"Mace hurry up! you're going to be late." Tawag ni kuya Mazer sa akin dahil kanina pa ako nito hinihintay, siya kasi lagi ang naghahatid sa’kin papuntang school.
"Im coming kuya!” Sagot ko naman mula rito sa aking kuwarto, sinukbit ko na sa aking likod ang aking maliit na backpack pagkatapos ng mahabang oras kong pagaayos. Nagmamadali na akong bumaba dahil tiyak nakakunot na naman ang noo ng aking kuya Mazer dahil pinaghintay ko na naman ito ng matagal. Nasa fourth year college na ako at HRM ang aking kurso dahil hilig ko ang pagluluto, namana ko kasi ito sa aking namayapang ina.
Nakita ni kuya ang pagmamadaling pagbaba ko ng hagdan at sinaway niya ako kaagad. Pero huli na dahil nakababa na ako at nakalapit na sa kan’ya.
"Macelyn Brilliantes, please be careful when you go down! alam mo namang bawal sa’yo ang mapagod!” Alam kong galit na si kuya dahil tinawag ako nito ng buong pangalan. Gano’n talaga si kuya kapag nagagalit, tinatawag ako nito sa buong pangalan.
"Hello kuya! hindi naman masyadong nakakapagod ang pagbaba ng hagdan, ang o.a naman nito,” sabay irap ko at nakapameyawang naman si kuya. Sa halip na magsalita pa si kuya ay lumapit ako kaagad at niyakap siya ng mahigpit.
"Happy birthday kuya," buong pagmamahal na bati ko. Niyakap din naman ako ni kuya pabalik.
"Thank you baby girl, and I'm sorry, alam mo namang iniingatan lang kita.” Hinalikan niya ang aking buhok at kumalas sa pagkakayakap.
"Ikaw na lang ang meron ako, and this is also the day that our parents died," malungkot na wika ni kuya Mazer na nakatitig sa akin.
"I know kuya, saka wala kang dapat ikatakot kasi hindi naman kita iiwan at isa pa, magaling na ‘ko ‘di ba?” napatango naman si kuya at sabay ngiti nito sa akin.
"Promise hmm?”
"Promise kuya,” itinaas ko pa aking kamay na parang nanunumpa.
"Pero ipangako mo rin kuya na hindi mo na ako tatawaging baby girl," sabay nguso ko sa kan’ya.
"I can't promise you that," wika n’yang nakangisi.
"Hindi na ‘ko bata kuya okay?” Twenty one years old na ‘ko hello!”
"But you’re always be my baby girl," saka ginulo n’ya ang aking buhok.
"Alam mo kuya kaya wala ring nanliligaw sa'kin kasi tinatawag mo ‘ko laging baby girl tapos iyong iba akala pa nila boyfriend kita kasi lagi mo ‘ko hinahatid at sinusundo," pagrereklamong sabi ko sa kan’ya.
"E ‘di maganda para hindi na lumala ‘yang sakit mo,” natatawang sabi naman ni kuya.
"Ewan ko sa’yo kuya abnormal ka!” Aalis na sana kami nang tawagin ako ni Nana Lumen.
"Macelyn hija ang baon mo makakalimutan mo pa.” Bitbit pa ni Nana Lumen ang hinanda niyang baon para sa akin.
"Salamat po Nana Lumen”
"Nariyan na rin ang mga gamot mo at vitamins mo nilagyan ko na rin kung anong oras mo iinumin ‘wag na ‘wag mong kakalimutan ha hija?” Saglit akong natahimik at yumuko, napansin naman ni kuya na humihikbi na ako kaya bigla siyang nag-alala sa akin.
"Hey baby girl are you okay?” nag-angat ako nang tingin at niyakap ko naman nang mahigpit si Nana Lumen.
"Salamat po Nana Lumen," salamat kasi nandito ka pa rin kasama namin ni kuya at hindi mo kami pinabayaan.” Pagkasabi ko no’n ay kumalas si Nana Lumen sa aking pagkakayakap at pinunasan naman ang aking mga luha.
"Hija para ko na kayong anak ni kuya Mazer mo, ako na ang nagpalaki sa inyo kaya nga hindi na ako nakapag-asawa kasi hindi ko kayo kayang iwan napamahal na kayo sa akin.” Ngumiti naman si Nana Lumen sa akin at si kuya ay naluluha na rin.
"O siya sige na umalis na kayong dalawa at baka mahuli pa kayo sa eskwela at trabaho. Siyanga pala Mazer Happy Birthday at death anniversary din pala ng inyong mga magulang,” malungkot na bati ni Nana Lumen. Ngumiti naman ng mapait si kuya.
"Thank you Nana Lumen"
"Umuwe kayo ng maaga at sabay-sabay tayong maghapunan okay?”
"Sige po Nana Lumen, dadaan po muna kami ni Macelyn sa sementeryo mamaya," tumango lamang si Nana Lumen. Pagkuwa’y umalis na rin kami ni kuya.
Nasa library ako at gumagawa ng reviewer dahil malapit na ang aming exam. Abala ako sa aking pagsusulat ng mayroong bumungad sa harap ko na isang white rose. Kilala ko kung sino ang nagbigay nito, inangat ko ang aking tingin para sulyapan siya, isang nakangiting Jk ang nakita ko at umupo siya sa aking tabi. Si Jk ang aking bestfriend, magkaibigan na kami since high school at kilala na namin ang isat-isa, pati ang sakit ko alam din niya kaya todo alaga rin siya sa’kin. Ang daming mga naiinggit kasi naman halos hindi na kami mapaghiwalay at iyong mga admirers niya palagi na lang masama kung makatingin sa’kin. Ang guwapo ba naman niya kasi kaya halos yata lahat ng babae rito sa campus may gusto sa kan’ya. Ako lang yata ang hindi nagkagusto sa kan’ya, kaibigan lang talaga ang turing ko kay Jk. Ewan ko ba abnormal na yata itong puso ko kung bakit hindi ko siya magustuhan bilang isang lalaki. Mahal ko siya pero bilang isang kaibigan lang.
"Salamat dito ha"
"Hindi ka ba busy?” tinuloy ko ulit ang aking pagsusulat pagkasabi ko no’n. Nakatingin lang siya sa'kin at hindi sinagot ang tanong ko sa kan’ya. Sinulyapan ko ulit siya, ng hindi siya sumasagot, pinisil ko ang kan’yang ilong para itigil niya ang pagtitig sa'kin.
"Kung ice cream lang ako kanina pa ‘ko natunaw," nakangiting biro ko sa kan’ya at hinimas ang kan’yang ilong na pinisil ko.
"Ang ganda mo kasi kaya hindi ko mapigilang hindi ka tignan"
"Tseee! matagal ko ng alam yon! Inlove na inlove ka na naman sa'kin,” biro ko sa kan’ya na natatawa pa, at biglang nahinto ang aking pagsusulat nang magsalita ulit siya.
"Oo matagal na ‘kong inlove sa’yo, hindi mo lang napapansin." Unti-unti akong napatingin sa kan’ya, nakita ko sa mata niya ang pagkaseryoso. Napakurap-kurap ako at hindi ko malaman ang aking isasagot sa kan’ya. Hindi nagtagal bigla siyang natawa ng mahina at kinurot ang dalawang pisngi ko, "Ang cute mo talagang lokohin," pinalo ko naman siya sa kaliwang braso niya at inirapan siya.
"Pa’no nga kaya kung totoong inlove ako sayo?” nakahalumbaba siya at nakangiting nakatitig sa'kin.
"Kung totoo man ‘yan marami ng galit sa'kin, ngayon pa nga lang mas mamamatay yata ako sa mga masasamang tingin ng mga admirers mo kaysa sa sakit ko," naiiling kong sabi sa kan’ya habang nililigpit ko na ang mga gamit ko.
"Tss! wala akong type ni isa sa kanila mukha kaya silang clown sa kapal ng make-up nila, saka ang iigsi ng mga palda parang gusto magpasilip, sana nagpanty na lang sila," nakasimangot naman niyang turan at ako naman ay natatawa habang sinasabi niya iyon. “Siyanga pala Jk punta ka mamaya sa bahay birthday kasi ni kuya at death anniversary nila mama at papa," malungkot kong wika kay Jk. Napansin naman niya ito at hinawakan ang kanang kamay ko na nakapatong sa mesa.
"Huwag ka ng malungkot, kung nasaan man sila ngayon tiyak masaya na sila kasi nakikita nilang bumubuti na ang lagay mo. At isa pa nariyan si kuya Mazer at Nana Lumen at higit sa lahat nandito ako, hindi ka namin iiwan tandaan mo ‘yan"
"Salamat Jkn hanggang ngayon nasa tabi kita palagi,” seryoso kong sabi sa kan’ya at niyakap ko siya na ikinagulat naman niya. Niyakap naman niya ako pabalik.
"Ang sarap mo talagang yakapin," bigla ko na lang siyang naitulak pagkasabi nyang iyon.
"ikaw ah,” duro ko sa kan’ya.
"Bakit ako? ikaw nga itong tsansing sa’kin eh!” nakangising sabi ni Jk.
"Ewan ko sa’yo Jk! d’yan ka na nga!” tumayo na ako at naglakad palabas ng library. Sumunod na rin siya sa akin at inakbayan ako.
“Ito naman binibiro ka lang eh. Huwag ka na magalit libre na lang kita,” nagningning kaagad ang aking mga mata at tinignan siya.
"Call,” nangingiti kong turan, at nagpunta kami sa aming paboritong kainan.