Kunot noo akong naglalakad papasok sa Academy. I don’t know what’s happening. It’s Tuesday and I’m just walking like the usual to my room but damn.. everyone is throwing me a deadly glare. Did I do something wrong? The only thing I did yesterday was being with Adrian and hell? No one sees us.
"I couldn’t believe it either. Like what’s the f?" rinig kong bulong ng dinaanan kong maarteng babae habang pinag-uusapan ako. The only problem is that I couldn’t understand it. Why are they talking about me? 
Everyone is freaking condemning me! The other student who usually have no interest in me…? Now I could see them mocking me. Agad akong pumasok sa room at kagaya din sa labas ganun din sa loob. Everyone is staring at me with their deadly stare. It’s good thing at hindi ko classmate si Karina kapag Tuesday and Thursday. kasi kung galit na ngayon ang iba sa akin, how much more si Karina na kinasusuklaman ako? But hell? May nagawa ba ako?
We had groupings in one of our major subject pero walang kumuha sa akin bilang member. Wala ring pakialam ang professor kung may group ba ako o wala. They don’t just gave a shit.. sino nga ba naman ako? Just a scholar! 
Napilitan akong gumawa ng requirement na kulang na lang iyakan ko dahil mag-isa lang ako. Everyone is laughing while doing their task pero ako paraang pasan ko ang langit. Pinagalitan pa ako dahil ako lang ang huling nagpasa ng output. Hindi na ako nakipagtalo. This is one of the days na gusto ko na lang mag gave up! Nakakaapi na kasi… I’m just human too! 
Mabigat ang loob kong pumunta sa cafeteria.  Panay naman ang bulong ng iba tungkol sa akin habang dumaraan ako sa harap nila. 
“Are you ok?” agad na tanong sa akin ni Kath pagka-upo ko. Natigilan ako sa tanong niya. Should I tell them? 
“Siguro naman pansin mo na pinag-uusapan ka ng halos lahat?” annoyed na tanong ni Bea habang matalim ang titig sa akin. I sighed and just nodded. 
Kath signed too. She looks worried. 
But then, biglang kumunot ang noo ko. “Alam niyo?” hindi makapaniwala na tanong ko ng mapagtantong alam nila.
“Everyone knows, Rea. Ikaw lang ang hindi dahil maaga kang umuwi kahapon.” Si Kath. 
“My god Kath.. wag ka ng mag explain. Tell me why they are talking about me! Wala naman akong ginawa!” napalakas kong sabi. Bea grimaced. Gian and Kath sighed defeatedly. 
“Fine!" Huminga siya ng malalim. "There’s this rumor na kayo na daw ni Leo... Someone saw you na magkasama daw kayo sa supermarket this weekend and ang sweet niyo daw…….. at first no one believe it. Pero you know Karina, she make it an opportunity to called a meeting… papahirapan ka nila for spreading the rumor" huminga muna si Kath na nagpakunot ng noo ko. Agad naman siyang nagsalita pagkakita sa akin. "But Leo got mad and threatened them na if something happens to you, si Leo ang makakalaban nila!” 
“WHAT?” gulat kong naisigaw. 
“Now tell us, magkasama ba kayo this weekend?” inis na ding tanong sa akin ni Bea. Hindi ako makapagsalita… so, they claim that as yes. 
“Reany naman! Hindi kaba nakikinig sa amin? Sinabi namin diba? Na iwasan mo ang lalaking yon… mapapahamak ka lang!” galit nang sabi ni Bea. Tahimik lang nakikinig si Kath at Gian. Good thing at nasa pinakadulo kami kaya kahit papaano may privacy kami. 
Tumaas ang kilay ko dito. Bakit ako ang sinisisi niya?  "I tried avoiding him Beatrice… linta lang talaga siya… ang why am I being blame here? From the first place, Beatrice…  I wouldn’t meet him if you just didn’t force me to go with you during your so-called blind date!” galit kong sabi. Suminghap si Kath. 
“Guys please... don’t fight! It’s ok naman... no one will hurt Rea ... takot sila kay Leo,” Gian said, calming Bea na nasa tabi niya. Kath patted my back too. 
Bea scoffed. “Oh right! Kaso si Leo naman ngayon ang napo-pruwesyo diba... baka hindi na maka-graduate yong tao!” 
Napatuwid ako ng upo ng marinig ang sinabi niya. Leo is a graduating student and I saw how he works hard for his studies. Noong weekend na kasama ko siya, may dala siyang paper at habang nag-aantay kami ng pagkain para ma-serve, he’s solving something. 
“Bakit hindi siya makaka-graduate?” kinabahan kong tanong. Damn! Bakit ba ako kinabahan? Why do I have this feeling na ayaw ko siyang mapahamak? This isn't right!
“Well, you see my dear friend,” Bea said, full of sarcasm.  “Leo didn’t deny the rumor, instead he announced that it’s true that you two are in a relationship… and someone spread a rumor that you’re just fifteen years old… and now…. they’re accusing him of being a pedophile… pwede siyang ma kick-out if makarating ito kay Harden” 
My eyes widen. “What the hell? I’ll be turning nineteen in two months… anong fifteen years old? Do I look like fifteen?” Hindi ako makapaniwala sa narinig ko. Who will freaking believe that I’m fifteen? Pero napailing din ako. Of course, many would believe… Everyone loves bringing me down and this is one of the opportunities para maibaba nila ako. 
I tried calling Leo, partly worried and partly annoyed. This happened because he didn’t deny the rumor. I gritted my teeth as I couldn't contact him. His phone is out of coverage. Pabagsak kong ibinaba ang phone ko. After nang bangayan ay ok na ulit kami ni Bea. She’s just like that. She is like the mother of our group. 
“Una na kayo. May pupuntahan pa ako.” Hindi ko na sila pinasagot at agad akong umalis ng cafeteria. I went to the west side of the academy at tinungo and college of engineering. I couldn’t just go to class after knowing what happened. 
First time kong makapasok sa college nila kaya namangha ako sa nakita. The place screamed very engineering theme. First glance at their hallway and you'll automatically know it's an engineering department. 
“Hi Reany!” Bati sa akin ng hindi ko kilalang lalaki. Nakatitig ako sa bulletin board nila ng bigla niya akong lapitan. 
I cleared my throat as I arched a brow. “Do I know you?” 
“I’m Ian” Pakilala niya na hindi man lang na offend sa tanong ko. He even offers his hand for a handshake. 
“How do you know me? Hindi naman ako taga-engineering.” He was about to answer ng may bumati na naman sa aking ibang tao. 
“Hi Reany! Ngayon ka lang napadpad dito ahh! Saying may pasok ako… balik ka ulit” dere-deretsong sabi ng lalaki na para bang close kami. The hell is happening?
The man in front of me laughed as my lips parted. “Don’t worry Reany. You're famous among engineering students. Everyone wants to know you,” paliwanag niya. May kumakaway pa sa akin habang nakikinig ako sa lalaki. 
My brow furrowed. “Why am I famous? I’m just nobody compared to other girls in the academy.” Tumawa na naman ito. He gently holds my shoulder at pinaharap ako sa left side ko. Nanlaki ang mata ko ng makita ang banner kung saan nakasulat ang buong pangalan ko. ‘Reany Emma Dela Vida’ 
“The Hell! Bakit andyan ang pangalan ko?” gulat kong tanong. I’m not even a engineering, let alone nakapunta dito yet my name is plastered on their department? 
He chuckled again. Hinarap ko siya ng nakakanot na ang noo. “Ohh! Don’t get angry at me. Hindi ako ang nagpa-bluter niyan.” Nakataas ang dalawa  niyang kamay as a sign of surrender habang tumatawa. 
“Then Explain to me bakit anjan ang pangalan ko!” sabi ko habang nakaturo sa banner.
“You see… Every__” 
“Hi Reany!” bati na naman ng hindi ko kilalang lalaki. Inis ko itong binalingan ng huminto ito sa tabi ko. “Walk away!” I said. He muttered ‘damn’ before he walks again. Damn, close ba kami?
Malakas na tumawa si Ian. Binalingan ko ito ng masamang tingin. “Sabi ko nga mag-eexplain na.” Napakamot siya sa batok. “You see... annually may program ang college of engineering. One of the programs is that we have to vote for who's the most beautiful woman we know at the academy. And as you can see, ikaw ang nanalo kaya anjan ang pangalan mo. As a sign that you’re our muse” 
“Bakit ako? I’m just a scholar if hindi niyo alam!” inis kong sabi. I may be pretty but beauty is nothing compared to fortune. Nangunguna pa rin ang yaman. 
Ian just shrugged. “We don’t really pay much attention to the status. Everyone here in the college treats each other as human, not a capital.” I was stunned for a moment. It touched me as I heard him. Napatitig na lang ako sa kanya as I started to think na sana nag engineer na lang ako para wala  ng bully. 
“REANY!” napalingon ako sa malakas na sigaw ni Leo na papalapit na sa amin. Agad namang nagpaalam si Ian pagkakita sa galit na Lalaki. Leo clicked his tongue as he was staring at Ian na palayo na sa amin. 
“Why are you here? Are you OK?” galit niyang tanong pero nagawa niya paring e survey ako kung may pasa ba ako. I bit my lower lip.
“Leo! Hindi ka daw makaka-graduate? I swear I’m eighteen, in fact I’ll be turning nineteen in two months now” sunod sunod kong sabi with a hint of concern in my voice. He licked his lip as he watched me explaining. Unti-unting naman siyang napangisi. 
“Of course, Reany! I wouldn’t be here if you’re a minor” bulong niya kaya hindi ko naintindihan ang ibig niyang sabihin. 
“Ano?” Parang galit kong tanong sa kanya.
“Why are you here? Did you skip lunch again?” Tanong niya instead of repeating himself. I scoffed at him. Nakangisi na naman siya habang nakadungaw sa akin. Hanggang leeg lang ako sa kanya. 
I cocked my head. “Hindi. Pero babalik na ako. Sa cafeteria na ako kakain” Inis kong sabi. Naiinis ako dahil panay na naman ang ngisi nito. Palakad na sana ako ng higitin niya ako sa kanya. Walang hiya talaga!
“Dito ka kakain. Andito kana din naman. Masarap ang mga pagkain dito” Natatawa niyang sabi. I wrinkled my nose.
“Hindi gumagana ang card ko dito. Sa main cafeteria lang!” 
“Insulting me again?” Hindi na siya nagsalita at hinigit niya ako sa kung saan man. 
May kanya kanyang cafeteria ang bawat college but as a scholar sa main lang kami nakakakain dahil doon lang applicable yong card namin. If I eat at our college, I have to pay. 
Habang hinigit ako ni Leo, marami ang gustong lumapit sa akin, pansin ko pero hindi sila tumutuloy dahil kay Leo. He’s freaking scowling at everyone who’s trying to come near me. Kaya ngiti na lang nagagawa nila dahil hindi sila makalapit. 
Masarap nga ang pagkain nila. May mga ibang food dito na wala sa main cafeteria. I find myself enjoying the food hanggang sa mapadpad ang tingin ko kay Leo. He’s serious while eating. I got the chance to freely stared at him since busy siya sa pagkain when he suddenly raised his eyes and caught me staring. I immediately cocked my head pero huli na ang lahat. Para akong binuhusan ng malamig na tubig ng bigla siyang tumawa. I felt all my blood rush through my face dahilan ng pag-init ng pisngi ko. 
“Didn’t know you like staring at me that much!” he said, obviously mocking me. Kainis talaga! 
I cleared my throat and raised a brow. “Excuse me? I wasn’t staring at you” I trailed off as I tried to think of an alibi. Pero naiinis na ako dahil nakangisi ito sa akin na para bang kahit anong sabihin ko ay hindi niya paniniwalaan.
I make a face. “Think whatever you want!” I said, shooting him a mocking glare. Tinawanan lang ako. He even whispered ‘cute’ na narinig ko naman. 
Pagkatapos naming kumain ay agad akong nagpaalam na pupunta na sa department namin dahil malapit na din ang pasok ko. 
“Leo! Alam ko kung saan ako dadaan… kailangan pa ba akong ihatid?” Inis kong baling dito. Sabi ng wag na akong ihatid pero ito at nakasunod pa rin sa akin.
“Ihahatid kita hanggang sa makalabas ka ng college, Reany!” inis na din niyang singhal sa akin. I rolled my eyes at nagmadali na lang sa paglalakad. Hell? He’s too much!
“Ohh ayan, nasa labas na ako, bumalik kana” nakataas na kilay kong baling sa kanya. He told me na he has next class at may quiz sila pero ito at hinatid parin ako as if mawawala ako!
He smiled as he waved his hands. “I’ll see you again!” paalam niya.
I bit my lower lip to prevent myself from smiling. Bigla na lang lumala ang epekto niya sa akin dahil sa pagpunta ko!