Miggy’s POV
Agad naman akong sinundo ni Meynard nang paumpisa na ang screening. May iba sa kanila halatang hindi pa komportable sa harap ng camera, makikita mo ang pagkakailang sa expression ng kanilang mukha. Ang iba naman nagiging trying hard kaya ang pangit tingnan sa camera halatang pilit na pilit sa pag-arte. Kung tutuusin simpleng paghilamos lang naman pero ang dating kasi ng facial expression nila hindi na natural. Kailangan balance, ‘yong tamang timpla lang ng confidence, ‘yong kahit kinakabahan pero napapanatili pa rin ang natural na expression ng mukha, hindi trying hard tingnan. Tapos kailangan na paniwalaan siya ng audience sa paraan ng pagkilos hindi ‘yong natataranta kahit sa pagdampot ng facial wash tube tapos halatang nanginginig ang mga kamay habang naghihimalos. Ang malala pa nakakalimutan ang lines sa sobrang kaba.
Matagal natapos ang nasabing screening dahil ang iba dahil sa sobrang kaba nakakailang take. Kaya para hindi mamihasa ang sabi ko sa mga kasamahan kong panel hanggang tatlong take lang kapah hindi pa magawa ng maayos wala na. Kasi masasayang ang oras namin imbis na ang may iba ng sasalang, maantala pa tuloy dahil sa tulad nila.
Gabie’s POV
“Besh, kinakabahan ako baka tulad nila hindi ko rin ma-deliver ng maayos ang lines,” kabado kong sabi kay Jhay na katabi kong nakaupo sa bandang likuran.
“Naku! Ano ka ba? Tiwala lang. Saka pwede ba kumalma ka. Isipin mo lang na nasa bahay ka tapos simpleng naghihilamos at kapag kailangan mo ng sabihin ang lines isipin mo lang nasa harap ka lang ng salamin.”
“Naku paano na?”
“Loka! Tumahimik ka! Kurutin ko kaya ‘yang singit mo! Itong matindi kung hindi mo pa kayang mamotivate sa mga nauna kong sinabi. Ewan ko na lang kung hindi mo pa magawang maayos diyan mamaya sa harap ng camera kapag hindi ka naipon para sa thesis mo dahil hindi ka makukuha dito sa audition na ‘to kasi tinalo ka ng sobrang kaba mo kaya pumalpak ka. Tapos ito pa, hindi ka makakagraduate dahil wala kang panggastos sa thesis. O, hindi ka pa rin motivated?” mataray niyang tanong.
“Oo na grabe ka naman sa hindi makakagraduate besh! ‘Wag naman ‘yon bawiin mo saka pati ‘yong walang akong thesis,’ pagrereklamo ko.
“Hindi! At wala kang maggagawa kung hindi ang pagbutihin mo d’yan sa harap at pag nagawa mo ng maayos saka ko babawiin. Gets?” napatango ako sa sinabi niya kahit hindi naman ako sigurado talaga kung maggagawa ko o hindi ng maayos.
“Kailangan isang perfect shot ang ibigay mo sa mga panel. Tandaan mo may nakakilala na sa’yo rito na may mga poster ka ng iba’t-ibang brands ng damit at sapatos. Kaya mapapahiya ka talaga pag hindi mo inayos. At ang thesis beshie ‘wag kalimutan isaksak mo d’yan sa matalino mong kukuti!” pagalit niyang pagbulong sa akin. Alam kong naiinis na siya kasi kanina pa ako paulit-ulit sinasabing hindi ko yata kaya. Kaya hindi ko siya masisi kung ganoon na lang siya manggala-iti sa inis sa akin.
“Next! Number eighteen!” sigaw noong isang staff. Oo, hindi pangalan ang tawag sa amin mas madali raw kasing kung by number ang tawag sa amin. Agad kong pinakita ang number ko sa kanila tapos pinapwesto ako sa may mesa na may nakalagay na maliit ng basin na may malinis na tubig, nakalagay sa gilid nito ang facial tube at towel na pampunas pagkatapon maghilamos.
“Memorize mo ang sasabihin mo?” tanong noong staff tumawag sa number ko kanina.
“Opo.”
“Okay ready ka na for take? Relax lang ‘wag kabahan para magawa mo ng maayos, ‘wag mong sayangin ang chance na ‘to,” payo niya sa akin, ‘yon din ang sinabi niya kanina sa mga nauna sa akin.
“Okay po. Thank you, po.”
“Okay! Ready for take! In three, two, one action!” sigaw niya.
“Isipin mo Gabie ang thesis mo kaya kailangan magawa mo ‘to ng maayos. Para sa thesis. Para sa thesis. Para sa thesis. Para sa thesis. Para sa thesis. Para sa thesis,” paulit-ulit kong pagpapaalala sa sarili ko para hindi ako madala ng kaba ko. “Kaya ko ‘to para sa thesis ko!”
Dahil sa naging preoccupied na ang isip ko sa mga nging mantra ko habang ginagawa ang paghilamos sa harap ng camera, hindi ko na namalayan na natapos ko na palang gawin. Dahil sa gulat ng pagsigaw noong staff na “Good take!” saka lang ako natauhan.
“Maganda ang ginawa mo Congrats! Ikaw lang yata ang one take lang,” sabi niya habang nagpupunas pa rin ako ng mukha kasi hindi natuyo ng maigi kanina sa habang nasa harap ng camera kasi may kailangan pang sabihin.
“Salamat po.”
“Sige doon ka muna sa stand by area. Tatawagin lang kayo ulit mamaya kaya ‘wag muna kayong uuwi,” bilin niya. Tumango lang ako saka mabilis na naglakad pabalik sa dating kong inuupuan kung saan katabi ko si Jhay.
“Besh!” impit niyang sigaw. “Nagawa mo ng tama besh! Congrats! Natural na natural kang tingnan sa monitor. Taray! Ang sabi hindi kaya pero kinareer!” pang-aasar niya sa akin. Kaya napatawa na lang ako saka napailing sa spang-aasar niya.
“hahaha, tumahimik ka sinunod ko lang ang sinabi mong i-motivate ko ang sarili ko. Kaya gumawa ako ng parang mantra sa isip ko saka ‘yon lang ang inulit-ulit ko sa isipan ko, para hindi ako matalo sa matinding kaba ko,” kwento ko sa kan’ya.
“Taray! Effective!”
“O sya, ‘wag na tayong maingay baka pagalitan tayo,” saway ko kasi napansin kong kami lang dalawa ang maingay.
Hindi ako mapakali kahit na tapos na akong masalang sa harap ng camera. Hindi mawala sa isip ko ang mga matang nakatutok sa akin kanina habang kinakausap ako ng staff bago at matapos akong makunan. Ngayon ko lang kasi naranasan ang lahat nang ito kung hindi lang talaga matindi ang pangangailangan hindi ko papaltusin ‘to.
“Besh, sa tingin mo may susunod pa kaya na screening ang mga makukuha ngayon?” bulong ko kay Jhay na seryosong nakatingin sa monitor.
“Hindi ko alam besh, hindi ko naitanong kanina sa staff kasi nga ‘di ba sinamahan pa kita sa cr kaya hindi na ako umabot sa orientation,” sagot niya na hindi man lang ako tinapunan ng tingin dire-diretso pa rin siyang nakatitig sa monitor.
“Kinakabahan kasi ako eh, paano pag hindi ako makuha?” nag-aalangan kong tanong.
“Huwag ka kasing panghinaan ng loob besh, tiwala lang. Dasal-dasal besh! Tandaan mo para sa thesis mo ‘to!”
“Alam ko pero…”
“Ay tumahimik kung ayaw mong samapalin kita ng magkaliwaan! ‘Wag mo akong iniembiyerna!” pagputol niya sa sasabihin ko.
“Kaloka! ‘Wag mo akong stressin sinasabi ko sa’yo makukuha ka! Magtiwala ka nga sa sarili mo! Dahil ako malaki ang tiwala ko sa’yo kaya pagkatiwalaan mo rin ang sarili mo pwede ba?” nanggigigil niyang bulong sa akin.
“Oo na, sorry naman tao lang na kinakabahan,” pagmamaktol ko.
Miggy’s POV
“Maganda talaga siya. Gan’yan dapat ang mga babae natural ang kagandahan hindi ‘yong punong-puno ng kolorete sa mukha, minsan para na tuloy clown kasi nasobrahan sa make-up. Ang cute pa ng ngiti niya, tapos ang mata kumikinang para ang saya niyang tingnan. Ang gaan ng aura niya para siyang hindi kinakabahan. Siya lang talaga ang naiiba ang ganda sa lahat ng mga nag audition,” bulong ko sa sarili ko habang pinapanood ko siya sa monitor.
“Hindi kasi nakakasawa ang mukha kahit titigan ko pa siya buong araw hindi ako mapapagod at lalong hindi ako magsasawa.”
“Gusto ko talaga ang babaeng ‘to,” rinig kong sabi ng katabi kong panel na siyang representative ng company client namin.
“Oo nga. Akala ako lang,” sang-ayon naman noong katabi niya sa kanan, ako ang katabi sa kaliwa ng representative ng company client.
“So far, siya lang ang nag-deliver ng maayos sa lines na ibinigay sa kanila. Karamihan nagkakamali pero siya bilib ako kasi confident siya at saka parang natural sa kan’ya ang lahat ng kan’yang mga kilos. Di ba sir? Agree ka sa sinabi ko?” biglang tanong niya sa akin kasabay nang paglingon niya sa side ko.
“Ha? Ah, sorry hindi ako nakikinig sa inyo,” pagsisinungaling ko kasi nagulat ako na kasali pala ako sa usapan nila.
“Sabi ko, ‘yong babaeng kakatapos lang ngayon maisalang siya ang lang nakapag-deliver ng maayos ng llines na binigay sa kanila. At saka natural siyang kumilos sa harap ng camera,” inulit pa talaga niya.
“Ah, yes. I agree,” pagsang-ayon ko para matapos agad ang usapan.
“Eh, kung ako ang tatanungin siya na ang pipiliin ko. Kaso to be fair to other auditionees who are present today, sige pagbibigyan ko silang magpakitang gilas pero may napili na ako. Bagay na bagay kasi sa kan’ya. Ewan ko lang sa inyo?”
“Ako rin siya rin si number eight din ang pipiliin ko.” Gusto rin sanang sabihin pero hindi ko tinuloy kasi baka ano pa ang sabihin niya sa akin mahirap na.
“So ibig bang sabihin nito wala nang last and final round of screening?” tanong naman sa kanya noong nasa kanan niya.
“Depende, pero malamang kung wala nang makagawa sa mga susunod tulad ng ginawa eh, ‘di siya na. ‘Yan eh, kung agree kayo sa akin. Alam kong kailangan pa rin natin idaan ‘yan sa deliberation, di ba sir?”
“Tss ba’t ba niya ako laging sinasali sa usapan nila hindi naman ako nakikisali,” bulong kong sabi sa sarili ko.
“Yes, it’s a part of the standard operating procedure kailangan idaan sa deliberation to be fair,” pagpapaliwanag ko.
“Akala ko sir, hindi ka na naman nakikinig sa amin hehehe…” pabiro niyang sabi sa akin.
“Aba! May guts ka pa talagang magbiro sa akin ha! Hindi naman tayo close,” sa isip-isip ko.
Pero pili kong ‘wag na siyang sagutin kasi baka kung ano pa ang lumabas sa bibig ko, napailing na lang ako kahit ang totoo nagtitimpi lang talaga ako sa inis.
Laki ng pasamalat ko nang matapos ang audition. Ako ang pinaka-unang tumayo kasi nakakailang na ako lang mag-isang lalaki. Saka gusto ko ng makaalis kaagad kasi may tatapusin pa akong documents na hindi ko natapos kanina kasi kailangan ko ng pumasok sa venue dahil magsisimula na ang audition.
Kinausap ng team ang mga nag-audtion na tatawagan na lang sila kung ano ang maging result ng ginawa nila, anytime this week. Kailangan muna naming pag-usapan bukas sa meeting ang mga napili at kailangan din namin mareview ang video para masigurong tama ang mapipili namin, kasama ang team dahil hihingan din sila ng opinion.
Nang makatayo ako niyaya ko na lang si Meynard na kumain kami sa restaurant dito sa hotel pagkatapos ng mga gagawin niya para dito ko na tapusin ang kailangan kong tapusin. Dahil may ginagawa pa siya kasama ang team, nauna na ako sa restaurant para maumpisahan ko na ang mga kailangan kong gawin habang hinihintay ko siya.
“Hindi ko pala naitanong kung ano ang pangalan ni number eight. Okay lang, bukas malalaman ko rin ang pangalan niya. Teka, ba’t pumasok na naman siya sa isip ko? Pero infainess na ganda niya talaga, lumilitaw ang ganda kahit wala siyang make-up. Mas gusto ko ng ganoon kasi hindi fake para sa akin natural ang ganda niya. Ano ba ‘yan para naman akong tanga nito? Nagbabasa nga ako hindi ko naman naintindihan ang binabasa ko kasi siya ang naiisip ko. Matawagan na nga lang si mommy.”
Calling mommy…
Mommy: Hello nak!
Ako: Hi mom! How have you been?
Mommy: I’m good nak. Thank you. Nagbonding kami kanina nila tita Beth mo kasama namin ni Carla. (masaya niyang balita sa akin)
Ako: Great to hear mom na you’re doing good and having fun with them.
Mommy: Syempre, kasi masaya silang kasama. Ngayon lang uli ako nakapagpasaloon, hindi ko na nga maalala kung kailan ‘yong huling punta ko sa saloon.
Ako: Mabuti naman mom!
Mommy: Oh, sorry nak kailangan ko na ibaba ang tawag kasi maghahanap muna kami ng restaurant na makakainan. Ingat kayo ni Meynard nak. I’ll see you later. Bye.
“Ni hindi man lang niya ako hinintay na makapagbabye sa kanya binabaan ako. Well, okay na rin ‘yon ang importante malaki na ang pinagbago niya. Hindi na siya panay iyak saka higit sa lahat hindi na siya naglalasing. Salamat naman at naagapan agad at binigyan pa ako ng Diyos na makasama si mommy. Akala ko susunod siya kay daddy, buti talaga hindi pa. ‘Wag muna kasi baka hindi ko na talaga kayanin kung pati si mommy iiwan ako. Hindi ko pa nga lubusang tanggap ang pagkawala ni daddy. Pero paano na kapag malaman niy ang tungkol sa matagal nang sekreto ni daddy? ‘Yan ang pinakatatakutan ko ngayon kasi hindi ko alam kung ano ang maging reaksyon ni mommy? Hindi pa siya nakaka-recover sa pagkawala ni daddy.”
“Kuya? Tulala ka na naman,” sabi niya sabay tapik sa balikat ko.
“Ah, may naalala lang. Ano? Tapos na kayo doon?” pag-iiba ko sa usapan.
“Kani-kanila lang. Ang lalim naman ng pinagkakataguan mo ng alalang ‘yan ang hirap abutin.”
“Heh! Ako na naman ang nakita mo!”
“Kapansin-pansin lang kasi kuya ang pagkatulala mo, alam ko hindi basta-basta na ala-ala ‘yan, eh.”
Napabuntong hininga ako bago nakapagsalita.
“Si mommy, inalala ko.”
“O, bakit anong nangyari kay ma’am Barbs?”
“Wala naman, masaya nga ako kasi okay na siya. Ayon nag-bonding daw silang tatlo nila Carla at tit Beth sa saloon, binabaan pa ‘ko ng tawag kasi nagmamadali, maghahanap pa raw sila ng makakainan.”
“’Yon naman pala, eh, anong problema?”
“Iniisip ko kung paano pag malaman ni mommy ang pagpapahanap ko sa mag-ina. Natatakot ako sa maging reaksyon niya. Alam ko naman kasing hindi pa talaga siya okay kaya lang nalilibang lang siya kasi kasama niya sila tita Beth.”
“Mahirap nga ‘yon. Teka, naisip ko lang din kuya, ayaw mo bang ipaalam kay sir Manuel? Kasi sa tingin ko may karapatan siyang malaman kasi pamangkin niya ‘yong pinapahanap mo.”
“Hindi ko alam. Naguguluhan pa rin talaga ako sa lahat ng mga nangyayari. Sobrang nahihirapan na ako pero wala naman akong maggagawa sa ngayon kung hindi ang maghintay.”
“Hayaan mo kuya, malalampasan mor in ang lahat nang ito.”
“O sya, mag-order na tayo kasi gutom na talaga ako. Hassle na kung sa condo pa tayo kakain, magluluto pa tayo pagdating. Hindi ko pa nga natatapos ‘tong dala-dala ko,” sabay angat ko sa mga folder na sa harapan ko.
Sumenyas ako sa waiter na nakatayo sa hindi gaanong kalayuan. Kaya nakapag-order kami kaagad tapos saglit lang din ang hinintay namin at nai-serve naman ang pagkain namin.
Gabie’s POV
“Ay naku grabe tita! Kung nakita mo lang talaga kanina akala mo dating na siyang may commercial kung kumilos at umakting sa harap ng camera!” balita niya kay mama. As usual nag-iingay na naman ang bakla, alam niyo mababawasan yata ang buhay niya kapag hindi siya nakapagdaldal. Joke lang, love ‘yan kahit maingay ‘yan.
“Eh, ‘di mabuti kasi paniguradong siya na ang kukunin ng agency,” masaya namang sagot ni mama.
“Naku ma! “Wag kang magpaniwala d’yan akala mo naman ako na ang pinakamagaling sa mag nandoon. May iba pa kaya, kaya h’wag muna tayong pakasiguro na ako na ang makukuha,” saway ko.
“Naku tita! Ako ang paniwalaan mo! Kasi ako ang nakapanood doon sa monitor. Saka marami kaya akong narinig na feedback mula sa staff,” pagmamayabang niya.
“O? Talaga? Anong sinabi?” tanong ko.
“Secretttttt!!!!! Syempre hindi ko sasabihin sa’yo,” nambelat pa siya parang bata.
“Gawa-gawa mo lang ‘yan para mabuhayan ako ng loob.”
“Aba! Hindi ah! Ba’t naman ako gagawa ng storya bakit ikayayaman ko ba?” pagtataray niya.
“Ay basta ‘wag muna tayo pakampante kasi hindi pa tayo sigurado. Mahirap nang umasa tapos sa huli kulelat pala, nakakahiya kapag nagkataon.”
“Bahala ka! Basta ako alam ko na!” pagmamatigas niya.
“Hoy! Kayong dalawa! Tumigil na ka kayo parang kayong mga bata. Saka isa pa nag-aaway kayo nasa harapan kayo ng pagkain. Hala! Sige kain nang kain,” saway ni mama sa amin.
“Pero tita, naniniwala ka naman sa akin ‘di ba?” hirit pa niya.
“Oo, alam ko naman na siya lang naman ang walang tiwala sa sarili niya. Pero dahil hindi naman talaga tayo nakakasiguro pa hanggat walang resulta, kaya hinay-hinay lang muna para masyadong masakit kung may ibang mapili,” pagpapaliwanag ni mama.
Nagpatuloy ang masayang pagkain at hindi mawawala ang kulitan namin. Si mama ang taga-tawa at referee naming dalawa. Pero kahit naman para kaming aso’t pusa ‘yang bestfriend ko, mahal namin ang isa’t-isa. Dahil sa kanya feeling ko nagkaroon ako ng ate at kuya in one. Kaya hindi ko natitiis na hindi ‘yan makita sa isang araw, kaya kapag sobrang busy ko sa school tapos hindi pa kami nagkikita ako na ang mismong mangungulit sa kanya sa pamamagitan ng tawag pagka-uwi sa bahay.
“Ma,” naabutan ko siyang nakatulala na nakaupo sa may labas ng bahay pagkatapos naming maglipit at mahugas ng pinagkainan namin. Samantalang si Jhay agad nagpaalam pagkatapos namin kumain dahil tumawag ang nanay niya.
“Ha?”
“May problema ba ma?”
“W-Wala naman. Bakit?”
“Ang layo ng tingin mo eh, tapos tulala ka pa.”
“Pagod lang siguro.”
“Naku ma, di ba sabi ko naman sa’yo ‘wag kang masayadong nagpakapagod. Saka wala naman kasing problema ma kung magpapahinga ka muna d’yan sa online selling na ‘yan. Kaya kitang tulungan sa mga panggastos dito sa bahay ma alam mo ‘yan. ‘Yong natatanggap ko sa scholarship ‘yon ‘yong ibibigay ko sa inyo para dito sa bahay. Tapos ako na ang bahala sa sarili ko para sa mga kailangan ko sa school at allowance ko sa araw-araw. Kasi may mga raket naman ako,”
“Hindi na. Kaya ko naman eh, ipgapapahinga ko lang ‘to tapos bukas okay na ‘ko.”
“Hay naku! Ang hirap talaga magpalaki ng magulang,” pagbibiro ko sa kan’ya.
“Ikaw talaga ang dami mong alam na kalokohan,” sabay nagtawanan kaming dalawa.

Miggy’s POV
“Sir, tumawag po sa akin si sir Rick hindi raw po kasi kayo sumasagot sa tawag niya.”
“Bakit daw?”
“Tumawag daw sa kan’ya ang si Willie, may ibabalita raw. Tumawag daw sa’yo pero hindi mo raw nasagot ang tawag niya.”
“Naiwan ko kasi ang phone ko dito sa mesa noong umakyat ako sa taas kanina kasi kinausap ako ng President.”
“Nasabi ko na po, kasi sinilip kita dito kanina pero wala ka tapos nand’yan nga ang phone sa ibabaw ng mesa. Mag-set na ba ako ng appointment para d’yan?”
“Check mo muna ang schedule natin kung kayanin mamaya pero hindi bukas na after office hours. Tapos ikaw na bahala mag-inform sa kanila.”
“Okie dokie!” sumaludo siya sa akin tapos lumabas ng office ko.
“Kinakabahan ako sa tuwing tatawag ang private investigator para mahanap ang mag-ina. Hanggang ngayon hindi pa rin alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko. Natatakot pa rin ako at nangangamba para sa mommy. Kahit na alam kong possible na silang makita nao mang oras aaminin ko sa sarili kong hindi pa rin ako handa na makita sila. Nand’yan ang malaking takot ko kung paano ko sasabihin sa kanila lalong-lalo na sa anak ni daddy na kung bakit siya namatay?”