อาร์มันโด้อินเตอร์เทรต เป็นบริษัทชั้นนำขนาดใหญ่ ครอบคลุมเกือบทั่วโลก มีกำไรปีปีหนึ่งหลายพันล้านแต่...นั่นเป็นของบิดาไม่ใช่ของเขา... การที่เขาให้คนในครอบครัวมีสิทธิ์ในเบอร์นาร์ดด้วย เพราะเขาอยากให้เกียรติและอยากให้ทุกคนรู้ศักยภาพแท้จริงของเขา ไม่ได้หมายความว่าจะยอมให้ใครก็ได้เข้ามาก่อกวน
กาแฟร้อนถูกยกขึ้นจิบ ทศกัณฐ์หมุนเก้าอี้ไปทางด้านหลัง ทอดสายตาผ่านกระจกเงาใสแจ๋ว มองอาณาจักรของตัวเองด้วยความภาคภูมิใจ
ห้องประชุมใหญ่...
พระรามนั่งหน้าตึง เวลาผ่านจาก10 นาทีเป็น1 ชั่วโมง ยังไม่เห็นแม้แต่วี่แววของหัวหอกใหญ่ ไอ้พี่ชายจอมเสเพลไปมุดหัวอยู่ที่ไหน? เวลานี้ทศกัณฐ์น่าจะมาทำงานได้แล้วนี่ แต่...คนไร้ระเบียบวินัยอย่างพี่ชายเขา มันไม่แปลกหรอกที่ป่านนี้มันจะยังซุกตัวอยู่บนที่นอนนุ่มๆ เมื่อกลางคืนชายหนุ่มทำตัวเป็นเหยี่ยวราตรี ซอกแซกตามสถานเริงรมย์
“วานร เจ้านายคุณป่านนี้ยังไม่มาทำงานอีกหรือไง?” เสียงเย็นชากับแววตาลุกโพลง เมื่อยิ่งเวลาผ่านไปเท่าใด ดูเหมือนคนที่เห็นด้วยกับเขาเริ่มลดน้อยลง
“ผมไม่ทราบครับคุณราม ก็ผมอยู่ที่นี่กับคุณ...จะรู้ได้ยังไงว่าเจ้านายมาหรือยัง... ไม่มา”
คำตอบแสนเรียบง่าย แต่พระรามรู้ว่ามันจงใจยวน ไม่ว่าจะพี่ชายหรือคนติดตาม แต่ละคนล้วนกวนประสาทเขาได้ดีมาตลอด แม้แค่นั่งอยู่เฉยๆ เขาก็ยังรู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจ
วานรเสก้มหน้าลง ซ่อนรอยยิ้มหยันๆ ไว้ เขารู้สึกไม่ต่างอะไรกับเจ้านายเลยสักนิด หากมีเวลาว่างเมื่อใด พระรามมักจะหาเรื่องมาโจมตี ต่อให้พ่ายแพ้สักกี่ครั้ง น้องชายเจ้านายก็ไม่เคยท้อ เมื่อถือว่าตัวเองมีคนถือหาง ถึงได้ทำตัวกร่าง นึกว่าตัวเองยิ่งใหญ่เสียเต็มประดา ทั้งๆ ที่ก็เป็นแค่ลูกชายของภรรยาเบอร์สอง มีสิทธิ์ในสมบัติของนายท่านก็แค่เสี้ยวเดียว แต่กลับทำเหมือนจะครอบครองทั้งหมด โดยที่ทายาทที่แท้จริงกลับไม่ยี่หระ เจ้านายสร้างแบรนด์เบอร์นาร์ดขึ้นมาด้วยสองมือ แต่น้องชายไก่อ่อนของท่านก็ยังตามมาราวีไม่เลิก สงสัยครั้งนี้คงจะเจ็บหนัก เพราะวานรรู้ว่าความอดทนของเจ้านายกำลังจะหมดลง
“แล้วไม่คิดจะไปตาม หรือหาวิธีให้เจ้านายของคุณมาทันร่วมการประชุมครั้งนี้หรอกเหรอ?” หนุ่มรูปงามใบหน้าเกลี้ยงเกลา พระรามหล่อเหมือนองค์อินทร์ เป็นหนุ่มน้อยใบหน้าหล่ออินเตอร์ ไม่ได้คมเข้มเหมือนพี่ชาย ใบหน้ารูปไข่หวานกระเดียดไปทางผู้หญิงเพราะได้เชื้อความงามจากมารดามาเยอะ
“จำเป็นด้วยเหรอครับ...ผมว่าการประชุมครั้งนี้ แทบจะไม่มีสาระอะไรเลย... ใจความสำคัญทั้งหมดคือโจมตีท่านประธาน!! ด้วยเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับการทำงาน ผมถามนิดนะครับ การที่ท่าน...ทำตัวเสเพล แล้วยอดของสินค้าหรือออเดอร์จากลูกค้าตกลงไปหรือไม่ครับ...แล้วจุดสำคัญเลยนะครับ ท่านไม่มีเวลาที่จะมาตอบคำถามน่ารำคาญพวกนี้หร๊อก!! เมื่อท่านกำลังเร่งทำโปรเจกต์ยักษ์ หากผ่าน...ไตรมาสต่อไปผลกำไรของเบอร์นาร์ดน่าจะทะลุทุกยอดที่เราเคยทำได้”
ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบ เจ้านายจะมาหรือไม่มาเขาไม่เห็นประโยชน์ การจะเลื่อยขาเก้าอี้ของทศกัณฐ์ ต้องเป็นเรื่องที่หนักหนาสาหัสจริงๆ ไม่ใช่เรื่องไร้สาระไม่มีอะไรเลย
“โปรเจกต์อะไร? ทำไมผมไม่รู้!!”
พระรามทะลึ่งพรวดลุกขึ้นยืน รีบถามวานรเสียงกร้าว เมื่อเขาไม่เคยรู้ความเป็นไปในบริษัทแห่งนี้สักอย่าง
“จำเป็นต้องบอกด้วยรึ!! ฉันจะทำอะไร... จะคิดโปรเจกต์ใหม่ ฉันต้องรอถามความเห็นของนายก่อนเหรอไงราม...”
คนที่พระรามอยากเจอโผล่หน้ามาตอบคำถามในช่วงเวลาสำคัญพอดี ดวงตามคมดุกวาดมองผู้บริหารทุกคน ผู้บริหารที่เขายกผลประโยชน์ให้ฟรีๆ เพียงเพราะพวกนี้มีนามสกุลเบอร์นาร์ด เป็นหุ้นลมกินตำแหน่งโดยไม่ได้ช่วยลงแรง แต่กล้ากำแหงมาเปิดประชุมเพื่อตำหนิเขา...หากไม่ทำอะไรเสียบ้างพวกนี้จะเหลิงเสียเปล่า ให้มันรู้เสียบ้างว่ากำลังคิดสู้กับใคร?
“พวกเราทั้งหมดเป็นบอร์ดบริหารนี่ ถ้านายคิดว่าสิ่งที่นายทำถูก นายคิดผิดนะพี่ชาย!!” พระรามตอบเสียงกร้าวเช่นกัน เขาไม่ใช่ไก่อ่อนที่จะต้องกลัวพี่ชายหงอ แบล็กของเขาคือคุณอาร์มันโด้ ท่านเข้าข้างเขาทุกครั้งหากเขาร้องขอให้ช่วย
“อ๋อเหรอ!! หุ้นที่ถือกันอยู่น่ะ เป็นเพราะฉันแจกให้ทุกคนฟรีๆ ถึงได้มีสิทธิ์มีเสียงกันไม่ใช่เหรอ? อีกอย่างนะ...เบอร์นาร์ดเป็นของฉันว่ะ ฉันจะทำอย่างไรกับมันก็ได้นี่ แต่...ฉันคงไม่โง่ทำให้สิ่งที่ตัวเองฟูมฟักมาอย่างดีฉิบหายไปต่อหน้าต่อตาหรอกนะ...ฉันมีกึ๋นพอ” ไอ้เรื่องยวนกวนบาทาขอให้บอก หากพระรามเป็นพระเอก ทศกัณฐ์ก็ไม่ต่างอะไรกับตัวร้าย
“แต่ที่นายทำอยู่กำลังทำให้เบอร์นาร์ดตกต่ำลง...ฉันแค่หวังดี” เสียงของพระรามอ่อนลง
“อะไร? ฉันจะมั่ว ฉันเที่ยวหัวหกก้นขวิดแล้วยังไง แล้วมันเกี่ยวกับชื่อเสียงบริษัทตรงไหนล่ะ ฉันทำชุดชั้นในผู้หญิงขายนะโว้ย!! ไม่ใช่บริษัททำเครื่องสังฆทาน บริษัทจะได้แปดเปื้อนเพราะตัวเจ้าของชอบเที่ยวซ่อง” ชายหนุ่มทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้หัวโต๊ะ เขาตวัดปลายรองเท้ายกขึ้นมาวางเหนือโต๊ะในห้องประชุม พร้อมทั้งกระดิกปลายเท้าอย่างอารมณ์ดี เมื่อปรายตามองน้องชายที่ยืนนิ่งขึงเหมือนหุ่นยนต์อยู่อีกฝากหนึ่งของโต๊ะ
“หากความหวังดีของผมทำให้พี่ชายโกรธ...ผมก็ขอโทษด้วยนะครับ มันอาจจะเป็นเพราะผมเข้ามาก้าวก่ายในบริษัทของพี่ชายมากเกินไป...” พระรามคิดในใจ ไม่ว่าสิ่งไหนที่เป็นของมัน!! เขาจะแย่งมาทั้งหมด ในเมื่อเขาเคยทำสำเร็จมาแล้ว มันก็ไม่น่าจะใช่เรื่องยาก
ชายหนุ่มวาดปลายเท้าลงจากโต๊ะ เขาผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของตัวเอง สอดมือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะโน้มตัวเข้าใกล้น้องชายแล้วกระซิบเสียงแผ่วเบาพอให้ได้ยินกันแค่สองคน “รู้ตัวก็ดีราม...ที่นี่ของฉัน ไม่จำเป็นอย่ามาแส่...”
พระรามกัดกระพุ้งแก้มแรงๆ เขากำมือแน่น เมื่อพี่ชายประกาศสงครามต่อหน้า ทศกัณฐ์หยุดความต้องการของเขาไม่ได้หรอก หากสิ่งไหนก็ตามที่ตัวเองอยากได้ เขาต้องคว้ามาครองให้จงได้ ชายหนุ่มหรี่ตาลง แล้วจึงโน้มตัวโค้งลง พูดเสียงแผ่วเบาพอๆ กัน “วันนี้ไม่ใช่วันของผม แต่...วันหน้าก็ไม่แน่นะพี่ชาย”