It's been a few weeks and I still don't know how can I know the name of theman with green eyes.
Lalong nadadagdagan ang kuryosidad ko sa bawat araw na nasasayang na siyang nagpapadagdag sa inis ko.
Isa pa sa mga nagpapainis sa akin ay may bigla-bigla na lang nanghahablot ng mga buhok namin at kung hahanapin ko naman ay nawawala agad.
"Ganito ba talaga rito? Dadaan ka lang may hahablot na agad ng buhok!? Tangina kapag nagkaroon talaga ako ng tyempo, hahablutin ko ang mga kamay nilang ginamit sa panghablot saka pipilipitin ko!" sambit ni Danish.
Bakas sa tono ni Danish ang inis. Sino bang hindi maiinis?
"Ang brutal naman, dapat pinuputol ng hindi na makapanghablot." saad ko.
"Hoy! Anong brutal, eh mas brutal ang pinagsasabi mo eh!" asik ni Harriet na ipinagkibit balikat ko na lang.
Dumaan kami sa library kung saan sandamakmak ang mga taong huhablot ng mga buhok namin.
Matyambahan ko lang talaga yang mga kamay na 'yan, sisiguraduhin kong magiging isang dangkal na lang ang haba ng kamay nila.
Ng makasampung hakbang ay may tatlong kamay ang hahablot sana ng buhok ko ngunit naunahan ko iyon. Marahas kong hinablot ang tatlong mga kamay na iyon saka sabay sabay na malakas na binali, dinig ko pa ang pagkabali ng mga buto nila.
Namayani sa Lugar na iyon ang sigaw ng tatlong lalaking mga pangahas na nagtangka sa pangatlong pagkakataon na hablutin  ang buhok ko. Kalalaking tao, humahablot ng buhok! Ba't kaya hindi nila pahabain yung buhok nila saka iyon ang habluhablutin nila, hindi yung mga buhok namin!
"Kakasabi ko pa lang sa isip ko na oras na matyambahan ko yang mga peste niyong kamay, isang dangkal lang ang matitira, pero dahil may kakaunti pa akong bait sa inyo, may isang taon pa bago umayos yang mga peste niyong mga kamay. Hala sige magsilayas kayo sa harap ko!" sigaw ko sa kanila.
Kumaripas sila ng takbo sa sinabi ko.
"Heck, isang taon bago pa umayos ang mga kamay ng mga 'yon?" hindi makapaniwalang tanong ni Harriet. 
Tumango ako. 
"Masiyadong malakas ang pagkakabali ko at tiyak akong matatagalan bago iyon bumalik sa dati, sabihin na nating lagpas isang taon..." usal ko habang pinapagpagan ang uniporme ko.
"Ang brutal mo dapat inisang dekada mo na!" sabay na sabi ng dalawa.
Inirapan ko sila saka inayos ang medyo nagusot kong blusa. Nang makuntento ay saka lang ako tumigil.
"Ba't ba ganito ang uniporme natin, ang ikli!"
It's a shirt with sleeve and collar with vest and a tie. Habang ang pangibaba naman ay navy blue na pleated skirt na may haba haggang kalahati ng hita. At ang medyas na puti ay may haba hanggang ibaba ng tuhod.
Maikli nga ito kumpara sa uniporme namin sa dating paaralan, hindi ako sanay sa ganito, lalo na at skirt ito at maikli!
Dumiretso kami sa silid aralan namin ng malakas na tumunog ang bell, hudyat na magsisimula na ang klase. Mabuti na lamang at wala pa ang terror teacher namin sa Mathematics na siyang unang tatalakayin namin sa araw ng lunes. 
Agad akong nagtungo sa upuan ko malapit sa bintana. Umayos ako ng upo ng may maramdamang may nakatitig sa akin, sa hita ko.
Ang bintana ay umaabot hanggang sahig at kisame ang laki no'n. At ang bintanang iyon ay babasagin at kitang kita kami rito sa klase lalo na ako. Tapat lang naman ng silid-aralan namin kung saan naroon ang ipinagbabawal na building. Pinagbabawal dahil tanging ang may mga posisyon lamang sa paaralang ito ang maaaring magtungo roon. At sigurado akong doon rin nagmumula ang mga matang kasalukuyang nakatitig sa akin.
Natapos ang unang subject na hindi ako mapakali, dahil habang tumatagal ay pamilyar ang mga titig na iyon, mas rumiriin at nakatusok na siyang nagpapailang sa akin.
"Miss Lennox, may nagpapabigay," malamig na saad ng president sa klase namin. Nilahad nito sa akin ang pamilyar na dilaw na panyo at isang itim na coat at agad na bumalik sa kaniyang upuan.
Kumunot ang noo ko habang tinitigan ang nakatuping panyo. Binuklat ko iyon at may nalaglag na pirasong papel. Pinulot ko iyon at nakitang may nakasulat.
"Cover your legs, miss..."
Kumabog ng mabilis ang puso ko sa simpleng sulat na aking nabasa. Pumasok sa isipan ko ang may-ari ng mga bedeng mga mata.
No, Lennox. Hindi siya, hindi niya gagawin ang bagay na ito.
Ngunit hindi maikakalang iniisip kong sana siya na lamang ang nagbigay ng sulat na ito.
Nilibot ko ang paningin sa buong silid aralan para matukoy kung isa ba sa kanila ang nagbigay ng sulat na iyon ngunit wala akong napansing kakaiba, normal lamang ang kilos nilang lahat. Nalipat ang tingin ko sa ipinagbabawal na building. Naroon ang natitiyak kong isang lalaki, at sigurado akong nakatitig siya sa akin sa kabila ng suot na salaming pang-araw kahit makulimlim naman.
"Miss Bievinedez!"
Napatingin ako sa harap ng marinig ang galit na tinig ni professor Hianidy.
"I called you five times and still, your not answering me! You are absent today!" gigil nitong sigaw.
Hindi ko man lang namalayan na narito na ang guro namin sa English. Dinig ko pa ang tawanan ng mga kaklalase ko ngunit mas malakas ang kay Danish at Harriet. Mariin kong tinitigan ang lalaking iyon, kung hindi dahil sa kaniya malamang ay hindi ako maaabsent!
"Baliw ka talaga Lennox! Pinausok mo yung tainga ni Professor Diddy, yung unang tawag, kalmado pa maski yung pangalawa, yung pangatlo, iritable at medyo namumula na ang mukha at iyong pang-apat, umuusok na iyong bumbunan niya at noong panglima, umuusok na yung magkabilaang tainga nito. Aish kung hindi ka lang siguro nagising yang natutulog mong diwa, malamang nabato ka na ng blackboard eraser!" mahabang usal ni Harriet. 
Kahit kailan walang habas ang bunganga nito, masiyadong maraming sinasabi. Hindi ba siya napapagod kakadakdak? Ako ang napapagod sa kaniya eh.
"Lennox, ba't ba tulala ka kanina? Iniisip mo ba yung tatlo, na imbis lagpas isang taon na magbabalik sa dati ang kamay nila ay dapat ginawa mo na lang ng isang dekada?"