"Good evening, Mr. Lorenzo. Ito na po ang pinapakuha mo."
Nakatanaw ako sa labas ng glass wall nang pumasok ang secretary ko sa sarili kong office. Humarap ako sa kan'ya at walang emosyon itong tiningnan. Tulad nang nakasanayan napaatras siya na may takot sa kaniyang mukha. Napataas naman ang gilid ng labi ko dahil sa ginawa n'ya.
"You don't have to be afraid, Lina." Tumayo ako ng maayos at humakbang papalapit sa kaniya.
"Pasensya na po," takot niyang sabi habang nakayuko ang ulo.
Hindi ko na lang pinansin ang takot niya at kinuha ang folder na hawak n'ya habang nanginginig kamay niya.
"You can leave now," utos ko rito na kaagad niya namang sinunod dahil pagkarinig pa lang niya sa sinabi ko ay kaagad siyang lumabas ng opisina.
Hindi naman ako nag-aalala na makita niya ang mukha ko dahil isa sa rules na sinusunod niya at mismong nakalagay sa contract na dapat ay walang nakakaalam kung ano ang totoong kalagayan ng CEO. Bawal ipagsabi sa iba kung ano man ang nakikita o narinig dito dahil siguradong makakaapekto ito sa buong kompanya at posibleng paalisin ako sa pwesto ng board members.
Lumapit ako sa sarili kong upuan at tiningnan ang folder na hawak. Ang laman nito ay tungkol lahat kay Allyson Rodriguez. Ang bagong ambassador ng t'way na ako mismo ang pumili. Binuksan ko ito at binasa ko isa-isa ang lahat ng laman hanggang sa tumigil ang tingin ko sa isang pangalan. Miguel Rodriguez—ang taong matagal ng may atraso sa akin. Taong sumira sa pagkatao ko at hinding-hindi ako titigil hangga't hindi ako makagante sa kan'ya at uumpisahan ko ‘yon sa anak nito.
***
"OH, ba't gan'yan ang mukha mo?" Napalingon ako kay Lala na bagong pasok lang sa condo. May bitbit itong grocery sa kamay na para sa akin. Siya na rin kasi minsan ang bumibili ng pangangailangan ko.
"Hoy! Sabi ko, na pa'no ka't para kang bruha sa itsura mo." Napasimangot naman ako't matalim siyang tiningnan bago siya tinarayan.
"Nakakainis na, Mr. Lorenzo, na 'yon. Akala mo kung sino," sumbong kong sabi sa kaniya.
"Bakit ano ba ang ginawa n'ya?" nagtataka niyang tanong. Ibinaba niya sa maliit na lamesa ang grocery at nilapitan ako.
"Alam mo. Kasalanan mo 'to, eh," sabi ko sabay tayo kaya napasunod ito ng tingin sa akin.
"Ako," tinuro niya ang sarili. "Bakit ako na naman?"
"Kung hindi mo kasi kaagad pinirmahan ang kontrata. Sana hindi ako magkakaproblema ngayon. Sana nalaman ko muna kung anong mga kondes'yon niya," panunumbat ko sa kaniya at hinarap ito habang nasa nakapamewang sa harap niya.
"Ang akala ko ba, gusto mong maging model sa t'way? Tapos ngayon nagrereklamo ka?"
"Hindi sa nagrereklamo ako, Lala. Ang sa akin lang, sana bago mo pinirmahan binasa mo muna 'yong kontrata" paliwanag ko sa kaniya nang mahinahon. Wala kasing mapupuntahan ‘to kung hindi ako magiging mahinahon.
"Hindi ko na nabasa ang kontrata kasi nagmamadali rin ako no'n dahil ang mama mo, tawag nang tawag sa akin." Pagrason nito at ngayo'y dinamay pa niya si Mama? Obligasyon niya na basahin ang kontrata ko dahil siya ang Manager ko.
Tumalikod ako sa kaniya at hindi maiwasang mapahawak sa noo ko. Hindi naman ako magkakaganito kung wala akong nararamdamang kakaiba. Sa tingin ko may binabalak na iba ang Arzhen na 'yon. Ang plano ay sa susunod na buwan pa i-release ang news na ako ang bagong ambassador at model nila pero bakit bigla nitong nilabas sa public? Hindi ko talaga maintindihan ang lalaking 'yon. Nakababaliw.
"May problema ba?" tanong ni Lala pagkalipas ng ilang minuto.
"Inilabas na sa public na ako ang bagong model ng t'way," sabi ko at inilahad sa kaniya ang cellphone ko na kanina ko pang hawak.
"What!" Maging ito ay nagimbal sa narinig. Kaagad niyang kinuha sa kamay ko ang cellphone at kaagad niyang tiningnan. Pagkalipas ng ilang minuto ay dahan-dahan niyang binaba ang kamay habang hindi pa rin makapaniwala.
"Pero ang pinag-usapan namin ay sa susunod pa na buwan," mahina niyang sabi.
"Kaya nga hindi ako mapakali, Lala." Napaupo ako sa upuan at tiningnan ito.
"Hindi naman sana issue ito pero hindi ka ba nagtataka sa bigla nitong desisyon? Maaapektuhan nito ang schedule ko ngayong buwan dahil sa pagbago nito nang desisyon."
Maintindihan ko naman sana ito, kung nagmamadali siya pero ako naman ang maapektuhan. Akala n'ya seguro gano'n-gano'n lang? Na porket siya ang boss ay p’wede na siyang magdesisyon kahit hindi na iniisip kung anong magiging kahihinatnan ng lahat? Paano naman ako? Paano na lang ang sasabihin sa akin ng mga director na kumuha sa akin, at pati na rin ang advance payment na ibinigay nila sa akin, na ibig sabihin ay kailangan kong ibalik sa kanila ang pera. Nakakainis talaga ang lalaking 'yon!
"Sa tingin ko, Ally. Kailangan ko nang umpisahang tawagan ang mga taong may appointment sa ‘yo ngayong buwan," mahinang sabi ni Lala. Seguradong pati ito ay nalulungkot din sa biglaang desisyon ng lalaking ‘yon. Sino ba namang manager ang matutuwa kung pati ito ay mawawalan din? Napabuntonghininga ako at malungkot s'yang nginitian.
"Sa tingin ko nga, kailangan mo nang umpisahan."
***
Muli akong sumulyap sa salamin bago tuluyang lumabas ng k'warto. Naabutan ko pa si Lala na nasa sala habang nanonood ng k-drama. Napasulyap siya sa ‘kin at pinasadahan ng tingin mula ulo hanggang paa. Kaagad namang napataas ang isang kilay niya't muli akong tinignan.
"Bakit? May problema ba sa suot ko?" tanong ko sa kaniya at muling tiningnan ang suot ko. Maayos naman ang suot ko, ah? Nakaputing t-shirt at itim na jogging pants, nakasapatos din akong puti at may sumbrero para hindi makilala ng mga tao.
"Anong bakit? Diba dapat ako ang magtatanong niyan? bakit ka nakadamit ng ganyan? Saan lakad mo?" Tumayo siya sa pagkakaupo at nilapitan ako habang kinikilatis ako ng tingin. Inikutan niya ako na parang ini-inspection ang buong pagkatao ko.
"Hindi p’wede," sabi niya at umupo ulit.
"Ano bang pinagsasabi mo? Anong ‘di p’wede?" Sumunod ako sa kan'ya at tumayo sa harap n'ya.
"Hindi ka ba nagiisip, Ally? Hindi ka p’wedeng lumabas, lalo na ngayon? Paano na lang kung makilala ka ng mga tao? Alam mo namang hindi ka na lang basta-basta makalabas ngayon!" hindi mapakaling sabi niya. Malalim akong napabuntonghininga at umupo sa tabi n'ya.
"Alam ko naman 'yon, eh, pero gusto ko lang muna maranasan na lumabas bago pa ako makulong sa bahay na ito ng buong araw," malungkot kong sabi at niyakap ang barso niya. Napatingin siya sa akin kaya mas pinalungkot ko pa ang expression ko sa mukha. Napailing naman siya sa ginawa ko.
"Basta wag kang gagawa nang kalukuhan," mahinahon niyang sabi na s'yang ikinalawak ng ngiti ko. Binitawan ko ang kamay n'ya at dahan-dahang tumayo. Humarap ako sa kan'ya at nginitian siya ng matamis.
"Yes, Madame!" sigaw ko. Tumalikod ako sa kan'ya at mahinhing lumakad papuntang pinto. Nang tuluyan na akong nakalabas ay sinarado ko ito at inayos ang sumbrerong lumihis. Unti-unting nagkurba ng ngiti ang gilid ng labi ko.
"It's showtime," sabi ko at tumakbo para makalabas nang building na tinitirhan ko.
Napangisi ako ng wala akong naabutan na reporter sa labas ng building kaya malaya akong nakalabas at agad na pumara ng kotse. Hindi naman nagtagal ay huminto ito sa tapat ng mall. Hindi naman ito kalayuan sa condo ko, kaya hindi na nagtagal ang byahe. Pumasok ako sa mall at kaagad na pinuntahan ang mga boutique para bumili ng kahit na anong matitipuhan ko.
Pagkalabas pa lang sa huling boutique na pinasukan ko ay pumunta agad ako sa isang bench para umupo. Sa sobrang enjoy sa pagbili ay hindi ko man lang napansin ang pagod ko. Tinanggal ko ang suot kong sumbrero at pinaypay ito sa sarili, kahit malamig dito sa loob ng mall pero pakiramdam ko sobrang init. Pinagkrus ko ang dalawa kong paa at sumandal sa sandigan ng bench. Parang nawalan ako ng energy sa ginawa ko ngayon. Hindi ko alam na masaya rin pala minsan na pagbigyan ang sarili. Walang iniisip na problema at walang—
"Miss Allyson?"
Napamulat ako ng mga mata at nagtatakang tiningnan ang babaeng na sa harap ko ngayon.
"Paano n'ya ako nakilala?" tanong ko sa sarili.
Napahawak ako sa ulo para sana ayusin ang sumbrero ngunit natigilan ako ng wala akong mahawakan.
"Ahmm." Wala akong maisip na sasabihin kaya ngumiti na lang ako.
"Ikaw nga!" bulalas nito, kaya napatingin din sa direksyon namin ang ibang tao na dumadaan.
"Si Miss Allyson, nandito!"
Bigla akong napatayo dahil sa biglaan nitong pagsigaw ng pangalan ko. Ang ibang tumitingin lang ay natigilan at tiningnan rin ako. Napaatras ako nang nagsilapitan sila nang makilala nila ako.
Lagot! Kaagad na nagsilapitan ang iba at dinagsa nila ako kaya hindi ko alam ang gagawin.
"Miss Ally, totoo po bang ikaw ang bagong model ng t'way?" tanong ng isang reporter. Hindi ko alam kung saan ito galing at bigla na lang sumulpot.
"Miss Ally, kailan mo pa nalaman na ikaw ang bagong model ng t'way?" Napatingin naman ako sa isa pang reporter ng tanungin ako nito.
Ang ilan ay may kumukuha ng picture ko, kaya hindi ko alam kung saan ako babaling ng tingin dahil sa dami ng nagtatanong at kumukuha ng picture.
"P-pasensya na pero wala akong sasabihin," sabi ko at tinabunan ang mukha ko. Minsan, hindi rin pala masaya kapag sikat ka na dahil sa mga ganitong pangyayari.
"Isang tanong lang, Miss Ally!" pahabol pa na tanong ng isang reporter. Tumalikod ako at pilit na makalayo sa kanila. Sinubukan ko pang tumakbo ngunit hindi talaga ako tinitigilan. Liliko na sana ako ngumiti mayroong biglang humila sa kamay ko. Sa gulat ko ay napasunod na lang ang katawan ko habang hila ako ng estrangherong lalaki.
Nakatingin lang ako sa likod nito habang mahigpit na hawak n'ya sa kamay ko. Matangkad ito at mahaba ang buhok ng lalaki. Hindi ko alam ngunit pamilyar ito sa akin, ang kurba ng katawan nito, at ang paraan ng pananamit niya, ngunit ang hindi ko maintindihan ay komportable ako sa hawak ng lalaking ‘to.
Huminto siya at dahan-dahang humarap sa akin. Hindi naman ako makapaniwala ng makilala ko ito. Ang hindi ko lang maintindihan ay bakit sa lahat ng taong tutulong sa akin ay ang hindi ko pa inaasahan. Napasulyap ako sa makintab niyang buhok na nililipad ng hangin habang pilit na tinatabonan ang kalahating mukha niya.
"Arzhen Lorenzo?"