“ก็คงต้องหาเวลาไปเจรจาขอโทษพี่เขาอ่ะ แต่ตารางเรียนเราไม่มีทางตรงกับพี่เขาแน่ อีกอย่างช่วงนี้ปีสี่น่าจะเริ่มส่งโปรไฟล์เพื่อไปฝึกงานกันแล้วนะ” ฉันบอกพลางเก็บหนังสือเรียนวิชาแคลคูลัสเข้ากระเป๋าไว้เหมือนเดิมเพราะนาฬิกาข้อมือบอกเวลาใกล้เข้าเรียนแล้ว
“เรียนอิ๊งห้องไหนกัน” ปิ่นถาม
“เราห้องสอง” พาร์ทตอบเป็นคนแรก
ฉันหยิบตารางเรียนที่ปรินท์ออกมาจากเว็บขึ้นมาดู “เราห้องสามอ่ะ”
“เราห้องเดียวกับพาร์ท” ปิ่นบอกก่อนจะหันไปทางแก้ว “แล้วแก้วอ่ะ”
“เราห้องหนึ่ง” แก้วบอก
“โอเค งั้นแยกย้ายกันตรงนี้เลยก็ได้ พรุ่งนี้เจอกันนะทุกคน” ฉันโบกมือลาเพื่อนๆ
เพราะทุกคนเรียนอังกฤษกันคนละห้อง แถมหอพวกเราแต่ละคนยังคนละหออีกด้วย ฉันพักอยู่หอนอกใกล้ๆกับมหาวิทยาลัย ส่วนพาร์ทกับปิ่นอยู่หอใน แก้วอยู่คอนโดญาติซึ่งห่างจากมหาวิทยาลัยไปค่อนข้างไกลนิดหน่อย ตอนนี้ก็เป็นเวลาบ่ายสองกว่าๆแล้วด้วย เรียนคลาสนี้ก็กินเวลาไปตั้งสองชั่วโมง เลิกคลาสก็คงเย็น เพราะฉะนั้นแยกย้ายกันตรงนี้เลยดีกว่า
พอเรียนเสร็จฉันก็ต้องเอาเวลาไปคิดอีกว่าจะไปขอโทษพี่เฟียตยังไง
โดยที่ไม่ต้องเห็นเขาฉีกยิ้มให้อีก เพราะฉันหัวใจจะวาย
FIATT Talks.
หลังจากเกิดเหตุการณ์เมื่อช่วงเที่ยงที่ผ่านมา หน้าฟีดข่าวบนเฟสบุ๊คของผมที่ควรจะมีข่าวเกี่ยวกับการศึกษาหรือข่าวในชีวิตประจำวันทั่วไป กลับมีแต่ข่าวไร้สาระจากทางเพจที่ถูกตั้งขึ้นใหม่อย่าง ‘ขาโหดวิศวะ ปะทะ เฟรชชี่หน้าใส’ บ้าบออะไรนี่ ทำให้ผมหงุดหงิดทั้งวันจนอยากจะเข้าบาร์เพื่อหาอะไรกระแทกปากตัวเอง
ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้กำลังรักษาโปรไฟล์เพื่อส่งเข้าไปฝึกงาน ป่านนี้ผมได้เมาเละเทะไปแล้ว
“มึงเห็นเพจ...”
“ขาโหดวิศวะปะทะเฟรชชี่หน้าใส?” ยังไม่ทันที่ไอ้คินทร์จะเอ่ยถาม ผมก็แทรกพูดซะก่อน มันพยักหน้าหงึกๆก่อนจะมองหน้าผมคล้ายกับอยากจะถามความรู้สึกในตอนนี้ “เห็นแล้ว” ผมตอบ
“รู้สึกยังไงบ้างครับเพื่อนรัก /// จ่อไมค์ถาม” มันพูดพร้อมกับกำกำปั้นยื่นมาจ่อที่ปากผมคล้ายไมโครโฟน
“หงุดหงิด” ผมตอบอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก คนพวกนี้ไม่มีอะไรทำกันแล้วหรือไง
“ใจเย็นๆนะเพื่อนเฟียต กูว่าน้องเขาก็โอเคอยู่นะ กล้าเถียงกับมนุษย์ยุคหินอย่างมึงด้วย” ไอ้คินทร์ทำท่าจะหัวเราะออกมา แต่พอมันเห็นผมส่งสายตาดุดันให้ก็ถึงกับเงียบเสียงลง
“ไปนอนที่อื่นเลยไปมึง” ผมไล่พร้อมกับโยนหมอนสีขาวใส่หัวมันจนกระเด็นลงพื้น
“ไม่ได้นะเพื่อนเฟียต เพื่อนเฟียตจะทิ้งเพื่อนคินทร์แบบนี้ไม่ได้” มันส่ายหน้าพรืดก่อนจะค่อยๆย่องก้าวเท้าขึ้นมาบนเตียง
ยิ่งกว่าผีจูออนอีกไอ้บ้าติ๊งต๊องนี่...
“กูเกลียดมึงไอ้คินทร์!” ผมด่ามันก่อนจะนอนหันตะแคงข้างให้
ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มแล้ว และผมกับไอ้คินทร์เราอยู่กันที่หอใกล้กับมหาวิทยาลัย ซึ่งเป็นหอที่ผมพำนักพักพิงกับเพื่อนอย่างไอ้คินทร์มาเป็นเวลาสามปีกว่าแล้ว ยกเว้นช่วงที่มหาวิทยาลัยปิดภาคเรียน ผมกับไอ้คินทร์เราถึงจะบินกลับกรุงเทพเพื่อไปสังสรรค์กับครอบครัว
“เฟียตๆ กูขอตังค์หน่อยดิ จะไปแดกก๋วยเตี๋ยวข้างล่าง” ไอ้คินทร์ที่ตอนนี้หน้ามันแปะมาส์กโคลนสีดำอยู่ทำท่าลูบท้องตัวเองวนๆ โดยที่อีกมือยื่นมาตรงหน้าผม
“ตลอดเลยมึงเนี่ย” ผมส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับมัน แต่ก็ยอมคว้ากระเป๋าสตางค์มาควักเงินแบงค์ห้าร้อยให้มันแต่โดยดี เพราะถ้าไม่ให้เดี๋ยวแม่ผมก็ด่าผมหูชาอีก
เพราะแม่ผมกับแม่ไอ้คินทร์เป็นเพื่อนกัน แล้วครอบครัวผมกับครอบครัวไอ้คินทร์ก็ยังทำธุรกิจร่วมกันอีกด้วย แต่ผมเพิ่งได้รู้จักกับมันเมื่อตอนมัธยม เพราะตอนประถมเราเรียนกันคนละโรงเรียน
“ขอบคุณนะเพื่อนเฟียตที่น่ารักของกู” มันฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวๆในปากก่อนจะเดินออกไป
“แล้วจะไปทั้งๆที่หน้ามึงยังมีมาส์กอยู่อ่ะนะ” ผมถามเสียงสูง
“เอ้อ.. ลืมเลย กูไปล้างแป๊บ” แทนที่จะเดินไปเปิดประตูเพื่อเดินออกไปเลย แต่ไอ้คินทร์กลับเลือกที่จะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างมาส์กหน้าออก
เห็นมันเป็นแบบนี้ แต่แท้ที่จริงแล้วไอ้นี่น่ะโคตรเจ้าสำอาง บำรุงรักษาผิวหน้าผิวกายมากกว่าผู้หญิงบางคนที่เรียนวิศวะซะอีก แต่ผมไม่ได้เป็นแบบมันนะ ผมใช้แค่โฟมล้างหน้าก็เพียงพอแล้ว
“กูล้างเสร็จละ ไปแดกเตี๋ยวแป๊บ ล็อกห้องดีๆนะเพื่อนรัก เดี๋ยวกูกลับมา” มันเดินออกจากห้องน้ำตรงไปยังประตูห้องแล้วบอกทิ้งท้ายเอาไว้
“ไอ้สัตว์!” ผมด่ามันเสียงดังจนก้องห้อง
ก็เพราะมันชอบพูดแบบนี้ใส่ผมไง หลายคนในมหาวิทยาลัยถึงได้สงสัยว่าผมกับมันเป็นเกย์กันหรือเปล่า เพราะทั้งผมและไอ้คินทร์ เราทั้งคู่ยังไม่มีแฟน ไอ้คินทร์น่ะโสดมาปีกว่าๆ ส่วนผมน่ะโสดมาตลอดชีวิต
ไม่ต้องถามหรอกนะว่าทำไม คำตอบน่าจะชัดเจนพอตัวอยู่แล้วว่าคงไม่มีใครอยากได้คนปากหมาเป็นแฟน
แต่ก็แล้วไง.. ก็หนักหัวเขานั่นแหละ ผมไม่ได้หนักอะไรด้วยเลย