การมีชีวิตอยู่ของพระสนมเยว่เหลียงที่แย่งชิงความโปรดปรานขององค์จักรพรรดิไปจากนาง ไม่เคยทำให้พระสนมไป๋ฮวานอนหลับได้เต็มตาเลยสักคืน ยิ่งนางสนมต่างเมืองให้กำเนิดพระโอรสก่อนนางด้วยแล้ว ราชบัลลังก์ต้าฉางแต่ไหนแต่ไรสืบกันตามลำดับฐานะ หากสิ้นรัชทายาทขี้โรคก่อนที่จะทันได้ขึ้นนั่งบัลลังก์ พระโอรสองค์รองนามฝานจิ้งจึงเป็นขวากหนามสำคัญในการก้าวขึ้นสู่ราชบัลลังก์ขององค์ชายหนานลี้
เมื่อพบหน้ากันด้วยความบังเอิญหนนี้ อีกฝ่ายบอกว่าจะไม่กลับ ทำให้ พระสนมไป๋ฮวารู้สึกร้อนรุมในใจ ความขุ่นเคืองที่สะสมมาตั้งแต่ครั้งอดีตทำให้นางสะบัดหน้าเมินหนี แล้วเชื้อเชิญแขกของราชสำนักให้เดินหลบเลี่ยงไปอีกทาง
องค์ชายฝานจิ้งนั้นแต่แรกที่ตัดสินพระทัยขอเวลาพระบิดาคิดสักระยะเรื่องประจำการอยู่ในทัพหลวงเป็นการชั่วคราว ครั้นเห็นถึงความหวาดกลัวในสายตาและท่าทางของสตรีตำหนักในรวมถึงอาการหวั่นระแวงของพระอนุชา ความรู้สึกอยากจะยั่วอารมณ์อีกฝ่ายก็เอาชนะการตัดสินพระทัยเดิม
รั้งอยู่ที่เหลิงอานอีกสักระยะเผื่อจะมีเรื่องน่าสนุกเกิดขึ้น ก็เป็นความคิดที่ดีเหมือนกัน!

เวลาเดือนกว่าแล้วที่เศรษฐีถังตาถั่วแวะเวียนมาหอฮวาหงไม่ได้ขาด ซ้ำยังเจาะจงเลือกนั่งแถวหน้าใกล้กับจุดที่หยางเสียต้องนั่งดีดฉินอีกด้วย สายตาเจ้าชู้กรุ้มกริ่มส่งมายังนักดนตรีของหออย่างสม่ำเสมอ...แม้รู้เต็มอกว่าเขาไม่ใช่สตรี!
อารมณ์บรรเลงเพลงของหยางเสียกระเจิดกระเจิงทุกครั้งที่เงยหน้าแล้วสบเข้ากับสายตาโลมเลียคู่นั้น ถ้ารู้ว่าเอาม่านออกแล้วต้องมาเจอคนวิตถารอย่างเศรษฐีถัง นางขอเลือกนั่งดีดฉินหลังม่านอย่างเดิมเสียยังดีกว่า
“ท่านเศรษฐีถังสนใจในตัวเจ้า...” จ้าวฮั่นหลางบอกเมื่อนางพักออกมาสูดอากาศ ซึ่งอันที่จริงแล้วนางอยากหนีหน้าเจ้าเศรษฐีนั่นมากกว่า
“ว่าอย่างไรนะ!” หยางเสียเกือบสำลักคำร้องตัวเอง “ข้าเป็นผู้ชายนะ ก็มี...มีอย่างที่ตาแก่นั่นมี!” หญิงสาวในคราบชายหนุ่มดัดเสียงห้าวเป็นชายจนชิน นางแทบจะลืมเนื้อเสียงที่แท้จริงตัวเองแล้วว่าเป็นอย่างไร
“นี่เจ้าไม่รู้เรื่องตาแกนั่นบ้างเลยหรือไร”
“รู้!” หยางเสียกระแทกเสียง เรื่องเศรษฐีถังเลี้ยงดูเด็กหนุ่มควบคู่กับการเที่ยวหอนางโลมดังกระฉ่อนไปทั้งเมือง ดูเหมือนเจ้าตัวก็ไม่สนใจสายตาใครเสียด้วย...คนมีเงินทำได้ทุกอย่างจริงๆ
ความรักความใคร่อย่างนี้ไม่ผิด แต่ได้โปรด อย่ามายุ่งกับคนซึ่งไม่เต็มใจอย่างนาง นางยังรู้สึกขยะแขยงไม่หาย เมื่อนึกถึงตอนที่ถูกมือสกปรกจับโดนเนื้อตัวคืนวันปีใหม่
“ผู้หญิงมีเต็มหอ ไปสนใจพวกนางไม่ดีกว่ารึ!”
“เขาคงติดใจในรสหมัดเจ้ากระมัง”
เศรษฐีถังวิปริตของแท้! หญิงสาวร้องตะโกนในใจ นี่เป็นครั้งแรกที่นางกับจ้าวฮั่นหลางคุยกันได้นานกว่าปรกติ แต่เรื่องที่คุยไม่ใช่เรื่องน่ายินดีเลย
“ไปบอกเขาได้เลย ข้าไม่ต้องการความสนใจจากเขา ขืนมายุ่มย่ามกับข้าอีก คราวนี้จะไม่ใช่แค่หมัด ข้าไม่รับประกันนะว่าเขาจะโดนข้าทุ่มฉินใส่หัวเมื่อไร”
บทสนทนายุติเพียงแค่นั้น จ้าวฮั่นหลางโกรธนางป็นฟืนเป็นไฟ คงย่นระยะเวลาที่นางจะได้อยู่ในหอฮวาหงลงไปอีกหลายวัน พรุ่งนี้นางจะลองออกไปหางานทำ หยางเสียระบายลมหายใจยาวเหยียด รู้สึกแปลกใจตัวเองเหมือนกันที่ทนให้จ้าวฮั่นหลางโขกสับได้เป็นนานสองนาน
ผ่านไปหลายวัน จ้าวฮั่นหลางส่งคนมาบอกนางที่บ้านว่าคืนนี้ไม่ต้องขึ้นไปทำงานบนหอ บอกเพียงให้เตรียมตัวออกไปธุระข้างนอกกับเขา
หยางเสียเก็บความสงสัยไว้จนได้เจอกับเจ้าตัว “ธุระอะไรของเจ้าค่ำมืดดึกดื่นเช่นนี้ ข้าไม่ได้ทำงาน วันนี้ข้าก็ไม่ได้ค่าแรงน่ะสิ” ถามแล้วแต่เขาก็ยังปิดปากเงียบไม่ยอมบอกอะไร กึ่งจูงกึ่งฉุดแล้วผลักนางให้ขึ้นเกี้ยวไป
“เฮ้...ข้าเดินเองได้น่า!” หญิงสาวแย้ง แต่ไหนแต่ไรไม่เคยต้องนั่งเกี้ยวให้คนหามเลย
“หุบปากเจ้าแล้วนั่งเฉยๆ” จ้าวฮั่นหลางที่อยู่ในเกี้ยวอีกหลังร้องบอกนาง “ไม่ได้พาไปฆ่าก็แล้วกัน ทำงานแล้วได้เงิน เงินน่ะเจ้าอยากได้หรือไม่”
เฮอะ...ก็เล่นหามข้าใส่เกี้ยวอย่างกับหามหมูจะไปเชือดแบบนี้ เป็นใครจะไม่นึกสงสัยเล่า หยางเสียอดหวาดระแวงไม่ได้แต่ก็ยอมนั่งนิ่งๆ ในเกี้ยวแต่โดยดี
องค์ชายฝานจิ้งเพิ่งเสด็จกลับจากการตรวจตราการสร้างค่ายทหารฝึกหัดที่นอกเมือง ทำเลที่ตั้งค่ายอยู่ใกล้กับธารน้ำตกและทะเลสาบฮวงไห่ สถานที่รับสมัครทหารใหม่คือบ้านพักของครอบครัวอู๋อี้หวิน พระองค์ทรงเลือกออกมาประทับยังโรงเตี๊ยมเพราะไม่อยากสร้างความยุ่งยากให้ราชองครักษ์และครอบครัว ครั้นจะประทับที่ตำหนักถงเหมิงก็จะเสียเวลาเดินทางไปกลับโดยใช่เหตุ
พระองค์พอพระทัยที่จะรับสมัครคัดเลือกคนมาเป็นทหารมากกว่าการบังคับกะเกณฑ์กัน การเป็นทหารนั้นควรเป็นโดยสมัครใจจึงจะมีประสิทธิภาพ กองทัพมีเงินในคลังมากพอเป็นเบี้ยเลี้ยงให้ทหารทุกคนได้ใช้จ่ายและจุนเจือครอบครัวที่อยู่เบื้องหลัง เพราะถ้ามัวแต่ห่วงหน้าพะวงหลัง คอยกังวลกับปากท้องของคนที่บ้าน การฝึกการรบก็คงจะไม่บังเกิดผล
ขณะพระองค์กำลังเสวยน้ำจัณฑ์ที่ระเบียงชั้นสามของโรงเตี๊ยมก็ทอดพระเนตรเห็นคนวิ่งออกมาจากหัวมุมถนนของสี่แยกพร้อมกับร้องตะโกนด้วยเสียงอันดัง
“เจ้าคนเลว! ข้าเป็นคน ไม่ใช่สัตว์หรือสิ่งของของเจ้า!” หยางเสียทั้งดิ้นทั้งชกต่อยลูกน้องของจ้าวฮั่นหลางเป็นพัลวัน พยายามปัดป้องสุดกำลังไม่ให้นักเลงพวกนั้นถูกเนื้อต้องตัวนางได้ ในขณะที่ฝ่ายตรงข้ามก็พยายามจะฉุดกระชากนางให้กลับเข้าไปในตรอก
เวลาค่อนข้างดึกแล้วแต่ก็พอมีคนผ่านมาบ้าง ทว่าไม่มีใครใจกล้าพอจะเข้ามายุ่ง ไม่มีใครอยากเจ็บตัวด้วยเรื่องของผู้อื่น จ้าวฮั่นหลางหลอกพาตัวนางมาประเคนให้ไอ้เศรษฐีวิปริตนั่นถึงที่!
“ไอ้ลูกเต่า!” หยางเสียเงื้อมือฟาดหมัดโดนหน้าลูกน้องจ้าวฮั่นหลาง แต่เพราะกำลังด้อยกว่า ไม่นานนางจึงถูกพวกมันตรึงแขนไว้ทั้งสองข้าง ถึงอย่างนั้นนางก็ยังสู้ไม่ถอยโดยใช้ขาที่ยังเป็นอิสระของนางถีบเข้าตรงท้องคนเป็นลูกพี่
จ้าวฮั่นหลางชกเข้าที่หน้าท้องนาง...หยางเสียจุกจนตัวงอ
ตอนนี้นางอยู่ในสภาพถูกหิ้วปีก ขาลากกับพื้นหญิงสาวบังเกิดความคับแค้นใจที่ตนโง่เสียรู้ให้คนชั่วพวกนี้
ขอบตานั้นเริ่มร้อนผ่าว น้ำตากำลังจะเอ่อล้นออกมาด้วยความรู้สึกอับจนหนทาง หากถูกจับตัวส่งไปให้เศรษฐีถังวิปริต พวกมันก็ต้องรู้ความจริงว่านางเป็นสตรี หากถูกย่ำยีนางจะยังมีชีวิตต่อไปได้เช่นไร นางทำบาปทำกรรมอะไรไว้หนอชีวิตถึงได้เจอแต่เรื่องเลวร้ายไม่รู้จบสิ้นเสียที
ระหว่างทดท้อต่อโชคชะตา พลันหางตาเหลือบไปเห็นเงาคนที่ชั้นบนสุดของโรงเตี๊ยมใหญ่ หยางเสียไม่รีรอที่จะไขว่คว้าโอกาสซึ่งจะพาตัวเองให้รอดเงื้อมมือมนุษย์ใจหยาบพวกนี้
“ช่วยด้วย! ช่วยข้าด้วย...ช่วย...” ไม่ทันสิ้นคำ นางโดนจ้าวฮั่นหลางตบหน้าจนสะบัด รับรู้ได้ถึงรสฝาดของเลือดที่ไหลในปาก
“ถุย!” หยางเสียถ่มน้ำลายผสมกลิ่นคาวเลือดใส่หน้ามัน จ้าวฮั่นหลางจึงชกเข้าที่ท้องน้อยนางอีกครั้ง คราวนี้นางถึงกับทรุดกองกับพื้น หญิงสาวนอนบิดตัวด้วยความเจ็บ ชั่วขณะก่อนสติจะหลุดลอย...ละม้ายได้เห็นภาพแม่ทั้งสองยื่นมือมายังนาง
เอื้อมมือไปครั้งแรก...หยางเสียไขว่คว้าได้เพียงลม ความผิดหวังและอดสูใจทำให้นางรู้สึกสุดกลั้น หญิงสาวปล่อยน้ำตาหลั่งริน
...หมดสิ้นแค่นี้แล้วสินะชีวิตนาง
แต่ในวินาทีที่สิ้นหวังนั้น หยางเสียรับรู้ถึงสัมผัสอบอุ่นผ่านอุ้งมือของตน...หรือทวยเทพบนชั้นฟ้าเห็นใจนางแล้วกระมัง เพราะในที่สุดนางก็คว้ามือที่ยื่นมาไว้ได้
“แม่” หยางเสียเอ่ย ก่อนสติแห่งการรับรู้ทุกสรรพสิ่งรอบตัวพลันมืดดับลง