I couldn’t understand Leo. What is he doing? Why did he buy things but at the end hindi rin kukunin? Binili ba niya tapos ibinigay din sa akin.. ganun? Damn him! He’s making me think again. 
“Leo! Bakit hindi mo nga itinabi yong pinamili mo? At bakit hindi mo kinuha ang bayad ko?” inis kong tanong. Nakasunod lang ako sa kanya habang naglalakad siya patungong  parking lot. 
My groceries are already in his car. Bigla siyang tumigil ng nasa tapat na kami ng kotse niya. He then turned to me with smirked on his face. “So, natatandaan mo lang ang pangalan ko kapag annoyed ka huh?” Umawang ang labi ko sa mga pinagsasabi nito. 
“I’m serious Leo! Why didn’t you get my money?” 
Umiling lang siya. “Ahh you only remember my name when your serious then, Reany?” Umabante siya sa akin kaya kinabahan ako. Napaatras ako bigla. But then, he suddenly grabbed me and the next thing I know nakasandal na ako sa kotse niya. His both hands on my sides preventing me to get out of his cage. 
“How old are you?” nakatungo niyang tanong dahilan ng paglapit medyo ng mukha niya sa akin. 
I slit my eyes. “Why do you care? And hell.. will you please get out of me? I could smell your breath sa lapit ng mukha mo!” I spatted. 
Umiling ulit siya. “Not until you answer me, Reany”
The hell is wrong with this man? His near presence is suffocating for the reason I don’t want to recognize. So, to avoid this awkward situation, I kicked him hard on his foot.  And since he is wearing shoes, he barely felt the pain. Mas lalo pang lumapit ang mukha niya dahil sa pagsipa ko dito. Damn!  
“Alright … I’m eighteen you jerk!” Tumawa siya. 
“Good to know. I thought you're still a minor,” he said as he smirked. Walang hiya talaga!
“At bakit? Hindi ba same age lang naman tayo? Don’t tell me you're already thirty? Tas college ka pa?” Tumatawa kong sabi, intending to insult him. Tinanggal niya ang kamay niya sa magkabila ko kaya malaya akong nakalayo sa kanya. 
“I’m twenty-one… ready to mingle,” he said. Nangunot ang noo ko. Tinatanong ko ba? Paki ko kung gusto niyang mag-mingle? 
After ng nakakainis na pinagsasabi nito. Pinapasok niya ako sa kotse niya. I don’t want to, but my groceries are inside his car. He didn’t let me have it. Ihahatid daw niya ako sa bahay and I told me to just get in to his damn car! Akala ko diretso sa bahay ang punta naming. Pero hindi! Pumunta kami sa isang restaurant dahil gutom daw siya.
“Wala akong pera pangkain dito!” reklamo ko. Anong gusto niyang mangyari? Tumunganga sa kanya habang kumakain siya?
Pero hindi niya ako pinakinggan at omorder na ito. I shot him a glare pag-alis ng waiter. Irita akong tumahimik. I would gladly leave him kong wala lang sa kanya ang pinamili ko. I really thought siya lang ang omorder kaya ganon na lang ang pagkagulat ko ng may pagkaing nai-serve sa akin. 
“So, since you're twenty-one… anong year level kana? Third year? Fourth?” Tanong ko ng masayang kumakain. He munched his food before he answered me. 
“Curious are we now?” may panunuya nitong tanong. I glared at him. Buti pa nga at kinakausap ko ito. Kung hindi lang ako thankful, hindi ko ito kakausapin. “I’m graduating student, Reany!” 
Nakatitig ako sa kanya pero napatungo ako bigla sa pagkain ko. I swallowed hard as I feel the effect of how he called my name. The way he called it with his serious tone made me feel something. Hindi na ako nagsalita ulit hanggang sa matapos kaming kumain. He gets the bill at nang makuha niya, akala ko babayaran na niya. Pero kinabahan ako ng bigla siyang tumingin sa akin. The hell? Ako ata magbabayad nong kinain ko. Bigla na lang akong kinabahan. Ang mahal pa naman ng bayaran sa restaurant na ito. 
He chuckled as he saw my screwed face. “Relax…Hindi kita pagbabayarin kung” he trailed off. 
“Kung ano?” kinakabahan kong tanong while biting my lower lip.
“Kung ibibgay mo ang number mo sa akin” Tumawa siya. 
I rolled my eyes. “No thanks, I’d rather pay” May pera naman ako dahil hindi naman ako nito pinagbayad ng groceries kanina.
Pero agad din akong nanlumo ng makita kong kulang ang pera ko. He's grinning as he gets my number. I hate that I’m starting to assume thing na alam ko namang malabong mangyari. Cause I know he just see me as scholar, a poor, or perhaps a gold digger. Hindi na ako kumikibo ng sumakay ulit kami sa sasakyan niya. Narating naming ang apartment na tinitirhan ko ng walang nagsasalita. 
“Thank you sa paghatid at sa pag libre ng groceries” medyo bitter kong sabi dito. Hindi ko alam kung bakit ang bigat ng pakiramdam ko dahil sa nakasama ko siya ngayon. 
“Reany!” Tawag niya sa akin habang hindi pa ako nakakapasok sa loob.
Inis akong bumaling dito. “What?” 
He didn’t say a thing. Instead, he unconsciously licked his lips as his eyes on me. He smirked afterwards and drove away. 
What is wrong with him?
I was preparing to sleep when my phone vibrated. My brow furrowed as it’s already ten in the evening. I lazily opened it and saw an unregistered number there. 
[Hi] nanliit ang mata ko sa nabasa. Who’s this freaking texter? I annoyingly delete the text as I lay down. But then nag-vibrate na naman ang cellphone. 
[Sa uulitin ulit Reany…. This is Leo and not Leon or Reon] I ignored it. Freaking psycho. Freaking annoying man. Bakit siya nag text? I’ve been thinking about him kanina and now that I forgot about him, nag paalala na naman siya?
Inaantok ako kanina, pero dahil may nag text na asungot, nag siliparan ang antok ko. So, hindi ko na pinilit pa ang sarili ko para matulog, instead I open my facebook account na hundred plus lang ang friends. I was scrolling mindlessly when a message pop up. 
Adrian Samote: 
Hi.. bakit gising ka pa?
Reany Dela Vida:
Ikaw, bakit gising kapa? May pasok pa bukas!
Adrian Samote:
Hahaha… I was about to sleep kaso nag online ka..
Reany Dela Vida:
So, kasalanan ko ngayon? 
Adrian Samote:
I was just saying naman hahaha.. 
I was laughing while chatting with Adrian. Parang ako pa ang sinisisi nito dahil sa hindi niya pagtulog ah. The conversation lasts until 12 AM and I enjoy talking to him. The chat just ran smoothly. May text pang na send si Leo but since I was enjoying, hindi ko na binasa.  I maybe wrong about Adrian. He’s one of the rich students I judged but it’s because he’s close with Karina and I hate people that belong to her group. 
Is it just me who hate Monday? Kasi inip na inip na naman ako kakahintay kung hanggang kailan matatapos mag discussion ni Sir sa history. Bea kept on poking my back as I was listening even though bored na bored ako.  Nang hindi ko na kayang tiisin ang pangungulit nito, binalingan ko ito ng nakakamatay na tingin. I mouthed ‘What is your problem?’ pero ngumisi lang ito. Freaking nakakainis! Sa paglingon ko kay Bea ay nahagip ng mata ko si Adrian na nakangiti sa akin. I smile back before kong ibinaling ang mata ko sa unahan. 
Nakangiti akong lumalabas ng room pagka-dismissed ni sir. Don’t get me wrong... I’m just starving dahil kakaunti lang ang nakain ko. Late na naman kasi ako ng gising. Hinigit ko na si Bea pero hindi pa kami nakakalayo ng mahinto kami. 
“Reany! Wait!” it’s Adrian. Agad akong bumaling sa kanya na naglalakad na papalapit sa amin. More stares are thrown toward me. Damn! 
I arched a brow at him. He just smiled. “We have another assignment from Sir Jereck'' 
My eyes slit. “Again?” Inis kong sabi. He chuckled. He then titled his head on Bea. 
“Mind if I get Reany for this lunch? Magpapaturo lang sana ako sa kanya sa pag-solve.”  Bea gapped but nodded afterwards. She hastily unwrapped her hands on mine. Hindi na siya nag salita at agad na tumungo sa cafeteria.  
“Ilang items na naman ang sasagutan?” Irita kong tanong habang naglalakad kami. 
Adrian let out an audible laughed. He then glanced at me as he smirked. “Actually Reany… we don’t have an assignment.. I just kidnapped you from your friends” 
My lips parted. “What the Hell! Bakit?” 
Itinaas niya ang dalawang kamay. “Oop! Don’t be grumpy… kaya ayaw kang lapitan ng iba. Akala nila nangangain ka!” I rolled my eyes. 
“So, anong tawag mo sa paglapit mo?” nakataas na kilay kong tanong. 
Ngumisi lang siya. “It’s because I come to know you’re not that scary as I thought” tumatawang sabi niya kaya sinapak ko. walang hiya! 
He told me na may ipapakita siyang place sa akin kaya sumunod ako. It’s on the rooftop of our department. Hindi ako namamalagi sa department namin dahil hated ako masyado dito without me knowing why. 
Namangha ako pagkarating sa rooftop. Flowers scattered around the place. Wind blows the place making it very refreshing. There are benches too. 
“Bakit hindi ko alam to?” nakangiti kong tanong kay Adrian na nakatitig na pala sa akin. I grimaced at him. “Anong tingin tingin mo?” 
He chuckled. He shot his brow. “What? I’m seeing a nice view kaya tinititigan ko!”  maang-maangan niyang sabi pero hindi naman nag iwas ng tingin.
He made me sit to one of the benches as he prepared our lunch na pina-order niya pa cafeteria. Napapairap na lang ako kapag naiisip kong he’s one of the rich pala.
“How come nga na hindi ko alam to?” I asked as I munch my food.
“You’re always missing Reany. Feel ko minsan ibang course kana dahil hindi kita madalas makita sa college natin” seryoso niyang sabi. I scoffed. 
“Paanong hindi ako aalis? Ang init ng dugo niyo sa akin, especially your friend Karina.. and you know I’m wondering why you are being nice to me?” nanliliit kong matang tanong sa kanya. 
He smirked. “They’re just jealous…” My eyes instantly rolled from what I had heard. 
“Why would they be jealous? I’m just a scholar for god’s sake!” 
“You’re famous!” he said abruptly. Tumawa siya ng mabilaokan ako. Agad kong kinuha ang tubig sa unahan ko para makainom.  The hell is wrong with him. Ako? Famous? What a joke!
“Well, yeah you’re hated from girl’s population but you’re popular among boys” 
Ngumiwi ako at pinatahimik siya. Kung ano ano na lang kasi ang lumalabas sa bibig niya. Nag stay pa kami don after we ate. Nang mag alauna ay sabay kaming pumasok sa time ni sir Jereck. The class run smoothly. Hindi nagtanong si Sir hanggang sa mag dismissed. Agad akong lumabas dahil alam  kong hinihintay na ako ni Kath sa labas ng department namin.
“Reany!” Tumatawang tawag ni Adrian. Hindi ko na ito binalingan ito but I said "What" in annoyed tone. 
“Take care!” sigaw niya nang makalayo ako. Kita ko ang pag kunot ng noo ng mga students na nakarinig nito. You see.. The problem is when you're just a scholar and you get involved with rich people… they will automatically think that you’re a gold digger and I hate that! I’m not a gold digger!
Pagkarating ko sa labas ng department ay wala akong nakitang Kath. 
“Kath! San ka? Hindi kapa uuwi?” bungad ko sa kanya pagkasagot niya ng tawag ko.
[May make-up class kami sa major subject namin. Kina Gian na ako sasabay] 
I groaned as I ended the call. Hindi ako sanay ng walang kasamang umuuwi. Every Monday and Wednesday, sabay kami ni Kath. Sa Tuesday and Thursday kami ni Bea and every Friday lahat kami. I’m too guarded by them. 
Walang gana akong naglalakad paalis ng academy when I suddenly stopped on my track. Just beside the gate is Leo na nakasandal na naman sa kotse niya. He’s in his deep thought kaya hindi niya ako napansin. Nagtago ako cursing him inside. Ano na naman ang ginagawa niya dito? If he’s an engineering student, dapat sa west side siya. Ang layo layo ng department nila dito sa main gate for pete’s sake! 
May nagsisiuwian din namang mga students pero lahat sa parking lot ang tinatahak nila. Kami lang namang apat ang lumalabas sa gate ng walang kotse. 
My forehead furrowed as I started to get stressed. How am I going to leave without him seeing me? Hindi ko alam ilang minutes pa ako naghintay kasilip kong kalian ito aalis sa gate. Good thing at may humintong sport car sa unahan niya ay nakipag-usap ito sa kanya. I get that opportunity to sneak out and I succeed. Hindi niya ako nakita hanggang sa makasakay ako ng taxi.