ออกไปจากที่นี่ไม่ได้!!!
ไม่ใช่ว่านางจะอยู่รอลุงผีอยู่เฉย ๆ ตู้หลิงยังคงพยายามที่จะหาทางออกไปจากที่นี่ สิ่งหนึ่งที่ตู้หลิงรู้สึกประหลาดใจ ไม่มีใครเอ่ยนามของพระชายาเลยสักคน
ที่นี่นางรู้ว่าบุรุษผู้เป็นเจ้าของจวนชื่อมู่อันเฉิง และสตรีที่แซ่ไช่มีนามว่า ไช่หลินซี แต่กับพระชายาที่น่าสงสารตู้หลิงดันไม่รู้ว่าชื่อเสียงเรียงนามของนาง ว่าชื่ออะไร ราวกับว่านางไม่มีตัวตนใน บ้านหลังนี้
โดยตามธรรมเนียมแล้วเหล่าภรรยารอง เมื่อแต่งเข้าบ้านจะต้องมายกน้ำชาให้แก่ผู้เป็นชายาเอก แต่ผ่านวันแต่งงานไปแล้วหลายวัน แม่ไช่เสแสร้งจึงพึ่งจะโผล่หน้ามาที่เรือนของพระชายา
ไช่หลินซีสวมชุดหรูหราที่มู่อันเฉิงเป็นผู้จัดหามาให้ ประดับศีรษะด้วยปิ่นหงส์ประดับมุกสีชมพูเข้ากันกับชุดที่นางสวมใส่ ท่าทางเยื้องย่างกรีดกรายราวกับเทพธิดาที่จุติมาจากสรวงสวรรค์
เมื่อมาถึงเรือนของชายาเอก ไช่หลินซีจึงถอดหน้ากากนางฟ้าออก ท่าทางวางอำนาจ บ่าวในเรือนของพระชายาล้วนแล้วแต่ไม่มีผู้ใดประทับใจ
“ตายจริง หม่อมฉันต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้มาหาพี่หญิงตั้งแต่วันแรกหลังจากแต่งงาน ต้องโทษที่ท่านอ๋องไม่ยอมให้ข้าลุกไปไหน กกกอดข้าเอาไว้ตลอดทั้งวัน” ไช่หลินซีก้าวเดินไปนั่งที่เก้าอี้ด้านข้างโดยไม่ได้ขออนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของเรือน
“งั้นหรือ” พระชายาเอกได้ยินแล้วสะเทือนใจแต่ยังเก็บอาการและข่มความเจ็บช้ำเอาไว้
“พี่หญิง ข้าไช่หลินซียกน้ำชาให้ท่านแล้ว”
มือบอบบางของไช่หลินซียกถ้วยชาร้อน ๆ แบบขอไปทีด้วยมือเดียว ท่าทางกิริยาไร้มารยาทและดูข่มเหงพระชายาอย่างที่สุด
ตู้หลิงเห็นแล้วก็โกรธจัด
“พระชายาน้อยเจ้า ทำอะไรสักอย่างสิอย่าให้นางมาดูถูกเจ้าได้” ผีสาวเป่าหู
ใบหน้าของพระชายาน้อยข่มความโกรธจนแทบไม่ได้แสดงออกมา ความโกรธนั้นส่งผ่านถึงตู้หลิงด้วยเช่นกัน ราวกับว่าเป็นคนคนเดียวกันก็ไม่ปาน ตัวของผีสาวเองก็ประหลาดใจที่รับรู้ความรู้สึกนี้
พระชายายกน้ำชาของตนเองขึ้นจิบ มุมปากยกยิ้มเย็นชา
“นานแล้วหรือยังที่บ้านของเจ้าประสบเคราะห์” พระชายาถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“ก็นานพอสมควรเจ้าค่ะ ถ้าไม่เช่นนั้นข้าคงได้นั่งตำแหน่งชายาเอกไปแล้ว” ไช่หลินซีพูดลอยหน้าลอยตา
“ถึงว่า....” พระชายาพูดจบก็ต้องอดกลั้นหัวเราะไม่ได้
พอเห็นว่าสตรีหน้าขาวซีดที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ประธานหัวเราะเบา ๆ ไช่หลินซีก็เก็บความใคร่รู้เอาไว้ไม่ไหว
“มีอะไรให้น่าหัวร่อกันหรือเจ้าคะ หรือรับความจริงไม่ได้ที่ข้าเป็นผู้ที่ถูกรักจากท่านอ๋อง” ผู้มาเยือนยังคงค่อนแคะสตรีผู้เป็นชายาเอกไม่หยุด
“ได้ ถ้าเจ้าอยากรู้ว่าข้าหัวเราะเรื่องใดข้าจะบอกเจ้า”
“.....” ไช่หลินซีเชิดใบหน้าอย่างเย่อหยิ่งรอฟังสิ่งที่ผู้เป็นพระชายาเอกจะเอ่ย
“ที่ข้าหัวเราะก็เพราะว่าตลกในกิริยาไร้มารยาทของเจ้าต่างหาก และที่ถามว่าบ้านเจ้าประสบเคราะห์กรรมมานานแล้วหรือยังก็เพื่อวิเคราะห์ว่า เจ้าน่าจะไม่ได้รับการศึกษาที่พอ พอที่จะรู้ว่าอะไรคือมารยาทของกุลสตรีที่ดี” พระชายาพูดในขณะที่สีหน้ายังคงเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม
อู้ววววววววววว์
“พระชายาตัวน้อยของข้า เจ้านี่ฉลาดสุดยอดไปเลย” ผีสาวยกนิ้วให้กับพระชายาตัวน้อย
ไช่หลินซีที่ถูกตอกจนหน้าหงาย กำมือแน่นด้วยความโกรธจนกระทั่งเล็บแทงเข้าไปในเนื้อและสัมผัสได้ว่ามีหยาดเลือดอุ่น ๆ ซึมออกมานางจึงหยุด
“พี่หญิง ข้าเสียมารยาทแล้ว”
แค่ชั่วพริบตาเดียวเปลี่ยนให้ไช่หลินซีกลายเป็นสตรีอ่อนหวานได้ถึงเพียงนี้เชี่ยวหรือ ตู้หลิงหรี่ตามองอย่างไม่เชื่อถือ นางมั่นใจว่าแม่ไช่เสแสร้งจะต้องมีแผนการต่อจากนี้
“พระชายาน้อย เจ้าต้องระวังนางให้มาก ๆ นะ นางต้องมีแผนแน่ ๆ”
ไช่หลินซีลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก้าวออกมาตรงหน้าเก้าอี้ที่พระชายาเอกนั่งอยู่ ยิ้มอย่างอ่อนโยน ท่าทางอ่อนแอราวกับกิ่งหลิว
“....” พระชายาเมื่อเห็นว่าไช่หลินซียอมอ่อนให้นาง ก็คิดว่านางอ่อนข้อให้จริง ๆ
“หม่อมฉันไช่หลินซี ขอยกน้ำชาให้พี่หญิง”
น้ำชาที่ต้มใหม่ ๆ เดือดจัดถูกไช่หลินซีประคองยกเข้าไปเพื่อคำนับแด่ชายาเอก เมื่อเดินไปได้ใกล้พอขณะที่พระชายากำลังจะรับ ไช่หลินซีก็แกล้งทำน้ำชาหก แก้วกระเบื้องบอบบางแตกกระจาย
น้ำร้อน ๆ ในถ้วยหกราดรดมือบอบบางจนเกิดแผล ส่วนพระชายาที่ไม่ทันได้ระวัง ก็ถูกแก้วกระเบื้องกระเด็ดมาถูกขาจนได้เลือด และตู้หลิงก็รับรู้ความเจ็บนี้ได้เช่นเดียวกัน
โอ๊ย!!! ไช่หลินซีร้องโอดโอยเสียงดัง ตามมาด้วยสาวใช้ของไช่หลินซีตะโกนร้องโวยวาย
“พระชายาเอกทำไมท่านใจร้ายเช่นนี้ นายหญิงของข้าแค่อยากมาทำความเคารพท่านด้วยใจจริง เหตุใด ต้องรังแกนาง หรือเพราะท่านอิจฉาที่ท่านอ๋องรักนายหญิงของข้ามากกว่า” นางตะโกนเสียงดังเหมือนอยากให้ใครได้ยิน
พระชายาเอกงงเป็นไก่ตาแตก ส่วนตู้หลิงรู้อยู่แล้วว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
แน่นอนว่าอีตาพระเอกจะต้องโผล่มาในตอนที่นางเอกกำลังลำบาก
มู่อันเฉิงเห็นสตรีที่ตนรักนั่งกองอยู่กับพื้นก็ตื่นตระหนกกลัวนางจะได้รับอันตราย
“ซีเอ๋อ เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า” มู่อันเฉิงสอบถามด้วยความเป็นห่วง
“หม่อมฉันไม่ได้เป็นอะไรเพคะ อย่าโทษพี่หญิงเลยเจ้าค่ะ นางคงไม่ได้ตั้งใจทำน้ำร้อนรดมือข้า” พูดไป ไช่หลินซีก็ร้องไห้ไป
บ่าวไพร่ที่ได้ยินเสียงดังก็วิ่งตามมาดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น ยิ่งคนเยอะมากขึ้นเท่าไหร่ น้ำตาของไช่หลินซีก็ยิ่งมากขึ้นตามจำนวนคน
เมื่อได้ยินว่าไช่หลินซีบาดเจ็บที่มือ มู่อันเฉิงจึงประคองมือเล็กบอบบางของนางขึ้นมาดู พบว่ามีรอยแผลที่เกิดจากการจิกเล็บและร่องรอยที่เกิดจากน้ำร้อน
“แล้วแผลนี้ล่ะ เกิดจากอะไร” มู่อันเฉิงสอบถาม
“คือ....” ไช่หลินซีก้มหน้าก้มตา
ไม่ทันที่ไช่หลินซีจะพูด
“นายหญิงของหม่อมฉันโดนพระชายาเอกพูดถากถางรังแก จนต้องอดกลั้นความโกรธด้วยการกำมือ ดูสิเพคะท่านอ๋อง มือเล็ก ๆ ของนางต้องมีรอยแผล ทำเช่นนี้นายท่านในยมโลกจะต้องทุกข์ใจแน่ ๆ”
โอ้โห้ อกอีกแป้นจะแตก แม่พวกนี้ทำงานกันเป็นทีม!!!
“พระชายาน้อยของข้าเจ้าพูดอะไรสักอย่างสิ บอกสามีเจ้าไปว่าเจ้าไม่ได้ทำ”
ตู้หลิงพยายามเป่าหูให้ลูกรักของนางทำอะไรสักอย่าง แต่ดูเหมือน พระชายาน้อยของนางจะตกใจจนทำสิ่งใดไม่ถูก
“โธ่ เอ๊ยลูกสาว คงจะทำอะไรไม่ถูกสินะ ถ้าข้าสิงเจ้าได้ก็ดีสิ.....”
ผีสาวเห็นพระชายาแล้วสงสาร ระหว่างนั้นก็แตะตัวนางเบา ๆ เพื่อปลอบโยน
ทันทีที่ตู้หลิงสัมผัสตัวของพระชายา ร่างวิญญาณของตู้หลิงก็สวมทับร่างพระชายาตัวน้อยทันที...