เข็มหอมกับปานพิมพ์เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม ทั้งคู่เรียนห้องเดียวกันแต่สมัยนั้นไม่ค่อยสนิทกันนัก เพราะปานพิมพ์เป็นกลุ่มเด็กเรียนเก่งได้คะแนนดี และฐานะที่บ้านดูเหมือนจะดีมาก
ส่วนอีกฝ่ายน่ะหรือ เกเรตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว เข็มหอมผู้หนีเรียน ลาเรียนเป็นประจำ เกรดตอนจบก็ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน จนครูยังแอบคิดว่าจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้อย่างไร
ไม่มีใครรู้ว่าเข็มหอมเอาเวลาอันน้อยนิดที่มีไปซุ่มอ่านหนังสืออย่างหนัก ระหว่างที่ทำงานพิเศษเพื่อหารายได้ไปด้วย
ด้วยเหตุบังเอิญทั้งคู่สอบได้มหาวิทยาลัยเดียวกัน และมีเพียงสองคนในห้องเท่านั้นที่สอบได้มหาวิทยาลัยนี้ วันหนึ่งปานพิมพ์โทรไปหาและชวนอีกฝ่ายมาแชร์ห้องพักที่คอนโดใกล้มหาวิทยาลัย
"พ่อเราหวงอ่ะ ไม่อยากให้ออกมาอยู่คนเดียว ถ้ารู้ว่าพักกับเพื่อนสมัย ม.ปลายคงจะอนุญาตได้ง่ายขึ้น" ปานพิมพ์บอก
บ้านของปานพิมพ์อยู่ในกรุงเทพฯ แถมไม่ไกลนักจากมหาวิทยาลัยที่ได้เรียน จึงแทบไม่มีเหตุผลเลยที่จะต้องพักคอนโด ส่วนเข็มหอม เธอเป็นเด็กต่างจังหวัด ถึงแม้มีพี่สาวทำงานอยู่ในกรุงเทพฯ แต่ก็ไกลมหาวิทยาลัยมาก ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องหาที่พักใหม่อยู่แล้ว
และเข็มหอมกำลังมีปัญหา ที่พักแถวมหาวิทยาลัยล้วนเราคาแพงลิบ
"เราไม่ค่อยสนิทกันมาก่อนเลย กลัวว่าอยู่ด้วยกันแล้วพิมจะไม่ไหวกับนิสัยร้าย ๆ ของเรา" เข็มหอมยอมรับตามตรง ไม่อยากให้เพื่อนคาดหวังก่อนว่าจะต้องเรียบร้อย "อีกอย่างเราก็ไม่ค่อยมีเงินนะ พักคอนโดแพงๆ อย่างพิมไม่ไหวหรอก"
"ก็ไม่แย่ถ้าจะลองดูก่อนนะ เราก็ว่าเข็มนิสัยดีนะ ออกจะโวยวายไปหน่อยแค่นั้นเอง สมัย ม.ปลายเราอยากเป็นเพื่อนกับเข็มออก แต่กลุ่มเข็มแรง ๆ ทุกคนเลย เราเลยไม่กล้า" อีกฝ่ายยอมรับ "คอนโดที่เราเลือกไว้ราคาไม่แพงนะ อยู่ลึกเข้าไปหน่อยแต่ไม่เปลี่ยว ช่วยกันออกเงินคนละครึ่ง เข็มจะได้ประหยัดไงล่ะ แถมไม่ต้องไปหาเพื่อนใหม่ด้วย หรือถ้าเข็มไม่ชอบที่นี่ เราลองหาที่ใหม่ราคาโอเคหน่อยก็ได้ เราไม่มีปัญหา แค่อยากออกมาอยู่นอกบ้าน เบื่อพ่อจะแย่อยู่แล้ว"
เข็มหอมเห็นด้วย ชีวิตในมหาวิทยาลัยก็มีค่าใช้จ่ายมากมาย ได้คนมาแชร์ค่าใช้จ่ายบางส่วนก็ดี นั่นทำให้เธอตกลงย้ายมาอยู่กับปานพิมพ์ เพื่อนที่เรียกได้ว่าไม่สนิทกันเลย
วันย้ายของ ปานพิมพ์ย้ายเข้าห้องมาก่อน ส่วนอีกฝ่ายมีของไม่กี่ชิ้น และย้ายมาทีหลัง ทำให้ไม่มีโอกาสได้พบกับผู้ปกครองของเพื่อนร่วมห้อง
ผ่านไปเกือบหนึ่งเทอม เข็มหอมพบว่าปานพิมพ์เป็นคนนิสัยใช้ได้ เธอไม่ได้เรียบร้อยอย่างที่ทุกคนเห็น เห็นเงียบ ๆ หงิม ๆ อย่างนั้นก็แอบร้ายอยู่นิด ๆ เหมือนกัน สงสัยเก็บกดมาจากตอนอยู่ที่บ้าน... ข็มหอมแอบคิด
นอกจากไม่เรียบร้อย ปานพิมพ์ยังเป็นเพื่อนที่ดี มีน้ำใจ เผื่อแผ่ทุกอย่างให้คนรอบข้างเสมอ
"เข็ม วันนี้เราจะไปค้างห้องพี่บิ๊ก ถ้าพ่อโทรมาหาที่ห้อง หรือโทรหาเข็ม ช่วยบอกว่าเรายังไม่กลับหรือไม่ก็ติดธุระสักอย่างได้ไหม"
ตอนนี้เพื่อนร่วมห้องก็เริ่มมีแฟน และหายไปอยู่ห้องแฟนบ่อย ๆ หลายครั้งเลยเหมือนอีกฝ่ายพักอยู่ห้องคนเดียว
แฟนของปานพิมพ์ก็เป็นนักศึกษาเหมือนกัน แต่เขาเป็นรุ่นพี่ นิสัยก็ไม่แย่ ออกจะอบอุ่นดูแลปานพิมพ์ดีมาก ๆ
...และเป็นอย่างที่คิด พ่อของปานพิมพ์โทรมาหาเธอจริง ๆ
"สวัสดีค่ะคุณพ่อ" ปานพิมพ์ให้อีกฝ่ายบันทึกเบอร์ของผู้ชายคนนั้นไว้ก่อน ไม่อย่างนั้นคงจะไม่รับเบอร์แปลก ๆ ที่โทรเข้า
ตลอดหนึ่งเทอมที่ผ่านมา เข็มหอมรู้ว่าผู้ชายคนนี้โทรมาหาลูกสาวเกือบทุกวัน ท่าทางเขาเป็นพวกหวงลูกสาวพอสมควร แต่ปกติเขาจะโทรเข้ามือถือลูกสาว และปานพิมพ์มักจะใช้ชื่อเพื่อนร่วมห้องอ้างโน่นอ้างนี่เสมอ
วันนี้ไปกินข้าวกับเข็มมา
ไปดูหนังกับเข็ม
ไปห้องสมุดกัน ต้องทำรายงานกลุ่ม
และอีกสารพัดเหตุผล
"สวัสดี พิมอยู่แถวนั้นไหม พ่อมีธุระจะคุยด้วย" ผู้ชายคนนั้นแทนตัวเองว่าพ่อทั้ง ๆ ที่เพิ่งคุยกันครั้งแรก น้ำเสียงปลายสายดูหงุดหงิดเล็กน้อย "พ่ออยู่ข้างล่างแล้ว ให้พิมลงมารับของด้วย"
"คะ...คือว่า" สมองของเด็กสาวหมุนติ้ว กำลังคิดว่าจะหาเรื่องโกหกอย่างไรให้แนบเนียน
"ลงมาเลย บอกพิมพ์ด้วยว่าพ่อไม่ได้มีเวลารอทั้งวันนะ"
ตายล่ะ...จะมาหาทำไมไม่โทรบอกก่อน
ซวยแล้ว!!!