***   ***  ***
"May ipapagawa ako sa inyo ngayon..." Bungad agad ng health teacher nila matapos silang paupuin.
Maaaring suwail at pasaway siya pero hindi niya pinapabayaan ang pag-aaral niya dahil sa isang pangako...
"Promise me na mag-aaral kang mabuti ha?" Aniya ng mommy niya isang araw na bumisita sila ng daddy niya. Naconfine kasi ang mommy niya dahil sa sakit nito sa matres.
"Yes mommy, I promise. Gagalingan ko para sa'yo. Ikaw yung aakyat sa stage para isabit yung medal ko." Buong galak pa niyang sabi na ikinangiti ng mommy niya.
Ang pag-aaral ang pinakamahalaga para sa mommy niya dahil ika nga nito edukasyon ang kayamanang hinding-hinding mananakaw ninuman.
"Dahil nga sa previous topic natin about sa mental issues and emotions ng mga adolescence na katulad niyo. I want you guys to write a poem, kahit anong style basta ang gusto ko isusulat niyo yung nararamdaman niyo, kahit maikli lang then ipeperform dito sa harap. Ang hindi gagawa minus 5 agad sa card." I guess I have no choice...aniya sa isip at inilabas na ang papel at ballpen.
What will I write??? This is not my thing anyways...
Kagat niya ang ulunan ng ballpen niya habang nag-iisip.
Until a word came up on her mind...
"Okay! Nandito naman na lahat. Tingin ko nadalian lang kayo ah. Ambilis niyong natapos eh. We still have 10 mins before time. Mamimili nalang ako ng tatlo para magperform." Napa yes naman ang karamihan sa kanila at todo naman ang dasal niya na sana huwag siya ang matawag. Nakakahiyang magbasa sa harap lalo pa't nandito iyong taong pinariringgan niya.
At sa kamalas-malasan...
"Roselyn Almira Montreal." Tawag ng guro nila. Napatingin ang lahat sa kaniya...hindi niya tuloy alam ang susunod na gagawin kung tatayo na ba siya o ano.
"Miss Montreal." At iniabot pa ng guro nila ang papel niya. Wala na siyang nagawa at deretso nalang siyang tumayo papunta sa harap.
"A Broken Piece." Pagbasa niya sa title ng tula niya.
"A girl with a principle," na dahil sa prinsipyo niya maraming tao na ang nawala sa kaniya.
"Brave enough to fight her bashers." But can't fight for her right.
"Rugged girl who pretends to be strong but definitely not." Yes it's true. She's a weak.
"Overflowing authority is on her aura," that a lot of people mistaken.
"Keen eyes that she hated the most but lots of people feared of," her eyes that tells a lot of stories...stories that proving that she's a weakling.
"Enigmatic tongue that ashamed lots of people," it's better to slap the truth to their faces than to feed them shameless lies.
"No one could tame her except herself." Because there's also no one who could understand her well...
"Pain may not be visible on her face, voice, and action but..." Because she's a good actress.
"Inside her, she's dying to improve and fix herself," para wala ng mangiwan at ipagpapalit siya uli.
"Enhancing her ability to make friends," pero alam niyang wala ng chance...malabo na.
"Changing her attitude that people hates." Pero kahit ganoon wala paring tumatanggap sa kaniya.
"Engraving on her mind that she can't do it alone..." But she need to! Walang ibang nakaiintindi sa kaniya except herself. Alone.
"Because she's A BROKEN PIECE who need someone beside her," pero wala na kasi nasa tabi ng iba.
"Who need someone to help her conquer her fears," wala na kasi iba na yung pinoprotektahan.
"Who need someone to love her at her best and at her worst," wala na kasi masama siya...hindi siya kamahal mahal.
"And lastly, who need someone to accept her wholeheartedly on her success and even on her flaws."
Then she step out the podium. Tapos na ang tula niya. Napakatahimik ng klase nila parang may dumaang anghel.
"Thank you Miss Montreal." Then their teacher clap his hands na sinundan naman ng mga kaklase nila.
***   *** 
Nang marinig ang hudyat na tapos na ang klase nila ay dagling tumayo sa kaniyang upuan si Almira at mabilis na lumabas ng silid-aralan nila pero dahil nga mas mahahaba ang biyas ni Aldrin ay nahabol agad siya nito. Hinablot nito ang braso niya dahilan para mahinto siya sa paglalakad.
"I don't know where to start..." Nakayuko ito at tila hindi makatingin sa mga mata niya.
"Subukan mong magsimula sa dulo." Sarkastikang aniya.
"Look. Love, I'm really really sorry if there's a bigger word for sorry I'll say it out loud to you a hundred times." It took her attention. Now it's love, tsk.
"I'm already hungry. You still have 5 mins to say what you want to say." Pilit niyang pinapatigas ang sarili, hindi ito yung panahon para maging marupok ka, Almira, she silently remind to her mind.
"I'm just having a hard time sa bahay and I need Jess to help me out, nakikinig sina mama sa kaniya that's why I'm always with her and I'm sorry about kahapon, I didn't really intended to hurt you, masyado lang akong nataranta sa nakita ko, you know... I'm not in the position to tell you about Jess' story but in order for me to gain your trust again, I'll tell you. Jess'childhood isn't really that good, minamaltrato sila dati ng tatay niya and natrauma siya, seing her on that state kahapon...nagalit ako kasi baka kung anong mangyari sa kaniya kaya na ganoon kita, sorry talaga. You both are so important to me, ayokong nakikitang nasasaktan kayo." Mahabang paliwanag ni Aldrin at sa isang iglap unti-unting natutunaw ang galit, inis at pagtatampong nararamdaman ni Almira. Damn it self! You're now a certified marupok.
"Okay. Let's just forget about it, the damage has been done. Punta na tayong canteen, nagugutom na talaga ako." Yakag niya rito. Haiistt for the sake of love. Ready to do anything and everything.
"Let's go. Baka gutom na mga dragon mo sa tiyan haha." Sa isang iglap ayos na uli sila.
"I love you, love." She said then he just replied with a smile. Hindi na niya pinansin baka gutom na rin ito.
To be continued...