" Come on, I will let you do what you want but don't hit my car. I don't want to see some dirt and let this pass." nakapamulsang sabi ko pa. I am just holding my thing inside of this jacket tightly.
"Mukhang matapang ka ah? Ano boss patulan na ba natin?" The other one in the right side said. Tch. I am not scared dude.
"Hindi pa ba kayo inaantok? Gabing gabi na para abangan ninyo pa ko dito at talaga namang andami niyo pa ha? Magsi-uwi na nga kayo." I said while looking at them calmly.
"Aba bossing!papatula ko na talaga ito!" tch. Ang tagal naman kanina pa nga ako naghihintay. Ngalay na ang ang aking kamay dahil sa hawak ko.
"Ha. Ha. Ha. Ha. Nakakatuwa ka naman attorney. Alam mo ang dami ko nang naririnig tungkol sa isang attorney na gaya mo eh. Pwede bang malaman kung ikaw ba iyon? Alam mo kase fan na fan ako noon eh." I think he's the acting boss. Tch. Gangsters. I guess their time paid by someone else just to please me about the recent case.
"Ibigay mo na sa amin ang bata bago pa magbago ang isip namin. Baka bukas nasa balita ka na," pagsingit pa ng isang lalake sa isang gilid. Tch. Mukha bang kasama ko ang bata?
" Bilisan ninyo at sugod na!!  Dont make me mad dahil may pupuntahan pa ako. Panira kayo ng oras ko. Gawin niyo na kung anong gusto ninyong gawin. Puro kayo dada kulang naman kayo sa gawa!" I need to rush this thing. At naiinis na ako. Hindi magandang magpatagal pa ako dito. Calvin needs me.
The fuck these gangsters!
Mukhang na alarma naman sila sa biglaan kong pagsigaw. Nagkatingin pa sila sa isa't isa bago dahan dahang kumilos papalapit sa aking gawi.
"Isa isa lang mahina kalaban," I said. I need to be careful dahil nag iisa lamang ako at lagpas sampu ang bilang nila.
Hindi pa man ako nakakakilos ng hampasin nila gamit ng isang matigas na kahoy ang gilid ng aking sasakyan.
Napapikit ako sa inis dahil sa kanilang ginawa.
'Yung kotse ko!'
Talaga nga namang ginagalit ako ng mga ito eh. Hindi pa man nakakalapit ang isa sa akin ay ako na ang kusang nag adiyas, mabilis na sinangga ang hawak niyang kahoy at  mabilis siyang sinapak. Sa sobrang galit ko mabilis siyang nawalan ng malay. 'Ang lampa naman nito.'
One down.
Isa pa sa kanila ang nagtangkang lumapit sa akin upang hampasin ako ngunit agad ko namang naiwasan ko ang kahoy na na tatama sa aking gawi. Mabilis ko ulit sinapak ang isa sa kanila na naging dahilan ng pagtumba niya.
Two down.
Akin namang inilabas ang baon flashlight ko na naging dahilan ng pagtigil nilang lahat.
"HAHAHA ano yan? Pinapatawa mo naman kame. Para saan ang flashlight na iyan? Pangdepensa? Hoy mga bata sumugod na kayo!!" sabi naman ng lalake na panay lamang ang nood sa ginagawa ng mga kasama niya.
"Oh payag kayo nun ginagawa kayong alipin, taga sunod at uto uto? Aba matindi kung ako yan titiwalag na ako habang maaga pa." sabi ko pa habang pinaglalaruan ang flashlight na aking hawak sa kanilang gawi.
Tch.
Mabilis din naman silang sumugod kaya naman upang hindi na muling magasgasan ang kotse ko mabilis din akong tumakbo palapit sa lalake. Ilang beses ako umiwas bago ko nagawang mahuli ang leeg niya ng mahiwagang flash light ko. Tch. Buti na lang pala hindi agad nalolowbat ito. Ilang segundo bago mabilis na mangisay ang isa sa aking ginawa.
Three down.
Four left.
"Tch. Tch. Tch. Mga walang utak." mahinang sabi ko pa bago lumapit ang isa sa aking gilid. Mabilis ko siyang tinadyakan at ibinalibag. Hindi nila nalalaman na black belter sa taekwando ang nakakaharap nila ngayon.
Three left.
Nagawa kong tumayo ng mabilis ngunit huli na dahil mabilis rin akong nahagip ng kahoy sa aking tagiliran na naging hudyat ng aking paghinto at pamimilipit sa sakit.
Lumayo agad ako sa kanila at mabilis iniiwas ang sarili ngunit agad rin akong nahagip ng isa pa. Damn it!
Hindi pa man ako nakakabawi ay napansin ko na ang sabay sabay na paglapit nila sa akin.
Sa ikatlong pagkakataon mas nadagdagan ang sakit ng muli akong hampasin ng isa sa kanila. Halos impit na daing at sigaw na lamang ang aking nagawa dahil hindi ko na magawa pang makatayo muli.
"Hahahaha ano ka ngayon, ang yabang mo ha? Hahaha ayan ng napapala mo. Sige tapusin ninyo na yan. Masiyadong hadlang sa plano." Dahil sa nawawalang pag asa at pamimilipit parin sa sakit ng pagkakatama niyon sa aking tagiliran ay nagawa ko na lamang mapapikit na may halong kaba sa susunod na mangyayari.
Ilang segundo na akong nakapikit ngunit wala pang kahoy na muling tumama sa aking katawan. Minulat ko ng dahan dahan ang aking mga mata at agad na hinanap ng aking mga mata ang mga kalalakihang iyon ngunit kagulat gulat na nakabulagta na silang lahat ngayon sa aking harap.
"Ayos ka lang?! " hinihingal na sabi ni Hector. 'What is he doing here?'
Hindi ko nagawang sumagot at muling tumingin sa mga kalalakihang naroon bago tumayo ngunit muli akong napaupo dahil sa sakit na aking nararamdaman dulot ng matigas na bagay na tumama sa aking tagiliran.
Hindi pa man natatapos ang lahat ng masulyapan namin ang lider na nagsisimula ng tumakas.
"What are you doing here?" habol hiningang sabi ko pa.
Agad siyang lumapit at inalalayan ako upang makatayo ng ayos.
"Sana hindi ka na umalis kung alam mo namang may mangyayareng ganito! Look at yourself!" Habol hininga rin niyang sabi ngunit mas ikinainis ko ang galit na nababasa ko sa kaniyang mukha. Matapos makatayo ng maayos ay agad ko siyang itinulak papalayo sa akin.
"Then tell me why are you just hiding there?!" Hindi ako pwedeng magkamali dahil nakita ko siyang nagtatago habang nakikipagsagutan ako sa mga gangster na nakabulagta pa rin ngayon sa gitna ng kalsada.
Isa rin iyon sa naging dahil kaya hindi ko nagawang sanggain ang pagtama ng matabang kahoy na iyon sa aking tagiliran.
Ilang saglit pa ang lumipas bago ko narinig ang busina ng mga pulis. Hindi rin nagtagal ay agad na akong kumilos upang agad na makaalis.
"Hey! Saan ka pupunta? You need to be check! " Hindi ko ininda ang matinding sakit at paika-ikang naglakad patungo sa aking sasakyan, nagmamadaling umalis.
"Tabi. I need to go now. Just clean this mess. We'll talk tomorrow." sinubukan kong hawiin ang daraanan ko ngunit hindi siya umaalis at iniharang pa ang sarili.
"Ako na ang magda-drive." pamimilit niya ngunit agad akong nakaramdam ng inis at pagkakakunot ng noo.
"I said, I need to go!" I said out loud. 'Sumasakit ang ulo ko sa isang ito.'
"Baket ba ang tigas ng ulo mo?! Baka kung ano na naman ang mangyare sayo! " Hah! He sounds concerned huh?
"Just please let me go. Bukas na lang natin ito pag usapan." I said coldly.
Muli ko siyang itinulak upang makadaan at mabilis na sumakay ng sasakyan. I open the engine then go.
Isa lamang ang tumatakbo sa aking isip sa ngayon kaya naman papalagpasin ko na lamang ito.
Sa aking palagay nga ay kasalanan niya kung bakit ako nagkatama sa tagilirang bahagi. He showed up when the time is really in need. Mukhang humanga siya sa aking mga ikinilos kaya naman napatunganga na lamabg siya sa isang gilid at nanonood na parang pilikula iyon. Tch. May bukas pa naman upang makipagtalo sa isang tulad niya, maigi ng tigilan ko muna ang pag iisip at mabilis na tumungi sa aking kapatid. 
Halos ilang minuto ang nagdaan bago ako nakarating sa hospital. Bago bumaba, agad kong tinignan ang tagiliran kung saan ako natamaan kanina ng malakas na hampas na iyon. Masakit pa ngunit kaylangan kong tiisin. Lumabas ako ng sasakyan at inobserbahan muna ang sarili bago tumuloy sa loob. Nagmadali akong tumakbo hanggang sa makarating ako sa tapat ng kaniyang pinto.
I open the door quickly. I saw him in bed, sleeping.
"What happened?" I said until I reached his sight. The doctor is still monitoring him right now.
"Oh attorney, nandito ka na pala. Kakatulog lamang niya. Sabi niya gisingin ko siya kung narito ka na ngunit mas makakabuti kung hahayaan na muna natin siyang magpahinga." the doctor said while looking at me.
Muli kong pinagmasdan ang aking kapatid hanggang sa mapakunot naman ang aking noo ng makita ko ang pasa sa kaniyang braso.
"What's his status? Ang aking pag aakala ay tumatalab ang mga gamot niya?" He's suffering more than years now and I am a bit worried.
"We are still monitoring his status. Bukas pa malalaman ang resulta ng test. I know he will still be cured. I hope. I want him to be out of here too. He said to me that before his birthday next year, he wants to enjoy his life outside. "
'I want it too.'
But because of the thought that he is sick, he has no choice but to stay here. I don't want to see him crying again because he is scared of the effects of the medicine on his body. I want to be with him too, but that cancer is a fuck on his system. The doctor goes out after a minute of monitoring. I sat beside him, staring.
This is the battle I can't even fight. Marami akong gustong ikuwento sa kaniya ngunit ayokong madamay pa siya at magkaroon rin ng alalahanin. Hindi ako kilala ng mga tao bilang isang mahusay na abogado sapagkat ayokong panghimasukan nila muli ang buhay na mayroon ako. Ang tanging alam lamang ni Calvin ay ako ang taong madalas na napapabalitang lumalaban upang mapawalang sala at bigyam ng hustisiya ang mga tao. Hindi man niya sabihin alam kong humahanga siya sa akin.
I hold his hand tighly. Being his sister is the best. I am more than proud of him dahil kinakaya niya ang lahat ng pagdurusa niyang ito. Gusto kong matupad ang pangarap niya. We don't know what will happen next. Ngunit gusto kong matupad niya ang mga pangarap na gugustuhin at gusto niya. After staying here for morethan five years, I am always asking him what is his profession want to be someday. He will just say that, he want to became a pilot. I am actually doing a great job to make that happen. He just need to hold on more to fulfill it.
I just stared at him almost an hour before I decided to get up and go to the bathroom to check the bruises I got earlier. Pagtingin ko palang sa salamin I sobrang laki, namumula at may pasa pasa na iyon.
Tch. They really think I would be scared from what they did?  Mabilis din akong lumabas pagkatapos kong tingnan iyon. Wala dito ang mga ointment ko kaya hindi ko malalagyan ito. At hindi rin ako maaaring basta-basta na lamang manghingi dito sa hospital dahil baka malaman pa ng aking kapatid.
"ate? " napatigil naman ako ng makita kong magising si Calvin na agad ko namang nilapitan.
"Ikaw nga. I thought you won't come." mah kakaunting sigka niyang sabi ngunit ramdam ko pa rin ang pagod habang nagsasalita siya.
"Tch.  Just sleep. Sabi ng doctor mo hindi ka makatulog kanina kaya matulog ka na lang ulet ngayon." I said while sitting there beside him again.
"You won't go?" hindi ko maiwasang makaramdam ng panghihina kapag nakikita ko siyang ganito. He's always a jolly type kid and it makes me feel more worried.
"I won't." I simply said while fixing his comforter on him. He just smiled again before he closed his eyes. 
I don't want to sleep. I want to monitor him every single minute.
I found myself opening my phone and texted someone.
Message:
I can't make it tomorrow, you should go to Steven's school and talk to his teachers. I will reschedule our investigation for the other day. Sabihin mo na lang kay Tanda bantayan maigi ang bata. I have some things to do right now. Just text me if something happens. I won't entertain calls.
I sent it the right way but not checking what I typed and put it back on my jacket. Aside from having bruises, I can't focus on what I must do for this long night. I just ran over here and saw my brother in this state. I can't lose him. He is more valuable than others. He only matters to me. 
Sa sobrang pagkabagot ko naisipan ko muling ilabas ang phone ko. I opened my albums and found out his pictures. I am a hater of capturing myself with cameras. Lahat ng pictures na nasa albums ko ay puro mukha lang ni Calvin. Some of them are wacky and capturing fun moments. Yun lang ang ginawa ko habang bagot ako hanggang sa umabot yun hanggang dulo. The last picture makes me feel uncomfortable because it is a family picture. I am just only sixteen years old while, Calvin is just eight years old. We are both smiling in the picture. I looked like an innocent and easy-go-lucky kid. I can't delete this because Calvin is always getting mad if he finds out I deleted that again. I closed my phone even my eyes, madness over me couldn't even change because of the man beside me.
After a few minutes, I fell asleep.