ภายในห้องพยาบาลของโรงแรมริมชล
ปรทิพย์ค่อยๆ เปิดเปลือกตา
“ฟื้นแล้ว!” ศจีอุทาน สายตานั้นเต็มไปด้วยความห่วงใย
“ยัยปอ แกทำพวกฉันตกใจหมดเลย...” ฝ้ายโพล่งขึ้น ผวาเข้าไปข้างเตียง
ปรทิพย์กระพริบตาหลายรอบ มองผู้คนรอบเตียง นั่นแม่ อามณฑล ศจีพรรณ ฝ้ายและเพื่อนๆ เมื่อทุกคนรู้ว่าเธอปลอดภัยต่างมีสีหน้าโล่งใจไปตามๆ กัน
“แม่...” พูดจบเธอหันไปหาเพื่อนรัก “ฝ้าย ฉันไม่เป็นไร”
“แม่ตกใจหมดเลย ปอเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” ศจีถาม พร้อมโผกอดปรทิพย์แน่น
“แม่คะ ปอไม่เป็นไร” ปรทิพย์ตอบ
เมื่อได้ยินดังนั้น ศจีหันไปหาลูกสาวคนเล็กทันที
“ยัยพรรณ แม่ขอสั่งห้าม ทีหน้าทีหลัง ห้ามแกล้งพี่เขาอย่างนี้อีก” น้ำเสียงศจีเฉียบขาด
ศจีพรรณหน้าหงิก พูดแก้ตัวทันที “แม่คะ...พี่ปอใจเสาะเองต่างหาก แค่น้ำทะเลตื้นๆ ดันเป็นลมซะนี่...ดูสิ ถึงได้เกิดเรื่อง”
“ยังไม่สำนึกผิดอีก รู้อยู่ พี่ว่ายน้ำไม่เป็น ยังชอบแกล้ง”
“พรรณแค่ล้อเล่น”
“เล่นอะไร ไม่เป็นเรื่อง”
“ทำงานโรงแรมริมทะเล ดันกลัวน้ำทะเล” ศจีพรรณบ่นงุบงิบ แถไปเรื่อย
“ยัยพรรณ หยุดบ่นเลย ยังไม่รีบขอโทษพี่อีก” ศจีสั่งให้ศจีพรรณขอโทษปรทิพย์ แต่ศจีพรรณทำหน้าไม่สนใจ ยักไหล่ เดินไปคว้ากระเป๋าสะพาย
“ยัยพรรณ ได้ยินแม่พูดไหม” ศจีเสียงเขียว
ปรทิพย์มองแม่และน้องสาวสลับไปมา เห็นท่าบานปลาย จึงรีบห้ามทัพ
“แม่ ไม่เป็นไรค่ะ พรรณไม่ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุ”
“ใช่ มันเป็นอุบัติเหตุ ขอบคุณค่ะ พี่ปอ” พูดจบศจีพรรณรีบออกจากห้องทันที
ปรทิพย์รู้ว่าน้องสาวคนนี้ขี้อิจฉา ยิ่งแม่รักและห่วงใยเธอเท่าไหร่ เธอก็จะถูกแกล้งมากขึ้นเท่านั้น ปรทิพย์ไม่ถือโทษโกรธน้องสาว เพราะเห็นน้องยังเด็ก หากเป็นเธอก็คงมีพฤติกรรมเช่นนี้
“ทุกทีเลยสิ” ศจีบ่นตามหลังลูกสาวคนเล็ก
“น้องไม่ได้ตั้งใจ แม่อย่าดุน้องนะคะ” ปรทิพย์พูดแก้ตัวให้ศจีพรรณ
“รับแทนอีกคนแล้ว ยัยพรรณมีแต่คนเอาใจ ดูสิ เสียคนไปแล้ว” ศจีทำเสียงปรามลูกสาวคนโต
ศจีปล่อยให้ปรทิพย์อยู่กับฝ้ายและเพื่อนๆ คุยกันตามประสา ทั้งหมดอยู่เยี่ยม พูดคุยกันอยู่นานจนได้เวลาอันควรจึงยกโขยงกันกลับ เพื่อให้ปรทิพย์ได้พักผ่อน แม้ในห้องไม่มีใคร ปรทิพย์ก็ไม่สามารถหลับตาลงได้ เธอนอนคิด โน่น นี่ นั่น และสุดท้ายได้ลุกจากเตียงไปยืนริมหน้าต่าง
เธอย้อนคิดเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวัน เธอพยายามทบทวนจนมาสะดุดกับคำบอกเล่าของฝ้ายที่ว่า “ฉันตกใจหมดเลย ตอนเธอกำลังจะจมแหล่มิจมแหล่กลางทะเล ฉันวิ่งไปตะโกนไป ร้องให้คนช่วย จนไปเจอกับ...เจ้าชาย...เอ่อ...แบบว่า...อะไรดีล่ะ...เขาเป็นอัศวินขี่ม้าขาว ฉันแค่ยืนนิ่ง ส่งสายตาวิงวอน แล้วพูดว่าช่วยเพื่อนฉันด้วย...ไม่อยากเชื่อ เจ้าชายของฉันก็พุ่งหลาวลงทะเลทันที ไม่ถึงห้านาทีเขาก็อุ้มเธอขึ้นมาวางไว้บนหาดแล้วเดินจากไป…ว้าว ว้าว เท่ห์ระเบิดระเบ้อ เฮ้อ หล่อกระชากใจซะ...อู๊ยยยย...ประทับใจเหลือเกิน แต่เสียนิดเดียวไม่พูดไม่จากับใครสักคำ...ช่วยเสร็จก็เดินหนีไปดื้อๆ ชื่อแซ่อะไรก็ไม่ทันได้ถาม...” เพื่อนสาวเล่าได้อารมณ์ แถมยังทำตาชวนฝัน หลงใหลได้ปลื้มชายหนุ่มคนนั้นเสียเหลือเกิน
เขาเป็นใคร...และเขา...เขา...
ปรทิพย์เผลอยกมือเรียวขึ้นลูบไล้ริมฝีปาก เธอคลับคล้ายคลับคลา ก่อนสติดับวูบมีใครคนหนึ้งมาฝากรอยจุมพิตไว้ที่ริมฝีปากเธอ
ในเย็นวันเดียวกัน
ปรทิพย์นอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง เสียงเคาะประตูได้ดังขึ้น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เมื่อประตูเปิดกว้างปรทิพย์ต้องประหลาดใจ เพราะแขกแปลกหน้าคือชายหนุ่มรูปงามที่เจอบนชายหาดนั่นเอง
“สวัสดีครับ ผมมาเยี่ยม” บุรุษรูปงามเอ่ยทักทาย พร้อมยื่นบูเก้ช่อโตไปตรงหน้า
ปรทิพย์ไม่ทันตั้งตัว เธอตะลึงจึงทำเพียงยื่นมือไปรับช่อดอกไม้แล้ววางไว้ตรงโต๊ะข้างเตียง
“ผมพักอยู่โรงแรมเดียวกับคุณ และ...” บุรุษหนุ่มทอดเสียง หยุดมองหน้าสวยก่อนพูดต่อว่า “...ช่วยคุณไว้ตอนบ่าย”
ปรทิพย์นัยน์ตาวาว แก้มแดงเรื่อไม่รู้ตัว
“ขอบคุณค่ะ”
“ด้วยความยินดีครับ” เขาตอบ นัยน์ตาสีอำพันทอประกาย
“ถ้าไม่ได้คุณช่วย ดิฉันคงแย่ ดิฉัน ปรทิพย์ ค่ะ”
“ผม สโรธรนาคินทร์ ครับ” บุรุษรูปงามแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ
“ชื่อ สโรธร นามสกุล นาคินทร์” ปรทิพย์ยิ้มกว้างก่อนพูดทวนซ้ำชื่อของเขา
“เอ่อ...ครับ” ชายหนุ่มทำหน้างง ก่อนยิ้มส่งไมตรี นึกขันในใจ นี่หากบอกเธอว่า ชื่อเต็มคือสโรธรนาคินทร์ไม่มีนามสกุล เธอจะเชื่อหรือเปล่านะ
“สืบเชื้อสายมาจากพญานาคหรือเปล่าคะ” ปรทิพย์แกล้งถาม
“ถ้าใช่ คุณปรทิพย์จะว่าไงครับ” เขาตอบทีเล่นทีจริง
“ล้อเล่นนะคะ”
“ผมพูดจริงนะครับ” เขาทำเสียงจริงจัง
คราวนี้ปรทิพย์หัวเราะออกมาเบาๆ ประหลาด! ทำไมเธอรู้สึกคุ้นเคยกับนายสโรธรคนนี้
“เชิญนั่งก่อนค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
“เรียกดิฉันว่า ปอ เฉยๆ ก็ได้”
“ทำไมคุณถึงว่ายน้ำไม่เป็นล่ะครับ” เป็นคำถามที่เขาใช้เริ่มบทสนทนา
“เอ่อ คือว่าตอนเด็กเคยเรือล่ม แล้วดิฉันจมน้ำ จิตใต้สำนึกเลยรู้สึกกลัวๆ ค่ะ”
“ถ้าไม่รังเกียจ คราวหน้าเจอกัน ให้ผมสอนว่ายน้ำให้นะครับ”
ความรู้สึกบางอย่างรบเร้าปรทิพย์ให้รับไมตรีบุรุษตรงหน้า แต่พลันปรากฏภาพซ้อนของพงศ์ทัศ นั่น ทำเธอชะงัก
สโรธรนาคินทร์ทอดสายตามอง เมื่อเห็นฝ่ายตรงข้ามเงียบ จึงคิดได้ว่าเธออาจกลัวและเร็วเกินไปที่จะไว้ใจคนแปลกหน้า ดังนั้น เขาจึงรีบพูดว่า “เอ่อ ผมต้องขอโทษ ผมแค่แวะมาเยี่ยมและอยากเป็นเพื่อนกับคุณก็เท่านั้น ไม่ได้มีเหตุผลอื่นแอบแฝง ผมรบกวนเวลาพักผ่อนของคุณนานแล้ว ต้องขอตัว...”
เมื่อสโรธรนาคินทร์พูดจบได้เดินออกจากห้องไป เป็นเวลาเดียวกับพงศ์ทัศเดินสวนเข้ามา
“ปอ ปอ พี่เป็นห่วงแทบแย่ พอรู้ข่าว พี่ก็บึ่งรถมาทันที ปอเป็นอะไรมากไหม เจ็บตรงไหนบ้าง” พงศ์ทัศรีบพูดยาวเหยียด
พงศ์ทัศลูบหน้า ลูบหลัง ปรทิพย์ด้วยความเป็นห่วง
“ปอไม่เป็นไรค่ะ”
“โล่งใจไป เอ๊ะ เมื่อครู่ พี่เห็นมีคนออกจากห้องไป”
“อ๋อ คนที่ช่วยปอไว้ เขาแวะมาเยี่ยม”
“เหรอ...” พงศ์ทัศทำหน้าสงสัย เพราะเขาเห็นมีคนออกจากห้อง แต่เขากลับไม่เห็นใครเดินสวนทาง
“เขาเป็นแขก พักอยู่โรงแรมริมชลนี่แหละ” ปรทิพย์เล่าต่อ ทำพงศ์ทัศหยุดความสงสัยไว้
“เสียดาย พี่ไม่ได้ขอบคุณเขาด้วยตัวเอง”
“ยัยฝ้ายคงโทรไปหาพี่พงศ์สิท่า”
“ใช่ ตกใจแทบตาย พี่ยกเลิกนัด ยกเลิกประชุมหมด รีบมาหาปอเลย ต่อไปนี้ปอต้องไม่เข้าใกล้ทะเลนะ พี่ไม่ไว้ใจ” พงศ์ทัศทำเสียงเครียด
“ว่างแล้วหรือคะ”
“พี่ว่างสำหรับปอเสมอ”
“งั้นพี่พงศ์คงต้องมาเฝ้าปอทุกวันแล้วล่ะ” ปรทิพย์พูด ทำทีท่าออดอ้อน
“ยังทำพูดเล่นอีก รู้ไว้ด้วยคุณปู่คุณย่าให้พี่มารับปอเข้ากรุงเทพคืนนี้เลย”
“หรือคะ” ปรทิพย์ทำหน้าทะเล้น ล้อเล่นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จังหวะนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือของพงศ์ทัศดังขึ้น เธอจึงพูดกระเซ้าเย้าแย่ว่า “นั่นไง คุณปู่โทรมาแล้ว”
พงศ์ทัศรับโทรศัพท์แล้วยื่นให้หญิงสาว
ปรทิพย์คุยกับคุณปู่ด้วยน้ำเสียงออดอ้อน จากใบหน้าสวยที่เบิกบานเมื่อครู่หุบยิ้ม แบะตอบฝ่ายตรงข้ามในโทรศัพท์เพียง ค่ะ ค่ะ ค่ะ อยู่หลายครั้งก่อนวางหู แล้วเธอหันไปหาพงศ์ทัศแล้วหน้าตูบเป็นตูดในทันที
“โดนดุเหรอ” พงศ์ทัศรีบถาม
เธอหน้าหงิกไม่พูดไม่จา
พงศ์ทัศจึงพูดปลอบต่อว่า “คุณปู่เป็นห่วง ปอก็รู้นี่ ท่านมีปอเพียงคนเดียว”
“ปอไปหยิบกระเป๋าก่อนนะคะ”
“พี่หยิบให้” พงศ์ทัศรีบร้องห้าม เขากุลีกุจอเอาใจ
“ขอปอล้างหน้าก่อน” ปรทิพย์เดินหายไปในห้องน้ำ เมื่อออกมาพบพงศ์ทัศนั่งรอในมือมีกระเป๋าสะพายเตรียมพร้อมเดินทาง
“แหม กลัวปอช้าเหรอ”
พงศ์ทัศยิ้มๆ ดันหลังเธอให้เดินไปข้างหน้า ทันใดนั้น มีอะไรบางอย่างเคลื่อนไหว มันเลื้อยพันไปพันมารอบๆ แขนซ้ายของปรทิพย์
“น้องปอ!!” พงศ์ทัศอุทาน ตาค้าง และกระพริบตาถี่ๆ หลายครั้ง
“พี่พงศ์ พี่พงศ์มองอะไร” ปรทิพย์ชะงัก
เมื่อพงศ์ทัศกระพริบตาอีกครั้ง ภาพนั้นอันตรธานหาย เขายื่นมือไปลูบแขนของหญิงสาวด้วยความคลางแคลงใจ
“มีอะไรคะ?” ปรทิพย์ถามด้วยความสงสัย
“เอ่อ...พี่...พี่เห็นเหมือนตัวอะไรเลื้อยพันรอบๆ แขนปอ...” เขาพึมพำแต่ไม่ละสายตาจากแขนเนียน
“อ๋อ ปานคะ” ปรทิพย์นึกขำในท่าทีของคู่หมั้น
“อืมมม...ปานจริงด้วย พี่คงตาฝาด”
“มีตั้งแต่เด็ก เมื่อก่อนเป็นเส้นเล็กนิดเดียว” ปรทิพย์อธิบายต่อ
“ปานใหญ่ขึ้นนะ” พงศ์ทัศพูด ทำท่าเออออ และคิดว่าตัวเองคงฝาดไปจริงๆ
“คงโตตามตัวน่ะค่ะ ดูสิ ยาวเป็นทางเลย” เธอก้มมองปาน ที่พาดยาวเหมือนเถาวัลย์
“เพื่อนพี่เป็นหมอผิวหนัง ปอไปทำเลเซอร์ดีไหม”
“พี่พงศ์ นี่ขำชะมัด”
ปรทิพย์หัวเราะเมื่อเห็นกริยาของพงศ์ทัศ เธอยังคงยิ้มยั่ว ทำหน้าทะเล้นเห็นเป็นเรื่องสนุกสนาน ชายหนุ่มเดินส่ายหัวระอาใจ ผู้หญิงอะไร เรื่องความสวยความงาม ช่างไม่ใส่ใจเอาเสียเลย
เมื่อถึงกรุงเทพ คุณปู่คุณย่าซักไซ้ไล่เรียงเรื่องราว ด้วยความเป็นห่วงหลานรักนายพลปรเมศวร์จึงสั่งห้ามเธอออกนอกบ้านจนผ่านไปหลายวัน
ปรทิพย์ต้องหาเหตุผลเพื่อเป็นข้ออ้างกลับไปโรงแรมริมชลอีกครั้ง นั่นคือเรื่องการขยายโรงแรมในเครือ ซึ่งเธอมีส่วนที่ต้องรับผิดชอบ ต้องติดตามความคืบหน้า อีกทั้งในอาทิตย์เดียวกันนั้นเธอต้องไปดูแล เรื่องการเปิดให้บริการห้องอาหารแห่งใหม่ ทุกอย่างลงล็อกตามแผนคุณปู่และคุณย่ายอมแต่โดยดี แต่มีข้อแม้ต้องให้พงศ์ทัศไปส่งให้ถึงโรงแรมริมชล และต้องกลับบ้านในกรุงเทพทุกเสาร์อาทิตย์
เมื่อกลับถึงโรงแรมปรทิพย์ได้ลุยทำงานทันที เธอออกไปพบลูกค้ากับพนักงานจนบ่ายคล้อย และพนักงานเองได้รับคำสั่งลับจากท่านนายพลปรเมศวร์ว่าไม่ว่าปรทิพย์จะทำงานเสร็จหรือไม่ ต้องนำตัวเธอมาส่งไว้ในโรงแรมริมชลก่อนพลบค่ำ ด้วยสาเหตุนี้เองเธอจึงมีเวลาว่างตอนเย็นของทุกวัน เธอจะออกมานั่งเล่นริมหาด ทอดอารมณ์คิดถึงเรื่องราวต่างๆ
เย็นวันนี้ก็เหมือนทุกวัน ปรทิพย์มานั่งทอดอารมณ์บนเก้าอี้ชายทะเลตัวเดิม ปล่อยความคิดล่องลอยไป และสุดท้ายหยุดคิดตรงชายหนุ่มชื่อ สโรธรนาคินทร์
เขามาจากไหน...
เขามาทำอะไรที่นี่...
“สวัสดีครับ” สโรธรนาคินทร์ปรากฏกาย เหมือนรู้ว่าเธอกำลังคิดถึง
ปรทิพย์หลิ่วตามองอย่างแปลกใจ เพราะตอนเช้าเธอได้สอบถามพนักงานว่ามีแขกชื่อ สโรธรนาคินทร์ เข้ามาเช็คอิน ในโรงแรมหรือไม่ คำตอบที่เธอได้รับคือโรงแรมไม่มีแขกชื่อแปลกนี้
“คุณสโรธรนะเอง” หัวใจของปรทิพย์เต้นแรงทันที เธอประหลาดใจ ทำไมนะ...ทำไม เขาถึงมีอิทธิพลกับเธอทั้งๆ ที่ไม่เคยรู้จักมักคุ้นกันมาก่อน
“ผมชื่อ สโรธรนาคินทร์ ครับ” บุรุษหนุ่มยิ้ม บอกชื่อตัวเองอีกครั้ง
“อ้าว คุณไม่ได้นามสกุล นาคินทร์ หรอกหรือ”
“เปล่าครับ นั่นเป็นชื่อทั้งหมด”
“ชื่อยาวจัง สงสัยจะมีเชื้อ” เธอทำหน้าฉงน แต่ในใจคิดว่าเขาคงมีเชื้อเจ้าหรือไม่ก็มาจากผู้ดีตระกูลเก่า
“เล่าแล้วยาวครับ ไม่รู้ว่าคุณมีเวลาว่างฟังปูมหลังของผมหรือเปล่า”
ปรทิพย์หัวเราะเบาๆ ก่อนตอบว่า “...ดูท่าจะยาวจริง”
“อยากฟังไหมครับ”
“ดิฉันเดานะ สาแหรกต้นตระกูลของคุณ คงเริ่มตั้งแต่สมัยทราวดีศรีอยุธยา ต้นตระกูลได้ล่องเรืออีโปงมาตามแม่น้ำเจ้าพระยากระมังคะ"
คราวนี้สโรธรนาคินทร์หัวเราะบ้าง นึกขำในอารมณ์ขันของหญิงสาว
“อีกหน่อยคุณก็รู้จักผมเองแหละ เอ๊ะ วันนี้คุณว่างหรือครับ”
“ค่ะ”
“ผมมากวนเวลาพักผ่อนหรือเปล่า”
“ไม่ค่ะ พอดีกำลังคิดอะไรเพลินๆ ก็เท่านั้น”
“รังเกียจไหม ถ้าผมจะชวนไปเดินเล่น”
“ดีเหมือนกัน กำลังเหงาอยากหาเพื่อนคุย” พูดจบเธอลุกเดินตามชายหนุ่มไปอย่างง่ายได้
ทั้งสองเดินคุยกันสัพเพเหระริมหาด เธอบอกไม่ถูก ทำไมจึงรู้สึกคุ้นเคย และถูกชะตากับผู้ชายคนนี้นัก เหมือนเคยรู้จักเคยเจอกันมาก่อน แต่เมื่อพยายามคิดเธอกลับนึกเท่าไรก็นึกไม่ออก
ปรทิพย์และสโรธรนาคินทร์ได้เดินเรื่อยมาจนสุดหาด
“ว้าว! ไม่รู้มาก่อน ตรงนี้เป็นหน้าผา” เธออุทาน วิ่งไปชะโงกมองหน้าผาชัน
สโรธรนาคินทร์ยิ้มพราย สายตาที่มองเต็มไปด้วยความเอ็นดู ทันใดเขาถอดเสื้อแล้วโยนไว้บนโขดหิน
“คุณจะทำอะไร!!” ปรทิพย์ตกใจ
ชายหนุ่มส่งยิ้มให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยน จากนั้นกระโดดพุ่งหลาวลงทะเล
ตู้มมมม...เสียงน้ำกระแทกตัวชายหนุ่มจนกระเพื่อมเป็นวงกว้าง
“คุณ!!” เธออุทาน ตะลึงงั้น มองเขาดำดิ่งหายไป
“คุณ เป็นอะไรไหม...” เธอร้องเรียกเขาอีกครั้ง เขาหายไปสักพักใหญ่ จนเธอเริ่มใจเสีย แต่แล้วเขาก็โผล่พรวดขึ้นเหนือผิวน้ำ
“เฮ้...ไม่ต้องตกใจ ผมชอบทะเลก็เท่านั้นเอง” พูดจบ เขาก็แหวกว่ายในทะเลอย่างร่าเริง
“คุณทำตกใจหมด...นึกว่าตัวเองเป็นปลาหรือไง!!” ปรทิพย์ตะโกนออกไปพร้อมรอยยิ้มสดใส
ชายหนุ่มโบกมือทักทาย ก่อนว่ายไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
เธอหัวเราะ ทึ่งในความบ้าดีเดือด อย่างน้อยวันนี้เขาก็ทำให้เธอมีความสุข เธอคว้าเสื้อของเขา เดินตามไปเรื่อยๆ มองเขาว่ายน้ำอย่างสนุกสนาน
“ลงมาว่ายกับผมไหม” สโรธรนาคินทร์ว่ายเข้าฝั่งตรงที่ปรทิพย์ยืนอยู่ เขาลอยตัวในน้ำ พร้อมกับจ้องหน้าหญิงสาว นัยน์ตาสีดำอำพันคู่นั้นทำเธอรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
“คุณยังไม่ตอบเลย จะว่ายน้ำกับผมไหม” เขาถามซ้ำ
“มะ...ไม่ ฉันกลัวจมน้ำ”
“ไม่จมหรอก ผมคอยช่วย”
“ไม่รบกวนค่ะ...”
ปรทิพย์ให้ความสนิทสนมอย่างที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน แม้แต่พงศ์ทัศเองกว่าเธอจะยอมไปไหนมาไหนด้วยก็นานหลายเดือน แต่สำหรับผู้ชายชื่อยาวเป็นกิโลคนนี้ เธอกลับหาคำอธิบายไม่ได้ เพียงแวบแรกที่พบหน้าก็เหมือนเธอเคยรู้จักเขามานานแสนนาน
“ฉันรู้สึกเหมือนเราเคยพบกันมาก่อน” ปรทิพย์เผยความรู้สึกส่วนลึกออกมา
“คุณคิดอย่างนั้นหรือครับ”
“ค่ะ” เธอตอบพร้อมส่งยิ้มละไม รอยยิ้มนี้ทำสโรธรนาคินทร์รีบเบือนหน้าหนี เขาหันมองเส้นขอบฟ้าที่พระอาทิตย์กำลังอัสดง
“คุณดูเส้นขอบฟ้าสิครับ”
“สวยมาก คุณว่าไหม...” เธอพึมพำ มองไปสุดขอบฟ้า
“ครับ แต่มันดูโดดเดี่ยว”
“ใช่คะ มันโดดเดี่ยว ฉันถึงไม่อยากดูพระอาทิตย์ตกดินคนเดียว”
“พูดอย่างนี้ คุณยอมเป็นเพื่อนกับผมแล้วใช่ไหม”
ปรทิพย์หัวเราะเบาๆ พร้อมหันมาส่งยิ้มให้เขาอีกครั้ง
“ไม่ตอบ ผมสรุปว่าตกลงนะ” พูดจบสโรธรนาคินทร์ยันกายขึ้นจากทะเล เขาเดินเข้าใกล้เธอ
“เสื้อค่ะ” ปรทิพย์ส่งเสื้อคืนให้
“ขอบคุณครับ” สโรธรนาคินทร์รับเสื้อไว้ พร้อมยื่นบางสิ่งไปตรงหน้าสวย
“ผมอยากให้คุณรับไว้” ในมือชายหนุ่มมีไข่มุกเม็ดโตเจิดจรัส ประกายนั้นวาววับสะท้อนรับแสงอาทิตย์
“ไข่มุก! ว้าว คุณได้มาจากไหน” เธออุทาน ระคนแปลกใจ
“งมเมื่อกี้นี้” สโรธรนาคินทร์ยิ้ม คำตอบเธอไปตามจริง
“พูดเป็นเล่น” เธอทำหน้าไม่เชื่อ คิดว่าเขาคงพูดอำเล่น
อะไรกัน แค่เล่นน้ำ ดำผุดไปมา เขาจะมีความสามารถงมอัญมณีใต้ทะเลโดยไม่ใช้อุปกรณ์ดำน้ำได้เชียวหรือ? แต่นั่นปรทิพย์ได้แค่คิด
“ผมให้คุณ” เขาพูดซ้ำ
หญิงสาวอึ้ง ความสงสัยในที่มาของไข่มุกได้ถูกหันเหด้วยความรู้สึกใหม่ คือ ขัดเขิน เงอะงะ ทำอะไรไม่ถูก จนเธอรู้สึกอึดอัดตัวเอง
“เอ่อ ดิฉัน...” เธอยังไม่ทันพูดจบ
“ผมอยากให้รับไว้ เมื่อคุณเดือดร้อนต้องการความช่วยเหลือ ขอให้คิดถึงผม” สโรธรนาคินทร์มอง จ้องเข้าไปในดวงตาสวย ก่อนถือวิสาสะจับมือเธอ แล้ววางไข่มุกเม็ดนั้นไว้ ความงามของอัญมณีแห่งท้องทะเล สะกดเธอให้จ้องอย่างลืมตัว แต่เมื่อเธอได้สติ เงยหน้าจะปฏิเสธ
“เอ๊ะ หายไปไหนแล้ว”
เพียงเธอกระพริบตา สโรธรนาคินทร์ก็หายไปไร้ร่องรอย