บทที่ 7

“พ่อคะ..” เรียกครั้งหนึ่งผ่านประตูรถเมอร์ซิเดสเบนซ์สีดำสนิท ขณะที่คนพ่อดันแย่งหน้าที่สารถีเปิดประตูให้หญิงสาวนั่ง ทำท่าจะก้าวตามในฝั่งเดียวกันข้างหลัง มันควรเป็นที่นั่งของเธอไม่ใช่เรอะ
“พ่อ!”
ใบหน้าหล่อเหลาที่มีริ้วรอยเล็กน้อยหนีวัยไปมากหันหลังมองลูกสาวที่เพิ่งตะคอกใส่เขา ยังยกมือพรวดผลักประตูปิดลงดื้อ ๆ
“เจอสาวน้อยวัยขบเผาะเรียกไม่ได้ยินเลยนะพ่อ...”
ในน้ำเสียงปรกติเป็นเพราะว่าเธอไม่ใช่คนยิ้มเก่งคงดูเหมือนไม่พอใจ พิภพหน้าเข้มเครียดปราม
“อะไรอีกล่ะ? พ่อกำลังเทคแคร์ลูกหลานอีกคน ลูกสาวท่านนายพล มีอะไรเดือดร้อน ท่านเส้นสายใหญ่โต ช่วยฟาร์มเราได้รู้ไหม?”
สายตาแบบนั้นมันโคแก่จ้องเขมือบหญ้าอ่อนชัด ๆ!
“หยุดคิดเลย.. แกน่ะ”
ไม่คิดก็บ้าแล้ว! เรียวปากบางเม้มเข้าหากัน อริสาเป็นผู้ใหญ่มากพอที่จะยอมรับหากพ่ออยากแต่งงานใหม่ แต่กับเด็กรุ่นลูกที่อายุน้อยกว่าเธอ เธอคงต้องขอเวลาปรับตัว..
ในความสนิทสนมของสองพ่อลูกที่อยู่ด้วยกันมาตลอด บางคราวก็เป็นความสัมพันธ์ฉันเพื่อนเสียมากกว่าผู้อยู่ในโอวาท กะพริบตามองกันแค่เสี้ยวนาที อริสาสะบัดหน้าไปอีกทาง เอาลิ้นดันกระพุงแก้มทีหนึ่ง
“พ่ออยากทำอะไรหนูตามใจพ่ออยู่แล้ว แต่ระวังไว้เหอะ ไม่รู้ไม่ชี้ไม่ช่วยนะ บอกเลย”
พิภพแค่นหัวเราะ “นับวันยิ่งบ้านะแกน่ะ พ่อจะไปคิดอะไรกับเด็กรุ่นลูก... ไปกันได้แล้ว รถแกจอดไว้นี่แหละ พรุ่งนี้ค่อยมาเอา”
ประตูรถยนต์ปิดลงอีกครั้ง พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ปรากฏอยู่ตรงมุมปากงาม อริสานั้นนั่งอยู่ข้างนายสารถีประจำบ้าน แทบอดใจไม่ไหวที่จะเค้นเอาความจริง เธอจึงเฝ้ารอโอกาสยามลอบมองคนทั้งสองผ่านกระจกบานเล็กเหนือศีรษะ
“พายอยากทานอะไร? อาจะได้โทรบอกพ่อครัวให้เตรียมไว้ให้” พิภพก้มหน้าลงบอกหญิงสาวที่ส่งยิ้มหวานตอบ
“พายยังไม่ค่อยหิวเท่าไรค่ะอาภพ ก่อนเข้าเรียนพายทานกับพี่อริสมาหน่อยแล้วค่ะ” ขณิการวบมือประสานไว้บนหน้าตัก ดูเกร็ง ๆ อยู่ไม่น้อย ยิ่งถูกจ้องจนหน้าจะทะลุด้วยสายตาคู่สวยใต้อายไลน์เนอร์คมกริบ
อริสากำลังคิดอยู่ว่าทั้งสองคนรู้จักกันเมื่อไร...
หรือจะเป็นเมื่อหลายเดือนก่อน...?
หลังจากที่ขณิกากลับมาอยู่โคราชกับบิดา นายตำรวจใหญ่ที่ประจำการอยู่ที่นี่เพราะคดียาเสพติด พลตำรวจเอกปรีชาจึงถือโอกาสพาลูกสาวมาแนะนำให้เจ้าของรีสอร์ตฟาร์มม้ารู้จัก จากนั้นหญิงสาวยี่สิบหกปีผู้มีแววตาใสซื่อบริสุทธิ์ดุจผ้าขาวสะอาด คงหยอดยาเสน่ห์ใส่นายพิภพตอนไหนไม่รู้ได้
“พ่อ... เมื่อกี้พ่อพูดว่าอะไรนะ? ช่วงนี้สมองหนูเบลอ ๆ จำอะไรไม่ค่อยได้เลยค่ะ” เสียงราบเรียบถาม ในหน้าตาใสซื่อของบุตรสาวผู้พยายามลอกเลียนกิริยาของหญิงสาวอีกคนในรถยนต์ที่มีเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ
พิภพละสายตาวูบไหวจากเจ้าของใบหน้าสดสวย มองไปทางคนข้างหน้าอย่างสงสัย “อะไรของลูกน่ะ?”
“หนูถามว่าก่อนที่พ่อจะขึ้นรถมา พ่อพูดอะไรกับหนู? หนูลืม เลยถามพ่ออีกทีไง”
“จอดรถไว้ที่นี่ พรุ่งนี้ค่อยมาเอา ทำไมแค่นี้จำไม่ได้?” วงหน้าหล่อเหลาเจือแววไม่พอใจ หนุ่มใหญ่วัยห้าสิบสองไม่มีท่าทีว่าจะยอมอ่อนให้ลูกสาวซึ่งต้องการคำตอบจากเขาเสียให้ได้
“ก่อนหน้านั้น ก่อนหน้าที่พ่อบอกว่าให้จอดรถไว้ที่นี่ พ่อพูดอะไร?”
“ขนาดแกยังจำไม่ได้ ฉันอายุปูนนี้ จะไปจำได้ได้ยังไง”
“พ่อจะพูดหรือจะให้หนูพูด?” ถ้อยคำประกาศิต นัยน์ตาคู่สวยสาดประกายมาดหมายผ่านกระจกบานเล็กทะลุไปข้างหลัง สะท้อนความรู้สึกของสองหนุ่มสาวต่างวัย
เส้นขนานบาง ๆ ที่แค่สะกิดเบา ๆ ก็ขาดสะบั้น
“พ่อจะไป... คิดอะไรกับเด็กรุ่นลูก” สุ้มเสียงแผ่วเบาออกมาจากลำคอ พิภพสะบัดหน้าไปอีกทางหนึ่งด้วยสีหน้าเข้มขรึม ขณะที่เจ้าของแววตาคู่สวยเอ่อคลอยังคงจับจ้องหนุ่มรุ่นพ่ออย่างไม่ละวาง
“อืม... เห็นพายบอกว่านัดเพื่อนไว้หรือเปล่า? พี่ได้ยินอยู่นะ”
ขณิกาหน้าซีดเผือดไร้เม็ดสี ละล่ำละลักเอ่ย “ออ... พายลืมไปเลย... รบกวนส่งพายข้างหน้านี้นะคะ”
“อาจะส่งพายลงตรงนี้ได้ไง พ่อพายฝากพายไว้กับอา พายไปหาเพื่อนตอนนี้ อาก็เสียคนหมดสิ” พิภพออกตัวทันที ทว่าคงไม่ทัน
“จอดรถ... ลุงเษม”
สารถีประจำบ้านอย่างคุณเกษมเลิ่กลั่กมองหาที่จอดรถยนต์ อย่างไม่รอคำสั่งของเจ้าของบ้านตัวจริง ในเมื่ออำนาจเด็ดขาดในบ้านเป็นของหญิงสาวที่ควบคุมทั้งพนักงานในฟาร์มและคนงานทุกคน ไม่มีใครอยากเห็นอริสาโมโหเป็นแน่
และเมื่อรถยนต์จอดสนิทดี พิภพได้แต่มองสาวรุ่นลูกปิดประตูออกจากรถไปอย่างนึกผูกใจเจ็บ
“พ่อจะกลับบ้านกับหนู หรือจะไปดูลูกคนอื่น?”
“พ่อก็ต้องกลับบ้านกับหนูอยู่แล้ว พ่อมีลูกสาวคนเดียวนี่” ตอบเต็มปากเต็มคำ ต่างคนสบตากันผ่านกระจกด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง พิภพไม่สามารถทรยศภรรยา ผู้ร่ำลาจากโลกใบนี้ไปถึงสิบปี เขาไม่ได้รู้ว่าอริสานั้นมีความคิดอีกอย่าง
ความสุขของพ่อเป็นเป้าหมายอันดับหนึ่งเสมอ เธอไม่อยากให้พ่อต้องแก่ตายไปลำพังพอ ๆ กับที่พ่อไม่อยากให้เธอต้องเผชิญความโดดเดี่ยวเช่นที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ แค่เจ้าเล่ห์ไปตามประสา...
“ดีค่ะ แต่พ่อต้องลงตรงนี้ เพราะหนูเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า...” เงียบไปครู่ “ไม่ควรปล่อยให้ลูกศิษย์คนสวยเดินร้องไห้กลับบ้านคนเดียว กว่าลุงคนขับน้องพายจะมา สวย ๆ แบบนี้ คงได้ถูกไอ้หื่นที่ไหนฉุดเข้าป่าก่อนล่ะมั้ง”
ไม่ขาดคำดี เจ้าของร่างสูงสะบัดสูทกระโจนกายออกจากรถยนต์รวดเร็วเสียยิ่งกว่าอะไร อริสาได้แต่หัวเราะหึหึในลำคอ ขนาดว่าลุงเกษมยังอดขำไม่ไหว กับแผนการของนายผู้หญิงประจำฟาร์ม
สายฝนโปรยปรายลงมาในอีกครู่หนึ่งราวกับฟ้าเป็นใจให้คนทั้งคู่ หลังจัดการพ่อสื่อให้ไปจัดการธุระของตัวเอง จะได้ไม่มาวุ่นวายกับเธอช่วงเย็นนี้ อริสาดันนึกถึงชายหนุ่มอีกคน
“ลุงเษม.. ผ่านหน้าคลินิกให้หน่อยนะคะ ฉันว่าจะแวะซื้อขนมให้เจ้าที่รัก มันนอนซมอยู่ที่บ้านไม่ได้มาด้วยวันนี้”
บางครั้งเจ้าที่รักจะตามเธอมาสนามปืนด้วย แม้ว่ามันเกลียดเสียงปืนเสียจนต้องนอนปิดหู เรียกเสียงหัวเราะและสายตาเอ็นดูจากผู้คนในสนาม มันจึงได้รับสิทธิพิเศษให้นอนหลบอยู่ด้านนอก
เธอรู้สึกผิดกับมันอีกอย่างหนึ่งจนต้องซื้อขนมให้เป็นการไถ่โทษ เพราะดันอยากให้มันป่วยจะได้ไปหาหมอ!