แต่สิ่งที่พรีมไม่รู้จริงๆคือ คิงมีการเปลี่ยนแปลงไป ซึ่งคนที่รู้ดีก็คือตัวของคิงเองและก็เพื่อนทั้งสามคน อาการที่เห็นได้ง่ายคือคิงกลายเป็นคนติดโทรศัพท์ไปแล้ว โดยเฉพาะเวลาที่มีเสียงไลน์เข้า คิงจะรีบกดเข้าไปดูอย่างเร็วแถมสีหน้าที่แต่ก่อนตอนแรกๆที่พรีมส่งข้อความมาคิงจะทำหน้าตาออกจะรำคาญแต่เดี๋ยวนี้กลับมีสีหน้าที่มีความสุขแถมบางครั้งยังอมยิ้มอีกด้วยและบางวันถ้าพรีมส่งข้อความไลน์มาช้าหรือผิดเวลา คิงก็จะออกอาการหงุดหงิดและกระวนกระวายแม้จะพยายามเก็บอาการแต่เพื่อนที่สนิทกันมาหลายปีอย่างกาย ชินและไนท์ก็มองออกแต่ไม่พูดออกมาได้แต่แอบมองแล้วยิ้มให้กันเองอย่างชอบใจเหมือนอย่างตอนนี้ที่พวกเขาทั้งสี่คนนั่งอยู่ในโรงอาหารของคณะวิศวะเพื่อกินข้าวรอขึ้นเรียนในตอนเช้า
"ไอ้คิง!มึงเป็นอะไร!?ทำไมทำหน้าเหมือนใครเหยียบหางวะ!!"กายถามยิ้มๆ เขากับชินและไนท์พอจะรู้ว่าคิงเป็นอะไรก็แค่อยากแกล้งเท่านั้น
"เหยียบหางพ่องมึงสิ!!"คิงว่าอย่างไม่สบอารมณ์
เขาหงุดหงิดเพราะปกติแล้วยายเด็กจอมตื้อจะต้องส่งไลน์มาปลุกตั้งแต่เช้าแต่วันนี้กลับไม่มีข้อความส่งมาเลย แถมนี่ก็เลยเวลาที่เธอจะต้องเอาข้าวมาให้แล้วด้วย เธอเล่นหายไปเฉยๆแบบนี้เขาก็เลยค่อนข้างไม่สบอารมณ์แค่นั้น
"แหมมึง!แซวเล่นแค่นี้ถึงกับขึ้นเลยหรือวะ!"กายว่ายิ้มๆ
"เอ!..ทำไมวันนี้พรีมยังไม่เอาข้าวมาวะ!?..หรือจะเปลี่ยนใจไม่จีบไอ้คิงแล้ว?"ชินพูดออกมาพลางเหลือบตามองหน้าของคิง
"นั่นสิวะ!..ปกติมาแล้วนี่หว่า!..หรือพรีมจะไม่มาเรียนวะ!"ไนท์พูดอย่างที่คิด
"เออว่ะ!!..กูชักเป็นห่วงเสียแล้วสิวะ!"กายพูดแล้วอมยิ้มเมื่อเห็นคิงมองมาที่เขาตาขวางอย่างไม่พอใจ
"ไปเรียนก่อนเถอะวะ!..เดี๋ยวตอนเที่ยงค่อยไปหาดูแถวโต๊ะข้างๆตึกที่พวกน้องๆมานั่งกันบ่อยๆ"ชินบอกก่อนจะพากันเดินขึ้นตึกเรียน
คิงนั่งเรียนแบบไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไรเพราะมัวแต่มองโทรศัพท์เหมือนรออะไรสักอย่างแต่ก็ไม่มีอะไรส่งมาเลยนั่นจึงยิ่งทำให้เขาเป็นกังวลแปลกๆเพราะการที่พรีมส่งไลน์มาหาเขาทุกวันทำให้เขาเคยชินไปเสียแล้วและพอเธอไม่ส่งไลน์มาทำให้เขารู้สึกเหมือนชีวิตขาดอะไรไปสักอย่าง
"คิง!..คิง!..ไอ้คิง!!!...ไอ้เหี้..!คิง!!!"กายเรียกคิงหลายครั้งแต่คิงก็ยังนั่งจ้องแต่โทรศัพท์
"จะเสียงดังทำเหี้..!อะไรวะ!?"คิงถามอย่างตกใจเพราะกายเรียกเขาเสียงดังมาก
"ไอ้สัส!!เหม่ออะไรวะ!?ไอ้กายมันเรียกมึงตั้งหลายครั้งแล้วนะโว้ย!!"ไนท์ว่า
"แล้วมีอะไรวะ!?"คิงถามแต่สีหน้ายังหงุดหงิด
"อาจารย์สอนจบแล้ว..มึงจะไม่กลับหรือไงวะ!?"ชินถามตรงๆ
"กลับสิวะ!!"คิงบอกพลางลุกขึ้นทันที นี่เขามัวแต่กังวลจนไม่รู้ว่าอาจารย์สอนจบเมื่อไหร่เลยหรือวะ!เป็นเอามากแล้วกู!!
คิงเคยคิดว่าพรีมคงจะทนกับความเย็นชาและเฉยเมยของเขาไม่เกินสองอาทิตย์หรืออย่างมากไม่น่าจะเกินหนึ่งเดือนแต่เปล่าเลย นี่เข้าสองเดือนแล้วพรีมยังคงทำทุกอย่างเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่เป็นตัวของเขาเองที่เปลี่ยนไป พรีมยังคงมีรอยยิ้มให้กับเขาทุกครั้งที่ได้เจอกัน รอยยิ้มหวานที่ตอนแรกเขาก็ไม่ได้ติดใจอะไรแต่พอเวลาผ่านมาเรื่อยๆกลับเป็นเขาเสียเองที่มักจะชอบแอบมองเสมอเวลาที่พรีมยิ้มให้กับเพื่อนของเขาแล้วก็เพื่อนของพรีมเอง พรีมไม่เคยจะเข้ามาวุ่นวายหรือเกาะติดเขาเหมือนผู้หญิงทั่วไปที่เวลาตามจีบใครก็มักจะมาวุ่นวายจนน่ารำคาญ พรีมจะเข้ามาพูดคุยกับเขาแค่ตอนเอาข้าวหรือน้ำมาให้หรือบางครั้งที่บังเอิญเจอกันเท่านั้นจนบางครั้งเขาเองก็อดสงสัยไม่ได้ว่าพรีมจีบเขาจริงหรือเปล่า!?
ตอนนี้คิงยอมรับว่าเริ่มรู้สึกดีกับทุกสิ่งที่พรีมทำให้แต่เขาก็ยังคงทำเหมือนเดิมเพราะไม่อยากให้พรีมรู้ เขาแค่รู้สึกทำตัวไม่ถูกเพราะเคยพูดออกมาว่าจะไม่มีวันชอบพรีม ดังนั้นจึงไม่กล้าที่จะแสดงอาการอะไรออกมาแต่ก็คงจะปิดเพื่อนสนิททั้งสามคนไม่ได้เพราะท่าทางของพวกมันตอนนี้เหมือนจะรู้แล้วว่าเขารู้สึกยังไงกับพรีมถึงได้ทำท่าทางกวนตีนเขาแบบนี้
"เฮ้ย!นั่นอิงกับออยนี่..ปะ!..เข้าไปถามกัน"กายบอกแล้วชี้มือไปที่โต๊ะม้าหินอ่อนข้างหน้า
"เออ!ไปกัน"ชินพูดแล้วเดินตามกายกับไนท์ไปพลางเหลือบมองคิงนิดๆ
คิงเดินตามกาย ไนท์กับชินไปแบบเนียนๆไม่แสดงอาการอะไรออกมาแต่ใจกลับไปอยู่ตรงหน้าอิงกับออยแล้ว
"อิง..ออย..ทำไมมานั่งกันแค่สองคนล่ะ..แล้วพรีมไปไหนคับ!?"กายถามทันทีที่เดินมาถึงเพราะรู้ว่าไอ้คนปากแข็งมันอยากรู้เต็มทีแล้ว
"สวัสดีค่ะพี่ๆ..วันนี้พรีมไม่ได้มาเรียนหรอกค่ะ"อิงกับออยยกมือไหว้กาย ไนท์ ชินและคิงก่อนที่อิงจะเป็นคนตอบคำถาม
"อ้าว!พรีมไม่สบายเหรอ..อิง!?"ชินถามอย่างเป็นห่วงจริงๆ เขา กายและไนท์ชอบและรักพรีมรวมถึงอิงกับออยแบบน้องสาวเพราะรู้ว่าพวกเธอนิสัยดีทุกคน
"ป่าวหรอกค่ะ..พรีมสบายดีแต่...เอ่อ.."อิงตอบแบบอึกๆอักๆเพราะไม่แน่ใจว่าควรจะบอกหนุ่มๆทั้งสี่คนดีมั้ย?
"มีอะไรหรือป่าว!?..ถ้ามีบอกพวกพี่ได้นะ"ไนท์ถามอย่างจริงจัง
อิงกับออยหันมามองหน้ากันเหมือนจะถามความเห็นของอีกคน
"บอกไปเถอะ..พี่ๆเขาก็เป็นคนดีนะ"ออยพูดกับอิง
"แล้วถ้าไอ้พรีมรู้ล่ะ!..จะไม่โกรธพวกเราเหรอ?"อิงยังแบ่งรับแบ่งสู้
"เอาอย่างนี้นะ..อิงกับออยเล่ามาให้พวกพี่ฟังทั้งหมด...แล้วพวกพี่สัญญาว่าจะไม่ให้พรีมรู้ว่าอิงกับออยบอกพวกพี่..ตกลงมั้ยคับ!?"ไนท์บอกเมื่อเห็นอิงกับออยคุยกัน
"ถ้าพี่ๆรับปาก...อิงก็จะเล่าให้ฟังค่ะ"อิงพูด
"คับ..พวกพี่รับปาก"กาย ชินกับไนท์พูดขึ้นส่วนคิงแค่พยักหน้าเท่านั้น
"คือวันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของพ่อกับแม่พรีมน่ะค่ะ..พรีมเลยไม่มาเรียน"อิงบอก
"ห๊ะ!!"ทั้งสามหนุ่มอุทานออกมาอย่างตกใจส่วนคิงทำหน้าเฉยๆแต่ในใจกระตุกวูบรู้สึกสงสารยายเด็กจอมตื้อขึ้นมาทันทีแต่เก็บอาการไว้อยู่
"พ่อแม่ของพรีมตายแล้วเหรอ!?"ชินถามอีกครั้ง
"ค่ะ..พ่อแม่ของพรีมตายตั้งแต่พรีมเรียนอยู่ม.5ค่ะ"ออยบอก
"แล้วทุกวันนี้พรีมอยู่กับใครล่ะ!?"กายถาม
"อยู่คนเดียวค่ะ..เพราะพ่อแม่ของพรีมไม่มีญาติที่ไหนเลย"อิงบอก
กาย ไนท์กับชินถึงกับอึ้งไปเลยเมื่อรู้ ส่วนคิงนั้นแม้ใบหน้าจะเฉยเมยแต่แววตากลับสลดลงอย่างเห็นได้ชัด
"แล้วพ่อแม่ของพรีมเป็นอะไรตายล่ะ!?"กายถาม
"อุบัติเหตุรถยนต์ค่ะ"อิงพูด
"ยังไงเหรอ!?"ชินถาม
"คือ..พ่อแม่ของพรีมพาพรีมไปเที่ยวต่างจังหวัดช่วงปิดเทอมแต่ตอนขากลับฝนตกหนักมาก..รถเลยเสียหลักชนกับต้นไม้ข้างทางแล้วพลิกคว่ำ..มีคนที่ขับรถผ่านมาพยายามเข้าไปช่วยแต่ก็ช่วยพรีมได้คนเดียวเพราะรถเกิดไฟไหม้แล้วระเบิดก่อนที่จะได้เข้าไปช่วยพ่อกับแม่ของพรีม..พรีมเห็นพ่อกับแม่ตายไปต่อหน้าก็ช็อคจนสลบไป..พอฟื้นขึ้นมาก็ถูกส่งไปรักษาสภาพจิตใจถึง2เดือน..กว่าจะหายแล้วกลับมาใช้ชีวิตแบบปกติได้..แต่พรีมก็กลายเป็นคนไม่ค่อยพูด..ไม่ค่อยยิ้ม..แล้วก็เก็บตัว..ชอบอยู่คนเดียว..พวกหนูสองคนต้องพยายามถึง1ปีถึงทำให้พรีมกลับมาเป็นอย่างที่พี่ๆเห็นอย่างทุกวันนี้ค่ะ"อิงเล่าด้วยสีหน้าเศร้าๆ