunit ang tingin ko ay nasa bulaklak na dinurog nya sa lupa. Kung nakakamatay lang ang pag iisip ng masama, baka kanina pa natumba tong babaylan sa gilid ko.
"Binibini, halika na po."
Inalalayan akong tumayo ni Bel pero hindi pa din nawawalay ang mga tingin ko sa bulaklak na ngayon ay durog na sa lupa.
May mga ibinulong sakin si Bel pero hindi ko yun naintindihan dahil busy ang isip ko sa bagay na sakin ibinigay pero iba ang sumira. Masama ang loob ko, inaamin ko sa lahat ng bathalang kilala ni Mathilda.
Bago kami tuluyang makaalis sa premises ng lugar ni Mathilda ay tinawag nya ako.
"Anastasia..." tumigil kami pero hindi ako lumingon.
"Sa susunod ay ayaw kong haharap ka sakin na may daladalang bigay ng kaaway." doon ko na sya nilingon.
"Ayaw ko na tumatanggap ka ng anumang bagay na galing kay Riyu."
Pagkatapos non ay pumasok na sya sa kubol nya. Nagtinginan kami ni Bel. Wala akong binanggit na galing kay Riyu ang bulaklak na dinurog nya. At alam kong wala ding nabanggit si Bel na kahit na ano kay Mathilda.
Ano ba talagang meron at parang matindi ang alitan sa pagitan nila?
----
"Magandang umaga mga fish!"
Hilaw na bati ko sa mga isda sa ilog. Hindi naman talaga maganda ang umaga ko. Ginagawa ko lang maganda para kahit papaano ay maging maayos naman ang maghapon ko.
Saka medyo masaya din sa pakiramdam na nakakapagsalita ako ng ako mismo sa sarili ko. Hindi ko kasi alam kung anong taon ba to o siglo man. Nakakalimutan ko laging itanong kay Bel. Pero sigurado ako na hindi pa ito yung taon na nasakop ng mga Amerikano ang Pilipinas.
Salamat pa din kasi kahit papaano ay nakakaya kong magsalita ng straight at purong tagalog. Nung isang araw hindi ko na naiwasan na makapagsalita ng may halong banyaga.
Naaamoy ko na kasi ang sarili kong hininga kaya nasabi ko kay Bel na "Wala ba tayong toothbrush?" nakamaang lang naman sakin ang dalagita. Kaya sinabi kong panlinis ng ngipin. Ang binigay nya sakin ay talbos ng bayabas. Nguyain ko daw. Haaay!
Meron pa nung naligo kami sa ilog ng bandang tanghali. Bigla kong sinabi na "Shampoo please." natawa naman ako sa ulit ni Bel na "Shampu? plis? Ano iyon binibini?"
Hay! Ang hirap pa naman magbigay ng explanation bawat words.
Pero lahat ng translation ko kay Bel, tama. Yung assuming lang kay Riyu ang mali.
Nasan na kaya si Riyu? Halos dalawang linggo na syang hindi nagpapakita sakin. Namimiss ko na yung
"Binibini ko"
Na tawag nya sakin. Napatingin ako sa dalawang malaking bato sa gilid ng ilog kung saan kaming dalawa naupo nung nakaraan. Napangiti na lang ako nung maalala ko yung salitang assuming.