Keyran
"Why do you look troubled, my ba–son?"
Napatingin ako sa likuran ko. Si mama. Nagtatanong ang mga mata niya sa akin. Tiniklop ko ang file na ibinigay ni papa sa akin, ayaw kong makita niya iyon. It's a secret between me and my father. Kanina pa ba si Mama sa likuran ko?
"It's nothing, ma. I'm just thinking. Kailan pa kayo nakauwi galing sa Paris?" pag-iiba ko ng usapan.
"Two minutes ago, I talked to your dad about our business and the issue regarding the Tri-aces. Everything went fine," malumanay niyang sabi.
Tri-aces, the bad vampire mafia who try to ruin the business in Paris. Ano kaya ang dahilan kung bakit nais ng Tri-aces mawala ang business? Kilala ang grupo sa Paris, isa sa kilala at mayaman na tao sa bansang iyon. It seems they don't like a new enemy in their business.
"Good."
Umayos ako sa pagkaka-tayo sa veranda. This is the place where I like to stay, especially at night. I love to hear the silence and the moon above me.
Dinig ko ang yabag ng six inches heel niya na papalapit sa akin. Huminto siya sa tabi ko.
"I heard you had a serious talk with your dad, what is it, my son?"
"It's nothing, Ma. Nothing you should worry about. So how's your stay in Paris?"
"I don't like how you change the topic, my son," she smirked at me. It really annoyed me, kapag ginawa niya iyon. Ginagaya ako.
"Ma, really, it's nothing. Can we talk about anything else? You are starting to worry with nothing," naiiling kong ani na ikinatawa niya.
"Ok, if that's what you want. Wala akong magagawa. So?" Tiningnan niya ako na tila ba may dapat akong sabihin sa kanya. Bulls eye, she knew it.
Alam ko na kung sino ang nagsabi sa kanya. My pretty silly sister.
"My superior assigned me and Jethro in La Moran to solve some serious cases happening there. Nakahanda na ang lahat, and tomorrow I'll be there," sagot ko.
She gave me a frown look. What's for that look? "Ma?"
"Kailan ka ba titigil sa trabahong iyon, my son? You are putting yourself in danger. You are the only heir of us. I don't want you to have the fate of King Ferregan son." Puno ng pag-alala ang boses niya.
The missing son of the Southeria, my best friend. Halos isang taon na rin na hindi siya nahahanap pagkatapos ng isang malaking kaguluhang naganap sa La Moran noon. All assume he's dead, even his mourning parents. Everyone had this believe, that when they couldn't find you within a span of months, they conclude you are dead even the great possibility that you are alive out there needed a help.
"Ma, iyan ba ulit ang pag-aawayan natin? I'm enjoying what I choose, Ma. I always promise you that nothing happened to me. You knew me, Ma," I teasingly said and wink at her.
Hinampas niya ng malakas ang braso ko. "Ma! Masakit iyan!" Himas ko sa kanang braso.
"Don't get easily pissy of what you are into, Keyran. Promise will not assure me as your mom." Galit na siya.
"Ok fine, I know. I'll keep myself away from danger Ma. So, don't worry. Nakakapangit." Seryoso kong mukha.
Her face turned horrified. "No, did I look ugly if I'm worried, My son?"
Dahan-dahan akong tumango. It's a lie, she's beautiful and even worrying makes her look even more pretty.
Hinawakan niya ang mukha at tila may kinakapa, hinahanap kung may kulubot ang namuo sa mukha niya. Nagpaalam siya na aalis na at binigyan ako ng isang halik sa pisngi bago umalis.
Tiningnan ko siyang unti-unting lumalayo hanggang mawala siya sa paningin ko. Tumalikod ako at tiningnan ang hawak ko. I'm hoping that this one goes well.
****
Kinuha ko ang headphone at nilagay sa tenga ko. Sinipat ko ang malaking building dito sa parking lot ng FU sa loob ng aking sasakyan. Tulad pa rin noon, walang pinagbago. Inayos ko ang pagkakalagay ng headphone sa ulo ko. Kinuha ko ang isang binder book at pen sa back seat tsaka lumabas.
The rays of morning sun touch my skin gently. The wind of October swift briefly as I walked down the big gate. Pansin ko ang dalawang guard na nagbabantay. Ang amoy ng bagong pintura ang sumalubong sa akin papasok ko sa loob.
Wala pa masyadong tao nang paakyat ako sa second floor. May mangilan-ngilan estudyante akong nakita sa ground floor nakaupo sa mga bench. Mukhang napaaga ako ng dating.
Nagpa-tugtug ako ng music sa aking ipod, ilalagay ko na sana iyon nang may bumangga sa akin.
"Oh, sorry, sorry!" boses ng babae sa may likuran ko. I'm standing in the hallway, maybe it's the wrong idea to stop in the mid.
"It's fine, nothing to say sorry," sagot ko na hindi ito tinitingnan.
"Hindi kasi ako nakatingin sa daan, hindi na mauulit. Bago ka ba?" Pumaikot ang babae sa harap ko. Kumunot ang noo ko. She's staring to me in shocked. Did I do something?
"Nah its fine." Iniwas ko ang tingin sa babae.
"Bago ka, transfer student? Sorry ulit kanina. Anong year ka na ba? Ang tangkad mo. Naririnig mo ba ako? Ngayon ko lang napansin headphone sa ulo mo. May ganyan din na headphone iyong pinsan ko. Color dark blue," salita niya. Ang daming tanong.
"I need to go now, and sorry sa nangyari," sabi ko at wala anong iniwan ito.
"Sandali, ano name mo?" tawag ng babae sa akin. Hindi na ako lumingon pa, dire-diretso ang tingin ko papunta sa principal office.
"Keyran, long time no see," salita ng lalaki sa unahan ko. He gave me a look that means he's not happy to see me.
Hindi ko inaasahan na magkikita kami ngayon. It's been half of the century that we haven't seen each other. Malaki na ang pinagbago niya. Lalo na sa itsura. The long hair that he wear before, now in a clean cut wearing a trended clothing.
"Hey, Draze," bati ko sa kanya. Draze show his teeth, smiling widely with an intensity of the sharpness of his eyes on me. I knew it, until now he hate me to the grave.
-----