ฟางหลุนฮวา กับสาวใช้ เผิงเหยา ทั้งสองนายบ่าวได้พากันหนีออกมาด้วยการปีนกำแพงหลังตำหนักเพราะในเวลานั้นจะไม่มีคนเดินผ่านไปผ่านมา เมื่อออกมาได้สิ่งแรกที่นางคิดก็คือหนีไปให้พ้นจากแคว้นถังหากถูกจับได้นางคงไม่มีชีวิตรอดกลับไปนอกจากตายเพราะคิดหนี แม้จะบอกว่าแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรีแต่ความจริงนางก็คือเชลยที่มีไว้เพื่อผลประโยชน์ของบ้านเมือง
นางไม่มีที่ให้กลับไปอีกแล้ว การที่นางถูกส่งตัวมาแต่งงานแทนผู้เป็นพี่สาวมันก็ชัดเจนดีอยู่แล้วว่าท่านพ่อไม่เคยรักนางที่เกิดจากอนุภรรยาเลยแม้แต่น้อย ตั้งแต่นางเกิดมาท่านพ่อก็ไม่เคยชมว่านางมีดีอะไรเอาแต่ดุว่า พอมาถึงตอนที่ท่านแม่จากไปนางก็ยิ่งถูกมองข้ามท่านพ่อทำราวกับว่านางคือตัวซวยของตระกูลแม้แต่คำอวยพรจากคนเป็นพ่อนางก็ไม่เคยได้รับมันเลยสักครั้ง
หลังแต่งงานชีวิตที่คิดว่าจะดีแต่นางคิดผิด แม้แต่ผู้เป็นสามีของนางเองก็ยังเกลียดนาง ต่อให้ทำดีเท่าไรเขาก็มองว่ามันน่ารำคาญ ขนาดอยู่ในที่ๆของตัวเองนางยังถูกมองว่าเป็นหญิงไร้ค่าเจ้ามารยาทไม่มีคุณสมบัติในฐานะชายาแม้แต่นิด เหมือนยิ่งทำดีนางก็ยิ่งถูกมองว่าร้ายไม่มีดีอะไรในสายตาใครเลยสักคน เกิดมาพ่อไม่รักนางไม่ว่าแต่สามีก็ยังมารังเกียจแล้วนางจะยังเหลืออะไรอีกนอกจากชีวิตอันแสนไร้ค่า...
"คุณหนูข้างหน้าคือวัดต้าเจี๋ยหยวนจะแวะขอพรไหมเจ้าคะ"
"อืม"
นางกับเผิงเหยานั่งมาในรถม้าคันหนึ่งที่หาได้เมื่อออกมาจากเมืองหลวง เส้นทางที่นางจะไปต่อจากนี้คือแคว้นไป๋ ที่นั้นคือบ้านเกิดของท่านแม่ของนาง ถึงจะเป็นแคว้นเล็ก ๆ ที่อยู่ติดชายแดนแต่ก็ร่ำรวยเงินทองมิใช่น้อย ถึงจะไร้ญาติขาดมิตรแต่นางยังมีสมบัติเก่าของท่านแม่อยู่ที่แคว้นไป๋ แม้แต่ท่านพ่อก็ยังไม่รู้ว่าท่านแม่ได้ยกทรัพย์สมบัติทั้งหมดที่อยู่แคว้นไป๋ให้กับนาง
ท่านแม่ของนางคือบุตรสาวเพียงคนเดียวของพ่อค้ารายใหญ่ของหอสุราหมื่นปี แต่เพราะเหตุการณ์บางอย่างทำให้ท่านแม่ของนางต้องกลายเป็นเพียงเด็กสาวกำพร้า แต่เพราะมีทรัพย์สมบัติมหาศาลของท่านตาท่านยาย ท่านแม่ของนางจึงได้ใช้ชีวิตมาไม่ได้ยากลำบากอะไร แต่แล้ววันหนึ่งท่านแม่ถูกคนทำร้ายพอตื่นขึ้นมาก็กลายเป็นอนุภรรยาของท่านพ่อในฐานะคุณหนูเจ็ดจากหอแก้วดาราไปเสียแล้ว แต่คุณหนูเจ็ดตัวจริงกลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย….
“แม่นางน้อยดูเจ้าเป็นทุกข์หนัก"
“ท่านแม่ชีลูกมาขอพรเจ้าคะ”
“ขอพรแต่ใจเป็นทุกข์จะมีประโยชน์อะไรเล่า”
ถึงจะจริงอย่างที่ท่านแม่ชีพูดมาแต่สิ่งที่นางจะขอหาใช่คำอวยพรไม่ แค่อยากจะขอให้ชีวิตนี้ของนางอย่าได้พบเจอกับคนใจร้ายอีกเลย นางอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ไม่มีบุรุษผู้นั้นอยู่ในชีวิตของนางอีก
“ท่านแม่ชีได้โปรดชี้แนะลูกด้วยเจ้าคะ”
“สิ่งใดที่ทำให้แม่นางน้อยต้องทนทุกข์ใจก็ควรจะปล่อยวางเสีย แล้วรับยาขวดนี้ไปมันคงจะช่วยให้แม่นางน้อยลืมบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ต้องการจะจดจำได้”
แม้จะลังเลใจแต่นางก็ยอมรับขวดยาขวดนั้นมาแต่โดยดี พอเงยหน้าขึ้นไปจะกล่าวคำขอบคุณ กลับพบเพียงความว่างเปล่าในสายลม นางหันไปมองรอบ ๆ พบว่าไม่มีใครที่นี้เลยสักคน มีเพียงแค่นางกับต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์หนึ่งต้นเท่านั้น…
“ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ”นางพูดขึ้นมาตรงหน้าต้นไม้ใหญ่บางทีอาจเป็นเพราะโชคชะตานางถึงได้พบกับสิ่งลี้ลับนี้ก็อาจเป็นไปได้….