ฟางหลุนฮวา บุตรสาวคนที่หกของท่านแม่ทัพใหญ่แคว้นซวี นางถูกส่งตัวมาเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรีกับแคว้นถัง แคว้นที่ยิ่งใหญ่ในสามหัวเมืองใคร ๆ ต่างรู้ดีว่าแคว้นถังคือแคว้นที่ไม่ควรจะมีเรื่องด้วยแม้แต่สงครามก็ยังต้องยอมแพ้ให้กับแคว้นถังเพราะจำนวนของทหารที่มากกว่าสามแสนนาย เป็นจุดแข็งของแคว้นถังที่ยากจะเอาชนะได้สู้รบไปก็มีแต่แพ้กับแพ้ มิสู้เชื่อมสัมพันธไมตรีไม่ดีกว่าหรืออย่างไร…
ท่านอ๋องหยางกงซวี น้องชายร่วมมารดาเดียวกันกับฮองเต้แคว้นถัง เขาเป็นคนเย็นชาไร้หัวใจไม่เคยมองหญิงใด ตัวเขาไม่ชื่นชอบการถูกบังคับให้แต่งงานแต่เขาต้องยอมเพื่อบ้านเมือง เพราะคิดว่ามันคือหน้าที่เขาเลยทำเป็นไม่สนใจว่าหญิงใดจะมาอภิเษกเป็นพระชายาของเขา
ต่อมาหลังจากอภิเษกสมรสเสร็จสิ้น เขาก็หักหน้าพระชายาโดยการไม่ยอมเข้าห้องหอกับนางตั้งแต่วันแรกที่นางแต่งเข้ามาภายในตำหนักของเขา และยังตอกย้ำทุกการกระทำและคำพูดว่าเขาเกลียดนาง ที่ชีวิตของเขาไม่มีความสุขมันก็เป็นเพราะว่ามีนางเข้ามายุ่งวุ่นวายในชีวิต
ทุกครั้งที่พบหน้าเขาก็ดุด่าว่านางสารพัดทำให้นางต้องหนีไปนั่งร้องไห้ แต่เขาก็บอกว่านางคือคนน่ารำคาญที่ทนอยู่ร่วมกันในฐานะสามีภรรยาเป็นเพียงหน้าที่เท่านั้น จนกระทั่งนางหายตัวไป เขากับมารู้ตัวว่ารักนางมากในวันที่สายไป พบกันอีกครานางลืมเขาจนหมดสิ้นทุกอย่าง เขารู้สึกผิดที่เคยทำร้ายจิตใจนางให้ต้องบอบช้ำใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เขาจะมารักนางในวันที่นางไม่รักเขาแล้วจะมีประโยชน์อะไรอีก หากแต่เขาไม่คิดเช่นนั้นในเมื่อนางเคยรักเขามากแล้วเหตุใดเขาจะทำให้นางหันกลับมารักเขาอีกไม่ได้กันเล่า เขาจะทวงต่ำแหน่งสามีของนางคืนมาให้ได้เพราะว่านางคือพระชายาของเขาแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้นชายใดก็ห้ามเข้าใกล้นาง
สามเดือนก่อน
“พระชายาทรงร้องไห้อีกแล้ว”
“เผิงเหยาข้าควรตัดใจใช่หรือไม่”นางอดทนเพื่อเขามาโดยตลอด สามีผู้ไร้ใจของนางท่านอ๋องหยางกงซวี นางตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกพบหน้าแต่เขาก็บอกชัดเจนว่าเกลียดนางตั้งแต่แรกที่เห็นหน้า
นางไม่เคยบ่นเขาสักคำต่อให้ผู้เป็นสามีจะทำเช่นไรกับนางก็ตาม ต่อให้จะไม่มีตัวตนอยู่ในสายตาแต่นางก็ขอเศษเสี้ยวความรักจากเขาก็ยังดี แต่เปล่าเลยเขาไม่มีแม้แต่คำหวานให้นางมีแต่พูดจาทำร้ายจิตใจต่างๆนาๆ ไม่เคยสนว่านางจะล้มป่วยเพราะเขาไหม…ไม่มีแม้แต่น้ำใจจะมาเยี่ยมดูอาการป่วยของนางหรือต่อให้นางจะตายไปเขาก็คงไม่สนใจอยู่ดี
เขาบอกอดทนอยู่กับนางก็เพื่อบ้านเมืองไม่ใช่ความรัก แต่นางอดทนอยู่ด้วยความรักแต่ถ้าวันใดที่นางหมดรักเขาแล้ววันนั้นเขาจะหันมามองนางหรือเปล่า…คงไม่ นางรู้ดีว่าทำดีให้ตายเขาก็ไม่มีวันสนใจขนาดทำดีไปตั้งมากมายแม้แต่แขนนางยังไม่มีสิทธิ์ได้จับต้องเลย
“พระชายา…”เผิงเหยาสาวใช้คนสนิทของฟางหลุนฮวาได้แต่คอยปลอบใจผู้เป็นนายตนด้วยความเห็นใจ เหตุใดคุณหนูของนางจะต้องมาพบเจอคนใจร้ายอย่างท่านอ๋องหยางกงซวีด้วย
“ข้าควรไปจากตำหนักหลันฮวาได้แล้วใช่ไหม”ตำหนักใหญ่โตแต่ไร้ซึ่งความสุขนางอยู่ไปก็มีแต่จะต้องทนทุกข์ใจไปตลอดชีวิต
“พระชายาจะไปที่ใดหรือเพคะ”
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปที่ใด”แต่นางคงไม่ทนอยู่ในที่ ๆ ไม่ใช่ของนางอีกต่อไปแล้ว
“เผิงเหยาก็จะไปด้วยกับพระชายาเพคะ”
“คาราวะพระชายาพะยะคะ”
“เจ้ามีธุระอันใดกับพระชายา”เผิงเหยาถามออกไปแทนผู้เป็นนายของตน
“ท่านอ๋องให้มาทูลเชิญพระชายาไปพบที่เรือนใหญ่พะยะคะ”
“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้และ”
เพล้ง!
เพียงแค่ก้าวเท้าเข้ามาภายในห้องรับประทานอาหารได้เพียงครึ่งก้าว ผู้เป็นสามีของนางก็ขวางแก้วลงพื้นจนมันแตก เขาดูโมโหมากแต่นางทำอะไรผิดเขาถึงได้ทำตัวป่าเถื่อนเช่นนี้
“พวกเจ้าออกไปให้หมด”
ในตอนนี้ภายในห้องเหลือเพียงแค่นางกับท่านอ๋องผู้เป็นสามีเท่านั้น เขาลุกเดินเข้ามาหานางอย่างช้า ๆ แต่ด้วยนางตัวเล็กกว่าคนตัวสูงจึงทำในนางแอบตกใจกลัว เวลาที่เขามองมาที่นางด้วยความโกรธ
“เจ้ารู้ตัวไหมว่าได้ทำอะไรผิด”เขาเข้ามาดึงกระชากแขนของนางจนมันเจ็บแล้วลากนางให้เดินตามเขาเข้าไปในห้องลับของจวน ซึ่งภายในเป็นห้องนอนกับห้องทำงานที่ถูกสร้างขึ้นมาให้อยู่ด้วยกัน
“ท่านอ๋องหม่อมฉันเจ็บเพคะ”
ตุบ!
“โอ้ย…”
“ก็เจ็บเป็นนิ”
“ท่านอ๋องหม่อมฉันทำอะไรผิดหรือเพคะ”นางไม่รู้จริง ๆ ว่าทำอันใดผิดเหตุใดเขาถึงได้โกรธนางถึงเพียงนี้
“เจ้าคงชอบทำตัวเสแสร้งมากสินะ”
"หม่อมฉันไม่เข้าใจว่าท่านอ๋องกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่"นางไม่เคยมีดีในสายตาของเขาเลยหรืออย่างไร
"หึ! เสแสร้งแกล้งทำเก่งเจ้าวางยาปลุกกำหนัดมาในอาหารให้ข้ากินแล้วยังมาบอกว่าไม่รู้เรื่องอะไรเลยอย่างงั้นหรือ"
"หม่อมฉันไม่ได้ทำนะเพคะ"
"ดี! ไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไรในเมื่ออยากมีอะไรกับข้านักก็ได้ข้าจะสนองความต้องการให้กับเจ้าเอง"
"มะ ไม่นะ อย่า ฮึก ฮือ..."
สี่ชั่วยามต่อมา
ช่วงเวลาอันแสนเจ็บปวดได้จบลงพร้อมด้วยหัวใจที่แตกสลายไม่มีชิ้นดี  นางไม่รอช้ารีบลุกใส่เสื้อผ้าแล้วเดินหนีออกมาจากห้องนอนของผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของนางทันที ในขนาดที่เขากำลังหลับอยู่….
"พระชายา..."
"เผิงเหยาฮึก ฮือๆ ข้าไม่อยากอยู่ที่นี้อีกต่อไปแล้ว"นางไม่อยากอยู่กับคนใจร้ายอย่างท่านอ๋องหยางกงซวีอีกต่ไปแล้ว นางทนเจ็บไปมากกว่านี้อีกไม่ไหวแล้ว
"พระชายาเกิดอะไรขึ้นหรือเพคะ"
"เผิงเหยาต่อจากนี้ไปห้ามเรียกข้าว่าพระชายาอีก ข้าจะไปจากที่นี้ไปให้พ้นจากท่านอ๋องหยางกงซวี ขะ...ข้าอยากไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นี้"นางขอจากไปดีกว่าทนเจ็บไปจนวันตาย เขาไม่คิดจะฟังเหตุผลจากปากของนางแล้วยังจะมาทำร้ายจิตใจของนางให้เจ็บปวดมากขึ้นอีก
"เจ้าค่ะ คุณหนู"
"ดีมาก"
นางเก็บข้าวของเสร็จก็ไม่ลืมที่จะเขียนจดหมายถึงท่านอ๋องพร้อมด้วยเซ็นใบหย่าทิ้งเอาไว้ นางจะต้องลืมเขาให้ได้ นางจะเลิกรักผู้ชายใจร้ายอย่างเขาให้ได้ในสักวัน....