𝙉𝘼𝙋𝘼𝘽𝙐𝙉𝙏𝙊𝙉𝙂 hininga ako. Ano nga bang tawag ni Zeinab doon? Ano nga iyon? Reaction? Retrotation? Re---Reincarnation?
"Reincarnation!"Posible pa 'yon?" Tinaasan ko ng kilay ang babaeng kamukha ko."Magkadugo ba tayo kaya magkamukha tayong dalawa 'ha?" Parang timang na tanong ko.Pwede ba 'yon? Baka naman mag kaanak tayo. Apo mo ba ako?
Binuklat ko ang pangalawang pahina at sinimulang basahin ito.
'𝑁𝑎𝑔𝑠𝑖𝑚𝑢𝑙𝑎 𝑎𝑛𝑔 𝑘𝑤𝑒𝑛𝑡𝑜 𝑛𝑎𝑡𝑖𝑛 𝑠𝑎 𝑚𝑢𝑛𝑑𝑜𝑛𝑔 𝑖𝑡𝑜 𝑛𝑔𝑢𝑛𝑖𝑡 𝑠𝑎 𝑚𝑎𝑔𝑘𝑎𝑏𝑖𝑙𝑎𝑛𝑔 𝑚𝑢𝑛𝑑𝑜 𝑚𝑎𝑡𝑎𝑡𝑎𝑝𝑜𝑠 𝑎𝑛𝑔 ℎ𝑖𝑤𝑎𝑔𝑎 𝑛𝑔 𝑎𝑡𝑖𝑛𝑔 𝑝𝑎𝑔-𝑖𝑏𝑖𝑔.'
-𝐿𝑒𝑜𝑛𝑎𝑟𝑑𝑎 𝐸𝑟𝑚𝑖𝑡𝑎 𝑉𝑎𝑙𝑒𝑛𝑧𝑢𝑒𝑙𝑎
'𝐼𝑘𝑎𝑙𝑎𝑤𝑎 𝑛𝑔 𝑝𝑒𝑏𝑟𝑒𝑟𝑜 𝑡𝑎𝑜𝑛𝑔 𝑙𝑎𝑏𝑖𝑛𝑔 𝑠𝑖𝑦𝑎𝑚 𝑑𝑎𝑙𝑎𝑤𝑎𝑚𝑝𝑢'𝑡 𝑑𝑎𝑙𝑎𝑤𝑎.𝐴𝑘𝑜 𝑎𝑦 ℎ𝑖𝑛𝑑𝑖 𝑚𝑎𝑝𝑎𝑘𝑎𝑙𝑖 𝑠𝑎 𝑎𝑚𝑖𝑛𝑔 𝑚𝑢𝑛𝑡𝑖𝑛𝑔 𝑡𝑎ℎ𝑎𝑛𝑎𝑛 𝑘𝑢𝑛𝑔 𝑘𝑎𝑦𝑎'𝑡 𝑛𝑎𝑖𝑠𝑖𝑝𝑎𝑛 𝑘𝑜 𝑚𝑢𝑛𝑎𝑛𝑔 𝑙𝑢𝑚𝑖𝑠𝑎𝑛 𝑎𝑡 𝑚𝑎𝑔𝑡𝑢𝑛𝑔𝑜 𝑚𝑢𝑛𝑎 𝑠𝑎 𝑎𝑘𝑖𝑛𝑔 𝑡𝑖𝑦𝑎ℎ𝑖𝑛.𝑀𝑎𝑠 𝑚𝑎𝑙𝑎𝑘𝑖 𝑎𝑛𝑔 𝑘𝑎𝑛𝑖𝑙𝑎𝑛𝑔 𝑡𝑎ℎ𝑎𝑛𝑎𝑛 𝑘𝑢𝑚𝑝𝑎𝑟𝑎 𝑠𝑎 𝑎𝑚𝑖𝑛.𝐻𝑖𝑛𝑑𝑖 𝑟𝑖𝑛 𝑚𝑎𝑖𝑝𝑎𝑔𝑘𝑎𝑘𝑎𝑖𝑙𝑎 𝑎𝑛𝑔 𝑑𝑎𝑚𝑖 𝑛𝑔 𝑘𝑎𝑛𝑖𝑙𝑎𝑛𝑔 𝑙𝑖𝑏𝑟𝑜.
𝑁𝑎𝑔𝑝𝑎𝑎𝑙𝑎 𝑎𝑘𝑜 𝑘𝑎𝑦 𝑡𝑖𝑦𝑎 𝐽𝑜𝑠𝑒𝑓𝑎 𝑛𝑎 𝑘𝑢𝑛𝑔 𝑚𝑎𝑎𝑟𝑖 𝑠𝑎𝑛𝑎 𝑎𝑦 𝑝𝑎𝑦𝑎𝑔𝑎𝑛 𝑛𝑖𝑦𝑎 𝑎𝑘𝑜𝑛𝑔 ℎ𝑖𝑟𝑎𝑚𝑖𝑛 𝑎𝑡 𝑏𝑎𝑠𝑎ℎ𝑖𝑛 𝑎𝑛𝑔 𝑘𝑎𝑛𝑖𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑚𝑔𝑎 𝑎𝑘𝑙𝑎𝑡. 𝑃𝑢𝑚𝑎𝑦𝑎𝑔 𝑛𝑎𝑚𝑎𝑛 𝑠𝑖𝑦𝑎 𝑑𝑎ℎ𝑖𝑙𝑎𝑛 𝑝𝑎𝑟𝑎 𝑠𝑖𝑚𝑢𝑙𝑎𝑛 𝑘𝑜 𝑛𝑔 ℎ𝑎𝑤𝑎𝑘𝑎𝑛 𝑎𝑛𝑔 𝑘𝑎𝑛𝑖𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑚𝑔𝑎 𝑙𝑖𝑏𝑟𝑜. 𝑁𝑎𝑘𝑎𝑛𝑔𝑖𝑡𝑖 𝑎𝑘𝑜𝑛𝑔 𝑛𝑖𝑙𝑢𝑏𝑢𝑡 𝑎𝑛𝑔 𝑚𝑎𝑙𝑖𝑖𝑡 𝑛𝑎 𝑠𝑖𝑙𝑖𝑑 𝑎𝑘𝑙𝑎𝑡𝑎𝑛 𝑛𝑔 𝑎𝑘𝑖𝑛𝑔 𝑡𝑖𝑦𝑎ℎ𝑖𝑛.𝐻𝑖𝑛𝑑𝑖 𝑛𝑎 𝑚𝑎𝑏𝑖𝑙𝑎𝑛𝑔 𝑑𝑎ℎ𝑖𝑙 𝑙𝑢𝑏ℎ𝑎𝑛𝑔 𝑛𝑎𝑝𝑎𝑘𝑎𝑟𝑎𝑚𝑖.𝑁𝑔𝑢𝑛𝑖𝑡 𝑘𝑎ℎ𝑖𝑡 𝑔𝑎𝑎𝑛𝑜 𝑝𝑎 𝑘𝑎𝑔𝑎𝑛𝑑𝑎 𝑎𝑛𝑔 𝑚𝑔𝑎 𝑎𝑘𝑙𝑎𝑡 𝑠𝑎 ℎ𝑎𝑟𝑎𝑝𝑎𝑛 𝑘𝑜 𝑎𝑦 𝑖𝑠𝑎 𝑙𝑎𝑚𝑎𝑛𝑔 𝑎𝑛𝑔 𝑛𝑎𝑔𝑢𝑠𝑡𝑢ℎ𝑎𝑛 𝑘𝑜. 𝐼𝑠𝑎 𝑖𝑡𝑜𝑛𝑔 𝑘𝑢𝑙𝑎𝑦 𝑙𝑢𝑝𝑎𝑛𝑔 𝑙𝑖𝑏𝑟𝑜.𝑁𝑎𝑝𝑎𝑘𝑎 𝑙𝑢𝑚𝑎 𝑛𝑎 𝑑𝑖𝑛.
'Τελετουργικό βιβλίο(Libro ng Ritwal)'
𝐻𝑖𝑛𝑑𝑖 𝑘𝑜 𝑚𝑎𝑖𝑛𝑡𝑖𝑛𝑑𝑖ℎ𝑎𝑛 𝑎𝑛𝑔 𝑝𝑎𝑚𝑎𝑔𝑎𝑡 𝑛𝑖𝑡𝑜 𝑑𝑎ℎ𝑖𝑙 𝑖𝑏𝑎𝑛𝑔 𝑙𝑒𝑛𝑔𝑔𝑤𝑎ℎ𝑒 𝑖𝑡𝑜.𝑁𝑎𝑘𝑎𝑘𝑎𝑙𝑢𝑛𝑔𝑘𝑜𝑡 𝑛𝑎𝑚𝑎𝑛.𝑁𝑎𝑛𝑔 𝑏𝑢𝑘𝑠𝑎𝑛 𝑘𝑜 𝑖𝑡𝑜 𝑎𝑦 𝑠𝑎 𝑡𝑎𝑔𝑎𝑙𝑜𝑔 𝑛𝑎 𝑤𝑖𝑘𝑎 𝑛𝑎 𝑖𝑡𝑜 𝑛𝑎𝑘𝑎𝑠𝑢𝑙𝑎𝑡.
𝐼𝑏𝑎'𝑡 𝑖𝑏𝑎𝑛𝑔 𝑘𝑙𝑎𝑠𝑒 𝑝𝑎𝑙𝑎 𝑛𝑔 𝑟𝑖𝑡𝑤𝑎𝑙 𝑎𝑛𝑔 𝑛𝑎𝑘𝑎𝑝𝑎𝑙𝑜𝑜𝑏 𝑠𝑎 𝑚𝑎𝑘𝑎𝑝𝑎𝑙 𝑎𝑡 𝑙𝑢𝑚𝑎𝑛𝑔 𝑙𝑖𝑏𝑟𝑜.𝑀𝑎𝑦 𝑟𝑖𝑡𝑤𝑎𝑙 𝑘𝑢𝑛𝑔 𝑝𝑎𝑎𝑛𝑜 𝑘𝑎 𝑚𝑎𝑔𝑢𝑔𝑢𝑠𝑡𝑢ℎ𝑎𝑛 𝑛𝑔 𝑖𝑦𝑜𝑛𝑔 𝑛𝑎𝑝𝑢𝑝𝑢𝑠𝑢𝑎𝑛.𝑀𝑎𝑦 𝑟𝑖𝑡𝑤𝑎𝑙 𝑑𝑖𝑛 𝑘𝑢𝑛𝑔 𝑝𝑎𝑎𝑛𝑜 𝑘𝑎 𝑎𝑎𝑠𝑒𝑛𝑠𝑜 𝑠𝑎 𝑏𝑢ℎ𝑎𝑦. 𝑀𝑎𝑦 𝑟𝑖𝑡𝑤𝑎𝑙 𝑘𝑢𝑛𝑔 𝑝𝑎𝑎𝑛𝑜 𝑚𝑎𝑔𝑝𝑎𝑎𝑙𝑖𝑠 𝑛𝑔 𝑚𝑎𝑠𝑎𝑚𝑎𝑛𝑔 𝑒𝑠𝑝𝑖𝑟𝑖𝑡𝑜 𝑎𝑡 𝑚𝑎𝑟𝑎𝑚𝑖 𝑝𝑎𝑛𝑔 𝑖𝑏𝑎. 𝑁𝑔𝑢𝑛𝑖𝑡 𝑖𝑠𝑎 𝑙𝑎𝑛𝑔 𝑎𝑛𝑔 𝑛𝑎𝑘𝑎𝑝𝑢𝑘𝑎𝑤 𝑛𝑔 𝑎𝑘𝑖𝑛𝑔 𝑎𝑡𝑒𝑛𝑠𝑦𝑜𝑛.𝐼𝑡𝑜 𝑎𝑦 𝑎𝑛𝑔 𝑟𝑖𝑡𝑤𝑎𝑙 𝑘𝑢𝑛𝑔 𝑝𝑎𝑎𝑛𝑜 𝑘𝑎 𝑚𝑎𝑘𝑎𝑘𝑎𝑝𝑢𝑛𝑡𝑎 𝑠𝑎 𝑘𝑎𝑏𝑖𝑙𝑎𝑛𝑔 𝑚𝑢𝑛𝑑𝑜.𝑁𝑎𝑖𝑠 𝑘𝑜𝑛𝑔 𝑚𝑎𝑡𝑎𝑤𝑎 𝑠𝑎𝑝𝑎𝑔𝑘𝑎𝑡 𝑝𝑎𝑟𝑎 𝑠𝑎 𝑎𝑘𝑖𝑛 𝑎𝑦 𝑖𝑠𝑎 𝑙𝑎𝑚𝑎𝑛𝑔 𝑖𝑡𝑜𝑛𝑔 𝑘𝑎𝑡ℎ𝑎𝑛𝑔-𝑖𝑠𝑖𝑝.
𝑇𝑜𝑡𝑜𝑜 𝑏𝑎 𝑖𝑦𝑜𝑛?
'𝑴𝒂𝒚𝒂𝒅𝒐𝒏𝒈 𝒏𝒂𝒈𝒑𝒂𝒑𝒂𝒏𝒊𝒘𝒂𝒍𝒂 𝒂𝒏𝒈 𝒎𝒈𝒂 𝒌𝒂𝒃𝒂𝒃𝒂𝒚𝒂𝒏 𝒌𝒐. 𝑩𝒂𝒈𝒐 𝒅𝒂𝒘 𝒈𝒂𝒘𝒊𝒏 𝒂𝒏𝒈 𝒓𝒊𝒕𝒘𝒂𝒍 '𝒌𝒖𝒏𝒐' 𝒂𝒚 𝒅𝒂𝒑𝒂𝒕 𝒅𝒂𝒘 𝒎𝒖𝒏𝒂 𝒂𝒌𝒐𝒏𝒈 𝒎𝒂𝒈𝒉𝒂𝒏𝒂𝒑 𝒏𝒈 𝒎𝒂𝒕𝒂𝒏𝒅𝒂𝒏𝒈 𝒑𝒖𝒏𝒐 𝒏𝒂 𝒎𝒂𝒔 𝒎𝒂𝒕𝒂𝒏𝒅𝒂 𝒑𝒂 𝒔𝒂 𝒈𝒂𝒈𝒂𝒘𝒂 𝒏𝒈 𝒓𝒊𝒕𝒘𝒂𝒍. 𝑺𝒊𝒏𝒐 𝒃𝒂𝒏𝒈 𝒆𝒔𝒕𝒓𝒂𝒏𝒈𝒉𝒆𝒓𝒐 𝒂𝒏𝒈 𝒏𝒂𝒈 𝒊𝒔𝒊𝒑 𝒏𝒈 𝒈𝒂𝒏𝒊𝒕𝒐𝒏𝒈 𝒃𝒂𝒈𝒂𝒚? 𝑯𝒊𝒏𝒅𝒊 𝒃𝒂 𝒂𝒕 𝒍𝒖𝒃𝒉𝒂𝒏𝒈 𝒏𝒂𝒌𝒂𝒌𝒂𝒕𝒂𝒘𝒂 𝒂𝒏𝒈 𝒌𝒂𝒍𝒐𝒌𝒐𝒉𝒂𝒏𝒈 𝒊𝒕𝒐? 𝑾𝒂𝒍𝒂 𝒏𝒂𝒎𝒂𝒏𝒈 𝒎𝒂𝒘𝒂𝒘𝒂𝒍𝒂 𝒌𝒖𝒏𝒈 𝒔𝒖𝒔𝒖𝒃𝒖𝒌𝒂𝒏 𝒌𝒐. 𝑾𝒂𝒍𝒏𝒈 𝒆𝒃𝒊𝒅𝒆𝒏𝒔𝒚𝒂 𝒏𝒈 𝒌𝒂𝒕𝒐𝒕𝒐𝒉𝒂𝒏𝒔𝒏 𝒌𝒖𝒏𝒈 𝒌𝒂𝒚𝒂'𝒕 𝒉𝒊𝒏𝒅𝒊 𝒌𝒐 𝒏𝒂 𝒌𝒂𝒊𝒍𝒂𝒏𝒈𝒂𝒏𝒈 𝒎𝒂𝒈 𝒂𝒍𝒊𝒏𝒍𝒂𝒏𝒈𝒂𝒏 𝒑𝒂.
𝑵𝒂𝒈𝒑𝒂𝒂𝒍𝒂𝒎 𝒂𝒌𝒐 𝒌𝒂𝒚 𝒕𝒊𝒚𝒂 𝑱𝒐𝒔𝒆𝒇𝒂 𝒏𝒂 𝒌𝒖𝒏𝒈 𝒎𝒂𝒂𝒓𝒊 𝒔𝒂𝒏𝒂 𝒂𝒚 𝒉𝒊𝒓𝒂𝒎𝒊𝒏 𝒌𝒐 𝒎𝒖𝒏𝒂 𝒑𝒂𝒏𝒔𝒂𝒎𝒂𝒏𝒕𝒂𝒍𝒂 𝒂𝒏𝒈 𝒌𝒂𝒏𝒊𝒚𝒂𝒏𝒈 𝒂𝒌𝒍𝒂𝒕 𝒎𝒂𝒃𝒖𝒕𝒊 𝒏𝒂 𝒍𝒂𝒎𝒂𝒏𝒈 𝒂𝒕 𝒂𝒌𝒐 𝒂𝒚 𝒌𝒂𝒏𝒊𝒚𝒂𝒏𝒈 𝒑𝒊𝒏𝒂𝒚𝒂𝒈𝒂𝒏. 𝑫𝒂𝒍𝒊-𝒅𝒂𝒍𝒊 𝒂𝒌𝒐𝒏𝒈 𝒖𝒎𝒖𝒘𝒊 𝒔𝒂 𝒂𝒎𝒊𝒏𝒈 𝒎𝒖𝒏𝒕𝒊𝒏𝒈 𝒕𝒂𝒉𝒂𝒏𝒂𝒏 𝒂𝒕 𝒏𝒂𝒈𝒕𝒖𝒏𝒈𝒐 𝒔𝒂 𝒍𝒊𝒌𝒐𝒅 𝒏𝒈 𝒂𝒎𝒊𝒏𝒈 𝒌𝒖𝒃𝒐. 𝑨𝒏𝒈 𝒔𝒂𝒃𝒊 𝒏𝒊 𝒊𝒏𝒂𝒚 𝒂𝒕 𝒊𝒕𝒂𝒚 𝒂𝒚 𝒎𝒂𝒔 𝒎𝒂𝒕𝒂𝒏𝒅𝒂 𝒑𝒂 𝒅𝒂𝒘 𝒔𝒂 𝒌𝒂𝒏𝒊𝒍𝒂𝒏𝒈 𝒂𝒏𝒈 𝒑𝒖𝒏𝒐𝒏𝒈 𝒊𝒕𝒐. 𝑾𝒂𝒓𝒊𝒚 𝒊𝒔𝒂𝒏𝒈 𝒅𝒂𝒂𝒏𝒈 𝒕𝒂𝒐𝒏 𝒏𝒂 𝒂𝒏𝒈 𝒍𝒖𝒎𝒊𝒑𝒂𝒔 𝒏𝒈 𝒊𝒕𝒐 𝒂𝒚 𝒊𝒕𝒊𝒏𝒂𝒏𝒊𝒎 𝒏𝒈 𝒌𝒂𝒏𝒊𝒍𝒂 𝒍𝒐𝒍𝒐 𝑺𝒆𝒃𝒂𝒔𝒕𝒊𝒂𝒏.
𝑨𝒈𝒂𝒅 𝒌𝒐𝒏𝒈 𝒃𝒊𝒏𝒖𝒌𝒍𝒂𝒕 𝒂𝒏𝒈 𝒂𝒌𝒍𝒂𝒕 𝒔𝒂 𝒑𝒂𝒉𝒊𝒏𝒂 𝑫𝒂𝒍𝒂𝒘𝒂𝒏𝒈 𝒅𝒂𝒂𝒏 𝒂𝒕 𝒂𝒏𝒊𝒎𝒏𝒂𝒑𝒖𝒕 𝒊𝒔𝒂. 𝑺𝒊𝒏𝒊𝒎𝒖𝒍𝒂𝒏 𝒌𝒐 𝒏𝒈 𝒃𝒊𝒈𝒌𝒂𝒔𝒊𝒏 𝒂𝒏𝒈 𝒏𝒂𝒌𝒂𝒑𝒂𝒍𝒐𝒐𝒃 𝒔𝒂 𝒂𝒌𝒍𝒂𝒕.
" Καλώ τον πρόγονο του δημιουργού αυτής της τελετουργίας. Με την κίνηση του χεριού μου σε συνδυασμό με το φωτισμό του δρόμου σου. Όταν μετράω μέχρι το τρία είναι η απώλεια μου!
(Kaló ton prógono tou dimiourgoú aftís tis teletourgías. Me tin kínisi tou cherioú mou se syndyasmó me to fotismó tou drómou sou. Ótan metráo méchri to tría eínai i apóleia mou!) " 𝑵𝒂𝒕𝒂𝒕𝒂𝒘𝒂𝒏𝒈 𝒃𝒊𝒈𝒌𝒂𝒔 𝒌𝒐 𝒔𝒂 𝒃𝒂𝒘𝒂𝒕 𝒔𝒂𝒍𝒊𝒕𝒂𝒏𝒈 𝒏𝒂𝒌𝒂𝒔𝒂𝒂𝒅 𝒔𝒂 𝒂𝒌𝒍𝒂𝒕.
𝑵𝒈𝒖𝒏𝒊𝒕 𝒉𝒊𝒏𝒅𝒊 𝒌𝒐 𝒊𝒏𝒂𝒂𝒔𝒂𝒉𝒂𝒏 𝒏𝒂 𝒔𝒂 𝒂𝒌𝒊𝒏𝒈 𝒑𝒂𝒈𝒉𝒂𝒓𝒂𝒑 𝒔𝒂 𝒑𝒖𝒏𝒐 𝒏𝒈 𝒎𝒂𝒏𝒈𝒈𝒂 𝒂𝒚 𝒂𝒏𝒈 𝒑𝒂𝒈𝒍𝒊𝒕𝒂𝒘 𝒏𝒈 𝒌𝒖𝒍𝒂𝒚 𝒑𝒖𝒕𝒊𝒏𝒈 𝒊𝒍𝒂𝒘 𝒔𝒂 𝒂𝒌𝒊𝒏𝒈 𝒉𝒂𝒓𝒂𝒑𝒂𝒏.
𝑻𝒊𝒍𝒂 𝒂𝒌𝒐 𝒂𝒚 𝒏𝒂𝒆𝒔𝒕𝒂𝒕𝒘𝒂 𝒂𝒕 𝒏𝒂𝒈𝒊𝒏𝒈 𝒃𝒍𝒂𝒏𝒈𝒌𝒐 𝒂𝒏𝒈 𝒂𝒌𝒊𝒏𝒈 𝒑𝒂𝒈-𝒊𝒊𝒔𝒊𝒑.𝑯𝒊𝒏𝒅𝒊 𝒎𝒂𝒌𝒂𝒑𝒂𝒏𝒊𝒘𝒂𝒍𝒂 𝒔𝒂 𝒂𝒌𝒊𝒏𝒈 𝒏𝒂𝒔𝒂𝒌𝒔𝒊𝒉𝒂𝒏.𝑲𝒊𝒏𝒖𝒓𝒐𝒕 𝒌𝒐 𝒂𝒏𝒈 𝒂𝒌𝒊𝒏𝒈 𝒔𝒂𝒓𝒊𝒍𝒊 𝒖𝒑𝒂𝒏𝒈 𝒎𝒂𝒕𝒊𝒚𝒂𝒌 𝒌𝒖𝒏𝒈 𝒂𝒌𝒐 𝒃𝒂 𝒂𝒚 𝒏𝒂𝒈𝒊𝒊𝒍𝒖𝒔𝒚𝒐𝒏 𝒍𝒂𝒎𝒂𝒏𝒈. 𝑵𝒈𝒖𝒏𝒊𝒕, 𝒏𝒂𝒌𝒂𝒓𝒂𝒎𝒅𝒂𝒎 𝒂𝒌𝒐 𝒏𝒈 𝒔𝒂𝒌𝒊𝒕 𝒂𝒕 𝒏𝒂𝒈𝒔𝒊𝒎𝒖𝒍𝒂 𝒏𝒈 𝒎𝒂𝒕𝒂𝒌𝒐𝒕.
𝑫𝒂𝒑𝒂𝒕 𝒏𝒂 𝒃𝒂 𝒂𝒌𝒐𝒏𝒈 𝒕𝒖𝒎𝒂𝒌𝒃𝒐?𝑶 𝒑𝒂𝒑𝒂𝒔𝒖𝒌𝒊𝒏 𝒌𝒐 𝒂𝒏𝒈 𝒍𝒂𝒈𝒖𝒔𝒂𝒏𝒈 𝒈𝒊𝒏𝒂𝒘𝒂 𝒌𝒐?𝑫𝒂𝒉𝒊𝒍 𝒔𝒂 𝒌𝒖𝒓𝒚𝒐𝒔𝒊𝒅𝒂𝒅 𝒂𝒚 𝒎𝒂𝒊𝒏𝒈𝒂𝒕 𝒌𝒐𝒏𝒈 𝒑𝒊𝒏𝒂𝒔𝒐𝒌 𝒂𝒏𝒈 𝒍𝒂𝒈𝒖𝒔𝒂𝒏 𝒉𝒂𝒏𝒈𝒈𝒂𝒏𝒈 𝒔𝒂 𝒎𝒂𝒘𝒂𝒍𝒂𝒏 𝒂𝒌𝒐 𝒏𝒈 𝒎𝒂𝒍𝒂𝒚.
-𝑳𝒆𝒐𝒏𝒂𝒓𝒅𝒂 𝑬𝒓𝒎𝒊𝒕𝒂 𝑽𝒂𝒍𝒆𝒏𝒛𝒖𝒆𝒍𝒂
"Hey tita what are you doing there? Bumaba ka d'yan tita!Dangerous!"It's Zeinab voice. Isn't it? Ibigsabihin ay nandidito sila? Nadatnan nila ako dito?
I close the book and akwardly smile to them.
She is with her friends. "Hi?" Kumaway ako sa kanila.They chuckled.
"Tita!Baba!"Aniya at pinanlakihan ako ng mata.Natauhan ako at isinilid ang libro sa shoulder bag.
Dahan-dahan akong bumaba at muntikan pa akong mahulog dahilan para tumawa ang mga kaibigan niya. Nakakahiya! Hinding hindi ko na ulit susundin ang mga paa ko.
"Bye guys kita kit's nalang us."Zeinab wave her hand to her friends.Nasa gate na kami.
Sa bahay nalang daw siya mag tatanghaliaan
dahil hindi niya daw trip ang pagkain sa cafeteria.Spoild brat! 'Like mother, like daughater' nga naman.
"Tita why nasa taas ka ng book shelve naka sit?"Tanong niya ng makapasok ng kotse.
"I'll explain you later."Binuhay ko ang makina
at pinatakbo hanggang sa makarating kami ng bahay.
"Tita eat na tayo ha? Hungry na ako eh."
Reklamo niya at nauna ng pumasok.
"Init ko na 'yung ulam tita."Tinanguhan ko siya at pasalampak na umupo sa sofa.
Nang mawala siya sa aking paningin ay agad kong kinuha ang libro.Sadyang luma na ito at ang ibang parte ay punit-punit na.Sino ba naman kase ang nagdikit ng libro sa itaas ng kisame?Binuklat ko ito ay ipinagpatuloy ang naudlot na pagbabasa.
'𝐷𝑎ℎ𝑎𝑛-𝑑𝑎ℎ𝑎𝑛 𝑘𝑜𝑛𝑔 𝑖𝑚𝑖𝑛𝑢𝑙𝑎𝑡 𝑎𝑛𝑔 𝑎𝑘𝑖𝑛𝑔 𝑚𝑔𝑎 𝑚𝑎𝑡𝑎 ℎ𝑎𝑛𝑔𝑔𝑎𝑛𝑔 𝑠𝑎 𝑖𝑠𝑎𝑛𝑔 𝑏𝑢𝑙𝑡𝑜 𝑛𝑔 𝑡𝑎𝑜𝑛𝑔 𝑛𝑎𝑘𝑎𝑙𝑢ℎ𝑜𝑑 𝑠𝑎 𝑎𝑘𝑖𝑛 𝑎𝑛𝑔 𝑏𝑢𝑚𝑢𝑛𝑔𝑎𝑑 𝑠𝑎 𝑎𝑘𝑖𝑛.
"𝐵𝑖𝑛𝑖𝑏𝑖𝑛𝑖 𝑎𝑦𝑜𝑠 𝑘𝑎 𝑙𝑎𝑛𝑔 𝑏𝑎?"𝑇𝑎𝑛𝑜𝑛𝑔 𝑛𝑔 𝑖𝑠𝑎𝑛𝑔 𝑔𝑖𝑛𝑜𝑜 𝑠𝑎 𝑎𝑘𝑖𝑛𝑔 ℎ𝑎𝑟𝑎𝑝𝑎𝑛.𝐵𝑢𝑚𝑎𝑛𝑔𝑜𝑛 𝑎𝑘𝑜 𝑎𝑡 𝑖𝑛𝑖𝑙𝑙𝑖𝑏𝑜𝑜𝑡 𝑎𝑛𝑔 𝑎𝑎𝑘𝑘𝑖𝑖𝑛𝑛𝑔 𝑝𝑎𝑛𝑖𝑛𝑔𝑔𝑖𝑛 𝑠𝑎 𝑘𝑎𝑝𝑎𝑙𝑖𝑔𝑖𝑟𝑎𝑛. 𝑊𝑎𝑙𝑎 𝑛𝑎𝑚𝑎𝑛𝑔 𝑝𝑖𝑛𝑎𝑔𝑏𝑎𝑔𝑜 𝑚𝑎𝑙𝑖𝑏𝑎𝑛 𝑛𝑎𝑙𝑎𝑛𝑔 𝑠𝑎 ℎ𝑖𝑛𝑑𝑖 𝑎𝑘𝑜 𝑝𝑎𝑚𝑖𝑙𝑦𝑎𝑟 𝑠𝑎 𝑙𝑢𝑔𝑎𝑟 𝑛𝑎 𝑖𝑡𝑜.
"𝐴𝑦𝑜𝑠 𝑙𝑎𝑛𝑔 𝑔𝑖𝑛𝑜𝑜. 𝐴𝑛𝑜𝑛𝑔 𝑙𝑢𝑔𝑎𝑟 𝑖𝑡𝑜?" 𝑇𝑎𝑛𝑜𝑛𝑔 𝑘𝑜.𝑁𝑎𝑠𝑎𝑎𝑛 𝑎𝑘𝑜?𝑃𝑎𝑔𝑘𝑎𝑡𝑎𝑝𝑜𝑠 𝑘𝑜𝑛𝑔 𝑔𝑎𝑤𝑖𝑛 𝑎𝑛𝑔 𝑟𝑖𝑡𝑤𝑎𝑙 𝑎𝑡 𝑡𝑢𝑚𝑎𝑤𝑖𝑑 𝑎𝑦 𝑛𝑎𝑤𝑎𝑙𝑎𝑛 𝑎𝑘𝑜 𝑛𝑔 𝑚𝑎𝑙𝑎𝑦 ℎ𝑎𝑛𝑔𝑔𝑎𝑛𝑔 𝑠𝑎 𝑚𝑎𝑔𝑖𝑠𝑖𝑛𝑔 𝑎𝑘𝑜 𝑑𝑖𝑡𝑜.
𝑁𝑎𝑝𝑎𝑡𝑎𝑘𝑖𝑝 𝑎𝑘𝑜 𝑎𝑡 𝑛𝑔 𝑎𝑘𝑖𝑛𝑔 𝑏𝑖𝑏𝑖𝑔 𝑎𝑡 𝑔𝑢𝑙𝑎𝑡 𝑛𝑎 𝑡𝑢𝑚𝑖𝑛𝑔𝑖𝑛 𝑠𝑎 𝑘𝑎𝑛𝑖𝑦𝑎.
"𝐻𝑖𝑛𝑑𝑖 𝑘𝑎𝑦𝑎? 𝑂ℎ 𝑑𝑖𝑦𝑜𝑠 𝑘𝑜 𝑝𝑜!"𝑁𝑎𝑝𝑎𝑡𝑎𝑦𝑜 𝑎𝑘𝑜 𝑑𝑎ℎ𝑖𝑙 𝑠𝑎 𝑝𝑎𝑔𝑘𝑎𝑙𝑖𝑡𝑜.
"𝐵𝑖𝑛𝑖𝑏𝑖𝑛𝑖 𝑎𝑛𝑜𝑛𝑔 𝑛𝑎𝑔𝑦𝑎𝑦𝑎𝑟𝑖 𝑠𝑎 '𝑦𝑜?"𝑁𝑎𝑔𝑢𝑔𝑢𝑙𝑢ℎ𝑎𝑛 𝑛𝑖𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑡𝑎𝑛𝑜𝑛𝑔 𝑠𝑎 𝑎𝑘𝑖𝑛. 𝑃𝑎𝑎𝑛𝑜?𝐴𝑛𝑜𝑛𝑔 𝑛𝑎𝑛𝑔𝑦𝑎𝑦𝑎𝑟𝑖?
"𝐺𝑖𝑛𝑜𝑜, 𝑎𝑛𝑜 𝑎𝑛𝑔 𝑖𝑦𝑜𝑛𝑔 𝑛𝑔𝑎𝑙𝑎𝑛?𝑁𝑎𝑠𝑎𝑎𝑛 𝑡𝑎𝑦𝑜?"
𝑁𝑎𝑔𝑢𝑔𝑢𝑙𝑢ℎ𝑎𝑛𝑔 𝑡𝑎𝑛𝑜𝑛𝑔 𝑘𝑜 𝑠𝑎 𝑘𝑎𝑛𝑖𝑦𝑎.𝑀𝑎𝑑𝑖𝑙𝑖𝑚 𝑛𝑎 𝑝𝑎𝑙𝑎 𝑎𝑡 ℎ𝑖𝑛𝑑𝑖 𝑚𝑎𝑔𝑎𝑛𝑑𝑎𝑛𝑔 𝑚𝑎𝑦 𝑚𝑎𝑘𝑎𝑘𝑖𝑡𝑎 𝑠𝑎 𝑎𝑚𝑖𝑛𝑔 𝑘𝑎𝑚𝑖𝑛𝑔 𝑑𝑎𝑙𝑎𝑤𝑎 𝑙𝑎𝑛𝑔.
"𝐴𝑘𝑜 𝑠𝑖 𝐿𝑒𝑜𝑛𝑎𝑟𝑑𝑜. 𝑇𝑎𝑦𝑜 𝑎𝑦 𝑛𝑎𝑠𝑎 𝑙𝑖𝑘𝑜𝑑 𝑛𝑔 𝑎𝑚𝑖𝑛𝑔 𝑡𝑎ℎ𝑎𝑛𝑎𝑛 𝑏𝑖𝑛𝑖𝑏𝑖𝑛𝑖. 𝐼𝑘𝑎𝑤, 𝑎𝑛𝑜 𝑎𝑛𝑔 𝑖𝑦𝑜𝑛𝑔 𝑝𝑎𝑛𝑔𝑎𝑙𝑎𝑛 𝑏𝑖𝑛𝑖𝑏𝑖𝑛𝑖?"𝑇𝑎𝑛𝑜𝑛𝑔 𝑛𝑖𝑦𝑎 𝑎𝑡 𝑚𝑎𝑡𝑎𝑚𝑖𝑠 𝑛𝑎 𝑛𝑔𝑢𝑚𝑖𝑡𝑖 𝑠𝑎 𝑎𝑘𝑖𝑛. 𝐷𝑎ℎ𝑖𝑙 𝑠𝑎 𝑝𝑎𝑔 𝑛𝑔𝑖𝑡𝑖 𝑛𝑖𝑦𝑎 𝑎𝑡 𝑙𝑢𝑚𝑎𝑏𝑎𝑠 𝑎𝑛𝑔 𝑝𝑎𝑛𝑡𝑎𝑦-𝑝𝑎𝑡𝑎𝑦 𝑎𝑡 𝑚𝑎𝑝𝑢𝑡𝑖 𝑛𝑖𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑛𝑔𝑖𝑡𝑖.
𝑂ℎ, 𝑘𝑎𝑦 𝑔𝑎𝑛𝑑𝑎𝑛𝑔 𝑛𝑔𝑖𝑡𝑖 𝑏𝑎𝑔𝑎𝑦 𝑠𝑎 𝑘𝑎𝑎𝑘𝑖𝑡-𝑎𝑘𝑖𝑡 𝑛𝑖𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑚𝑢𝑘ℎ𝑎.𝐾𝑖𝑡𝑎 𝑘𝑜 𝑎𝑛𝑔 𝑘𝑎𝑎𝑦𝑎-𝑎𝑦𝑎 𝑛𝑖𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑚𝑢𝑘ℎ𝑎 𝑑𝑎ℎ𝑖𝑙 𝑠𝑎 𝑙𝑖𝑤𝑎𝑛𝑎𝑛𝑔 𝑛𝑔 𝑏𝑖𝑙𝑜𝑔 𝑛𝑎 𝑏𝑢𝑤𝑎𝑛 𝑛𝑎 𝑛𝑎𝑔𝑠𝑖𝑠𝑖𝑙𝑏𝑖 𝑛𝑎𝑚𝑖𝑛𝑔 𝑖𝑙𝑎𝑤.𝐴𝑛𝑔 𝑘𝑎𝑛𝑖𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑘𝑎𝑡𝑎𝑚𝑡𝑎𝑚𝑎𝑛𝑔 𝑘𝑖𝑙𝑎𝑦, 𝑚𝑎𝑝𝑢𝑝𝑢𝑛𝑔𝑎𝑦 𝑛𝑎 𝑚𝑔𝑎 𝑚𝑎𝑡𝑎 𝑛𝑎 𝑏𝑢𝑚𝑎𝑔𝑎𝑦 𝑠𝑎 𝑘𝑎𝑛𝑖𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑚𝑎𝑡𝑎𝑛𝑔𝑜𝑠 𝑛𝑎 𝑖𝑙𝑜𝑛𝑔.𝐼𝑠𝑎𝑚𝑎 𝑛𝑎𝑟𝑖𝑛 𝑎𝑛𝑔 𝑘𝑎𝑛𝑖𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑚𝑎𝑝𝑢𝑝𝑢𝑙𝑎𝑛𝑔 𝑝𝑖𝑠𝑛𝑔𝑒 𝑎𝑡 𝑛𝑎𝑝𝑎𝑘𝑎𝑝𝑢𝑙𝑎𝑛𝑔 𝑙𝑎𝑏𝑖.𝑁𝑎𝑝𝑎𝑘𝑎 𝑔𝑎𝑛𝑑𝑎𝑛𝑔 𝑡𝑎𝑛𝑎𝑤𝑖𝑛 𝑠𝑎 𝑔𝑖𝑡𝑛𝑎 𝑛𝑔 𝑑𝑖𝑙𝑖𝑚.
"𝐵𝑖𝑛𝑖𝑏𝑖𝑛𝑖?𝑇𝑖𝑙𝑎 𝑙𝑢𝑚𝑖𝑙𝑖𝑝𝑎𝑑 𝑎𝑡𝑎 𝑎𝑛𝑔 𝑖𝑦𝑜𝑛𝑔 𝑖𝑠𝑖𝑝𝑎𝑛."𝑁𝑎ℎ𝑖𝑚𝑎𝑠𝑚𝑎𝑠𝑎𝑛 𝑎𝑘𝑜 𝑎𝑡 𝑝𝑒𝑘𝑒𝑛𝑔 𝑛𝑔𝑢𝑚𝑖𝑡𝑖 𝑠𝑎 𝑘𝑎𝑛𝑖𝑦𝑎.
"𝐴𝑘𝑜 𝑠𝑖 𝐿𝑒𝑜𝑛𝑎𝑟𝑑𝑎. 𝐺𝑖𝑛𝑜𝑜𝑛𝑔 𝐿𝑒𝑜𝑛𝑎𝑟𝑑𝑜."𝐴𝑛𝑖 𝑘𝑜 𝑎𝑡 𝑛𝑔𝑢𝑚𝑖𝑡𝑖.𝑁𝑔𝑢𝑛𝑖𝑡 𝑏𝑎𝑘𝑖𝑡 𝑛𝑔𝑎 𝑏𝑎 𝑚𝑎𝑔𝑘𝑎𝑡𝑢𝑛𝑜𝑔 𝑎𝑛𝑔 𝑎𝑚𝑖𝑛𝑔 𝑚𝑔𝑎 𝑝𝑎𝑛𝑔𝑎𝑙𝑎𝑛.𝑃𝑎𝑛𝑔 𝑚𝑎𝑔𝑘𝑎𝑝𝑎𝑡𝑖𝑑 𝑎𝑛𝑔 𝑎𝑚𝑖𝑛𝑔 𝑚𝑔𝑎 𝑝𝑎𝑛𝑔𝑎𝑙𝑎𝑛.𝐴𝑛𝑜 𝑏𝑎𝑛𝑔 𝑚𝑢𝑛𝑑𝑜 𝑎𝑛𝑔 𝑎𝑘𝑖𝑛𝑔 𝑝𝑖𝑛𝑎𝑠𝑢𝑘𝑎𝑛?
"𝐿𝑒𝑜𝑛𝑎𝑟𝑑𝑎..."𝑇𝑢𝑚𝑖𝑛𝑔𝑎𝑙𝑎 𝑠𝑖𝑦𝑎 𝑎𝑡 𝑝𝑖𝑛𝑎𝑔𝑚𝑎𝑠𝑑𝑎𝑛 𝑎𝑛𝑔 𝑘𝑎𝑙𝑎𝑛𝑔𝑖𝑡𝑎𝑛."𝐾𝑎𝑦 𝑔𝑎𝑛𝑑𝑎𝑛𝑔 𝑝𝑎𝑛𝑔𝑎𝑙𝑎𝑛 𝑏𝑎𝑔𝑎𝑦 𝑠𝑎 𝑖𝑦𝑜𝑛𝑔 𝑚𝑎𝑔𝑎𝑛𝑑𝑎𝑛𝑔 𝑚𝑢𝑘ℎ𝑎 𝑏𝑖𝑛𝑖𝑏𝑖𝑛𝑖𝑛𝑔 𝐿𝑒𝑜𝑛𝑎𝑟𝑑𝑎."𝐴𝑛𝑖𝑦𝑎 𝑎𝑦 𝑛𝑔𝑖𝑛𝑖𝑠𝑖ℎ𝑎𝑛 𝑎𝑘𝑜.𝐵𝑖𝑛𝑖𝑏𝑖𝑟𝑜 𝑛𝑖𝑦𝑎 𝑏𝑎 𝑎𝑘𝑜?
"𝐵𝑜𝑙𝑒𝑟𝑜 𝑘𝑎 𝑝𝑎𝑙𝑎 𝑔𝑖𝑛𝑜𝑜𝑛𝑔 𝐿𝑒𝑜𝑛𝑎𝑟𝑑𝑜. 𝑀𝑎𝑟𝑎𝑚𝑖 𝑘𝑎 𝑛𝑎 𝑠𝑖𝑔𝑢𝑟𝑜𝑛𝑔 𝑛𝑎𝑔𝑖𝑛𝑔 𝑏𝑎𝑏𝑎𝑒.𝑁𝑔𝑢𝑛𝑖𝑡 𝑝𝑢𝑟𝑖𝑖𝑛 𝑚𝑜 𝑚𝑎𝑛 𝑎𝑘𝑜 𝑜 ℎ𝑖𝑛𝑑𝑖 𝑎𝑦 𝑎𝑙𝑎𝑚 𝑘𝑜 𝑛𝑎𝑚𝑎𝑛 𝑖𝑦𝑜𝑛.𝑁𝑔𝑢𝑛𝑖𝑡 𝑠𝑎𝑙𝑎𝑚𝑎𝑡 𝑝𝑎𝑟𝑖𝑛."𝑁𝑎𝑝𝑎𝑘𝑢𝑛𝑜𝑡 𝑛𝑎𝑚𝑎𝑛 𝑎𝑛𝑔 𝑘𝑎𝑛𝑖𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑚𝑔𝑎 𝑘𝑖𝑙𝑎𝑦.𝑁𝑎𝑘𝑎𝑘𝑎𝑡𝑢𝑤𝑎.
𝐼𝑛𝑖𝑙𝑖𝑏𝑜𝑡 𝑘𝑜 𝑎𝑛𝑔 𝑎𝑘𝑖𝑛𝑔 𝑝𝑎𝑛𝑖𝑛𝑔𝑖𝑛.𝑁𝑎ℎ𝑎𝑔𝑖𝑝 𝑘𝑜 𝑎𝑛𝑔 𝑙𝑖𝑏𝑟𝑜.𝐴𝑔𝑎𝑑 𝑘𝑜 𝑖𝑦𝑜𝑛𝑔 𝑑𝑖𝑛𝑎𝑚𝑝𝑜𝑡 𝑎𝑡 𝑖𝑡𝑖𝑛𝑎𝑔𝑜 𝑠𝑎 𝑎𝑘𝑖𝑛𝑔 𝑙𝑖𝑘𝑢𝑟𝑎𝑛.
"𝐴𝑘𝑜?𝑁𝑎𝑝𝑎𝑘𝑎 𝑔𝑎𝑙𝑖𝑛𝑔 𝑚𝑜𝑛𝑔 𝑚𝑎𝑔𝑝𝑎𝑡𝑎𝑤𝑎 𝑏𝑖𝑛𝑖𝑏𝑖𝑛𝑖 𝐿𝑒𝑜𝑛𝑎𝑟𝑑𝑎."𝐴𝑛𝑖𝑦𝑎 𝑎𝑡 𝑡𝑢𝑚𝑎𝑤𝑎 𝑛𝑔 𝑏𝑎ℎ𝑎𝑔𝑦𝑎. 𝐻𝑖𝑛𝑑𝑖 𝑘𝑜 𝑎𝑙𝑎𝑚 𝑛𝑔𝑢𝑛𝑖𝑡...𝑛𝑎𝑝𝑎𝑘𝑎𝑠𝑎𝑟𝑎𝑝 𝑠𝑎 𝑝𝑎𝑛𝑑𝑖𝑛𝑖𝑔 𝑎𝑛𝑔 𝑘𝑎𝑛𝑖𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑏𝑜𝑠𝑒𝑠.
"𝑀𝑎𝑖𝑏𝑎 𝑎𝑘𝑜 𝑏𝑖𝑛𝑖𝑏𝑖𝑛𝑔 𝐿𝑒𝑜𝑛𝑎𝑟𝑑𝑎. 𝐵𝑎𝑘𝑖𝑡 𝑛𝑎𝑠𝑎 𝑙𝑎𝑏𝑎𝑠 𝑘𝑎 𝑛𝑔 𝑔𝑎𝑛𝑖𝑡𝑜𝑛𝑔 𝑜𝑟𝑎𝑠?𝐵𝑎𝑘𝑖𝑡 𝑛𝑎𝑠𝑎 𝑙𝑖𝑘𝑜𝑑 𝑘𝑎 𝑛𝑔 𝑎𝑚𝑖𝑛𝑔 𝑡𝑎ℎ𝑎𝑛𝑎𝑛?"𝐾𝑢𝑚𝑢𝑛𝑜𝑡 𝑎𝑛𝑔 𝑛𝑜𝑜 𝑛𝑖𝑦𝑎 𝑎𝑡 𝑠𝑖𝑛𝑢𝑟𝑖 𝑎𝑛𝑔 𝑎𝑘𝑖𝑛𝑔 𝑘𝑎𝑏𝑢𝑢𝑎𝑛.
𝑁𝑎𝑝𝑎𝑦𝑢𝑘𝑜 𝑎𝑘𝑜 𝑎𝑡 𝑝𝑎𝑔𝑎𝑘 𝑛𝑎 𝑡𝑢𝑚𝑎𝑤𝑎.𝐴𝑛𝑜𝑛𝑔 𝑔𝑎𝑔𝑎𝑤𝑖𝑛 𝑘𝑜?𝐴𝑛𝑜𝑛𝑔 𝑠𝑎𝑠𝑎𝑏𝑖ℎ𝑖𝑛 𝑘𝑜 𝑠𝑎 𝑒𝑠𝑡𝑟𝑎𝑛𝑔ℎ𝑒𝑟𝑜𝑛𝑔 𝑘𝑎ℎ𝑎𝑟𝑎𝑝 𝑘𝑜? 𝑆𝑎𝑠𝑎𝑏𝑖ℎ𝑖𝑛 𝑘𝑜 𝑏𝑎𝑛𝑔 𝑔𝑎𝑙𝑖𝑛𝑔 𝑎𝑘𝑜 𝑠𝑎 𝑘𝑎𝑏𝑖𝑙𝑎𝑛𝑔 𝑚𝑢𝑛𝑑𝑜? 𝐾𝑎𝑙𝑜𝑘𝑜ℎ𝑎𝑛.𝐾𝑎ℎ𝑖𝑡 𝑎𝑘𝑜 𝑎𝑦 ℎ𝑖𝑛𝑑𝑖 𝑘𝑜 𝑑𝑖𝑛 𝑛𝑎𝑚𝑎𝑛 𝑎𝑙𝑎𝑚 𝑘𝑢𝑛𝑔 𝑎𝑛𝑜 𝑎𝑛𝑔 𝑠𝑎𝑠𝑎𝑏𝑖ℎ𝑖𝑛 𝑘𝑜.
"𝐻𝑖𝑛𝑑𝑖 𝑘𝑎𝑦𝑎...ℎ𝑖𝑛𝑑𝑖 𝑘𝑎𝑦𝑎 𝑖𝑠𝑎 𝑘𝑎𝑛𝑔 𝑎𝑘𝑦𝑎𝑡-𝑏𝑎ℎ𝑎𝑦 𝑎𝑡 𝑛𝑎𝑖𝑠 𝑚𝑜𝑛𝑔 𝑛𝑎𝑘𝑎𝑤𝑎𝑛 𝑎𝑛𝑔 𝑎𝑚𝑖𝑛𝑔 𝑡𝑎ℎ𝑎𝑛𝑎𝑛?" 𝑀𝑎𝑝𝑎𝑛𝑔ℎ𝑢𝑠𝑔𝑎 𝑛𝑖𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑤𝑖𝑘𝑎. 𝐻𝑖𝑛𝑑𝑖 𝑘𝑜 𝑛𝑎𝑔𝑢𝑠𝑡𝑢ℎ𝑎𝑛 𝑎𝑛𝑔 𝑙𝑢𝑚𝑎𝑏𝑎𝑠 𝑠𝑎 𝑘𝑎𝑛𝑖𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑏𝑖𝑏𝑖𝑔.𝑁𝑎𝑖𝑘𝑢𝑦𝑜𝑚 𝑘𝑜 𝑎𝑛𝑔 𝑎𝑘𝑖𝑛𝑔 𝑘𝑎𝑚𝑎𝑜 𝑑𝑎ℎ𝑖𝑙 𝑠𝑎 𝑔𝑎𝑙𝑖𝑡. 𝐴𝑛𝑜𝑛𝑔 𝑘𝑎𝑟𝑎𝑝𝑎𝑡𝑎𝑛 𝑛𝑖𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑖𝑛𝑠𝑢𝑙𝑡𝑢ℎ𝑖𝑛 𝑎𝑘𝑜?
"𝐴𝑘𝑜?! 𝐼𝑠𝑎𝑛𝑔 𝑎𝑘𝑦𝑎𝑡-𝑏𝑎ℎ𝑎𝑦?! 𝐴-𝑎𝑙𝑎𝑚 𝑘𝑜𝑛𝑔 ℎ𝑖𝑛𝑑𝑖 𝑛𝑎𝑚𝑎𝑛 𝑎𝑘𝑜 𝑘𝑎𝑔𝑎𝑛𝑑𝑎ℎ𝑎𝑛 𝑛𝑔𝑢𝑛𝑖𝑡 𝑤𝑎𝑙𝑎 𝑛𝑎𝑚𝑎𝑛 𝑠𝑎 𝑚𝑢𝑘ℎ𝑎 𝑘𝑜 𝑎𝑛𝑔 𝑝𝑎𝑔𝑖𝑔𝑖𝑛𝑔 𝑖𝑠𝑎𝑛𝑔 𝑎-𝑎𝑘𝑦𝑎𝑡 𝑏𝑎ℎ𝑎𝑦 𝑔𝑖𝑛𝑜𝑜𝑛𝑔 𝐿𝑒𝑜𝑛𝑎𝑟𝑑𝑜!𝑁𝑎𝑝𝑎𝑘𝑎 𝑚𝑎𝑝𝑎𝑛𝑔ℎ𝑢𝑠𝑔𝑎 𝑚𝑜! 𝐼𝑛𝑖𝑖𝑛𝑠𝑢𝑙𝑡𝑜 𝑚𝑜 𝑎𝑛𝑔 𝑝𝑎𝑔𝑘𝑎𝑡𝑎𝑜 𝑘𝑜!" 𝑇𝑢𝑚𝑎𝑎𝑠 𝑎𝑛𝑔 𝑏𝑜𝑠𝑒𝑠 𝑘𝑜 𝑑𝑎ℎ𝑖𝑙 𝑠𝑎 𝑔𝑎𝑙𝑖𝑡. 𝑁𝑎𝑝𝑎𝑘𝑎 𝑠𝑎𝑚𝑎 𝑛𝑎𝑚𝑎𝑛 𝑛𝑔 𝑚𝑔𝑎 𝑡𝑎𝑜 𝑠𝑎 𝑚𝑢𝑛𝑑𝑜𝑛𝑔 𝑖𝑡𝑜. 𝐿𝑢𝑚𝑎𝑝𝑖𝑡 𝑠𝑖𝑦𝑎 𝑠𝑎 𝑎𝑘𝑖𝑛.
"𝑃𝑎𝑡𝑎𝑤𝑎𝑑 𝑏𝑖𝑛𝑖𝑏𝑖𝑛𝑖 𝑠𝑎 𝑎𝑘𝑖𝑛𝑔 𝑔𝑎𝑔𝑎𝑤𝑖𝑛."𝑀𝑎ℎ𝑖𝑛𝑎𝑛𝑔 𝑠𝑎𝑚𝑏𝑖𝑡 𝑛𝑖𝑦𝑎 𝑎𝑡 𝑚𝑎𝑠 𝑙𝑎𝑙𝑜𝑛𝑔 𝑙𝑢𝑚𝑎𝑝𝑖𝑡 𝑠𝑎 𝑎𝑘𝑖𝑛.𝐾𝑢𝑚𝑎𝑏𝑜𝑔 𝑛𝑔 𝑚𝑎𝑙𝑎𝑘𝑎𝑠 𝑎𝑛𝑔 𝑑𝑖𝑏𝑑𝑖𝑏 𝑘𝑜 𝑑𝑎ℎ𝑖𝑙 𝑚𝑎𝑙𝑎𝑝𝑖𝑡 𝑘𝑎𝑚𝑖 𝑠𝑎 𝑖𝑠𝑎'𝑡 𝑖𝑠𝑎.
𝐻𝑖𝑛𝑖𝑙𝑎 𝑛𝑖𝑦𝑎 𝑎𝑘𝑜 𝑎𝑡 𝑖𝑠𝑖𝑛𝑎𝑛𝑑𝑎𝑙 𝑠𝑎 𝑝𝑢𝑛𝑜 𝑛𝑔 𝑚𝑎𝑛𝑔𝑔𝑎.
𝐴𝑛𝑔 𝑖𝑠𝑎 𝑛𝑖𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑘𝑎𝑚𝑎𝑦 𝑎𝑦 𝑛𝑎𝑘𝑎ℎ𝑎𝑤𝑎𝑘 𝑠𝑎 𝑎𝑘𝑖𝑛𝑔 𝑏𝑎𝑙𝑖𝑘𝑎𝑡 𝑎𝑡 𝑎𝑛𝑔 𝑖𝑠𝑎 𝑛𝑎𝑚𝑎𝑛 𝑎𝑦 𝑛𝑎𝑘𝑎𝑡𝑎𝑘𝑖𝑝 𝑠𝑎 𝑎𝑘𝑖𝑛𝑔 𝑏𝑖𝑏𝑖𝑔.𝑁𝑎𝑝𝑎𝑘𝑎𝑙𝑎𝑝𝑖𝑡 𝑛𝑖𝑦𝑎 𝑠𝑎 𝑎𝑘𝑖𝑛.𝐼𝑖𝑙𝑎𝑛𝑔 𝑝𝑢𝑙𝑔𝑎𝑑𝑎 𝑛𝑎𝑙𝑎𝑛𝑔 𝑎𝑛𝑔 𝑙𝑎𝑦𝑜 𝑛𝑔 𝑎𝑚𝑖𝑛𝑔 𝑚𝑔𝑎 𝑚𝑢𝑘ℎ𝑎.𝑀𝑎𝑔𝑘𝑎𝑑𝑖𝑘𝑖𝑡 𝑛𝑎 𝑎𝑛𝑔 𝑎𝑚𝑖𝑛𝑔 𝑚𝑔𝑎 𝑘𝑎𝑡𝑎𝑤𝑎𝑛.
𝑆-𝑠𝑎𝑛𝑑𝑙𝑖 𝑎𝑙𝑎𝑚 𝑛𝑖𝑦𝑎 𝑏𝑎𝑛𝑔 𝑖𝑠𝑎 𝑖𝑡𝑜𝑛𝑔 𝑘𝑎𝑝𝑎ℎ𝑎𝑛𝑔𝑎𝑠𝑎ℎ?
𝑊-𝑤𝑎𝑙𝑎 𝑠𝑖𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑘𝑎𝑟𝑎𝑝𝑎𝑡𝑎𝑛!𝐺𝑎𝑛𝑖𝑡𝑜 𝑏𝑎 𝑡𝑎𝑙𝑎𝑔𝑎 𝑎𝑛𝑔 𝑚𝑔𝑎 𝑡𝑎𝑜 𝑠𝑎 𝑚𝑢𝑛𝑑𝑜𝑛𝑔 𝑖𝑡𝑜?
𝐼𝑛𝑖𝑙𝑎𝑝𝑖𝑡 𝑛𝑖𝑦𝑎 𝑎𝑛𝑔 𝑚𝑢𝑘ℎ𝑎 𝑛𝑖𝑦𝑎 𝑠𝑎 𝑡𝑎𝑖𝑛𝑔𝑎 𝑘𝑜.
𝑀𝑎𝑠 𝑏𝑢𝑚𝑖𝑙𝑖𝑠 𝑎𝑛𝑔 𝑡𝑖𝑏𝑜𝑘 𝑛𝑔 𝑎𝑘𝑖𝑛𝑔 𝑝𝑢𝑠𝑜.
"𝑃𝑎𝑡𝑎𝑤𝑎𝑑 𝑏𝑖𝑛𝑖𝑏𝑖𝑛𝑖 𝑎𝑙𝑎𝑚 𝑘𝑜𝑛𝑔 𝑖𝑠𝑎 𝑖𝑡𝑜𝑛𝑔 𝑘𝑎𝑝𝑎ℎ𝑎𝑛𝑔𝑎𝑠𝑎𝑛 𝑛𝑔𝑢𝑛𝑖𝑡 𝑠𝑎𝑛𝑎 𝑎𝑦 𝑚𝑎𝑖𝑛𝑡𝑖𝑛𝑑𝑖ℎ𝑎𝑛 𝑚𝑜 𝑘𝑢𝑛𝑔 𝑏𝑎𝑘𝑖𝑡 𝑘𝑜 𝑔𝑖𝑛𝑎𝑔𝑎𝑤𝑎 𝑎𝑛𝑔 𝑏𝑎𝑔𝑎𝑦 𝑛𝑎 𝑖𝑡𝑜."
𝐵𝑢𝑙𝑜𝑛𝑔 𝑛𝑖𝑦𝑎.𝑇𝑢𝑚𝑎𝑎𝑠 𝑎𝑛𝑔 𝑏𝑎𝑙𝑎ℎ𝑖𝑏𝑜 𝑘𝑜 𝑑𝑎ℎ𝑖𝑙 𝑠𝑎 𝑝𝑎𝑔𝑏𝑢𝑙𝑜𝑛𝑔 𝑛𝑖𝑦𝑎 𝑠𝑎 𝑎𝑘𝑖𝑛.
"𝐴𝑛𝑎𝑘 𝑘𝑜𝑛𝑔 𝐿𝑒𝑜𝑛𝑎𝑟𝑑𝑜 𝑛𝑎𝑠𝑎𝑎𝑛 𝑘𝑎?!"𝐼𝑠𝑎𝑛𝑔 𝑠𝑖𝑔𝑎𝑤 𝑎𝑛𝑔 𝑛𝑎𝑔𝑝𝑎𝑘𝑎𝑏𝑎 𝑠𝑎 𝑎𝑘𝑖𝑛.𝐵𝑢𝑚𝑎𝑏𝑎 𝑎𝑛𝑔 𝑠𝑢𝑚𝑖𝑔𝑎𝑤 𝑛𝑎 𝑏𝑎𝑏𝑎𝑒 𝑠𝑎 ℎ𝑎𝑔𝑑𝑎𝑛 𝑎𝑡 𝑔𝑢𝑙𝑎𝑡 𝑛𝑎 𝑡𝑢𝑚𝑖𝑛𝑔𝑖𝑛 𝑠𝑎 𝑎𝑚𝑖𝑛.
𝐵𝑢𝑚𝑎𝑙𝑖𝑘 𝑎𝑛𝑔 𝑡𝑖𝑛𝑔𝑖𝑛 𝑘𝑜 𝑘𝑎𝑦 𝐿𝑒𝑜𝑛𝑎𝑟𝑑𝑜.𝑇𝑢𝑙𝑎𝑑 𝑘𝑜 𝑎𝑦 𝑏𝑎𝑘𝑎𝑠 𝑑𝑖𝑛 𝑎𝑛𝑔 𝑔𝑢𝑙𝑎𝑡 𝑠𝑎 𝑘𝑎𝑛𝑖𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑚𝑎𝑝𝑢𝑝𝑢𝑛𝑔𝑎𝑦 𝑛𝑎 𝑚𝑔𝑎 𝑚𝑎𝑡𝑎.
𝑀𝑎𝑠 𝑖𝑘𝑖𝑛𝑎𝑔𝑢𝑙𝑎𝑡 𝑝𝑎 𝑛𝑎𝑚𝑖𝑛 𝑛𝑔 𝑚𝑎𝑦 𝑠𝑢𝑚𝑢𝑛𝑜𝑑 𝑠𝑎 𝑘𝑎𝑛𝑖𝑦𝑎 𝑚𝑢𝑙𝑎 𝑠𝑎 𝑙𝑖𝑘𝑜𝑑.𝐼𝑡𝑜 𝑎𝑦 𝑖𝑠𝑎𝑛𝑔 𝑙𝑎𝑙𝑎𝑘𝑖𝑛𝑔 𝑘𝑎𝑚𝑢𝑘ℎ𝑎 𝑛𝑖...𝐿𝑒𝑜𝑛𝑎𝑟𝑑𝑜.𝑀𝑎𝑦 𝑒𝑑𝑎𝑑 𝑛𝑎 𝑖𝑡𝑜 𝑎𝑡 ℎ𝑖𝑛𝑑𝑖 𝑡𝑎𝑙𝑎𝑔𝑎 𝑛𝑎𝑙𝑎𝑙𝑎𝑦𝑜 𝑠𝑎 𝑚𝑢𝑘ℎ𝑎 𝑛𝑖 𝐿𝑒𝑜𝑛𝑎𝑟𝑑𝑜. 𝐼𝑏𝑖𝑔𝑠𝑎𝑏𝑖ℎ𝑖𝑛 𝑏𝑎 𝑛𝑖𝑡𝑜 𝑎𝑦 𝑚𝑎𝑔𝑎𝑚𝑎 𝑠𝑖𝑙𝑎?!
𝑃-𝑝𝑎𝑡𝑎𝑦!
'𝐼𝑡𝑜 𝑎𝑛𝑔 𝑢𝑛𝑎 𝑛𝑎𝑚𝑖𝑛𝑔 𝑝𝑎𝑔𝑡𝑎𝑡𝑎𝑔𝑝𝑜 𝑛𝑔 𝑎𝑘𝑖𝑛𝑔 𝑠𝑖𝑛𝑡𝑎.
𝐵𝑎𝑔𝑎𝑚𝑎'𝑡 ℎ𝑖𝑛𝑑𝑖 𝑚𝑎𝑔𝑎𝑛𝑑𝑎 𝑎𝑛𝑔 𝑎𝑚𝑖𝑛𝑔 𝑠𝑖𝑚𝑢𝑙𝑎, 𝑖𝑠𝑎 𝑛𝑎𝑚𝑎𝑛 𝑖𝑡𝑜 𝑠𝑎 𝑝𝑖𝑛𝑎𝑘𝑎 𝑚𝑎𝑔𝑎𝑛𝑑𝑎𝑛𝑔 𝑎𝑙𝑎-𝑎𝑙𝑎𝑛𝑔 𝑎𝑘𝑖𝑛𝑔 𝑏𝑎𝑏𝑎𝑢𝑛𝑖𝑛 ℎ𝑎𝑛𝑔𝑔𝑎𝑛𝑔 𝑠𝑎 𝑝𝑎𝑔 𝑡𝑎𝑛𝑑𝑎 𝑎𝑡 ℎ𝑎𝑛𝑔𝑔𝑎𝑛𝑔 𝑠𝑎 𝑘𝑎𝑏𝑖𝑙𝑎𝑛𝑔 𝑏𝑢ℎ𝑎𝑦.'
-𝐿𝑒𝑜𝑛𝑎𝑟𝑑𝑎 𝐸𝑟𝑚𝑖𝑡𝑎 𝑉𝑎𝑙𝑒𝑛𝑧𝑢𝑒𝑙𝑎
"Tita ready na! Anong ginagaw---"Nag panick ako ng marinig ko ang boses ni Zeinab.Damn!
Isinarado ko ang libro at itinago ito sa likod ko.
"Ow!Hi there baby! Are you done huh?" Ngumiti ako ng malawak.Kumunot ang noo niya at lumapit sa akin ng nagtataka.
"Tita ano 'yun?"Peke akong tumawa."Anong ano 'yun?" Inosente kong tanong.
" 'Yung nasa back mo tita."Umirap siya at winagayway ang sandok sa ere.Mas lumapit siya na nameywang sa harap ko.
"I know naman tita na your hinding something in your back eh. Don't tanggi.Sharing is caring tita."Alam ko namang kahit anong palusot ko ay ipipilit parin niya ang gusto niya.Ano bang laban ng isang mabait na tulad ko sa isang spoild brat na tulad niya?
"Wala nga your so kulit talaga."Conyo kong saad at umirap para may effect ang pagsisinungaling ko.Lumapit siya at hindi ko inaasahan ang sunod niyang ginawa.
Dinambahan niya ako at kiniliti hanggang sa mapahiga ako.Matagumpay niyang nakuha ang libro.
"Hiwaga ng pag-ibig.Eww, ang cheap ng title tita.Oh my god ka talaga tita! Type mo 'yung ganitong story tita? Old novel tita?"Bumangon ako at hinablot sa kaniya ang libro.Mahina ko siyang hinampas.
"Hoy, ikaw na spoild brat ka 'yang bunganga mo napaka judge mental talaga!"
"Kung may 'don't jugde the book by it's cover' syempre meron ding 'don't jugde the story be it's title'!"
Hinablot niya ang libro at sinuri ito.
" Luma na ang libro.Tita, sa tingin mo kailan ito ginawa?"Tinitigan niya ang libro pero hindi naman niya ito binubuklat.
" Siguro noong 19's pa ito ginawa. May na see akong ika h-happy mo. But eat muna us."
Lumiwanag ang mukha niya dahil sa sinabi ko.
Magana siyang kumain bago ko siya inihatid sa school.Kinuha ko ang cellphone ko ng marinig kong nag ring ito.Nurse cha again.
"Hello Nurse Cha may emergency ba or anything?"
"Hello Dr.Trajillo?I know na day off mo ngayon but i just want to say na gising na si Amelia!"Sambit niya sa kabilang linya.Wala akong ibang ginawa kundi ang ngumiti.Mr. Emilio napaka tapang ng anak mo.Sana ay makayanan niya din ang sakit kapag nalaman niya ang totoo.
"Thank you Lord! How about Mrs. Miranda. Ano, okey lang ba siya? Baka himatayin siya sa sobrang saya."Tumawa siya sa kabilang linya.
"Of course not Dr.Trajillo.Mrs. Miranda is fine.Actually, nagkwekwentuhan na nga silang mag-ina."
"Sige sige.Papatayin ko na ang tawag. Gogora na ako d'yan sa hospital." Pinatay ko ang tawag at sumakay sa kotse papunta sa A.M. hospital.
Pagpasok ko ng entrance ay may pangit na bumungad.The one and only, Dr.Allan.
"Hello Zenelia!How are you? Did you miss me?" Umirap ako at tinulak siya ng mahina.
"Lumayo ka sa 'kin nag didilim ang paningin ko sa 'yo." Nilayasan ko siya. Bahala siya sa buhay niya.Araw-araw niya akong pinepeste.
"Dr. Trajillo your here!" Si Amelia na nakabukas ang bibig. Mukha parin siyang mahina.Of course nag rerecover pa lang siya.
"How are you?"Lumapit ako sa kaniya at umupo sa tabi niya. Hinawakan ko ang kamay niya.Tama lang.Hindi mainit, hindi malamig, eksakto lang.
"I'm fine na doc Uchū. Magaling ata ang doctor na nag opera sa akin!" Tumawa kami dahil sa sinabi niya.
"Nako! Hindi ba siya pasaway Mrs.Miranda? Pasaway ka ba Amelia?"
Tunawa ang mama niya."Hindi naman. At isa pa, sinabi kong hindi mo siya bibisitahin kapag nagpasaway siya."
"Good job Amelia. Magpagaling at magpalakas ka para maging doctor ka na din tulad ko. Ingatan mo 'yang bago mong puso."
Bigla akong nakaramdam ng lungkot.
"I will. Kung sino man ang nagdonate sa akin nitong puso ay tatanawin ko itong malaking utang na loob."Napayuko ako. Clue less siya at hindi aware sa nangyayari sa paligid.
"Yes napakabuti niyang tao.Sana ay nasa payapa siya.For sure she/he's happy for you."
Tumingin ako sa direksyon ni Mrs. Miranda.Nakayuko siya.
"Mama, nasaan po si Papa?Ang sad naman gumising ako ng wala si Papa. Mama?"Lumungkot ang mga mata niya at napanguso.
Nag angat ng ulo si Mrs. Miranda at ramdam ko ang pagpipigil niyang umiyak."K-kase anak ang P-papa mo....ang papa mo ay nasa buisness trip sa HongKong."I'm sorry Amelia hindi ito ang oras para malaman mo ang katotohanan.
"I see.Okay lang 'yon.Kailan daw uuwi si Papa ?Okay lang daw ba s'ya d'on?"
"Don't worry honey. Safe si Papa mo sa Hongkong.Masaya si Papa mo para sa'yo. Dahil ang kaniyang magandang anak ay ligtas na.Huwag ka ng mag alala kay Papa mo.He's fine.He's happy." He is fine in heaven.He is happy in heaven.
Tumayo si Mrs.Miranda at niyakap si Amelia.Nag paalam na ako at lumabas ng kwarto.