2
รถเคลื่อนตัวเข้าสู่ตัวคฤหาสน์ตระกูลเสิ่น บอดี้การ์ดปล่อยให้เสิ่นอ้ายฉิงลงจากรถ สายตาของคนรับใช้ในบ้านตอนนี้มองเธอด้วยความเดียดฉันท์ เป็นความรู้สึกชิงชังที่อ้ายฉิงรู้สึกได้ คนตัวเล็กกำหมัดแน่น ตั้งแต่มีเสิ่นอ้ายเหรินอยู่ในบ้าน ทุกคนล้วนแล้วแต่เปลี่ยนไป
เสิ่นอ้ายฉิงถูกพาตัวไปที่ห้องรับแขกของบ้าน ทุกคนในครอบครัวอยู่ที่นั่นกันหมดยกเว้นเสิ่นเหยาซิ่วผู้เป็นบิดา ที่กำลังนั่งรถตามมาทีหลัง เพราะต้องพาฮั่วเฉินไปโรงพยาบาลก่อน
ทุกคนในครอบครัวที่ว่านั่น รวมถึงพี่สาวของเธอเสิ่นอ้ายเหรินด้วยเช่นกัน เธอได้ยินเสียงหัวเราะบางเบาลอยออกมาจากห้องรับแขก เสิ่นอ้ายเหรินกำลังพูดเพื่อให้ทุกคนผ่อนคลายความเครียด การยิงมุกตลกนิดหน่อยก็สร้างเสียงหัวเราะได้ไม่น้อย
ตอนนี้ทุกคนกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานและแน่นอนว่าไม่มีเธออยู่ร่วมบทสนทนา เสิ่นอ้ายฉิงถอนหายใจหนึ่งครั้งก่อนจะเดินเข้าไปยังส่วนที่เป็นห้องรับแขก
ภายในห้องรับแขกเข้าสู่ความเงียบสงบเมื่อเธอมาถึง ไม่มีใครพูดจาหรือปลอบใจเธอแม้แต่น้อย ใช่สิทุกคนล้วนเอาใจเสิ่นอ้ายเหริน
คนตัวเล็กเดินเข้ามาเงียบ ๆ นั่งลงตรงที่นั่งประจำของเธอ
คุณชายใหญ่เสิ่นเฟยฉีเป็นคนเปิดบทสนทนา
“พี่ไม่คิดว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้ คุณลุงฮั่วเป็นคนเก่าคนแก่ ดูแลเธอมาตั้งแต่เธอยังเด็ก”
เสิ่นอ้ายฉิงนั่งตัวแข็งทื่อ สองมือบีบกำแน่นไม่พูดอะไร
คุณนายเสิ่นผู้เป็นแม่นั่งเงียบ ตอนนี้เธอรู้สึกเหนื่อยหน่ายอ่อนใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่คิดว่าการที่เธอดีต่ออ้ายเหรินที่เป็นลูกเลี้ยง จะเป็นการทำร้ายอ้ายฉิงลูกแท้ ๆ ของเธอขนาดนี้
สาเหตุที่เธอดีกับอ้ายเหริน เพราะเด็กคนนี้น่าสงสารอ้ายเหรินเป็นลูกสาวของเฉินลี่จู่ ภรรยาคนแรกของเสิ่นเหยาซิ่ว เฉินลี่จูเป็นเพื่อนสนิทของเธอ ก่อนตายเฉินลี่จูฝากฝังให้เธอดูแลอ้ายเหรินกับเฟยฉี ให้รักเด็กสองคนเหมือนกับลูกแท้ ๆ หลังจากคุณนายเสิ่นรับปาก เฉินลี่จูเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอก็จากไปอย่างสงบ
แต่เพราะความผิดพลาดเมื่อหลายปีก่อนทำให้เสิ่นอ้ายเหรินต้องพลัดพรากออกจากบ้าน ความผิดใหญ่หลวงในอดีต ทำให้คุณนายเสิ่นรักและเอ็นดูเสิ่นอ้ายเหรินอยากชดใช้ให้เด็กคนนี้มาตลอด
“อย่าว่าน้องเลยค่ะพี่ใหญ่” เสิ่นอ้ายเหรินเข้าห้ามไม่ให้พี่ชายพูดอะไรไปมากกว่านี้
“อย่าห้ามพี่ เด็กคนนี้ถูกพวกเราตามใจจนเคยตัว” เสิ่นเฟยฉีค้านจนเสิ่นอ้ายเหรินต้องเงียบ
ตอนนี้ทุกคนในครอบครัวล้วนแต่กำลังรุมประณามการกระทำของเธอ เสิ่นอ้ายฉิงมองทุกคนในบ้านด้วยแววตาตัดพ้อ แต่เมื่อเธอมองเสิ่นอ้ายเหรินกลับกลายเป็นสายตาแห่งความโกรธ
เสิ่นอ้ายเหรินไม่เข้าใจว่าทำไมน้องสาวของเธอถึงจงเกลียดจงชังเธอเช่นนี้ ทั้งที่เธอไม่เคยทำอะไรให้ ความผิดบาปในอดีตของน้องสาว เธอก็พร้อมที่จะอภัยในทุกเรื่อง เธออยากกลับมาเป็นครอบครัวที่อบอุ่นอีกครั้งทำไมน้องสาวของเธอถึงเป็นแบบนี้
“อ้ายฉิง” เสิ่นอ้ายเหรินแตะที่ไหล่กลมมนของน้องสาวด้วยความห่วงใย เธอห่วงในอ้ายฉิงด้วยความสัตย์จริง
เสิ่นอ้ายฉิงสะบัดมือพี่สาวออกทันที ท่าทีของเธอแสดงออกชัดเจนว่ารังเกียจความห่วงใยของเสิ่นอ้ายเหริน
“ไม่ต้องมาเสแสร้งกับฉันหรอก เสิ่นอ้ายเหริน!!” ผู้เป็นน้องมองพี่สาวด้วยสายตาแห่งความเกลียดชังก่อนจะพูดต่อ “ฉันไม่เคย คิดว่าเธอเป็นพี่สาวของฉัน ตลอด 1 ปี ตั้งแต่ที่เธอกลับมาอยู่ในบ้านตระกูลเสิ่น ทุกคนก็ล้วนแล้วแต่เอาใจเธอ แล้วฉันล่ะเป็นตัวอะไร ทุกคนต่างหลงลืมฉันไปหมด ลืมไปหมดแล้วว่าฉันมีตัวตนอยู่ที่นี่”
“อ้ายฉิงทำไมคิดแบบนั้น พวกเราไม่เคยคิดเรื่องแบบนั้นเลยนะ พวกพี่รักเธอและเอาใจใส่เธอมาตลอด เธอแค่เอ่ยปากเราก็พร้อมจะทำตามคำขอของเธอ เธอนี่มัน....” เสิ่นเฟยหมิง ที่ตอนนี้เป็นคุณชายสามแห่งตระกูลเสิ่นต่อว่าน้องสาวแท้ ๆ ของตัวเอง
“พี่เฟยหมิง พี่เป็นพี่ชายแท้ ๆ ของฉันนะ ทำไมถึงว่าฉันแบบนี้” เสิ่นอ้ายฉิงรู้สึกน้อยใจ เธอเข้าใจได้หากพี่ใหญ่ต่อว่าเธอ เพราะเธอเป็นน้องสาวคนละแม่กับเขา แต่กับเสิ่นเฟยหมิง!!! เขาควรจะเข้าข้างเธอสิ
หยาดน้ำใส ๆ ไหลลงอาบแก้มนวล ตอนนี้เธอร้องไห้จริง ๆ แต่ยังไงซะพวกเขาก็คงไม่เชื่อเธอ
“เฟยหมิงหยุดเถอะ อย่าว่าน้องเล็กอีกเลย” เสิ่นอ้ายเหรินปรามน้องชายของตน
“ปลอม เสแสร้ง”
เพี๊ยะ!!! คุณนายเสิ่นที่นั่งเงียบอยู่นานลุกขึ้นตบหน้าลูกสาวแท้ ๆ ของตัวเอง การตบครั้งนี้เหมือนเป็นการโรยเกลือลงบนบาดแผล ความเจ็บช้ำและแตกสลายของเสิ่นอ้ายฉิงยิ่งทวีคูณ
“หยุดได้แล้วอ้ายฉิง แม่บอกให้หยุด”
คนตัวเล็กยืนตัวสั่นเครือ มองหน้าผู้เป็นแม่ด้วยแววตาแห่งความน้อยใจ เธอมองสายตาของทุกคน มีเพียงอ้ายเหรินคนเดียวที่มีแววตาดูจะเป็นห่วงและสงสารเธอ
แต่ขอโทษนะเสิ่นอ้ายเหริน เธอไม่มีวันเชื่อแววตาแบบนั้นหรอก เสแสร้ง!!! จอมปลอม!!! เสิ่นอ้ายฉิงรีบวิ่งกลับขึ้นห้องของตัวเองทันที ไม่ทันได้ให้ใครอธิบาย
คุณนายเสิ่นเองก็รู้สึกผิดที่ตบหน้าลูกสาวคนเล็ก เธอไม่คาดคิดว่าเรื่องราวจะมาถึงจุดนี้ หญิงวัยกลางคนจับมือประสานกันเอาไว้ มือของเธอสั่นเทา
เสิ่นเฟยฉีต้องรีบเข้ามาประคองคนเป็นแม่ให้นั่งลง
เมื่อกี้ทุกคนยังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน การมีเสิ่นอ้ายเหรินอยู่ในบ้านสร้างความสดใสและเสียงหัวเราะอยู่ไม่น้อย เธอเหมือนส่วนเติมเต็มที่หายไป เขาเองก็เบื่อหน่ายนิสัยเอาแต่ใจของน้องสาวคนเล็กเหมือนกัน เขาเชื่อว่าหลายคนในบ้านก็คิดแบบนี้
“งี่เง่า เอาแต่ใจ ร้ายกาจ”
เป็นคำนิยามประจำตัวของคุณหนูเล็กตระกูลเสิ่น ทุกคนรู้ดี ใครอยู่ใกล้ก็มีแต่จะไร้ความสุข
เมื่อนายใหญ่ตระกูลเสิ่นกลับมาบ้านก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ทุกคนฟังอย่างละเอียดอีกครั้ง รวมถึงสาเหตุที่เสิ่นอ้ายเหรินต้องพลัดพรากไปเมื่อตอนเด็ก
คนในตระกูลตัดสินใจว่า ต่อจากนี้ไปจะทำการดัดนิสัยคุณหนูคนนี้ หากเธอไม่เปลี่ยนแปลงแก้ไขและสำนึกผิด ก็อย่าหวังว่าจะได้มีส่วนร่วมกับอาณาจักรเสิ่นอีกเลย
ค่ำคืนนั้นเสิ่นอ้ายเหรินฝันถึงผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาเหมือนเธอราวกับหลุดออกมาจากพิมพ์เดียวกัน ต่างกันก็แค่ชุดที่เธอสวมใส่ซึ่งเป็นชุดโบราณ
หญิงสาวคนนั้นใบหน้างดงามแสนเศร้า ในฝันเธอพยายามพูดคุยด้วย แต่เธอคนนั้นก็เอาแต่นิ่งเงียบ หรือว่าเธอกำลังเจอเหตุการณ์แบบเดียวกันกับฉันใช่ไหมในฝันเธอถามออกไป...