---
Ernaline quietly walk the wide road inside their village, she decided to hang out in the park because she's used to it every day. Carrying the guitar slung over her shoulder and a notebook containing the songs she wrote.
Since she graduated from the Business Management course she has done nothing but hangs out in the park and creates her world with music. She doesn't want a business course, but that's what her Dad wants.
Wala raw siyang mararating kung tungkol sa musika ang piliin niya. Her father's reasons? Walang ibang magmamana ng kompanya kundi silang dalawa nang kapatid niyang nakatatanda na si Reiden Grei Montenegro.
When she arrived at the park many children were playing. Mostly ay mga spoiled brat na kapitbahay nila kasama ang kanilang mga yaya. She shook her head as she headed for a tall tree far away from where the children were playing.
May nakita rin siyang mga couples na naglalakad na akala mo ay nasa Luneta lang, may mga pamilya din na nagpipicnic. The sun is not very steep even at noon. She took the guitar from the case in which it was placed and adjusted the tone. She strums a little to make sure na tama ang pagkakapihit niya sa tonong nais niya then she started singing.
Naipikit niya ang mga mata dahil sa pag ihip ng hangin na nagbibigay sa kanya ng kapayapaan. Sa tuwing nandito siya sa parke ay parang tinatangay ang dalaga sa ibang dimensyon ng mundo na hindi pa natutuklasan ng kahit sino.
Pinagpatuloy niya ang pagtugtog at pagkanta hindi alintana ang ingay sa paligid. Tanging musika at ihip ng hangin ang kanyang naririnig kasama ang pagsayaw ng mga dahon ng puno na siyang kinaroroonan niya kung saan siya nakaupo upang bigyan siya ng proteksyon.
"Saan ka pupunta D?" He reverted his gaze behind him as he saw Gun approaching him. He slid his hands into his pocket as he faces him.
"Going somewhere when there is peace," He said with a plain voice. He just finished his mission before Gun saw him exiting from his office.
"Wanna hang out? Hindi ka na sumasama sa akin mula nung iniwan mo ang banda. Siya pa rin ba?" Gun places his arms into his shoulder before dragging him out from their hideout.
Dezrail is one of the highest-paid assassins in HuPoFEL, even Gun. They are one of the members of the Elite Class from their underground organization.
"It has nothing to do with you, Gun. Thanks for your concern." Nilisan ng lalaki ang kaibigan bago ito sumakay sa kanyang sasakyan at pinasibad palayo sa gusaling yun. Ayaw niya sa lahat ay yung may madamay na ibang tao sa kanyang problema. He really wants to face his own struggles in life without bothering other people. Para saan pa ang mga pinag-aralan niya sa organisasyon kung magiging mahina siya? Being independent is his nature after his parents died.
He drove his car to the nearest park he wants to hang out with himself alone. At the age of twenty-five, he doesn't know his own purpose in life. He has his own money, work, even his own business – wala na siyang mahihiling pa kundi ang makasama ang babaeng mahal niya habang buhay at bumuo ng sariling kaso iniwan siya.
Ipinarada ni Dezrail sa isang tabi ang kanyang kotse ng marating ang isang village kung saan paborito niyang puntahan lalo na kapag magulo ang kanyang utak at naghahanap ng mga kasagutan sa kanyang tanong. He slowly walks as he arrive at the park after he got out form his car, maraming bata ang naglalaro at mga pamilya na nagkakasiyahan.
If life is fair for him, siguro buhay pa rin hanggang ngayon ang parents niya at hindi niya dinanas ang pasakit ng buhay. But when HuPoFEL found him and become a member of it, unti-unting nagkakaroon ng liwanag ang madilim niyang mundo – dim nga lang.
Pumunta ang binata sa isang tagong parte ng park kung saan nakatayo ang isang matayog na puno ng mangga. Umakyat siya rito at tumambay sa isa sa mga sanga nito before he shut his eyes and take a nap after his bloody encounter last night. One week straight of work without rest is hell for him but he's enjoying it!
A minute has passed as his sleep began deeper when he heard a guitar sound. He slowly opens his eyes and finds where the music when someone started singing.
Dezrail look down where he was and saw a lady strumming her guitar while singing. Pinagmasdan ng binata ang mukha ng dalaga habang nakapikit itong nakatingala sa gawi niya. Her long eyelashes, pink cheeks, pointed nose, and her red tiny lips – he felt something weird inside his heart as he continued hearing her voice and the songs she produces, bago sa kanyang pandinig ang kanta na 'yon.
As he heard the song, parang bumalik sa alaala niya ang mga pangyayaring gusto niyang kalimutan ngunit ang utak ni Dezrail mismo ang ayaw bumitaw.
"Nice voice," He compliments out of nowhere. Nagulat man ay hindi na niya binawi ang kanyang sinabi dahilan para matigil ang dalaga sa pagkanta nito.
Nabalik sa huwisyo ang si Ernaline ng marinig na may magsalita gayong siya lang naman ang naroon sa lilim ng puno. Natigil ang mga daliri niyasa pagtipa sa chord ng gitara.Kunot noong naigala ng dalaga ang kanyang paningin sa paligid pero wala siyang nakitang nilalang.
'May multo ba dito?' She asked herself even though hindi siya naniniwala sa mga mythical creator and ghost.
"Don't bother to look for me. You won't find me anyway," He added. A grin forms his lips while looking at the lady's figure while roaming around and search where he is.
"Multo ka ba?" She unconsciously asks while hugging her guitar. Sumandalsa katawan ng puno si Ernaline at umayos ng upo. Kahit hindi siya naniniwala sa multo kinikilabutan pa rin ang dalaga sa isip na baka masamang tao ang kinanakausap niya. Lapitin pa man din si Ernaline ng kidnappers para lang makahingi ng pera sa kapatid at magulang niya!
The mystery guy let out a chuckle full of amusement "Maybe, I am." He said.
This is the first time when someone mistook him for a ghost. Sa klase ba naman ng trabaho niya, natatakot nga ang mga taong kasama sa listahan na dapat nilang todasin. No one dared to challenge HuPoFEL's power pero may mga tao talagang ayaw malamangan lalo na sa underground society.
Napairap sa kawalan ang dalaga. Ito ang unang beses na may umisturbo sa paglalakbay niya sa ibang dimensyon.Kinuha niya ang mga gamit at inayos ang gitara sa case nito. Akmang tatayo nasiya ng muling magsalita ang puno - este ang estranghero.
"Going already? Just don't mind me." wika pa nito. Dezrail is the type of guy with a few words but when it comes to this stranger young lady, he wanted to talk to her as the sun goes down until the morning comes again while sitting here at the top of the tree.
Isang malakas na buntong hininga ang pinakawalan ni Ernaline bago isinukbit ang gitara nito sa likuran. "Sorry but I don't like sharing this spot with other people. It's my favorite spot but it's all yours. Sorry again to disturb you."
A genuine smile covered his face as he saw the lady standing up before leaving. It's been a while since he experiences this kind of feeling – not from his love but to a stranger girl who also has her world.
"I don't mind sharing it with you. But if you insist I won't argue with it."
Hindi na nag-aksaya pa si Ernaline na hanapin ang boses ng estrangherong yun bagkus ay inumpisahan niya ng ihakbang ang mga paa palayo sa lugar na yun. But before she get too far, the mystery guy let out some words that left her hang.
"I hope this is not the last I will hear your angelic voice and your songs. I love to hear it especially in this kind of weather while I'm alone. Adios."
HINDI alam ni Ernaline kung paano siyang nakauwi ng matiwasay gayong lutang ang kanyang isip sa mga katagang binitawan ng lalaki. Kasalukuyan siyang nasakanyang kwarto, laman pa rin ang kataga na iniwan ng lalaki sa kanyang isip. Madilim na sa labas pero heto siya nanatili sa tapat ng bintana habang nakapangalumbaba sa ibabaw ng mesa at nakatitig sa kalangitan na puro kadiliman ang makikita.
His words struck her. How could this happen? A certain stranger appreciates her song and she felt warm on it. Kakaunti lang kasi ang nakaka appreciate ng mga kantang ginagawa niya. She always hiding from other people kaya music lang talaga ang nakakapagpasaya sa kanya. Wala sa sariling napangiti ang dalaga at napahawak sa puso niyang mahinang kumakabog pero mabilis.
"Pero baka engkanto 'yon or diwata? I mean tagapag bantay ng kalikasan? Pero mukhang malabo." Napasabunot pa ito sa sariling buhok at sumubsob sa mesa.
From her teenage life ay hindi siya nakipag-engage sa mga love life na yan. Wala din siyang ibang kaibigan maliban sa isa-- speaking of kaibigan.
Pumihit ang dalaga mula sa drawer na nasa gilid ng kama nito at kinuha ang isang cellphone then she started dialling a familiar number. Limang ring ang nakalipas bago sagutin ang tawag na siyang ikinaikot ng mga mata niya sa kawalan.
"Moshi Moshi," Bati ng isang babae sa kabilang linya.
"What? Hoy nagi-alien ka na naman?" Kumunot ang noo ni Ernaline kasi hindi niya maintindihan ang sinasabi ng kausap sa kabilang linya. Maingay din ang paligid nito na parang nasa crowded place.
"Oy Ernaline, napatawag ka?" Pasigaw na wika nito sa kausap. Nasapo ni Ernaline ang sarili nitong  noo. She's Sinji Natividad, her only friend.
"Ayusin mo nga ang pagsasalita mo hindi kita maintindihan eh!" Naiinis na sabi niya.Humagalpak naman ng tawa ang nasa kabilang linya, kahit kailan baliw talaga ang babaeng ito at mukhang may sapi na naman.
"Ito naman ang init agad ng ulo. Kamusta, My Dear? Tagal mong hindi tumawag sa akin," wika ni Sinji.
"Still breathing some polluted air." Matabang na wika niya. Kung hindi niya pa tawagan ang babae ay hindi nito maalala na nagi-exist ang isang Ernaline Ashleigh Montenegro sa mundo.
"Good news for you. Anyway, kumusta ang Kuya mo? May girlfriend na ba siya? Ireto mo ako girl." Long time crush ni Sinji ang kapatid niyang si Reiden Grei Montenegro na hindi niya alam kung bakit nagustuhan ito ng kanyang kaibigan gayong may pagkabato ang pagkatao ng kanyang kapatid, ang Montenegro Empire kasi ang buhay ni Reiden Grei.
Sa tuwing magkikita o magkausap silang dalawa ng kaibigan ay hindi mawawala sa usapan nila ang kapatid niyang bato – in short kinulang sa emosyon. Tumayo siya mula sa kinauupuang silya bago nagdive padapa sa kanyang kama at humalumbaba habang hawak ang telepono nito.
"Still single or maybe he has a girlfriend at ayaw niya lang sabihin sa akin." Hindi niya naman talaga alam ang status ng kanyang kapatid lalo na't gugol ang oras nito opisina.
"What? Hindi pwede, dapat ako ang first girlfriend niya!" Maarteng sigaw ni Sinji sa kanya na akala mo ay ilang milya ang layo nla sa isa't isa gayong magkausap lang naman sila sa telepono.
"Wala kang pag asa do'n Sin." Naiiling na sambit ni Ermaline sa kaibigan.
"Ang nega mo naman, kaibigan ba talaga kita?" aniya na may halong pagtatampo sa tono ng boses ng kaibigan. Napakamot na lang si Ernaline sa sariling noo dahil hindi niya alam kung ano ang sasabihin sa kaibigan.
"Hindi si Kuya ang dahilan kung bakit ako tumawag" Napipikang sabi niya. Pero ang bruha niyang kaibigan tinawanan langsiya.
"Oo na.Ano ba yon?" Curious na tanong ng kanyang kaibigan na si Sinji. Kapag tsismis talga ang usapan ang active ng babaeng ito.
"Tumambay kasi ako park kanina, sa usual spot ko," Panimula niya.
"And then?"
"Well, I met this guy I mean not met him in flesh," Pag-aalinlangang kwento pa nito.
"Ang gulo mo, ituloy mo na lang ang kwento mo."
"Hays. Basta nakilala ko siya kanina pero tanging boses niya lang angnaririnig ko. Nag-usap kami pero hindi siya nagpakita," Mahinang sambit niya.
She heard Sinji's gasp from nowhere.  "Hala! Baka engkanto 'yon?"
"May Englishero bang engkanto?" Pilosopong tanong ni Ernaline.
"Hello? Nasa modern world tayo, malay mo naman diba? At saka nagtataka na talaga ako sa taste mo. Kung hindi artista ang pinapastasyahan mo ngayon naman engkanto? Okay ka pa ba?" Natatawang sambit naman ng kanyang kaibigan na tila naaaliw sa kanyang kahibangan.
"Hays ewan ko sayo!" Agad niyang pinatay ang tawag dahil mukhang wala siyang makukuhang matinong sagot sa kanyang kaibigan.
Sinji know's her very well, ang babae kasi ang kanyang takbuhan sa mga ganitong bagay lalo na kapag naguguluhan siya or walang makausap sa kanilang bahay kaya minsan inaasar na siya nang kaibigan na mag madre na lang daw kasi parang wala itong alam sa iniikotan nitong mundo.
Sino ba kasi ang mystery guy na 'yon? And why the hell she's bothered too much because of him even though his voice is all she knows?
Para siyang timang na nagpabalik-balik sa park. Nagbabaka-sakali na muling makausap ang estrangherong 'yon but month passed already, wala ng ibang tumatambay roon sa tagong lugar nang parke bukod sa kanya.
--