คนเป็นแม่ก้าวออกจากห้องปิดประตูลงตามเดิม ลงมาชั้นล่างคมฉณัฐนั่งรออยู่ในห้องรับแขกสีหน้าเครียดขรึม เธอยิ้มบางๆ
“คมจ๊ะ น้องไม่ค่อยสบาย พรุ่งนี้มาใหม่ก็แล้วกันนะ”
“อ่อครับ ถ้างั้นผมลากลับก่อนนะครับ” เขายกมือไหว้แล้วเดินออกจากตัวบ้าน
รุ่งเช้าวันถัดมา มิลันดาตื่นนอนก่อนคนในบ้าน หล่อนจงใจหลบหน้าเขาเพื่อตัดปัญหาทุกอย่าง ที่สำคัญถอยคำถากถางของแฟนพี่คมยังดังก้อง หล่อนไม่อยากมีปัญหาในภายหลัง สู้ตัดใจเสียตอนนี้ให้สิ้นเรื่องไปดีกว่า ดวงอาทิตย์ยังไม่ขึ้นดีดูเวลาใกล้หกโมงแล้ว ร่างอวบเปิดประตูรั้วบ้านเพื่อเดินทางสู่โรงเรียนแต่กลับต้องชะงัก
“พี่คม!” เด็กสาวเรียกชื่อเขาด้วยความตกใจ
คมฉณัฐจ้องมองเด็กสาวสีหน้าบึ้งตึง ไม่คุยกันแถมยังพยายามหลบหน้า เขาทำอะไรให้กันถึงได้ทำเช่นนี้ มิลันดาตั้งท่าจะหนีแต่กลับถูกคว้าท่อนแขนไว้ ร่างอวบถูกรั้งให้เข้ารถแต่มิลันดากลับดื้อดึง
“พี่คมปล่อยมินะ!” เด็กสาวร้อง
“มิเราต้องคุยกันไม่อย่างนั้นพี่ไม่สบายใจ”
หล่อนไม่อาจสู้แรงพี่คมได้ สุดท้ายต้องมานั่งทนอึดอัดในรถซึ่งกำลังเคลื่อนที่อย่างเชื่องช้า นี่คือสถานการณ์อันน่าลำบากใจที่สุดที่มิลันดาเคยพบพานเลยทีเดียว
“พี่คมมีอะไรจะพูดกับมิก็พูดมาเถอะค่ะ มิอยากไปโรงเรียนเอง” เด็กสาวเอ่ยปากก่อนเพราะทนไม่ไหว
“พี่อยากรู้ว่ามิโกรธอะไรพี่” เขาหันมาถามขณะขับรถอยู่
“มิไม่ได้โกรธค่ะ”
“แล้วทำไมต้องคอยหลบหน้าพี่ด้วย”
“มิไม่ได้หลบค่ะ” เด็กสาวตอบเลี่ยง
“ไม่จริง พี่ไปรับมิที่โรงเรียน แต่มิดันกลับบ้านไปก่อน พี่มาหาที่บ้านน้าดาวเรืองบอกมิไม่สบาย จากที่พี่ดูพี่ไม่เห็นมิจะเจ็บป่วยตรงไหน ตกลงมิเป็นอะไรกันแน่พี่อยากรู้” ชายหนุ่มสบตาเพื่อค้นหาความจริง
หล่อนไม่เข้าใจเหตุใดเขาถึงต้องคอยแคร์ ปัญหามันอยู่ตรงนี่ หล่อนคิดไปเองมากมายเพราะการกระทำของพี่คม คอยดูแล ใส่ใจ เป็นห่วง รับส่งไปโรงเรียน หาขนมให้ทาน แวะมาพูดคุยด้วยบ่อยๆ แล้วสุดท้ายหล่อนมารู้ทีหลังว่าทุกอย่างมันเป็นเพราะพี่คมเป็นคนดี ชอบช่วยเหลือดูแลคนอื่นเสมอ มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนบ้า
มิลันดาไม่ต้องการให้เขามาสนใจ รักษาระยะห่างกันน่าจะเป็นการดีมากกว่า พี่คมมีแฟนแล้ว หล่อนท่องคำนี้มาตลอด
“ทำไมพี่คมต้องสนใจว่ามิจะคิดอะไร จะทำอะไรด้วยล่ะคะ มิไม่เห็นความจำเป็นที่พี่คมจะต้องมายุ่งวุ่นวายกับมิเลย” มิลันดาถามกลับ เพื่อให้เขาเลิกยุ่งกับหล่อน
คมฉณัฐระบายลมหายใจ
“เพราะมิสำคัญกับพี่ยังไงล่ะ”
คนฟังขมวดคิ้ว คำพูดกำกวมส่งผลให้จิตใจพองโตอีกแล้ว สุดท้ายก็เป็นแค่ความฝันลมๆ แล้งๆ อย่าตกเป็นเหยื่อ อยากรู้เหตุผลแท้จริง หล่อนต้องถามเขาให้แน่ชัด
“สำคัญตรงไหนเหรอคะ มิเป็นแค่น้องสาวข้างบ้านเองนะคะ”
“พี่รักน้องมิมากนะครับ” คมฉณัฐพูดตรง เด็กสาวอ้าปากค้างด้วยความตกใจ “พี่อยากมีน้องสาวมานาน มิทำให้พี่รู้สึกเหมือนพี่มีน้องสาว”
หล่อนเข้าใจแล้ว น้องสาวสินะสำหรับเขาคงมองหล่อนแค่นี้ ในเมื่อเขาต้องการเช่นนั้นหล่อนก็ยินดี หวังว่าสักวนตนเองจะพบชายสักคนที่นิสัยเช่นพี่คมบ้าง แฟนของพี่คมโชคดีจริงๆ เด็กสาวยิ้มบางๆ เพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ หากหล่อนยังคิดหนีพี่คมคงไล่ตามไม่ยอมเลิกราแน่นอน
“มิขอโทษนะคะพี่คม ช่วงนี้มิคงอารมณ์แปรปรวน เป็นเรื่องของเด็กผู้หญิงทุกคนน่ะค่ะ” หล่อนหัวเราะ
“อารมณ์แปรปรวนเหรอครับ” คมฉณัฐมึนงง
“วันนั้นของเดือนค่ะ”
“อ๋อ” เขาพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ “ถ้าอย่างนั้นเราดีกันแล้วสินะ”
“ค่ะ”
รถจอดเทียบหน้าโรงเรียน มิลันดาเปิดประตูลงแล้วขอบคุณเขาเช่นเดิม หล่อนก้าวเข้าสู่ชั้นเรียนแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ยามนี้หัวใจเด็กสาวห่อเหี่ยวเสียเหลือเกิน ทำอะไรไม่ได้ก็หันมาตั้งใจเรียนเช่นเดิมดีกว่า พี่คมกับหล่อนเหมือนอยู่คนละโลกเสียแล้ว หล่อนขอขยันตั้งใจเรียนให้พ่อแม่ชื่นใจดีกว่า
ห้างสรรพสินค้าใจกลางกรุงเรียกความสนใจให้กับเด็กสาวได้ไม่น้อย มิลันดามองดูร้านค้ามากมาย ร้านอาหาร ร้านเครื่องเขียน แถมยังมีร้านขนมเค้กของโปรดอีก หล่อนไม่เคยเที่ยวห้างสรรพสินค้าใหญ่ขนาดนี้มาก่อนเลย ดาวเรืองมองดูบุตรสาวแล้วอมยิ้ม หลายวันมานี่เห็นลูกเครียดๆ เลยอยากพามาเปิดหูเปิดตา และมันได้ผลเลยทีเดียว
“เราไปดูเสื้อผ้าตรงนั้นหน่อยไหมมิ” ดาวเรืองเอ่ยชวนแล้วชี้ไปทางร้านขายเสื้อผ้า
“ค่ะแม่”
เด็กสาวก้าวตามมารดาแต่กลับชะงักเมื่อเจอคนคุ้นหน้า หล่อนจำได้หญิงสาวคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนแน่นอน
“มีอะไรหรือเปล่ามิ” ดาวเรืองถามเมื่อเห็นบุตรสาวหยุดเดิน
“แม่คะ นั้นแฟนพี่คมนี่คะ” หล่อนชี้ให้แม่ดู ดาวเรืองมองตาม
“แฟนพี่คมแล้วยังไงล่ะลูก”
มันแปลกมาก ทำไมผู้หญิงคนนั้นถุงควงแขนผู้ชายคนอื่นหน้าตาเฉย แถมยังโอบเอวหอมแก้มกัน พูดคุยหัวเราะต่อกระซิก มิลันดาไม่อยากเชื่อเลย หรือแฟนพี่คมกำลังนอกใจ มีพี่คมอยู่แล้วยังคบกับคนอื่นอีก
“ทำไมแฟนพี่คมถึงกอดกับผู้ชายคนอื่นคะแม่ แฟนพี่คมนอกใจพี่คมใช่ไหมคะแม่” มิลันดาเป็นเดือดเป็นร้อนแทน
“แม่ว่าอย่ายุ่งเรื่องของเขาเลย เรื่องนี้เป็นเรื่องของพี่คมเขา”
“แต่มันไม่ถูกต้องนะคะแม่ ผู้หญิงคนนั้นกำลังหลอกพี่คม”
“ไม่ได้มิ เรื่องนี้แม่ขอห้าม เรากำลังเรียนก็ตั้งใจเรียนดีกว่า เรื่องหนุ่มสาวให้พวกเขาจัดการเอาเอง เราเป็นเด็กไปก้าวก่ายมันไม่งามนะมิ” ดาวเรืองดุ
มิลันดารู้สึกเหมือนถูกขัดใจเมื่อมารดาเริ่มเสียงแข็งไม่ให้เด็กสาวเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้
“ก็ได้ค่ะแม่” เด็กสาวรับคำอย่างเสียไม่ได้
หลังกลับจากการช็อปปิ้งมิลันดาปลีกตัวมาอยู่ในสวนหลังบ้าน เดินวนครุ่นคิดหลายตลบเกี่ยวกับเรื่องที่เห็นในวันนี้ ควรบอกพี่คมดีหรือเปล่า หรือปล่อยไป หากไม่บอกพี่คมคงถูกหลอก แต่ถ้าบอกจะถูกมองยังไง มิลันดาสับสนและไม่พอใจ แฟนพี่คมก็น่าแปลก หน้าตาสวยๆ ไม่น่าทำเรื่องไม่ดีเลยจริงๆ
คมฉณัฐเหลือบมองเด็กสาวที่กำลังเดินวนไปวนมาหลายรอบ จนเขารู้สึกขำ
“น้องมิเป็นอะไรครับ” เขาตะโกนถามแล้วส่งยิ้มให้
มิลันดาหันหาต้นตอของเสียง อ้าปากจะพูดแต่กลับหุบลง สีหน้าบึ้งตึง หล่อนไม่อยากยุ่งด้วย ไม่อยากเสี่ยง หันกายกลับเข้าบ้าน ขอหลบหน้าพี่คมก่อนเพราะหล่อนเกรงตนเองจะห้ามปากไม่ไหว
“หรือจะเป็นวันนั้นของเดือนอยู่” คมฉณัฐพึมพำกับตนเอง
วันนี้พิภัทรอาสาพาเพื่อนและภรรยา รวมถึงบุตรชายไปทานอาหารนอกบ้าน ทุกคนพูดคุยอย่างสนุกสนาน มีเพียงคมฉณัฐที่นั่งตักอาหารทานอย่างเงียบเชียบ ตั้งแต่มิลันดาจากไปกลับรู้สึกเหงาอย่างประหลาด ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้ ทำไมถึงเฝ้าคิดคำนึงถึงตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ หรือท่าทางเขินอายของหล่อน
หรือเขากำลังตกหลุมรักมิลันดาจริงๆ มันไม่เหมาะเลยที่คิดเช่นนี้ หล่อนยังเด็ก หากคบหากันคงถูกคนอื่นนินทาว่าวัวแก่อยากกินหญ้าอ่อนเสียเปล่า สะบัดไล่ความคิดออก ไม่อยากให้ตนเองพลั้งเผลอไปมากกว่านี้
“หนูมิเป็นไงบ้าง ส่งข่าวมาบ้างไหม” พิภัทรถาม มันทำให้คนรอฟังอีกคนเหลือบมองด้วยความสนใจ
“ก็สบายดีค่ะ ตอนนี้กำลังเรียนหนักเลย” ดาวเรืองตอบ
“ถ้าอย่างนั้นคงไม่ต้องห่วงอะไรสินะ”
“ไม่ต้องเป็นห่วงลูกข้าหรอกไอ้ภัทร” ชัยเดชแกล้งเย้า
แค่รู้ว่าเด็กสาวสบายดีก็ดีแล้ว ข่าวแว่วมาว่าสาเหตุที่ทำให้มิลันดาต้องเรียนต่อต่างประเทศมาจากเขา ยิ่งส่งผลให้รู้สึกผิดหนักมาขึ้นอีก มองดูผู้ใหญ่คุยกันพักใหญ่วัยรุ่นเพียงคนเดียวในกลุ่มเลยแยกออกมาเดินเล่นด้านนอก
สายตาชายหนุ่มหยุดนิ่งอยู่ที่ภาพของผู้หญิงที่หน้าตาละม้ายคล้ายแฟนสาวกับหนุ่มที่ไหนไม่รู้กำลังแลกจูบกันอย่างดูดดื่มหน้าผับข้างๆ ร้านอาหาร คมฉณัฐก้าวเข้าใกล้เพื่อดุให้แน่ใจไม่อยากปรักปรำ อยากรุ้ความจริงที่พ่อและน้องมิเคยบอ กเกี่ยวกับแฟนสาว
สองเท้าหยุดชะงักเมื่อภาพเบื้องหน้าเด่นชัดถนัดตา คมฉณัฐรู้สึกเหมือนถูกตบหน้า ดวงตาคมกริบวาวโรจน์ความโกรธแล่นพล่านนี่ตนเองถูกสวมเขาอยู่งั้นเหรอ
“กานต์คุณทำอะไร!” คมฉณัฐตวาดลั่น