“งานอภิเษกจะจัดขึ้นในอีก 3 วันข้างหน้า และห้วงนี้ ยังเป็นงานสมโภช ฉลองชัย” ข้าพระบาทอีกนางกล่าวสำทับ
“การศึกกำลังจะมีขึ้น เชื้อสายของเจ้าชายแห่งแคว้นอนิน
ทิตะปุระแม้จะไม่เล็ก หากแต่ไม่เพียงพอที่จะรวมอาณาจักร ”
“คุณกัลป์” บุรุษที่นั่งอยู่ท่ามกลางพิธีอันอึกทึกนั่นคือ ชายหนุ่มที่ร่วมเดินทางมากับเธอ
“นั่น ท่านพราหมณ์ไกวัลย์ พระสหายแห่งพระนางเหนือหัว อาจารย์หิรัญยะของท่านพราหมณ์เป็นผู้ประสิทธิ์ประสาทวิชา และกลการศึกให้พระนางแทบทั้งสิ้น พวกเราเชี่ยวชาญการบังคับช้าง ด้วยการสาธยายมนต์แห่งท่านพราหมณ์ที่สั่งสอนให้ แต่นั่นก็ไม่เท่ากับพระนางเหนือหัวที่ทรงเลอเลิศด้วย อาคม อาวุธ แลกลการศึก”
“ท่านดูให้เต็มตา ในงานอภิเษกนี้ เพื่ออาณาจักรจันทระในเบื้องหน้า และขอให้ท่านจารจดให้ในความจำว่า มิมีพิธีใดจักยิ่งใหญ่เทียมเท่านี้”
“เราฝันไป” อนินนาถบอกตัวเอง เหงื่อกาฬเธอไหลชุ่มเสื้อที่สวมใส่อยู่ ใบหน้าร้อนผะผ่าว เหมือนดังต้องมนต์แห่งกาลเวลา
อนินนาถรู้ว่า นี่ไม่ใช่ละคร แต่มันคืออดีตที่กาลเวลาย้อนพาเธอกลับมา แต่เธอยังมีสติที่จะบอกกับตัวเองว่า เธอแค่ฝันไป
ใช่! เธอแค่ฝันไป แต่ครั้งนี้ มันไม่ใช่การฝันซ้ำซากที่เธอตกจากที่สูงบ่อย ๆ จนสะดุ้งตื่น แต่มันเหมือนกับว่า เธอถูกชักนำมาในอดีต และที่สำคัญ เธอไม่เห็นทางออกของมันเลย
.........................................
“พี่นิน” เสียงเรียกเบา ๆ ที่ข้างหูสตรีที่หลับลึก ขณะที่ชายคนหนึ่งเขย่าเธอให้ฟื้นตื่น
“นิน ๆ เป็นอย่างไรบ้าง”
“เป็นไปได้อย่างไร หลับไม่ตื่นไปสองวัน” ยศไกร กล่าวขึ้นเรียบๆ ข้างเตียงนอนของเธอ
“ทำอย่างไรดีละครับพี่ไกร นอนไม่ฟื้นอยู่อย่างนี้ โดนของเขมรหรือเปล่า” ตติยะ กล่าวถ้อยถ้อยคำเป็นกังวล
ใบหน้าเขากังวลไม่แพ้ยศไกร การเจ็บป่วยต่างบ้านต่างเมืองนี้ ไม่ใช่เรื่องดีเลย
“เกิดอะไรขึ้นครับ คุณยศ” เสียงกัลป์ เอ่ยขึ้น หลังถูกเรียกตัวให้มาที่โรงแรมด่วน
“คือ อย่างนี้ หลังจากพี่กลับจากเที่ยวโตนเลสาป มาเคาะห้องอนินนาถ เขาก็เงียบ พี่ก็ไปเที่ยวกลางคืนกันต่อ มาเคาะห้องอีกก็เงียบ โทรศัพท์เข้ามาในห้องก็เงียบอีก คิดว่า เขาคงอยากพักผ่อน เห็นเครียด ๆ ”
“ใช่พี่ ผมก็ไม่ได้เอะใจว่า พี่นินจะเป็นอะไร ความจริงผมควรจะถามที่เคาน์เตอร์ว่า พี่นินสั่งอะไรขึ้นมากิน หรือลงไปกินอาหารข้างล่างมั้ย”
“พอเช้า พี่มาปลุกอีกที นินก็เงียบ คราวนี้ชักเอะใจ เลยต้องให้เขาไขกุญแจเข้ามาในห้อง เห็นนินนอนหลับไม่ตื่น นี่ยังดีที่เขาเหมือนนอนหลับ ยังมีลมหายใจอยู่ เจ้าติววิ่งลงไปที่เคาน์เตอร์ถามหาโรงหมอให้วุ่นวาย ดีที่ทัวร์คนไทยเขามีหมอมาเที่ยวด้วยเลยมาดูอาการให้ เขาบอกให้ส่งโรงพยาบาล เพราะบางที เธอหลับลึกจนอาจกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา”
“แต่ผมว่า พี่นินโดนของเขมร”
“คุณเชื่อเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอ” กัลป์ถามเสียงขรึม ทำให้ติวเงียบเสียงลง บางทีเรื่องนี้อาจเป็นจุดเปราะบางของ กัลป์ ชายหนุ่มเขมรสูงที่เขาเพิ่งรู้จัก
“คงต้องพาไปโรงพยาบาลแล้วละครับ” เสียงยศไกรกล่าวขึ้น หลังจากนิ่งเงียบมานาน
“งานของคุณเรียบร้อยแล้วหรือ” กัลป์เอ่ยขึ้นเบาๆ
“นินแค่ขอ บก.ว่า อยากมาเก็บภาพ เมืองที่เสียมเรียบ และบรรยายในภาพในฐานะนักท่องเที่ยวคนหนึ่งในมุมมองของนิน เท่านั้นเอง”
“คอนเสปแค่นี้นะหรือ” ติวถามเสียงสูง เขาไม่คิดว่า อนินนาถ นักข่าวสารคดี จะมีคอนเสปง่ายๆ ขนาดนี้
“ครับ”
“จุดขายละครับ”
“ไม่มีหรอก นินต้องการแค่นั้น เมื่อเช้า ผมโทร.คุยกับ บก.แล้ว”
ยศไกรตอบแล้วนิ่งไป อนินนาถเป็นคนสวย รูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าเรียว นัยน์ตาสีดำขลับ มีแววสดใสและกระตือรือร้นอยู่เป็นนิจ ผมหยักศกเป็นคลื่นมักจะถูกรวบไว้กลางศีรษะเสมอเวลาทำงาน หากแต่เวลานี้มันถูกปล่อยเคลียแก้มและไหล่ ดูหวานซึ้ง แม้เธอจะกำลังหลับอยู่ก็ตาม
พงษ์ศักดิ์ บรรณาธิการข่าว เจ้านายโดยตรงของอนินนาถ และเพื่อนสนิทของเขาให้ความเอ็นดู เด็กคนนี้เป็นพิเศษ เขาแปลกใจเล็กน้อยที่ คอปเสปงานพื้นๆ อย่างนี้ ได้รับการอนุมัติอย่างง่ายดาย
“ถ้าอย่างนั้น คุณจะไปถ่ายรูปกับติวก่อนไหม ส่วนนิน พักผ่อนในห้องนี้ ผมจะดูแลเอง ถ้ามีอะไรผมจะโทร.หาคุณ นี่เบอร์โทรศัพท์ผม คุณโทร.หาผมได้ตลอด” กัลป์บอกง่าย ๆ พลางยื่นเบอร์โทรศัพท์ให้ชายหนุ่ม ส่วนเขาจ้องที่ร่างของอนินนาถอย่างเงียบ ๆ
หลังจาก เพื่อนร่วมงานของอนินนาถออกไปแล้ว กัลป์ลุกขึ้นจากเตียงนอนอีกฝั่ง เนื้อตัวเขาร้อนรุ่มเหมือนมีไข้เจืออยู่ สัมผัสบางอย่างทำให้เขารู้ว่า มีบางสิ่งเกิดขึ้นในห้องนี้ วิญญาณตนใด อยู่ในห้องนี้
กัลป์มองหญิงสาวที่นอนไม่ฟื้นอยู่บนเตียง สัญชาตญาณบอกเขาว่า ถ้าพลังใจของเธอเข้มแข็ง เธออาจจะฟื้นขึ้นจากอำนาจบางอย่าง ที่นี่อันตราย จนเขาเองเกรงว่า อาจจะต้านทานกับมันไม่ได้
กัลป์ ตัดสินใจนั่งสมาธิ ยังเตียงอีกฟากของห้อง ดีที่ห้องเป็นเตียงคู่ ทำให้เขามีบริเวณสำหรับเฝ้าดูอาการของหญิงสาว ยังดีที่นักข่าวนั่นเชื่อใจเขาและออกไปทำงาน แต่สักพักก็คงกลับเข้ามา เขารู้ว่า มันยากที่จะทำให้ สองคนนั่นไว้ใจเขาที่ไม่ต่างจากคนแปลกหน้าเท่าใดเลย