เมื่อมาเป็นภรรยาของโอดะทัตสยาที่เข้ามาตัวคนเดียว ได้เห็นว่ามีคนรับใช้ทำตัวเป็นนักเลงหาเรื่องคนรับใช้ด้วยกัน ทัตสยา:ชอบทำตัวเป็นนักเลงดีนักใช่ไหมเดี๋ยวจะสอนให้รู้ว่านักเลงตัวจริงมันเป็นอย่างไง เมื่อพูดจบเธอจะไปชนกับข้ารับใช้คนนั้นแล้วพูดโวยวายว่ามาชนข้าทำไมชุดนี้ท่านพ่อข้าซื้อมาจากอินเดียเลยนะดูเจ้าคงไม่มีเงินใช้งั้นให้ข้าตบสักที2ทีแล้วเราก็หายกัน แต่ไม่สิมือของข้านิ่มเกินไปที่จะตบสุนัขรับใช้อย่างเจ้า มีใครอยู่ไหมมาช่วยข้าที สาวใช้ที่โดนหาเรื่องก็ก้าวออกมาแต่เธอทำหน้าหวาดกลัว ทัตสยาจับมือสาวใช้แล้วบอกเธอว่าไม่ต้องกลัวข้าอยู่นี้แล้ว ก่อนที่เธอจะตบเข้าที่ใบหน้าของสาวใช้ที่เรื่องอย่างแรง
เมื่อสาวใช้คนนั้นเดินจากไป ทัตยาถามชื่อของเธอ เธอชื่อมิยะ มิยะขอบคุณทัตสยาก่อนจะขอเป็นสาวใช้เธอไปตลอดชีวิต ทั้งสองเข้าไปในห้องด้วยกัน วันต่อมานางซะกะ(ภรรยาลำดับสุดท้าย)มาทักทายเธอพร้อมกับใส่ร้ายเธอว่าเธอทำงานพลาดกำลังจะถูกลงโทษแต่โอริเวียเพื่อนรักที่ตอนนี้เป็นภรรยาลำดับหนึ่งของมาซามุเนะได้มาช่วยเธอไว้แล้วจะลากนางซะกะไปป่าลงโทษ นางซะกะร้องขอชีวิตจากทัตสยา น้องสาวทัตสยาใจกว้างดังแม่น้ำไว้ชีวิตด้วย
ทัตสยา:ถ้าใจอ่อนปล่อยเจ้าไป คนคงคิดว่าข้าเป็นแมวป่วย แล้วอีกอย่างนะถ้าโลกใบนี้ทำร้ายใครแล้วขอโทษมันก็จบแล้วจะมีป่าลงโทษไว้ทำไม เจ้าว่าจริงไหมล่ะมิยะ
มิยะ:เจ้าค่ะท่านเจ้านาย
นางซะกะ:เอาอย่างนี้ดีไหมให้พี่สาวคนนี้รับใช้เจ้าดีไหม
ทัตยา:ในเมื่อเป็นคนกันเองจะคุกเข่าทำไมลุกขึ้นเถอะ
นางซะกะ:ขอบคุณน้องสาวต่อจากนี้น้องสาวจะใช้พี่สาวเป็นวัวเป็นควายก็ย่อมได้เลยนะ
ทัตสยา:ไม่ต้องถึงขั้นนั้นหรอ มิยะส่งแขก
โอริเวีย:ทำไมเธอถึงปล่อยมันไป ฉันไม่เข้าใจอะทัตสยา
ทัตสยา:ไม่เอาน่าที่ปล่อยไปเพราะเธอถูกสั่งมาโทษเธอไม่ได้
โอริเวีย:เธออยู่ที่นี้สบายดีไหมล่ะโอดะดูแลเธอดีไหม
ทัตสยา:การกินการอยู่สบายดีท่านผู้นั้นเอ็นดูฉันอย่างดี แต่ท่านยุ่งงานนานครั้งจะมาหาแต่ก็นะท่านอาจไปนอนที่อื่นมันก็เป็นเรื่องของท่านล่ะนะ
โอดะ:เจ้าแมวขี้น้อยใจข้ามาแล้วคุยอะไรกันอยู่รึคงไม่ได้นินทาข้าอยู่นะ
ทัตสยา:ใครจะกล้านินทาจอมทัพสรรค์เช่นท่านล่ะคะคุยเรื่องทั่วไปน่ะคะขอโทษนะคะที่ไม่ได้ไปต้อนรับ
จุ๊บ
ทัตสยา:ท่านคะทำอะไรคะ
โอดะ:ก็หยุดคำพูดน่ารักของเจ้าไง วันนี้ปากเจ้าทาน้ำหวานมาหรือไรทัตสยาข้าว่าจะอดทนถึงคืนนี้แต่ไม่แล้วล่ะข้าจะเอ็นดูเจ้าตอนนี้เลยไปพบกันที่ห้องข้าไปเตรียมตัวเสียทัตสยา
ทัตสยา:แต่ท่านคะนี้ตอนกลางวันนะคะมันจะดีหรอคะท่าน
โดนกอดจากด้านหลังแล้วจูบที่น่าผาก
โอดะ:เจ้าลืมหน้าที่ของสมบัติแล้วหรือ หน้าที่ของเจ้าคือทำตามที่ข้าบอกไม่ใช่รึ
โอริเวีย ข้าไปล่ะ
มิยะ เตรียมตัวเถอะคะท่านเจ้านาย
ไปที่ห้องของโอดะ
โอดะ:ชักช้าจริงๆเจ้ามั่วทำอะไรอยู่
ทัตสยา:ท่านคะอย่าโกรธเลยนะคะฉันแค่หาเสื้อผ้าใส่น่ะคะ ถ้ามาพบท่านในสภาพที่ไม่ดีจะอายคนอื่นน่ะคะ
โอดะ:ครั้งนี้ข้าให้อภัยแต่ครั้งหน้าไม่แน่นะ เขาเชยคางเธอแล้วบอกว่าแต่ก็นะเจ้ามาอยู่กับข้าในห้องนี้สุดท้ายเจ้าก็จะไม่ต้องสวมสิ่งใดเลยนิ
ทัตสยา :ท่านคะหนูขอเป็นภรรยาลำดับ4ได้ไหมคะ
โอดะ:ได้สิ
ทัตสยา:จริงหรอคะ
โอดะ:ใช่
วันต่อมาการแต่งตั้งทัตสยาก็แพร่ออกไปทำให้ทุกคนตกใจสงครามในปราสาทจึงได้เริ่มขึ้น
ตามกฎทัตสยาต้องไปแนะนำตัวกับโนฮิเมะ
แต่นางกลับสวมเสื้อผ้าแล้วไปเดินเล่นอย่างสบายใจไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
มิยะ:ท่านเจ้านายไม่ไปแนะนำตัวหรือเจ้าคะ
ทัตสยา:ไม่จำเป็น ถ้าอยากพบข้าก็เดินมาหาข้าเองสิ มีมือเท้าเหมือนกันไม่จำเป็นเลยด้วยซํ้า
เมื่อจะเดินกลับก็พบโนฮิเมะ
โนฮิเมะ:เจ้าใช่ภรรยาคนใหม่ของนายท่านหรือเปล่า
ทัตสยา:ใช่
ซากุระ:ทำไมยังไม่แสดงความเคารพท่านหญิงอีกล่ะท่านหญิงผู้นี้คือ
ทัตสยา:ไม่ต้องบอกไม่อยากรู้อ่ะ
โนฮิเมะ:ใครทำอะไรให้เจ้าไม่พอใจหรือเปล่า
ทัตสยา:ข้าไม่สะดวกพูดขอตัว