“กินข้าวกันดีกว่าค่ะ” พิชาวีร์บอกขณะที่ปรับเตียง แล้วเดินไปนั่งลงข้าง ๆ เตรียมตักข้าวป้อน
             “ข้าวโรงพยาบาลไม่อร่อย ไข่เจียวที่บ้านยังอร่อยกว่าเลย” นางบ่นอีกครั้ง แต่พิชาวีร์ก็ไม่คิดจะถือสา “งั้นก็กินเยอะ ๆ นะคะ จะได้แข็งแรง คุณหมอจะได้ให้กลับเร็ว ๆ”
             ถึงจะบอกอย่างนั้น แต่แม่ของเธอก็กินไปไม่กี่คำก็เบือนหน้าหนี เมื่อกินยาเสร็จก็บ่นอยากกลับบ้าน ไม่นานก็หลับไป
             “รีบหายไว ๆ นะคะ” พิชาวีร์ลูบศีรษะที่ผมสีดำมีสีขาวขึ้นแซมมามากกว่าครึ่งอย่างอ่อนโยน แม้ในความเป็นจริงมันจะเป็นไปได้ยากเหลือเกิน
             “เอย”
             เสียงนุ่มทุ้มที่ดังมาจากด้านหลังทำให้พิชาวีร์ที่มัวแต่เหม่อมองคนเป็นแม่อย่างสงสารหันกลับไปแล้วเธอก็ได้เห็นเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาเป็นสิบกว่าปี
             “ไอ้ผา”
             ชายหนุ่มพยักหน้ารับยิ้ม ๆ แล้วเดินเข้ามายืนข้าง ๆ หญิงสาว ทอดสายตามองนางพัดชาที่แตกต่างไปจากเดิมค่อนข้างมาก แม้จะเพิ่งมานอนในโรงพยาบาลได้แค่ไม่กี่วันก็ตาม “คุณหมอว่ายังไงบ้าง”
             “ก็รักษาตามอาการแหละ” พิชาวีร์บอกเสียงเศร้า
             “แล้วนี่แกกินอะไรหรือยัง” ภูผาถามอย่างเป็นห่วง เพราะดูจากสภาพแล้วนอนก็คงไม่เต็มอิ่ม เรื่องกินคงไม่ต้องพูดถึง และก็ตามคาด
             “ยังเลย”
             “อยากกินอะไรฉันจะไปซื้อให้”
             “อะไรก็ได้” หญิงสาวตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ จนคนเป็นน้าที่ฝากร้านให้สามีดูแลแทนและมาดูอาการพี่สาวอย่างนางพัดชาเดินเข้ามาพอดีต้องบอก “เอยไปหาอะไรกินก่อนสิ เดี๋ยวน้าดูพี่อายเอง ไปยืดเส้นยืดสายหน่อย” คนเป็นน้าตบที่ไหล่ของหลานสาวเบา ๆ ก่อนจะยกมือรับไหว้ชายหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ข้างเตียง
             “งั้นไปหากินที่ร้านแถว ๆ นี้ก็ได้ปะ” ไม่พูดเปล่าภูผายังเข้าดันร่างของหญิงสาวให้ลุกขึ้น จากนั้นก็ลากออกจากห้องพักฟื้นคนป่วยออกไปข้างนอก “ทำตัวให้มันสดชื่นหน่อยสิ อย่างน้อยก็ต่อหน้าป้าอาย ไม่อย่างนั้นต่างคนต่างห่อเหี่ยว คนที่จะทรุดหนักคือคุณป้านะ” ภูผาเตือนสติเมื่อเห็นท่าเดินที่เหมือนคนไร้เรี่ยวแรงของพิชาวีร์
             “แต่ตอนนี้อยู่ต่อหน้าแกขออ่อนแอไม่ได้เหรอ” พิชาวีร์มองชายหนุ่มด้วยสายตาที่เหนื่อยล้า
             “ได้อยู่แล้ว” ภูผาดึงร่างของอีกฝ่ายมากอดและตบที่หลังบอบบางนั้นเบา ๆ เป็นการให้กำลังใจแล้วส่งยิ้มอบอุ่นให้ “ฉันเป็นที่พึ่งให้แกได้เสมอนะ”
             พิชาวีร์พยักหน้าพยายามยิ้มให้สดใสอย่างที่ชายหนุ่มบอก “งั้นมื้อนี้แกเลี้ยงใช่ไหม”
             “ได้อยู่แล้ว ปะ” พูดจบภูผาก็พาหญิงสาวตรงไปที่ร้านอาหารที่ใกล้ที่สุด และเมื่อกินเสร็จ ตอนแรกพิชาวีร์จะไปหาคนเป็นแม่เลย แต่ภูผากลับทักท้วง
             “ไปเดินเล่นคลายเครียดหน่อยดีไหม ในสวนของโรงพยาบาลนี่ก็ได้ คนเราควรพักบ้างอะไรบ้างนะ ถ้าแก้เกิดมาล้มป่วยอีกคนมันจะแย่เอานะ”
             “ก็ได้” เมื่อคิดทบทวนครู่หนึ่ง พิชาวีร์ก็เห็นพ้อง จึงเดินตามภูผาเข้าไปในสวนขนาดเล็กของโรงพยาบาล แม้จะเล็กแต่ก็มีโต๊ะเก้าอี้ให้ได้นั่งพักผ่อนหย่อนใจ อีกทั้งบรรยากาศตรงนี้ก็รู้สึกหายใจหายคอโล่งกว่าข้างในเป็นไหน ๆ
             “เห็นแม่บอกว่าแกจะย้ายมาอยู่ที่บ้านถาวรเลยเหรอ แล้วงานล่ะ”