ผมลืมตาขึ้นมาในเช้าของอีกวันเพราะเเสงอาทิตย์ทะลุผ่านผ้าม่านเข้ามา ก่อนจะขยับตัวให้ลุกจากที่นอนช้า ๆ พอมองไปรอบห้องสิ่งที่ทำให้ผมตกใจคือที่นี่ไม่ใช่ห้องเดรค ผมจำได้ว่าเมื่อคืนเลี้ยงรับน้องใหม่อย่างผมและหลังเมาจัดผมจำได้ว่าผมอยู่ที่ร้าน มันคลับคล้ายคลับคลาหรือผมฝันกันแน่นะ
"ตื่นได้แล้วหรือไง" เสียงที่ไม่ค่อยคุ้นหูเท่าไรดังขึ้น จากประตูห้องน้ำที่อยู่ถัดจากเตียงไปไม่ไกลนัก ผมพยายามเพ่งมองอยู่นานเพราะคน ๆ นั้นใช้ผ้าขนหนูวางแปะไว้บนหัวเพื่อซับน้ำที่เปียกจากการสระผม
"พี่เป็นใคร" ผมถามพร้อมกับเปิดผ้าห่มออกเพื่อจะลุกจากที่นอน แต่พอเปิดได้แค่นิดเดียวก็ต้องปิดไว้เหมือนเดิมเพราะใต้ผ้าห่มผมไม่ได้ใส่อะไรอยู่เลยแม้แต่ชิ้นเดียว
"อะ จำเจ้าของร้านตัวเองไม่ได้แล้วหนึ่ง"
"พี่ครามเหรอ"
"เออ จะใครล่ะก็เมื่อคืนเมาอยู่ที่ร้าน"
"แล้วทำไมผมอยู่สภาพนี้อะ"
"คิดเอาเอง ไปอาบน้ำไป่" พี่ครามพูดจบก็ขว้างผ้าขนหนูมาตรงหน้าของผม ผมรีบเอาผ้าขนหนูพันไว้รอบตัวแล้วตรงเข้าห้องน้ำที่เขาเพิ่งจะออกมา ใช้เวลาอาบน้ำแค่ 5 นาทีผมก็รีบออกมาเพราะมีบางอย่างอยากจะถามเจ้าของร้าน พอออกมาจากห้องน้ำก็เห็นพี่ครามนั่งเป่าผมอยู่หน้ากระจก
"พี่คราม เสื้อผ้าผมอยู่ไหนอะ"
"จะใส่เสื้อผ้าเก่าทำไม สกปรก เปิดดูในตู้น่ะใส่ตัวไหนก็ใส่เอา"
"ครับ" พอพี่ครามพูดจบผมก็พาตัวเองเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า แล้วเลือกเอาเสื้อผ้าที่คิดว่าตัวเองใส่ได้ออกมาสวมและขณะที่ผมกำลังกลุ้มใจเรื่องท่อนล่างพี่ครามก็โยนถุงพลาสติกที่มีกางเกงชั้นในที่ยังไม่ได้ใส่อยู่มาให้
หลังจากใส่เสื้อผ้าเสร็จผมก็พาตัวเองมานั่งเงียบ ๆ ที่ปลายเตียงเพื่อทำใจก่อนจะถามบางอย่างที่อยากรู้ เมื่อวานผมเมามากจนแทบจำอะไรไม่ได้เลยรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาราวกับตัวเองฝันไปยังไงยังงั้น เลยต้องมาถามเอาจากคนอื่นที่อาจจะไม่ได้เมาเท่าผมเอง
"พี่คราม"
"ว่า" พี่ครามตอบโดยไม่ได้ละสายตาจากโทรศัพท์มือถือเลยแม้แต่น้อย และนั่นดีมากเพราะถ้าพี่ครามหันมาผมอาจจะไม่กล้าถามออกไปก็ได้
"เมื่อคืน…"
"มีอะไรก็รีบถาม เดี๋ยวต้องไปทำงาน"
"ผมกับพี่เรามีอะไรกันหรือเปล่า"
"แล้วคิดว่าไง"
"ผมจำไม่ได้ ไม่งั้นผมจะถามพี่ทำไม" ผมพูดจบพี่ครามก็นิ่งไปแล้วทำหน้าเหลือเชื่อ เหมือนไม่คิดว่าผมจะตอบออกไปแบบนั้น
"ใช่ แต่…"
"พี่ลืมมันไปได้ไหม" ขณะที่พี่ครามกำลังจะพูดบางอย่างผมก็เสียมารยาทพูดแทรกออกไป ยังไงซะผมก็จำอะไรไม่ได้อยู่ ไอ้ครั้นจะให้ร้องไห้ฟูมฟายให้เขามารับผิดชอบก็ไม่ได้อีก เพราะไอ้ที่คลับคล้ายคลับคลามันทำให้ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองเป็นคนเริ่มเรื่องนี้ พอพูดจบพี่ครามก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วทำหน้าเหมือนคนจมน้ำ
"ทำไม"
"ยังไงซะผมก็จำไม่ได้อยู่แล้ว พี่ก็จะได้ไม่ต้องมารับผิดชอบหรือรู้สึกแย่อะไรไง"
"เฮ้อ…"
"งั้นผมกลับก่อนนะ" พูดจบผมก็ยกมือไหว้พี่ครามแล้วเปิดประตูห้องออกมา ห้องนี้อยู่ในร้านจริง ๆ ด้วยเป็นห้องพักที่ต่อจากห้องล็อกเกอร์ของพนักงาน ผมรีบตรงดิ่งกลับบ้านทันทีเพราะตอนนี้นอกจากจะยังไม่สร่างดีผมยังหิวจนแทบจะแทะล็อกเกอร์อยู่แล้ว
"เดี๋ยว…"
"มีอะไรเหรอพี่"
"จะไปส่ง ตามมาสิ" พี่ครามตามออกแล้วดึงแขนผมไปทางที่จอดรถของร้าน ก่อนจะยัดผมเข้าไปในปาเจโรสปอร์ตคันสีขาวสะอาดตา
"พี่จะไปทำงานไม่ใช่เหรอ ผมเดินกลับได้แค่นี้เอง"
"จะไปส่งก็คือจะไปส่ง ไม่ต้องพูดมากยังไงก็ทางผ่าน" พี่ครามนี่คงจะมีแค่หน้าเดียวสินะ ไม่ว่าผมจะพูดหรือทำอะไรปฏิกิริยาที่ได้จากพี่ครามก็คือหน้านิ่งอย่างเดียวเท่านั้น จนผมนึกไม่ออกเลยว่าถ้าพี่แกจะจีบผู้หญิงสักคนพี่ครามจะทำหน้ายังไง
นั่งรถมาได้แค่แป๊บเดียวก็ถึงหน้าบ้านเดรค ผมขอบคุณพี่ครามแล้วกำลังจะเปิดประตูลงจากรถ แต่พี่ครามรั้งข้อมือข้างขวาของผมเอาไว้พอหันกลับไปก็เจอถุงพลาสติกร้อน ๆ อยู่ห่างจากหน้าแค่หนึ่งฝ่ามือ
"เอาไปด้วยแก้แฮงก์"
"ขอบคุณครับ" ผมขอบคุณแล้วรับถุงมาอย่างงง ๆ แล้วเปิดประตูรถลงไปยืนข้างรถ พี่ครามก็เปิดประตูโบกไล่ผมเข้าบ้าน ผมเลยเดินเข้าบ้านไปอย่างไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร
พอถึงบ้านผมก็กดรหัสเข้าบ้าน ประตูบ้านเดรคเป็นแบบอัตโนมัติถ้าสแกนนิ้วหรือกดรหัสก็สามารถเข้าไปได้แล้ว พอเพิ่งจะได้รหัสจากเดรคเมื่อวานก่อนออกไปทำงานและโชคยังดีที่ผมความจำดีถึงได้จำรหัสได้ไม่งั้นคงได้นั่งเคาะประตูอยู่ตรงนี้แน่ ๆ
"พึ่งกลับมาเหรอวะ" เดรคที่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ทักผมที่เพิ่งจะเปิดประตูเข้ามา ผมเงยหน้ามองคนที่ทักพร้อมพยักหน้าให้มัน ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนโซฟา
"ไหวมั้ยมึง กินไรยังกูหาไรให้กินมั้ย" เดรควางปากกาในมือลงแล้วลุกจากเก้าอี้เดินเข้ามาหาผม
"กูมีกับข้าวแล้ว ใส่ถ้วยให้หน่อยกูเวียนหัว" ผมบอกเดรคพร้อมกับชี้ไปยังถุงข้าวต้มที่ได้มาจากพี่คราม
"ถ้ามึงไม่แฮงก์สิแปลกสารพัดกษัตริย์ ค็อกเทล ไวน์ เหล้า เบียร์ ไหนจะเหล้าต้มอีก กินปนกันขนาดนี้มึงไหวก็ไม่ใช่คนแล้ว คราวหน้าก็หันปฏิเสธคนซะบ้าง" เดรคบ่นผมยาวเฟื้อยพร้อม ๆ กับเทข้าวต้มที่ยังมีความร้อนอยู่ใส่ถ้วยเซรามิกขนาดกลาง ก่อนจะเลื่อนมันมาตรงหน้าผม
"ขอบใจมาก" ผมบอกเดรคแล้วลุกขึ้นมานั่งโซ้ยข้าวต้มไป 4-5 คำก็พะอืดพะอมจนต้องวิ่งไปอ้วกแล้วกลับมานอนต่อที่โซฟา
"มึงนอนที่ร้านหรอ"
"เออ กูเมาจนภาพตัดเลย"
"กูก็ว่าพี่ครามโทรหาพี่เกรย์บอกไม่ต้องไปส่งมึงแล้ว มึงสลบคาโต๊ะไปแล้ว" อ๋อ! ผมก็ว่าทำไมเดรคมันทิ้งผมนอนที่ร้านเพราะพี่ครามนี่เอง ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ครามโทรหาพี่เกรย์ เรื่องเมื่อคืนคงไม่เกิดขึ้น
"กูตื่นแต่กูยังไม่สร่างนะอย่าพึ่งชวนกูคุยกูขี้เกียจวิ่งไปอ้วก"
"งั้นวันนี้มึงไปทำงานไหวปะเนี่ย"
"ไหวดิ กูขอนอนอีกสักสามชั่วโมง"
"เค เดี๋ยวบ่ายสามกูปลุกอีกที" หลังจากเดรคพูดจบผมก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลย เพราะตัวเองได้เข้าสู่ห้วงแห่งความฝันไปแล้ว