Naglakad siya papunta sa isa pang pinto at papunta iyon sa laundry area. Sumilip siya sa may rehas na harang. Sumigaw siya sa sobrang frustration kahit na alam niyang di naman mag-a-ala-Spiderman ang ama niya doon. “Daddddd!”
Nanlumo siya dahil wala nga ang ama sa condo. Natakasan siya nito. “Miss, mabuti pa pumasok ka na muna sa loob. Baka marinig ka pa ng taga-ibang unit at ireklamo tayo. Mahal pa mandin ang mga penalty dito,” anang lalaki at hinawakan siya sa balikat.
Tinabig niya ang kamay nito. “I am fine! Kaya kong maglakad,” aniya at hinamig ang sarili saka bumalik sa loob ng bahay.
Bigla siyang nakaramdam ng pagod. Halos beinte kuwatro oras na biyahe mula New York hanggang Pilipinas, ilang oras na traffic mula airport hanggang Ortigas tapos ay di pala niya maaabutan ang ama. Gusto na niyang maiyak habang nakatayo sa gitna ng sala pero pinigilan niya ang sarili. Pagod lang siya pero di pa siya talo sa laban.
“Sabi ko naman sa inyo nasa bakasyon sila. Kaya nila ako kinuha para magbantay ng condo dahil mawawala daw sila ng isang buwan... O higit pa.”
Nanlaki ang ulo niya. “What? No! T-They can’t do that! Hindi sila pwedeng mawala ng isang buwan.” Paano na siya? Hindi siya pwedeng mag-stay sa Pilipinas nang ganoon katagal.
“Biglaan lang din. Kahapon lang sila umalis,” malumanay na paliwanag ng lalaki.
“At saan daw sila pupunta?”
“S-Sa kung saan-saan. Kung saan nila maisipan. Sabi sa akin ni Sir Ron, kung saan daw maituro ng daliri nila sa mapa ng Pilipinas o sa ibang bansa kung gusto nila. Marami naman kasi silang pwedeng pasyalan.”
Umiling siya. This can’t be happening. Hindi niya alam kung nasaan? Hindi niya alam kung kailan babalik? Basta na lang umalis kung kailan dumating siya?
It was fishy. Matagal bago siya sinagot ng lalaki. Baka naman habang nasa lobby pa lang siya ay nakatakas na pala ang ama niya at ang nobyo nito. O kaya ay nagtatago lang sa kung saan sa condo. The fire exit maybe.
“No! Malay ko ba kung kasabwat ka lang nila. Kunyari wala sila dito pero.... Pero babalik din sila. Gusto mo lang akong paalisin.”
“Wala akong ganyang intensiyon, Miss. Sinasabi ko lang ang totoo.”
“Sinasabi mo lang kung ano ang inutos nilang sabihin sa akin. Malay ko ba kung kaninang tumawag ang receptionist tinawagan mo na sila para di sila bumalik agad. Di talaga ako naniniwala sa iyo. Mukha kang... Manloloko.”
“Miss, huwag mo naman akong husgahan agad. Maraming nagsabi na mukha akong playboy pero wala pa naman akong nilokong babae. Ako pa nga ang sinasaktan.”
“Huh?” Itinirik niya ang mata. Nasa hilatsa ng mukha nito ang nagpapaiyak ng babae. “Whatever! Maghihintay lang ako dito hanggang dumating sila.” Umupo siya sa sofa. “I am not going anywhere.”
“Sigurado ka? Ayaw mo munang magpahinga sa guestroom?” tanong ng lalaki. “Malinis naman iyon at walang gumagamit.”
“I am fine here. You... You can go do your stuff.” Like clean the house. Clean yourself. Guwapo ka sana kundi ka lang nanlilimahid. “Dito lang ako. Dito lang,” diin niya at umupo nang tuwid sa sofa.
“S-Sige. I-Ikukuha kita ng agahan. Manood ka muna ng TV,” anito at binuksan ang telebisyon saka inabot sa kanya ang remote. “Ano palang gusto mong kainin?”
“I am fine with... anything,” nausal na lang niya at saka tinanggap ang remote control. Hindi naman niya maikakaila na gutom na siya. Huling kain niya ay sa eroplano pa at nagkape lang siya sa airport. Kailangan niya na kumain para makapag-isip siya nang mabuti.
“Sabi mo iyan. Sige ako na ang bahala,” anito at masiglang nagtungo ng kusina.
Pasimpleng inilabas ni Ashley ang spray sanitizer niya at pinusitsitan ang kamay pati ang remote saka pinunasan ang tissue, habang ang mata niya at lumilinga sa direksyon ng kusina. She was not a snob. Naniniguro lang siya na malinis ang paligid niya at ang hinahawakan niya. Mahirap nang magkasakit. Nothing personal with the hunky yet messy guy.
Nang bumalik ito ay may dala itong cookies at gatas. “Breakfast?” tanong niya at inangat ang tingin sa lalaki.
“Wala kasing natirang pagkain sa loob ng ref. Maggo-grocery pa lang sana ako dahil sarado pa ang mall. Malayo kasi ang palengke dito. Pero kung gusto mong ibili kita ng hotdog sandwich, may Family Mart at 7-Eleven sa labas.”
Hotdog sandwich? Kahit sa New York ay nauuwa na siya sa hotdog sandwich. “I am fine with this. Salamat.” At saka siya naglipat ng channel sa remote nang may maalala. “Is it clean?” tukoy niya sa pagkaing ihinain nito.
“Ha? Oo naman.”
“I mean, are your hands clean when you prepared it?” Saka nakaismid na sinulyapan ang kamay nito.
“Naghugas naman ako ng kamay.”
“Properly sanitized? Like did you wash it with anti-bacterial soap for five minutes?”
“Di ka naman siguro mamamatay diyan. Isinalin ko lang sa baso ang gatas at saka itinaktak ko ang cookies sa plato. Kailangan pa ba talaga ng proper sanitation?”
“Nagtatanong lang ako. Hindi ko naman siguro ikamamatay ang pagtatanong pero ang germs nakamamatay,” walang gatol niyang sabi at saka pilit na ngumiti. “Thanks anyway. So, gaano ka na katagal nagtatrabaho sa kanila bilang houseboy?”
Wala namang masama kung hindi siya masyadong maging malupit. Kailangan pa rin niyang makakuha ng impormasyon mula dito.
“H-Hindi. Matalik na kaibigan ako ni Rex. Dumadalaw-dalaw lang ako at napakiusapan nila ako na magbantay dito.”
“Ahhhh! I see,” aniya at uminom ng gatas.
“Maiwan na muna kita. May bibilhin lang ako sa labas. Baka may gusto kang ipabili.”
Umiling siya. “Wala. I am fine here.”
Inubos niya ang gatas at in-off ang telebisyon nang makaalis ang lalaki. Saka niya tinawagan ang ama cellphone n g ama. Pumikit siya nang mariin. Di na ma-contact ang numero nito. Kundi nito pinatay ang cellphone, malamang ay nagpalit na ito ng numero nang hindi niya matawagan. O kaya ay itinago ng nobyo nito.
Bakit ba hindi makita ng ama niya na inuuto lang ito ng boyfriend nito? Na siya ang tunay na nagmamalasakit dito?
Hihintayin niya ang ama. Naniniwala siya na di ito magtatagal. Babalik din ito. At pagbalik nito, babalik sila sa Amerika sa lalong madaling panahon.