"Matatakot ka muna sa mga Baider bago sa kamatayan." Nasapo niya ang noo. "Posible kang mamatay sa patunay! Pwede naman tayong hindi magpakasal!" Dagdag pa ni Laurent halata sa kilos niya ang sobrang pag-aalala at pangamba. Tumulo na ang luha ko dahil kumikirot na ang dibdib ko sa sakit nito.
Gano'n ba kahirap ang patunay na iyon? Bakit ngayon niya lang sinabi?
Kaya pala hindi niya ako niyayaya magpakasal kahit parehas na kaming propesyunal. Kaya pala para sa kaniya kontento na siya na magkasama lang kami.
"Kailangan nating magpakasal dahil.." Humagulgol ako ng iyak at napaupo na lang sa sahig. "dahil... buntis ako," nanghihina kong sabi sa kaniya.
Nakita ko ang panlulumo ng katawan niya. Lalong tumindi ang emosyon niya. Hindi ko alam kung ano ang iniisip niya basta ang nakikita ko sa mata niya ay takot. Nasuntok niya nang paulit-ulit ang pader.
"Fuck! Fuck! Fuck!" Paulit-ulit niyang sinuntok ang pader. "Buntis ka pa? Paano ka lalaban do'n mahal ko? Paano ka mabubuhay roon?"
Naihilamos ko ang kamay sa mukha ko at napahawak sa dibdib. Sunod ay dumapo ang kamay ko sa tiyan ko.
"Hindi ka nila hahayaang makapasok sa pamilya nang 'di dumadaan sa patunay. Kasalanan ko ito," hindi na alam ni Laurent ang gagawin niya kahit nagtataka ako sa kinikilos niya ay iniisip ko na lang na may dahilan siya. Nanlulumong napaupo siya sa sofa. "Mahal ko, ikamamatay mo at ng anak natin ang patunay hindi mo alam ang sinasabi mo. Ang sakit sa dibdib na isiping dadaan ka ro'n lalo na sa kalagayan mo. Hindi ko alam kung anong gagawin nila sa buong pamilya namin kapag nalaman nilang buntis ka kaya hindi nila pwedeng malaman 'yon. Kakaiba ang pamilya namin, ang mga tradisyon dahil sa matinding pagprotekta nila sa bawat miyembro ng Baider."
Kahit wala akong maintindihan ay natigilan ako. Hindi ko pa nga lubos na kilala ang pamilya nila at ang lalaking minahal ko.
"Hindi ko alam ang gagawin ko," lumapit sa akin si Laurent at niyakap ako. Sobrang higpit ng yakap niya, ramdam ko ang panlalamig at panginginig ng katawan niya. "Sorry, kung nalalagay ka sa ganitong sitwasyon, kayo ng anak natin." Tumulo na ang luha niya kitang-kita ko ang sakit na namumutawi sa ekspresyon niya. "Mahal na mahal kita. Ayaw kong mapahamak ka," lumuluhang hinaplos niya ang buhok ko.
Hinawakan ko ang kamay niya at tumitig sa mata niya.

"Magtiwala ka sa akin kaya ko ang patunay. Kakayanin ko dahil dal'wa kaming lalaban ng anak mo. Magiging isang kompletong pamilya tayo. Hindi ako mamamatay. Kung anumang patunay ang sinasabi mo ay pipilitin kong malampasan kahit pa gaano ito kadelikado," tinitigan niya ang mukha ko at hinaplos ang pisngi ko.
“Ayaw kong dumaan ka roon. Natatakot akong mawala ka sa akin. Natatakot ako, Anmela Eris,” lumalakas ang paghikbi niya.
Idiniin ko ang palad niya sa pisngi ko at pinunasan ang mga luha niya bago muling magsalita. Sa hitsura niya ngayon para siyang batang hindi mapapatahan kahit anong alo.
"Papatunayan ko sa kanila na totoo at puro ang pagmamahal ko saiyo."
Kahit si kamatayan hindi mapipigilan ang aking pagmamahal.