MICHELLE STARED AT THE MAJESTIC SCENERY THE NATURE HAD OPENLY DISPLAYED IN FRONT OF HER. The sky changes from minute to minute. From orange-yellow to flamboyant pink, the clouds are painted with changing colors as the sun goes down. The golden disc is already touching the surface of the ocean. It seems in a hurry to disappear, slipping quickly behind the line of the horizon spreading its last ray
She can't remember when is the last time she sat down staring at the sunset.
"Bakit hindi ko naisip na dito ka pala pupunta?"
Awtomatikong nawala ang atensyon ni Michelle sa dagat at pumunta ito kay Aiden na naupo sa kaniyang tabi.
"Saan mo ba ini-expect na makita ako?" taas-kilay na tanong ni Michelle. Ngunit ang ngiti sa kaniyang mga labi ang nagpapahiwatig na pabiro ang naging tanong.
"I thought you were in your room. Probably resting." kibit-balikat ni Aiden.
"Good point."
Ngiting siniko ni Aiden ang katabi dahilan para matanggap siya rito ng masiglang tawa. Nang matapos ay nanaig muli ang komportableng katahimikan habang pinagpatuloy nila ang panonood ng paglubog ng araw.
"It has been a long time since I sat on the sand, watching the sun to set," pagpuputol ni Michelle sa katahimikan.
Hearing what she said, Aiden looked at her with sympathy in his green-colored eyes. After they become more than just the typical employer/employee, naikwento na rin ni Michelle sa kaniya ang aksidenteng nagdulot kay Michelle na labis na pag-iisa. Noong una, he felt pity for her situation. But, after imagining himself on her situation, alam ni Aiden sa sarili niya na hindi niya kakayanin ang mga mangyayari. He will unequivocally break. Ngunit umabot ang tatlong taon na pagsasama nila sa iisang kompanya, wala na 'yong awa na naramdaman niya noon bagkus, ito ay napalitan ng paghanga para kay Michelle.
She's the most imperturbable person he had ever met in his life. But also, he knew that she's been bottling up the emotions that might break her wall. Sometimes, he wishes that she will break. So, that she can let it out while he embraced her as if he was protecting her.
"How do you feel about it?" he asked, softly.
"My chest feels light yet heavy." she sighed bago tumingin kay Aiden na may ngiti sa kaniyang mga labi. "Weird, right?"
Nang mapansin niya na hindi umabot ang ngiti sa mga mata ni Michelle, malungkot siyang ngumiti. "Yeah...That's weird."
Alam niyang hindi pa handa si Michelle para ilabas ang mga tunay nitong nararamdaman. Ngunit, maghihintay siya, hangga't kahit kailan.
"Hey, Aiden."
"Hm?" taas ang mga kilay na tugon niya.
Matapos tuluyang lumubog ang araw, naglaan pa sila ng isa o dalawang oras na nakaupo sa gilid ng karagatan - nagkwentuhan at nagtawanan. Ngunit mas nanaig sa mga oras na 'yon ay komportableng katahimikan habang dinadama nila ang malamig na hangin. Ngayon naman ay naglalakad sila upang makabalik na sa hotel na kaniilang tinutuluyan.
"Alam kong hindi mo ito plano, but still...I'm thankful that I decided to join you here," ngiting pagsisimula ni Michelle. Nang magkatitigan sila, tinitigan niya ang berdeng mga mata ni Aiden. "After watching the sunset and breathing the sea breeze, parang may part sa 'kin na.. nakaramdaman ng relief," dagdag niya sabay lumawak ang kaniyang ngiti. "And I think being with you is what makes this vacation more relaxing and eye-opening."
Aiden breathes hitched. Ngunit hindi niya maalis ang tingin sa mukha ni Michelle. He felt proud to see how her face fell out of relief and her smile - that he had grown to adore, was brighter than before.
"What makes you say that this is eye-opening?" tanong niya upang maalis sa kaniyang isipan ang mabilis na tibok ng kaniyang puso.
Michelle still kept her smile, breaking their eye contact as she looked up at the starry sky.
"Looking at the sunset makes me realize that...I want to see every breath-taking scenery out there." ibinalik niya ang tingin kay Aiden. "I want to travel the world."
Tinitigan lang ni Aiden si Michelle. Para bang may kung anong mabigat sa dibdib niya nang marinig ang tono sa boses ng katabi. She sounds like she finally had a dream. Pangarap na alam niyang makakapagbigay ng saya kay Michelle. He knows that he should be happy for Michelle since she finally found something what she really wants to do, but...why his heart says the otherwise.
He decided to hide it by raising a brow while smirking, playfully. "Ayaw mo na bang magtrabaho sa kompanya?"
Agaran namang nakatanggap ng taas ng kilay ang naging lintaya niya.
"It's a mere dream for now. Atsaka, kung nakakalimutan mo, I really worked hard to climb-up to where I am now." ipinagkrus ni Michelle ang kaniyang mga braso habang nanatili pa ring nakataas ang isa niyang kilay. "Nakalimutan mo na ata kung gaano ka ka-strikto noong interview."
Tawa na lang ang naging gawad ni Aiden sa naging tugon ni Michelle. He won't deny that she's right, but there's a huge hole in what she said.
Siya naman ngayon ang nagtaas ng kilay at pinagkrus ang mga braso upang gayahin ang postura ng kaharap. Ngunit ang kakaibahan nga lang ay kung papaano siya ngumiti ng nakakaloko. "Nakakalimutan mo rin na ang company ay kabilang sa top 10 ng most well-known and successful company sa Pilipinas. I have the right to be that strict, especially I'm the CEO."
Hindi nakaimik si Michelle. Ang tanging nagawa niya lang ay titigan at panliitan ng mga mata si Aiden, habang si Aiden naman ay nanatiling nakangiti at nakataas ang kilay.
"You won this time." buntong-hininga ni Michelle. Ngunit isang mahinhin na ngiti ang nasa kaniyang mga labi nang bigasin niya ang linyang 'yon.
Awtomatikong nalaho ang biro sa postura ni Aiden nang marinig ang sinabi ni Michelle. He found himself grinning, dopily. Bihira lang kasi siyang manalo sa debate nilang dalawa kaya naman he felt proud.
Ang paglalakad nila papasok at patungo hagdanan ay nabalot ng komportableng katahimikan. The two didn't mind the sudden silent atmosphere. As long as they found comfort with one and another, they wouldn't complain.
"Well, tomorrow is our last day here. Meron ka bang gustong i-suggest na activity for tomorrow?" tanong ni Aiden nang makarating na sila sa harap ng kanilang mga kwarto.
"How about seeing the corals?" Michelle suggested. Agad namang pinagsa-ayunan ni Aiden ito.
"Sounds like a plan," ngiting ani Aiden kaya naman nakatanggap siya ng ngiti galing kay Michelle.
"So, see you at the restaurant?" patanong na saad ni Michelle na hindi pa rin mawala-wala ang ngiti sa kaniyang mga labi.
"See you."
ALMOST IMMEDIATELY, the sound of nasal shouting and clicking, and the blinding amount of flashes starts as a beautiful figure came into everyone's view. While walking like a model in a runaway, she flashes a million-dollar smile causing the shouting to get more wild - making the guy beside her wince at the loud noise.
"WELCOME BACK, VENUS!!" sabay-sabay na sigaw ng mga kalalakiha na may hawak na mga kartolina o kaya naman malaking banner - kung saan nakatapal ang pangalan at mukha ng babaeng kanilang hinahangaan.
Napatakip ng bibig si Venus nang makita ang mga naglalakihang banners at mga dalang regalo o kaya naman mga bouque ng bulaklak.
"Thank you so much for the warm welcome," maluha-luhang saad niya bago tinggap ang bouque ng rosas na nasa harap niya.
"You deserve it!" "Please don't cry!"
Dahil sa mga narinig niyang tugon, isang mahinhin na tawa ang kaniyang pinakawala habang pinapunasan ang ilalim ng kaniyang mga mata.
"That's tears of joy, guys."
Habang nakikipag-usap ang aktres sa kaniyang mga taga-hangga. The guy - that stood beside her - walked a few meters away from the scene, but near enough para marinig niya pa rin ang pag-uusap.
"Pagod na pagod na ako," he whispered to no one. If someone will ask him how tired he is, baka hindi niya na masagot pa ang tanong nito, since he knew that he will be drop-dead tired bago pa man matapos ang tanong.
Dahil nga half-brother/personal assistant lang siya, wala siyang magagawa kung hindi ang maghintay na matapos ang pakikipag-bonding nito sa mga taga-hangga ng kaniyang ate.
Para hindi mabagot, he pull out his phone. Visiting his social media, only to be welcomed by different accounts and pages posting about his sister's arrival.
Mawawalan na sana siya ng gana na mag-scroll pa kung hindi lang sa isang litrato ng babae na pamilyar na pamilyar sa kaniya.
Kung kanina ay nakasimangot na siya dahil sa matinding pagod, ngayon ay nakararamdam na siya ng kaginhawaan.
"Meron ka bang gustong sabihin? For your fans na hindi nakarating upang i-welcome ka o for a certain someone?"
Kumurap si Venus sa naging tanong ng reporter na kulang na lang ay nakatayo na mismo sa kaniyang harapan - kung wala mang metal barrier na nagbubuklod sa kanila.
After thinking about what she was going to say, hinarap niya ang recording camera na may matamis na ngiti sa kaniyang mga labi habang nasa kaniyang harapan na ang mikropono na hawak mismo ng reporter.
"Hi, Aiden Laux Wagner! I miss you so much, baby," pagsisimula ni Venus. Mas lalo niya pang pinatamis ang kaniyang ngiti bago kumindat sa camera. "I know that you miss me too."