หลังจากพักฟื้นมาครึ่งวันผมก็สร่างเมา อาบน้ำเพื่อเตรียมตัวไปเมาในเวลางานต่ออีก โชคดีที่วันนี้เป็นวันเสาร์ทำให้ผมไม่ต้องฝืนสังขารไปเรียนทั้ง ๆ ที่แฮงก์หนักขนาดนี้ ก็อย่างที่เดรคมันพูดผมไม่ใช่คนคออ่อนนะแต่เมื่อคืนหนักสุดเพราะคนปกติเวลากินเหล้ากินเบียร์ก็เลือกกินแค่อย่างเดียว แต่นี่ผมกินทุกอย่างที่ในร้านมีเลยมานั่งแฮงก์ นอนแฮงก์ ยืนแฮงก์อยู่นี่ไง เดรคกำลังอาบน้ำอยู่เหมือนกันเพราะวันนี้เป็นอีกวันที่มันต้องทำพาร์ทไทม์ที่ร้าน เออ…เมื่อวานผมทำงานวันแรกได้ทิปตั้งพันห้าแน่ะ ถ้าเป็นแบบนี้ทุกวันผมรับประกันเลยว่าไม่อดตายแน่ ๆ ข้าวเย็นก็ไปกินที่ร้าน เงินออกทุก 15 วัน กัปตันของเราบริหารร้านแทนพี่ครามได้ดีจริง ๆ
"มึงเพ้อไรอยู่วะยิน ไปได้ยัง" เดรคทักขึ้นขณะที่ผมกำลังนั่งเหม่อคิดอะไรไปเรื่อย ผมลุกขึ้นพยักหน้าให้มันก่อนจะหันไปหยิบเป้มาสะพาย แล้วเดินตามมันออกไป
"มึงยังแฮงก์ไม่หายหรือไง" เดรคหันมาถามผมขณะที่ยืนรอผมปิดประตูบ้านอยู่ พอปิดประตูเสร็จผมก็หันไปตบไหล่มันหนึ่งที
"นิดหน่อย แต่เดี๋ยวไปถอน" ผมตอบมันพร้อมใช้มือพยายามเกาะไหล่มันเดิน แต่บังเอิญผมเตี้ยกว่ามันเลยดูเหมือนเด็กกำลังปีนผู้ใหญ่อยู่ โลกนี้ไม่เคยมีความยุติธรรมให้ผมเลยสักครั้ง ก็เห็น ๆ อยู่ว่าให้ผมเกิดมาหน้าตาดีขนาดนี้ แต่กลับให้ความมาดแมนแฮนด์ซัม ความสูงชะลูดมากระจึ้งเดียว
"มึงยังมีกระจิตกระใจกินได้อีกเนาะ" เดรคหันขวับทันทีที่ผมพูดจบประโยค ก็มันต้องถอนถึงจะสร่างผมไม่กินได้ยังไงล่ะ แล้วอีกอย่างบรรดาพี่สาวน้องสาวเมื่อคืนที่เป็นลูกค้าของผมก็บอกว่าคืนนี้จะมากินด้วยอีก ที่บอกพี่สาวน้องสาวพวกเธอไม่ใช่สาวจริง ๆ หรอกนะเพราะพวกเธอก็เหมือนผมแต่แค่ชอบแต่งตัวสวย ๆ ถึงอย่างนั้นพวกเธอก็ยังดูน่ารักอยู่ดีผมมีเพื่อนแบบนี้เยอะแยะไปในสาขา
"พูดยังกับตัวเองไม่กินนะ"
"กูกินแต่ไม่ได้เมาไง" เดรคพูดขณะที่เราเดินมาจนถึงอีกฝั่งถนนที่จะข้ามไปยังร้าน ก็แน่ล่ะสิจะไปเมาได้ยังไงในเมื่อมันกินออนเดอะร็อกอย่างเดียวไม่กินอย่างอื่นเลย แต่ผมนับถือมันนะมันไม่สนใจทิปเลยสักนิดก็บ้านมันรวยนี่นา แล้วนั่นทำให้ผมสงสัยไปใหญ่เลยว่าถ้าอย่างนั้นมันจะมาทำงานทำไม
"มึงว่าวันนี้พี่ครามจะเข้าร้านเร็วปะ" ผมถามเดรคขณะที่นึกถึงคนตัวสูงหน้านิ่งที่บังเอิญนอนด้วยกันเมื่อคืน กัปตันบอกว่าพี่ครามจะเข้าร้านช่วงใกล้ปิดร้านตลอดเพราะมีธุระที่อื่น ผมเองก็ยังไม่รู้จะเข้าหน้าพี่ครามได้ยังไงเพราะนอกจากจะบังเอิญมีอะไรกัน แล้วดันจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้แม้แต่ติ่งเดียว ผมคงต้องใช้เวลาสักพักถึงจะเข้าหน้าพี่ครามได้ผมไม่อายหรอกเพราะจำไม่ได้แต่ที่เข้าหน้าไม่ติดเพราะไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นได้ยังไง จะถามก็รู้สึกอายเกินกว่าจะเอ่ยปากไม่ต้องรู้สึกว่าผมย้อนแย้งนะ ผมแค่รู้สึกอายที่จะถามแต่ไม่ได้รู้สึกอายที่นอนด้วยกัน
"เร็ว"
"ทำไมคิดงั้น"
"ก็นั่นไง" เดรคพูดพร้อมชี้นิ้วไปที่ห้องกระจกที่มีผู้ชายใส่เสื้อยืดสีฟ้าอมเทานั่งอยู่หน้าจอโน๊ตบุ๊ก เวรมากผมกะจะใช้เวลาคิดเรื่องนี้สักพักแต่พอเข้ามาก็เจอตัวต้นเหตุเลย
"ทำไมพี่เขามาไวจังวะ"
"จะรู้หรอ รีบไปสแกนนิ้วเลยอีกห้านาทีมึงสายแล้วนะ" ผมรีบวิ่งปรู๊ดไปที่เครื่องสแกนลายนิ้วมือที่อยู่ตรงทางเข้าห้องพักพนักงาน เราทุกคนต้องรับสแกนนิ้วก่อน 6 โมงครึ่งถ้าเกินนั้นจะถูกหักชั่วโมงละหนึ่งร้อยบาท
"อ้าว ไหวหรอเราอะ" กัปตันเอ่ยทักผมที่เพิ่งจะเดินเข้าห้องมาด้วยรอยยิ้มใจดี ผมยกมือไหว้กัปตันพร้อมกับยิ้มตาหยีให้ คนอย่างกัปตันนี่คงไม่มีใครเกลียดแน่ ๆ เลย หน้าตาก็ดี การศึกษาก็ดี นิสัยยังดีอีกต่างหาก
"ไหวฮะ ตอนนี้แค่มึน ๆ นิดหน่อยแต่เดียวคงหาย"
"ฮ่า ๆ ตอนแรกก็แบบนี้ทั้งนั้นแหละเดี๋ยวก็เก่ง ไปกินข้าวกันเถอะเผื่อลูกค้าเข้าเร็ว" พี่เกรย์พูดจบก็เดินตรงไปอีกฝั่งของห้องพัก ซึ่งเป็นครัวร้อนของร้าน พี่แกก็คงจะไปดูความเรียบร้อยดูเครื่องสั่งพิมพ์เมนูเผื่อมันจะมีปัญหาแบบเมื่อวานอีกละมั้ง
ผมกับเดรคเดินตามไปเพื่อตักอาหารเข้ามานั่งกินในห้องพักก่อนที่ลูกค้าจะเริ่มเข้า เรานั่งกินข้าวกันเกือบสิบห้านาทีจนกระทั่งเกือบจะหนึ่งทุ่ม กัปตันก็ส่งข้อความเข้ากรุ๊ปไลน์ของร้านเพื่อแจ้งว่าใครอยู่โซนไหน ส่วนใหญ่จะคอยสับเปลี่ยนกันไปเรื่อย ๆ เพราะบางโซนถ้าวันปกติลูกค้าจะไม่มีทำให้ทิปหดหาย เลยต้องเปลี่ยนกันบ่อย ๆ ด้วยความที่โทรศัพท์ตัวเองหน้าจอแตกผมจึงต้องอาศัยดูจากโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดของเดรคแทน พอดูโซนที่รับผิดชอบเสร็จผมก็พาตัวเองไปนั่งรอลูกค้าตรงโซนที่หนึ่ง
นั่งแก่วอยู่คนเดียวเกือบครึ่งชั่วโมงกัปตันก็เดินมานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม เรานั่งคุยกันได้เกือบสิบนาทีผมก็รู้สึกว่ามีสายตากำลังจับจ้องมาที่ผมอยู่ตลอดเวลา แต่หันไปมองก็ไม่เห็นใครสักคนเห็นแต่พี่ครามที่กำลังนั่งมองจอโน๊ตบุ๊กอยู่คนเดียว
"เป็นอะไรหรือเปล่า พี่เห็นมองหาอะไร"
"เปล่าครับผมก็มองไปเรื่อย ๆ สงสัยว่าทำไมลูกค้ายังไม่มากันสักที"
"เรารีบหรอ นั่นไงมาล่ะ" พี่เกรย์พูดยิ้ม ๆ พลางชี้นิ้วไปที่ทางเข้า ซึ่งมีลูกค้ากำลังเดินเข้ามากลุ่มหนึ่งพี่ผู้ชายที่แต่งตัวจี๊ดจ๊าดคนนั้นหน้าตาคุ้นจริง ๆ ผมรีบลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาลูกค้าที่กำลังถูกการ์ดตรวจบัตรอยู่