เสี่ยวเซียงมิได้โง่ นางรู้ดีที่อวิ๋นซือถูกเหล่าสตรีเรือนหลังวางแผนกลั่นแกล้ง ส่วนหนึ่งก็เพราะไม่มีบุตรค้ำจุนฐานะ ทำให้แม้ปกครองเหล่าอนุเด็ดขาดเพียงไหน ก็ยังไม่วายถูกวางเล่ห์ใส่ในบางครา และสิ่งที่นางเสนอก็เป็นทางเลือกที่บรรดาเมียเอกมักใช้ในยามที่ไม่สามารถมีทายาทเองได้ สาวใช้เงยหน้าขึ้นสบตากับอดีตเจ้านายอย่างมุ่งมั่น มั่นใจว่าอีกฝ่ายต้องยอมรับข้อเสนอของตนแน่นอน
‘ฮึ! แม่ไก่ที่ออกไข่ไม่ได้อย่างคนตรงหน้ามีหรือจะไม่หวาดกลัว เสี่ยวเซียงผู้นี้ไม่เชื่อหรอก!’
อวิ๋นซือยิ้มบาง ดวงตาโค้งรีเล็กน้อย เสี่ยวเซียงนับว่าทำให้นางได้เปิดหูเปิดตาแล้ว สาวใช้คนหนึ่งสามารถคิดอ่านได้ขนาดนี้ นางที่เป็นเจ้านายชื่นชมนัก
ทว่า... อีกฝ่ายเลือกวางเดิมพันผิดคนแล้ว มิใช่ว่าร่างกายไม่อาจมีบุตร แต่เป็นนางเองต่างหากที่ไม่ต้องการมี ดังนั้นยาบำรุงที่ฮูหยินผู้เฒ่าและหลันชิงมอบให้จึงเป็นได้แค่ของไร้ค่า เมื่อถูกผสมเข้ากับยาห้ามตั้งครรภ์ที่ใส่เพิ่มลงไป นับตั้งแต่รู้ว่าตนเองต้องตบแต่งเข้าสกุลหลัน หญิงสาวก็ศึกษาตัวยาที่จะนำมาใช้และทำให้เกิดผลข้างเคียงน้อยที่สุด นางจึงใช่ว่ามีบุตรไม่ได้ ทว่าตั้งใจไม่มีเองต่างหาก
นางมิอาจรักหลันชิงต่อไปได้ ยิ่งเห็นการกระทำที่ไร้ใจของอีกฝ่ายก็ยิ่งไม่กล้าผูกพันด้วย จึงไม่คิดมีทายาทสืบทอดให้แก่เขา แต่ในสังคมที่ไร้ปากเสียงของสตรี นางจึงไม่มีสิทธิ์เป็นฝ่ายหย่าขาดสามีเอง อีกทั้งมารดาที่อยู่ในจวนเสนาบดีก็ยังต้องพึ่งพาตำแหน่งฮูหยินใหญ่สกุลหลัน เพื่อพยุงฐานะของฮูหยินเอกของตัวเองไว้ ดังนั้นอวิ๋นซือจึงต้องจำยอมแบกรับสถานะในตอนนี้
ทว่าใจดวงนี้กลับไม่เคยหยุดคิดที่จะโบยบินเลยสักครา
หวังเพียงสักวันหนึ่ง มารดาจะเห็นตนสำคัญกว่าบุรุษใจดำที่อีกฝ่ายงมงาย และเมื่อวันนั้นมาถึง นางก็คงได้โบยบินสู่ฟ้ากว้างสมดั่งใจ
“เสี่ยวเซียง ใช่ว่าข้าไม่อยากช่วยเหลือเจ้า แต่จนใจที่มิอาจฝ่าฝืนคำสั่งของฮูหยินผู้เฒ่า”
เสียงหวานเอ่ยถ้อยคำจนใจ แต่เสียวเซียงรู้นิสัยอดีตเจ้านายของตัวเองดี ถ้าอีกฝ่ายคิดช่วยเหลือมีหรือจะทำไม่ได้ ที่สำคัญ... แม้อวิ๋นซือจะไม่ได้ลงมือด้วยตัวเอง ทว่านางมั่นใจว่าคนตรงตรงหน้าต้องอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ครั้งนี้เป็นแน่
นางยังมีความหวังอยู่ ขอเพียงยื้อเวลาให้นายท่านกลับมา ด้วยความโปรดปรานที่มีให้เห็นตลอดสองสามวันมานี้ เขาต้องยื่นมือช่วยเหลือนางเป็นแน่
อวิ๋นซือมองท่าทางไม่ยอมแพ้พลางอมยิ้ม เสี่ยวเซียงช่างคิดและฉลาดทำ ทว่ากลับมองคนไม่ออก ดูใจชายไม่ทะลุ นางยังหวังว่าหลันชิงจะออกหน้าช่วยเหลือตัวเองสินะ และอวิ๋นซือผู้นี้ก็เป็นคนใจดีที่อยากเตือนให้ใครบางคนตื่นจากฝันเสียด้วย!
ร่างบางรั้งเท้ากลับ เตรียมจะหันหลังผละจากมา พลางเอ่ยประโยคเห็นใจ “คำสั่งของฮูหยินผู้เฒ่ามิอาจไม่กระทำตาม เจ้าทำใจเสียเถอะ” หางตาเห็นเงาร่างสูงในชุดตัวยาวสีอ่อน เรียวปากสีสดขยับอีกครา ดวงตาเปล่งประกายคมกริบ
“แต่เกรงว่าสาวใช้หน้าตางดงามอย่างเจ้า... คงหลีกหนีชะตานางโลมมิพ้น!”
เสียงนั้นดังออกมาแผ่วเบา ทว่าคนที่คุกเข่าได้ยินชัดเจน
เสี่ยวเซียงผวาเฮือก นางโลมอย่างนั้นหรือ ตอนที่อีกฝ่ายพบก็เป็นตอนที่นางกำลังจะถูกขายเข้าหอนางโลมเช่นกัน ทำให้ในใจสาวใช้เกิดความคับแค้นพุ่งขึ้นมาทันที
“เจ้าเองสินะที่อยู่เบื้องหลัง ฮูหยินใหญ่ที่ออกไข่ไม่ได้อย่างเจ้าคิดอิจฉาข้าสินะ ถึงได้ใช้แผนการอุบาทว์เยี่ยงนี้!”
อีกฝ่ายว่าพลางขยับพุ่งเข้าใส่ อวิ๋นซือแสร้งผงะ ก้าวเท้าถอยอย่างตกใจ นางพลันเสียหลักจนร่างผวาหงายหลัง ท่ามกลางเสียงร้องตกอกตกใจของสาวใช้ข้างกาย
“ฮูหยินใหญ่!”
ร่างบางของอวิ๋นซือมิได้หงายลงกับพื้นดั่งที่ทุกคนคาดคิด แต่กลับถูกโอบประคองโดยบางคนที่มาใหม่เสียก่อน พอเห็นใบหน้าของผู้มาเหล่าสาวใช้ก็ร้องประสานเป็นเสียงเดียวกัน
“นายท่าน!”
หลันชิงโอบรัดเอวบางของฮูหยินไว้ ดวงตาคมหรี่มองหลายคนแล้วถามเสียงขรึมผิดกับยามปกติ “นี่มันเรื่องอะไรกัน”
เสี่ยวอิงกับเสี่ยวหยวนมองร่างในอ้อมแขนอีกฝ่ายด้วยท่าทางลำบากใจ เสี่ยวเซียงเห็นดังนั้นก็แสยะยิ้ม มั่นใจว่าที่สาวใช้ทั้งสองอ้ำอึ้งต้องเป็นเพราะเกรงว่า นายท่านจะรู้เรื่องที่พวกนางนายบ่าวรวมหัวกันกลั่นแกล้งตนเป็นแน่
ครั้นเห็นอดีตสาวใช้ถลาเข้ามากอดขาบุรุษข้างกาย อวิ๋นซือก็แค่นหัวเราะในลำคอ นางอยากดูการแสดงฉากต่อไปเร็วๆ เสียแล้ว
“นายท่าน... ท่านต้องช่วยเสี่ยวเซียงนะเจ้าคะ ฮูหยินใหญ่กลั่นแกล้งข้าเจ้าค่ะ”
ดวงตาสีนิลสบประสานกับผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี นางคลี่ยิ้มบาง ทว่าแววตากลับแดงก่ำแฝงแววผิดหวัง ร่างบางขยับตัวยืนด้วยตนเองพลางเบี่ยงกายออกจากอ้อมแขนแกร่ง
หลันชิงให้รู้สึกวูบวาบอย่างประหลาด ฮูหยินผู้อ่อนโยนของเขาก็มีมุมเจ้าแง่แสนงอนแบบนี้ด้วยอย่างนั้นหรือ ที่ผ่านมาทำไมเขาจึงไม่เคยรู้เลยนะ
“เกิดอะไรขึ้น ใครบอกข้าได้บ้าง”
ไม่ทันที่เสี่ยวเซียงจะร่ำร้องรำพัน เสี่ยวอิงก็ถลาเข้ามาคุกเข่ากรีดเสียงร้องไห้โฮเสียก่อน กิริยาท่าทางเต็มไปด้วยความโศกเศร้าเสียใจอย่างแท้จริง
“นายท่านโปรดให้ความยุติธรรมแก่ฮูหยินของบ่าวด้วยเถิดเจ้าค่ะ ฮูหยินใหญ่ดูแลจวน ปรนนิบัตินายท่านและฮูหยินผู้เฒ่าไม่เคยบกพร่อง  มีครั้งใดบ้างทำเรื่องไม่ดี แต่กลับต้องถูกคนว่าร้ายให้เจ็บใจ”
เสี่ยวเซียงสะดุ้งเฮือก นางไม่คาดว่าเสี่ยวอิงจะชิงเอ่ยปากฟ้องก่อน ทำให้ปฏิกิริยาโต้ตอบช้ากว่าปกติไปโข
“ใครกล้าล่วงเกินฮูหยินใหญ่!” น้ำเสียงเย็นเยียบเอ่ยถาม ดวงตาคมจับจ้องร่างบางของผู้เป็นภรรยาไม่ละสายตา ทว่าอีกคนกลับแสดงออกเพียงความเงียบงันกับท่าทางปั้นปึ่ง เสี่ยวอิงเห็นเช่นนั้นก็รีบเช็ดน้ำตาบนใบหน้าแล้วเอ่ยต่อ
“เสี่ยวเซียงผู้นี้ แรกเริ่มเดิมทีเป็นสาวใช้ติดตามฮูหยินมาจากจวนเสนาบดี นางหายไปจากเรือนโดยไม่บอกอยู่สองสามวัน ทว่าพอวันนี้นางทำความผิดจนถูกฮูหยินผู้เฒ่าสั่งขาย จึงมาขออ้อนวอนขอให้ฮูหยินใหญ่ช่วย แม้เจ้านายบ่าวมีใจจะช่วย แต่ก็มิอาจขัดคำสั่งของฮูหยินผู้เฒ่า จึงได้ออกมาบอกนางด้วยตัวเอง มิคาดว่าหญิงลืมกำพืดผู้นี้จะหาญกล้าด่าว่าฮูหยินของบ่าวไม่พอ ยังคิดทำร้ายอย่างที่นายท่านเห็นเมื่อครู่เจ้าค่ะ”
เสี่ยวอิงพ่นวาจาไม่หยุด ความแค้นที่อีกฝ่ายหักหลังเเว้งมาทำร้ายเจ้านาย ทำให้นางไม่คิดสงสารอดีตสาวใช้รุ่นพี่สักนิด อวิ๋นซือมองแล้วให้ขบขัน แต่สาวใช้ตัวน้อยของตนปูทางมาขนาดนี้แล้ว นางที่เป็นเจ้านายจะทำน้อยกว่าได้อย่างไรเล่า
“ข้าเองก็เพิ่งรู้เช่นกันว่าท่านแม่สั่งขายสาวใช้คนหนึ่งที่ติดตามข้ามาจากจวนเก่า โดยไม่ได้เอ่ยคำพูดอะไรกับข้าเลย”
พอฟังคำพูดของเจ้านายเก่า เสี่ยวเซียงก็พลันมีสีหน้าดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด อีกฝ่ายคงกลัวนางจะฟ้องนายท่านถึงความผิดของตัวเองสินะ ถึงได้คิดจะเอ่ยปากช่วยเหลือ
ทว่าประโยคถัดไปก็ทำเอานางแข็งค้างอีกครา
“แต่ข้าเป็นลูกสะใภ้ ย่อมต้องปรนนิบัติแม่สามีสุดใจ เมื่อท่านแม่สั่งการเรื่องนี้จึงมิได้ขัด แต่ไม่นึกว่าการยอมทำตามคำสั่งของท่านแม่ กลับทำให้มีคนใช้มันมาด่าว่าไร้น้ำใจกลั่นแกล้งบ่าวไพร่ได้ และยิ่งไม่นึกมาก่อนอีกด้วยว่าฐานะฮูหยินใหญ่ของข้า แม้แต่การขายสาวใช้คนหนึ่งยังต้องถูกประณามเยี่ยงนี้”
กล่าวจบร่างบางก็พลันส่งมือให้สาวใช้ประคองกลับขึ้นเรือนตน หลันชิงหาใช่คนโง่งม นางเอ่ยวาจาเป็นแนวทางถึงเพียงนี้ มีหรือที่อีกฝ่ายจะไม่เข้าใจ