หญิงสาวหน้าตาคมคาย ผิวขาว วงหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโต กำลังนั่งมองหน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วอมยิ้ม จนหญิงสาวอีกคนที่หน้าตาละม้ายคลายกันอดสงสัยไม่ได้ เลยเดินไปจ้องมองหน้าจอคอมของน้องสาว
“งานปาร์ตี้?” เธอร้อง แล้วเลิ่กคิ้ว น้องสาวกำลังปลื้มอกปลื้มใจอะไรนักหนา
“พี่จันดูอะไรคะนี่!” พูดจบเธอรีบปิดหน้าจอคอมเพื่อไม่ให้พี่สาวแอบดู
“ก็พี่เห็นเรายิ้มไม่หุบเลยนี่ยัยจี”
จิรัสยาหน้างอ “จีแค่ขำคนในงานเลี้ยงปีใหม่เท่านั้นเองค่ะ”
จันทร์จิราอมยิ้ม แล้วกระแซะน้องสาว
“จริงเหรอ พี่คิดว่าหลงปลื้มใครในนั้นเสียอีก”
คนถูกรู้ทันชะงัก “ไม่คุยด้วยแล้วค่ะ จีขอไปนอนก่อนนะคะ”
จิรัสยาเร่งฝีเท้าเพื่อขึ้นห้อง
“เดี๋ยวจี!” คนเป็นพี่เรียกไว้ก่อน
เธอหันมา “ค่ะพี่จัน”
“พรุ่งนี้พี่จะไปเสนอผลงานกับบอสจี ยังไงช่วยเชียร์ด้วยนะ”
หญิงสาวยกกำปั้นขึ้นมา “แน่นอนค่ะ!”
จันทร์จิรายิ้มบางๆ ให้น้อง แล้วทิ้งกายลงบนโซฟา หยิบมือถือมองหน้าจอแล้วอมยิ้ม พิมพ์ข้อความส่งกลับไป หลังจากถูกทักมา
ประตูห้องทำงานเปิดออก จิรัสยาวางแฟ้มเอกสารไว้ตรงหน้าเจ้านาย แล้วอมยิ้มน้อยๆ คุณเตมินทร์ ชายผู้มีใบหน้าหล่อเหลา รูปร่างสูงโปร่ง ผิวกายขาวสะอาด คิ้วหนา ดวงตาคมกล้า เขาเป็นทั้งเจ้านายและคนที่อยู่ในหัวใจเธอมาตลอดสามปี
“เสร็จแล้วครับ” เขาบอกแล้วยื่นเอกสารให้
จิรัสยาเม้มริมฝีปาก “เอ่อ.. เจ้านายคะ วันนี้จะมีคนมาขอพบเรื่องเสนอของตกแต่งภายในโรงแรมใหม่ของบริษัทเราน่ะค่ะ”
“บริษัทพี่สาวเธอนะเหรอ”
คนฟังชะงัก นิ่งงันไป เพราะไม่คิดว่าเจ้านายจะรู้เรื่องนี้
“ทราบด้วยเหรอคะ” เธอย้อนถามน้ำเสียงแผ่ว
เขาระบายยิ้ม และมันทำให้คนมองรู้สึกใจเต้น เพียงแค่เห็นก็แทบละลายแล้ว
“ฉันจะไม่รู้ได้ยังไง ก็คนที่มาเสนองานนามสกุลเดียวกับเธอเลย”
หญิงสาวอ้าปาก แล้วสบตาเจ้านาย
“ว่าแต่เจ้านาย จะยอมพบพี่สาวของจีหน่อยได้ไหมคะ” เธอเริ่มแทนตัวเองด้วยชื่อเล่น เพราะทำงานด้วยกันมานาน เลยค่อนข้างสนิทสนมกับเจ้านาย
“ได้สิ แต่ถ้าราคาไม่สมเหตุสมผล หรือสวยไม่ถูกใจฉัน ฉันไม่รับปากว่าจะทำสัญญาด้วยนะ”
คนตัวเล็กยิ้มกว้าง สีหน้าดีใจ
“ได้เลยค่ะ เจ้านายตัดสินใจตามที่เห็นสมควรเลยค่ะ”
ร่างบางเดินเปิดประตูออกนอกห้อง จันทร์จิราลุกยืนสีหน้ากังวล พอน้องสาวก้าวเข้ามาเลยรีบร้อนรน
“ตกลงว่ายังไงบ้าง”
“เดี๋ยวจีพาเข้าไปค่ะพี่จัน”
จันทร์จิรายิ้มกว้าง แล้วหอบแฟ้มเอกสารของตนเองเดินตามน้องสาวไป ประตูห้องทำงานเปิดออก จิรัสยาหอบแฟ้มพี่วางไว้บนโต๊ะกระจก แล้วดันกายให้ยืนตรงหน้าเจ้านาย
“เจ้านายคะ นี่พี่สาวจีเอง ชื่อจันทร์จิราค่ะ”
เธอยกมือกระพุ่มไหว้ เตมินทร์เงยหน้าจากจอคอมพิวเตอร์แล้วสบตา หัวใจเขาเต้นไม่เป็นส่ำ ใบหน้าสวยหวานทำเอาไม่อยากละสายตา เขาอึกอักเล็กน้อย แล้วลุกยืนเดินออกมาจากโต๊ะ หย่อนกายลงบนโซฟา ก่อนผายมือ
“เชิญนั่งครับ”
จันทร์จิราทรุดกายลงตรงข้าม มือเกลี่ยเส้นผมทัดหู เผยให้เห็นลำคอระหงส์ นิ้วเรียวยาวเปิดแฟ้มเอกสาร ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ จิรัสยาเม้มริมฝีปากรู้สึกถึงอาการผิดปกติของเจ้านาย มันทำให้เธอหวั่นใจชอบกล
“ก่อนอื่นจันขอบคุณมากนะคะที่คุณเตมินทร์ให้โอกาส”
เขายิ้ม “ไม่เป็นไรครับ ตอนนี้ผมก็กำลังมองหาเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งให้โรงแรมใหม่อยู่ คุณมาก็ดีแล้วครับ”
เธอยื่นแฟ้มวางไว้ตรงหน้าเขา
“นี่เป็นสินค้าของเราค่ะ คุณชอบแบบไหนดูได้ก่อนนะคะ ถ้าไม่สนใจไม่เป็นไรค่ะ”
ชายหนุ่มเปิดดูภาพด้านใน ทว่าไม่วายเหลือบมองไปยังหญิงสาวสวยอยู่ตรงหน้า จิรัสยาค่อยๆ เดินออกจากห้อง แล้วทิ้งกายลงบนเก้าอี้สีหน้าหม่นเศร้า ดูก็รู้ว่าเจ้านายคงถูกใจพี่สาวเธอเข้าแล้ว
เตมินทร์สำรวจการแต่งกาย ผิวพรรณของอีกฝ่าย สองสาวพี่น้องมีความละม้ายคล้ายกันบ้าง แต่ที่ทำให้แตกต่างอาจเพราะการวางตัวและการแต่งกาย จันทร์จิราสวยหวานดูมีเสน่ห์ ส่วนเลขาเขากลับมีใบหน้าคมดุ แต่ชอบทำตัวกะโปโลเหมือนเด็ก สองคนพี่น้องบุคลิกช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
“คุณกับน้องไม่เหมือนกันเลยนะครับ” เขาแซวแล้วช้อนสายตามอง เห็นเธอยิ้ม
“ใช่ค่ะ มีคนบอกเยอะเหมือนกัน เราสองคนสวยคนละแบบ”
ชายหนุ่มอมยิ้ม แล้วสบตา
“คุณสวยหวานทันสมัย ส่วนน้องของคุณหน้าดุจนไม่มีใครกล้าเข้าไปจีบ”
“ยัยจีนิสัยไม่ดุนะคะ ฉันต่างหากที่ดุ” เธอหัวเราะ
เตมินทร์เลิ่กคิ้ว “ผมชอบนะครับคนดุๆ”
หญิงสาวชะงัก แต่ยังคงรอยยิ้มไว้เช่นเคย
“ไหวเหรอคะ ผู้หญิงดุจีบยากนะคะ”
“มันอยู่ที่ความอดทนครับ”
จันทร์จิราวางมือบนแฟ้มเอกสาร แล้วสบตาคู่สนทนา คนอย่างเธอเจอลูกค้ามามาก เตมินทร์อาจเป็นคนที่ทำให้รู้สึกสะดุดตาแต่แรกเห็น ทว่านิสัยใจคอถ้าเข้ากับเธอไม่ได้ ก็คงไม่สน
“ไม่ทราบว่าคุณเตมินทร์สนใจสินค้าตัวไหนของเราบ้างหรือเปล่าคะ”
“สนใจครับ เอาเป็นว่าผมจะติดต่อกลับไป ว่าอยากได้สินค้าตัวไหนบ้าง”
เธอผละห่างออกมา “ได้ค่ะ” พูดจบรวบแฟ้มเอกสารมาโอบไว้แล้วลุกยืน
“ฉันขอตัวก่อนนะคะ แล้วจะติดต่อคุณมาค่ะ”
“ครับ”
ประตูห้องเปิดออก จิรัสยาลุกยืนแล้วเดินตรงมาหาพี่สาว จันทร์จิรายิ้มให้น้อง
“เป็นไงบ้างพี่จัน”
“คุณเตมินทร์บอกว่าจะติดต่อมาน่ะ”
คนเป็นน้องยิ้มบางๆ
“ดีแล้วค่ะ แบบนี้คงขายได้”
“พี่ก็หวังว่าอย่างนั้นนะ”
“เดี๋ยวจีจะช่วยยุอีกแรงนะพี่จัน ไม่ต้องห่วง”
“ขอบใจมาก เดี๋ยวพี่กลับก่อนนะ เจอกันที่บ้าน”
“ค่ะพี่”
จันทร์จิราเร่งฝีเท้าออกจากหน้าห้องทำงาน คนเป็นน้องระบายลมหายใจแววตาหม่น ดูสีหน้าท่าทางพี่ เจ้านายคงทำอะไรแน่