Lalaine
Mauubos na yata ang kuko ko sa hinlalaki sa kakakagat ko. Kanina pa ako paikot-ikot na naglalakad sa sala. I'm still shaking to every part of my gorgeous body. Gusto ko mag-isip pero ang maganda kong utak ay nawawala. Ewan kong saan ko na iyon nailagay. I can't believe this that it happened to us. Me, Lalaine the Exquisite daughter of Sanrov family had this death experience eight hours ago. Hindi ko alam anong gagawin ko. It's so traumatic, gusto lang namin maging mabuting Samaritan pero ganoon ang nangyari. How could it be!
"Tigilan mo nga kakaitot diyan, Lalaine. Nahihilo ako sa ginagawa mo," basag ni Jandelle sa katahimikan. She's sitting in the couch like nothing happened, not worrying about the man who died.
Huminto ako sa harap niya at pasalampak na naupo. I'm still shaking, wala yatang balak tumigil ang katawan ko sa panginginig. Tiningan ko si Jandelle. Naawa ako sa lalaking iyon. How could that person kill without mercy. Oh God, please take the doer of that soul in punish of what he did to the poor man.
"Delle..." naiiyak kong sabi. "De—aray! Bakit mo iyon ginawa sa akin, Delle?" Hinimas ko ang ulong sinapak niya. Malakas ang pagtama niya sa akin. Magkakabukol yata ako.
Sinimangutan ko siya. "Hindi mabuti ang ginawa mo, Delle."
"Spell Over reacting?" nakahalukipkip siya sa harapan ko.
Umayos ako sa pagkakaupo. I'm hurt of what my friend did to me. I rolled my eyes to her. "I'm not OA, naawa talaga ako sa lalaking iyon. Nasa sa iyo pa ba ang bagay na iyon na pagmamay-ari nito?" Hanap ko sa maliit na black bag na may lamang pera.
"Nasa sling bag ko, isasauli ba natin iyon sa pamilya niya?" tanong niya na hindi inaalis ang mata sa akin.
Hinawakan ko ang sumasakit kong ulo. Brain damage na yata utak ko sa ginawa niya. "Hanapin muna natin kung saan iyon nakatira, mas mabuti sa family natin niya ibigay iyon," nakangiwi kong sabi.
I can smell whiskey and rhum mixes in the air. Why Celestia can't help herself not to drink alcohol too much. Kapag nasa bar kami, hindi kami uuwi na lasing siya.
"Paano? You know, I'm not good in computer, either you and Celes," aniya at kumibit balikat.
Paano? Hindi ko alam. Bakit ngayon pa? Baka mahalaga sa lalaki ang pera. Malaki ang chances na may nakalaan ang pera, baka sa gamot ng isa sa pamilya niya? Baka may asawa ito na manganganak na at kailangan ang pera pang-hospital? Baka walang makain ang pamilya nito? Hindi maari, I can't picture out if one of those are right. Nakakawa, hindi ko makaya isipin iyon. Dinudurog ang puso ko. Kailangan namin isauli iyon, as soon as possible! It will change everything tomorrow. Right!
But my whole hope shattered. Paano? Hindi namin alam kung saan nakatira ang lalaki. Ano na—
"Lala! Stop overthinking. Para kang masusuka sa itsura mo. Ayan ka na naman." Yug-yug ni Jandelle sa akin na tila ako isang papel sa ginawa niya. I imagine myself being in a roller coster that vibrates along the way. It feel me dizzy.
"Delle naman, papatayin mo ba ako sa ginagawa mo?" malakas kong sabi na ikinatigil niya.
"Sorry, pero itigil mo ang kakaisip diyan sa isipan mo. It will never help you. It brings worse in your self," sabi niya na parang si mama kapag nakagawa ako ng masamang bagay. Tulad ng pag-iwan ng towel sa couch o tulad ng maling pag-upo ko.
Tinanggal ko ang kamay niya sa magkabila kong balikat. "You are right, it won't feel me better. Pero kailangan natin isauli iyon, Delle. Hindi natin alam kung gaano kahalaga iyon sa pamilya niya," nag-alala kong sabi. I shook my head erasing the what if that started running in my head like a horse who got freed on its cage for a long time.
Sumandig siya sa couch, naka-upo na rin siya sa carpeted floor ng sala. Iniwas niya ang tingin sa akin at tumingin sa itaas. Alam kong nag-iisip siya habang marahang kinakagat ang pang-ibabang labi. Nakahalukipkip siya. Gumagalaw ang hazelnut na kulay niyang mga mata. Ang haba ng pilikmata niya, mas mahaba sa akin. Saan kaya namana ni Delle ang pilik mata na iyon, it's dark, thick and long. I could imagine a hair brush in those eyelashes she had. Lumipat ang paningin ko sa may kahabaan niyang ilong na bumagay sa heart shape niyang mukha. May porselana siyang kutis na hindi tulad ni Celestia na may tan skin. Hindi mahilig mag-salon si Delle, hindi tulad naming dalawa ni Celestia na bawat buwan nagpupunta sa salon. But I'm taller than them, and we had a lean body.
Jandelle loves music because it's the only thing that lessen her stress or whenever she had a problem, it's made her feel good. Sa aming tatlo, Celestia is the only one who loves to eat, she always says, food is life. Nakakainggit dahil hindi siya tumataba sa dami ng kinakain niya, hindi tulad namin ni Jandelle na kailangan pa magdiet at mag-exercise sa tuwing nakakain kami ng marami. Sa aming tatlo, ako lang ang mahilig sa mga libro, ang tawag nga sa akin noong grade schooler ako ay bookish. Hindi bou ang araw ko kapag walang libro akong nabasa, nahawak at naamoy.
Napatingin ako sa kanya ng pinitik niya ang daliri at ngumiti ng malaki. Sa mukha niya ngayon, I know she came up with a solution.
"Si Adrik Ivanov, di ba computer geek siya?" tuwang sabi niya.
Oh! Si Adrik, isa sa mga kaklase namin sa academy. He doesn't wear a eyeglasses rather than contact lenses. He always wear long sleeve polo unopen underneath a shirt. I like his subtle expression in which it difficult to anyone to analyze what he's thinking over his head or what he thinks about you. He's charming anyway. Mas close sila ni Celestia, at si Celestia ang nagsabi sa amin na computer geek si Adrik. Magaling sa computer at marunong mag-hack.
"Oo, ang galing mo mag-isip, Delle.Ya tak gorzhus' (I am so proud) of you," I said in a heartwarming tone.
"Kailan natin kakausapin si Adrik?" tanong ko.
"Celes will help us," tugon niya at ngumiti lalo ng malaki na kumikislap ang mga mata.
****
"Why I need to call, Adrik?" Hinihilot ni Celestia ang magkabilang sintido na nakapikit. Nakasandal siya sa headboard ng kanyang kama.
Hinigop ko ang hawak na kami. Oh wow! I loved the bitterness and sweetness of the sugar and cream mixes as the sensation of flavor goes around in my tongue. It feels so heaven drinking like this every morning. Inayos ko ang pagkakatayo sa paanan ng kama.
"Hindi ba na-sink sa utak mo ang sinabi ko three seconds ago?" tanong ko na hindi makapaniwala. Two paragraphs consisting four sentences ang paliwanag ko. At hindi niya ako pinakinggan? She's so unbelievable. Ni-rehearse ko pa iyon sa salamanin ang sasabihin ko. Sana si Delle na lang ang nagsabi kaso maaga itong umalis upang bumili ng makakain namin.
Mabilis ang iling niya. Wow! Ganoon niya kabilis nasagot ang tanong ko pero hindi man lang niya napasok sa utak niya ang sinabi ko? Malakas talaga ang epekto ng alak sa utak ni Celestia.
"Call Adrik and tell him to help us...nasundan mo ba ang sinasabi ko?" Pagtitiyak ko na nakikinig talaga siya.
Tumango siya na nanatiling naka-pikit. Hanggang ngayon ay hinihilot pa rin ang sintido. Does it help her to ease the pain? Binigyan ko siya ng gamot at inayawan niya. I know, she prefers herbal one than manufactured medicine in tablet or capsule form. She's so paranoid in taking medicine, she always told us that it will ruin her whole body system. Kaka-panood niya iyan ng mga documentary at conspiracy theories.
"Ok, in computer stuff. Why? Because Adrik knows everything about it. And then, Adrik could help us find the man Alexander Efferman, remember the guy who knock me and Delle down?" Tumango siya. "We need to find his family to hand back the black pouch."
"Gets ko na, Lala. Adrik will help us to find where that guy live."
"Da," sagot ko.
(Yes)
"Khorosho, fine. Pero bakit hindi ang lalaki ang hanapin natin?" Binuka niya ang mata at tumingin sa akin. Seryoso ang mukha niya.
I sighed sadly. "Pinatay siya, iyong narinig natin na putok, siya iyong binaril no'ng nagbaril."
She clapped her mouth with a wide eyes. "Hindi nga? How's that? Gosh! Totoo?" Tanda sa mukha niya ang gulat. Ganoon din ang reaksiyon ko nang makita ang larawan. Para bang hinampas ang limang libro sa akin sa isang iglap.
"Khorosho! Khorosho! I get it. Gosh! Ngayon ko ba tatawagan si Adrik?" tanong niya na kinuha ang phone sa ibabaw ng dresser katabi ng kama.
(Khorosho—ok)
"Da,wait, gising ba sa ganitong oras si Adrik?" Alala ko, ayaw ko naman na istorbohin ang lalaki sa pagtulog niya.
(Da-russian word, yes-english)
"It's already, 7:30, gising na iyon," simpleng tugon niya. Mga mata ay nasa iphone X habang may pinipindot roon.
"Mabuti, tawagan mo na siya. We don't have enough time. Aalis pa tayo mamayang hapon."
"Khorosho dokie," sambit niya na itinaas ang kaliwang kamay at pumorma ng ok sign.
Tumalikod ako sabay higop sa kape ko. "Maliligo muna ako, maiwan muna kita," paalam ko. She grunt a tone that means yes. Lumakad na ako papunta sa kwarto ko.
Pagkatapos ko maligo, sinout ko ang creamy white dress na may flowery embroidery sa gilid. It was so soft, so delicate in my hands. Ito ang binigay ni mama kahapon, as a gift niya dahil natapos ako—sa wakas. Sinout ko lang ngayon dahil mas bagay sa araw ngayon, Sunday. The dress fitted me well, and I look like a gorgeous women in this dress. I giggled infront in the whole body mirror. Pumaikot ako na nakatingin sa salamin. Wow! I'm so beautiful in this dress. My mom really knows what dress suitable for me. Oh! I love her so much.
Huminto ako sa ginagawa ko nang makarinig ng ilang katok sa labas ng pinto ko at ang boses ni Delle.
"Dapat mo marinig ang sasabihin ni Adrik. Dali, Lalaine! Hintayin ka namin sa sala," puno ng kasabikan ang kanyang boses.
Ano kaya ang sasabihin ni Adrik? Nahanap na kaya niya kung saan nakatira ang lalaki? I can't wait.
"Da, da, lalabas na ako."
Humakbang ako papunta sa pinto at binuksan iyon. Tinakbo ko ang sala na ilang hakbang lang sa kwarto ko at tumalon na umupo sa couch katabi ni Celestia.
"So, chto vy nashli o parne, Adrik?" tanong ni Celestia pagka-upo ko. Linapit ko ang sarili kay Celestia. Tiningnan ko ang phone niya na katawag si Adrik. May mukha ng lalaki sa screen, nakangiti ito na naka-eyeglasses.
(Translation: So, what you have find about the guy, Adrik?)
Si Jandelle ay nasa carpeted floor naka-upo sa paanan namin, naka-side-view na nakahilig sa couch. Kakaunti lang ang alam na English ni Adrik. Mabuti at marunong sa Russian language si Celestia dahil ang lola niya ay isang Russian, half Russian ang ina niya, si Tita Irina.
"On zhivet na ploshchadi Klermont, London, N1. On napolovinu britanets, napolovinu russkiy, no ya ne mog nayti yego sem'yu. Yego rabota neizvestna. YA ne mog nichego nayti. On umer vchera, i, soglasno politseyskomu otchetu, vor ubil yego. U nego byla yego poslednyaya poyezdka v Meksiku mesyats nazad. Vot chto ya poluchil. On lichnyy tip, kak ya mogu skazat'." Dinig namin ang ingay ng pagtipa sa keyboard ng computer nito.
(He live in Claremont Square, London N1. He's a half british half russian but I couldn't find about his family. His job unknown. I could not find anything. He died yesterday and according to police report, a thief killed him. He had his last trip in Mexico one month ago. That's what I got. He's a private type of person, as what I could say)
"Oh! Bol'shoye spasibo, Adrik. Izvinite za bespokoystvo," ani Celestia.
(Oh! Thank you so much, Adrik. Sorry for disturbing you)
"No problem, kak dolgo ya mog pomoch'. Chto nibud' yeshche"
(No problem, as long I could help. Anything more?)
"Nichego, i yeshche raz spasibo. See you, goodbye," paalam ni Celestia.
(Nothing, and thank you again. See you, goodbye)
"Khorosho, see you then and goodbye, Celestia." Pagkasabi ng lalaki ay pinindot ni Celestia ang end call button.
"Walang nakuha na information tungkol sa pamilya ni Alexander. So, what now?" tanong tingin sa aming dalawa ni Jandelle.
Wala kaming nakuha tungkol sa family niya. Pakiramdam ko bumagsak ang ilang libong libro sa akin. Paano na? Ang kasiyan na naramdaman ko ay tila naglaho. It's there then it poof! It's gone.
"We have no choice but to keep that thing, forever I guess," patanong na sambit ni Jandelle, hindi alam kung tama ba ang gagawin.
I agree, let just keep it until miracle comes. Malay natin biglang darating ang pamilya ng lalaki para kunin ang black pouch na maaring may laman na pera. Right!
"Mabuti na ganoon na lang," sang-ayon ko.
Tumayo na sa pagkaka-upo si Jandelle. She's wearing a nice shirt and jeans. Paborito niya talaga ang kulay asul. Sa tamis ng pabango niya ay maari na siyang langgamin. Samantalang bagong ligo si Celestia, amoy sweet honey citrus siya, she's still wearing a robe and her hair where wrapped by white towel.
Hinilig ko ang sarili sa malambot na sandalan ng couch. Ngayon ko lang napansin ang mga tatlong plasticware sa harapan ko. Nakapatong sa glass centered table. Malaking plasticware ito na may kanya-kanyang rice at ulam. Biglang tumunog ang tiyan ko pagkakita sa beef steak at salad na para sa akin.
Napalitan ng tawa ng dalawa ang katahimikan.
"Hindi halata na gutom ka, Lala," sabi ni Jandelle na tumatawa pa rin.
"Sabi ng baby tummy ko, I'm hungry!" bulalas ni Celestia pero ang lakas ng halakhak.
Sumabay na rin ako sa tawa habang binubuksan ang plasticware. Umalis muna si Jandelle upang kumuha ng kutsara at tinidor sa kusina. Maamoy ko pa lang ang ulam ko, gusto ko ng kainin iyon. Mukhang bagong luto pa ang mga iyon kasi ma-init-init pa maliban sa paborito kong salad.
"Anong gagawin natin ngayon?" tanong ni Celestia pagkarating ni Jandelle. Inabot niya sa amin ang kutsara at tinidor.
"Mamaya pa hapon pa ang alis natin, why not going back at the museum again? Hindi pa tayo nakaka-pasok doon."
-----